บทที่ 186 หญิงสาวผู้ปั่นป่วน1

บทที่ 186 หญิงสาวผู้ปั่นป่วน1 “หยุดร้อง!” “จะร้องอะไรนักหนา!” “เจ้านี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ!” “ไม่มีประโยชน์สักนิด!” “องค์หญิงของตัวเองก็ดูแลไม่ดี!” “ไร้ประโยชน์! ไม่เอาไหน!” ฮ่องเต้อำมหิตระเบิดโทสะพลางหยิบดาบจากเตียงขึ้นมา.. เขาไม่สามารถควบคุมความโกรธได้อีกต่อไป... ตั้งแต่ที่เขาได้ฝึกกังฟูโหมกงต้องตัดประสาทสัมผัสทั้งหมดปลดวางความรู้สึกโดยเฉพาะความรัก... เขากลายเป็นคนเย็นชา โหดเหี้ยมและไร้ความรู้สึก! เนื่องด้วยนิสัยและโหมกงอย่างละครึ่งทำให้เขานั้นสุขุมมากขึ้นไม่ว่าจะอารมณ์ความรู้สึกใดๆก็ทุกเก็บซ่อนไว้ในใจจนหมด ไม่มีใครล่วงรู้ได้... ทว่ายามที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ มารร้ายภายในก็จะคลุ้มคลั่งทำให้เขาระเบิดโทสะจนควบคุมไม่ได้! ดาบทองถูกชักออกมาเพียงครึ่ง ฮ่องเต้อำมหิตพยายามระงับอารมณ์ตัวเองเอาไว้! “ฆ่าเด็กรับใช้แล้วจะได้ประโยชน์อะไร?” “เบาะแสก็น้อยนัก!” “ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือสืบหาว่าใครเป็นคนวางยาพิษซินเหยา!” “แล้วก็พวกมันพาซินเหยาไปไว้ที่ใด!” “ที่นี่คือวังหลวง!” “กลางคืนไม่ว่าใครก็ไม่อนุญาตให้เข้าวัง!” “ดังนั้น ซินเหยาน่าจะต้องที่ใดสักที่ในวังหลวงนี้...” “ผู้หญิงที่กล้ามาปั่นป่วนในพื้นที่ของข้า?” “คงจะไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วสินะ!!” ความคิดอันแสนเย็นชาผ่านเข้ามาในใจของเข้าอย่าวรวดเร็ว ทันใดนั้นฮ่องเต้อำมหิตก็เดินถือเดินเข้าไปหาโจ๋วชิงหยี... “กรี๊ดดด!” เซว่เอ๋อกรีดร้องออกมาอย่างตกตะลึงจนแทบจะเป็นลม! โจ๋วชิงหยีกลัวจนหลับตา! แต่ว่าผ่านไปนานนางก็ไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวด! ยามที่นางลืมตาก็พบว่าเชือกที่มัดแขนขาของตนเองนั้นถูกตัดออกจนหมด! ฮ่องเต้อำมหิตตะโกนออกมา “ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย! เร็วสิ!” “อ่า! เพคะ!” โจ๋วชิงหยีหยิบเสื้อผ้าที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่อย่างรวดเร็ว! ฮ่องเต้อำมหิต “เจ้ารู้ไหมว่าช่วงนี้ซินเหยานั้นผิดใจกับใครบ้าง?” โจ๋วชิงหยี “ภายในวังหลวงนี้ ทุกคนก็เป็นศัตรูของท่านทั้งนั้น! โดยเฉพาะซินเหยาเมื่อเข้าวังมาแล้วก็ถูกแต่งตั้งเป็นฮองเฮาทันที! ใครๆต่างก็อิจฉาริษยานาง!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดด้วยความเย็นชา “แต่คนกันที่กล้าลงมือที่วางยาพิษภายในวังหลวงนั้นมีไม่มาก! ช่วงนี้นางผิดใจกับใครบ้าง?” โจ๋วชิงหยีครุ่นคิดอยู่สักครู่ “ไม่กี่วันมานี้พวกเราก็อยู่ที่ตำหนักชิงหยีกันหมด น้อยครั้งที่จะออกไปข้างนอก! ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องผิดใจกัน! ถ้าหากจะพูดละก็มีคนเดียวนั่นก็คือป๋ายกุ้ยเหริน! แล้วก็ไทเฮา! นิสัยของซินเหยานั้นก็รู้กันทั่ว เข้าวังเพียงไม่กี่วันก็สร้างศัตรูไปถึงสองคน!” ฮ่องเต้อำมหิตยิ้มเย็น “เจ้าไม่เคยเข้าใจผู้หญิงคนนั้น! นางไม่ได้เป็นแบบนั้นนางนั้นตั้งใจที่จะต่อต้านข้า!” โจ๋วชิงหยีตกตะลึง “ซินเหยา? ซินเหยาตั้งใจที่จะต่อต้านท่านหรือ? ทำไม?” ฮ่องเต้อำมหิต “นางเคยบอกข้าว่าถ้าหากข้าบังคับให้นางเข้าวังมาเป็นฮองเฮา นางจะเข้ามาเปลี่ยนแปลงวังหลังเสียใหม่! ดูแล้วตอนนี้นางคงจะทำให้เป็นจริงได้แล้ว! แต่ว่าตอนนี้นางกลับทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตราย! ผู้หญิงคนนี้นั้นช่างชอบเอาตัวเองไปเสี่ยงจริงๆ! นางไม่เคยรู้เลยว่าวังหลังนั้นเต็มไปด้วยความน่ากลัวและอันตรายแค่ไหน! ไม่ว่าใครก็เป็นศัตรูของเจ้าได้!” โจ๋วชิงหยี “ฝ่าบาท! ทรงคิดวิธีช่วยซินเหยาก่อนดีกว่านะเพคะ!” ฮ่องเต้อำมหิตจมอยู่กับความคิดสักพัก “ป๋ายกุ้ยเหรินตอนนี้ถูกเข้าตำหนักเย็น ไม่น่าจะเป็นนางที่วางยาพิษ! ไทเฮา...เสด็จแม่เป็นคนจากตระกูลป๋ายมันไม่ง่ายที่จะทำ....ช่างนางสิว่าจะมาจากตระกูลไหน! ใครกล้าทำอะไรผู้หญิงของข้ามันจะต้องเห็นดี! หลี่เหลียนคังไปเรียกทหารยามมารวมตัวให้หมด!” หลี่เหลีนคัง “พ่ะย่ะค่ะ! ฝ่าบาท! ฝ่าบาท! ให้เรียกทหารไปที่ไหนพ่ะย่ะค่ะ?” “ปิดล้อมตำหนักซูหนิง!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดอย่างเย็นชา! โจ๋ซชิงหยีเห็นฮ่องเต้อำมหิตนั้นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟใจก็กลัวขึ้นมาแต่ก็เก็บความกลัวเอาไว้ “ฝ่าบาททำไมทรงดูห่วงใยซินเหยานัก! ปกติแล้วท่านไม่ยอมผิดใจกับไทเฮา ขัดแย้งกันก็ไม่ยอมขัดไทเฮา ตอนนี้ซินเหยาอยู่ในอันตรายเขาถึงกับพาทหารไปปิดล้อมห้องบบรทมไทเฮา” ยามที่ฮ่องเต้อำมหิตกำลังรวบรวมทหารยามเพื่อไปตำหนักซูหนิงพลันก็มีคนมากราบทูลรายงานว่าเกิดเรื่องขึ้นที่วิหาร! ฮ่องเต้อำมหิต “เกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ย! ทำไมคืนนี้มันถึงได้วุ่นวายแบบนี้กัน?” ทหารยามที่มารายงานกราบทูล “ทหารยามที่เฝ้าได้ยินเสียงดังมาจากข้างในวิหารพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้อำมหิต “เสียงอะไร?” ทหารยาม”เหมือนเสียงผู้หญิงกรีดร้องพ่ะย่ะค่ะ! ฟังแล้ว...อาจจะ...เป็น...เป็น...” ฮ่องเต้อำมหิต “ใคร! อย่ามายักแย้ยักยันรีบพูดมา!” ทหารยาม “ป๋ายกุ้ยเหรินพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้อำมหิตหน้าเคร่งขรึม “ป๋ายกุ้ยเหริน? นางไม่ได้เข้าตำหนักเย็นหรือ? ทำไมถึงกล้าหนีออกมา? สารเลว! หรือว่าจะเป็นนางที่วางยาพิษ? ทหาร! ทหารทุกคนรับฟังคำสั่ง! รีบไปปิดล้อมวิหารไว้! แม้แต่แมลงวันตัวเดียวก็ห้ามปล่อยไว้!” “พ่ะย่ะค่ะ!!!” เหล่าทหารยามติดอาวุธมุ่งหน้าสู่วิหาร! “หลี่เหลียนคัง! เจ้ารีบพาคนไป! ข้าจะนำไปก่อน!” ฮ่องเต้อำมหิตรอไม่ได้แล้วเขานั้นทิ้งกองกำลังทหารไว้ข้างหลัง ให้โจ๋วชิงหยีและหลี่เหลียนคังเป็นคนนำกองกำลัง ส่วนตนเองนั้นกำชับดาบในมือแน่นและเหาะจากหลังคามุ่งไปล่วงหน้า! ใช้วิชาตัวเบามุ่งหน้าสู่วิหารอย่างรวดเร็ว... ผู้หญิงของเขากำลังรอเขาไปช่วยอยู่! “ป๋ายกุ้ยเหรินเจ้าคนชั้นต่ำ! เจ้าไม่ควรมายุ่งกับผู้หญิงของข้าเลยจริงๆ! ถ้าหากซินเหยาเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว ฆ่าจะข้าคนตระกูลป๋ายให้สิ้น!” ใจองฮ่องเต้อำมหิตลุกโชนไปด้วยไฟแห่งโทสะ... ใบหน้าของหยิงเฟยปรากฏรอยยิ้มอันแสนชั่วร้าย ปืนในมือจ่ออยู่ที่ศีรษะของซินเหยา แววตาเต็มไปด้วยความอาฆาต...