บทที่ 187 หญิงสาวผู้ปั่นป่วน2

บทที่ 187 หญิงสาวผู้ปั่นป่วน2 ทันทีที่จะลั่นไกปืน... ทันใดนั้นป๋ายกุ้ยเหรินก็เอ่ยออกมาว่า “อย่าฆ่านาง!” หยิงเฟยหันกลับไปมองป๋ายกุ้ยเหรินที่นั่งอาบเลือดอยู่ที่พื้นพลางมองหน้ามู่หลาง มู่หลางเข้าใจโดยทันที เดินไปควบคุมจังหวะชีพจรที่ขาของนาง เลือดนั้นไม่ได้ไหลมากแล้วแต่ทว่านางก็ยังอ่อนแรงและหายใจรวยริน หยิงเฟยถาม “ทำไมถึงไม่ฆ่านาง?” ป๋ายกุ้ยเหริน “หยิงเฟย ตอนนี้ยังฆ่านางไม่ได้!” หยิงเฟยยิ้มเย็นชา “เจ้าคิดว่าตอนนี้เจ้ายังเป็นคนสั่งการหรือ? หรือว่าเจ้ายังไม่เข้าใจเหตุการณ์ตอนนี้ ตอนนี้มีข้าคนเดียวเท่านั้นที่สั่งได้!” ป๋ายกุ้ยหยางสีหน้าลำบากใจนางรู้ว่าไม่อาจรักษาชีวิตตัวเองได้และก็ไม่อาจสู้นางได้จึงทำได้เพียงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง “ถ้าหากนางตายตอนนี้ก็เปิดกล่องเซิ้นไม่ได้สิ!” หยิงเฟย “ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้มีวิธีเปิดหรือไง? นางตายไปศพของนางก็ยังพอช่วยข้าเปิดกล่องเซิ้นได้แค่นั้นก็พอแล้ว!” ป๋ายกุ้ยเหริน “ถ้านางตายก็เปิดหล่องเซิ้นไม่ได้เพราะถ้าหากนางตายจริงๆศพของนางก็เก็บไว้นานไม่ได้ ทำไมเจ้าไม่ตัดกำลังนางละตัดขาทั้งสองข้างของนางให้นางกลายเป็นคนพิการ ที่เหลือก็แล้วแต่เจ้าจะเมตตา!” หยิงเฟยยิ้มเยาะ “ช่างอำมหิตเสียจริง! ได้! เอาแบบที่เจ้าบอกก็ได้!” นางหันกลับไปมองใบหน้าระทมทุกข์และซีดขาวของซินเหยา ความอิจฉาในใจรุนแรง “หึ!ใบหน้านางจะต้องเสียโฉม!” ป๋ายกุ้ยเหรินยิ้มอย่างเย็นเยียบ “เจ้านี่อำมหิตกว่าข้าอีกนะ!” หยิงเฟยหันปืนไปทางป๋ายกุ้ยเหริน “ถ้าหากเจ้ายังพูดไร้สาระอีกละก็ ข้าจะฆ่าเจ้า!” ป๋ายกุ้ยเหรินตัวแข็งทื่อไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก! หยิงเฟย “มู่หลาง!” คนชุดดำ “ขอรับ!” หยิงเฟย “ตัดขาทั้งสองข้าง! แล้วก็กรีดหน้านางสักสองสามแผลให้นางกลายเป็นนางอัปลักษณ์! ข้าอยากให้ใบหน้าอันสวยงามของนางต้องเสียโฉม!” “ขอรับ คุณหนู” ชายชุดดำดึงกระบี่ในมือออกมา! จากนั้นก็ค่อยๆก้าวไปทางซินเหยา... ซินเหยาที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้น ณ ตอนนี้ไม่ได้รับรู้ถึงภัยที่กำลังคืบคลานเข้ามา... กระบี่คมในมือของชายชุดดำ เข้าใกล้ใบหน้างดงามอ่อนช้อย... “หยุดเดี๋ยวนี้!” ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างราวกับสายฟ้าพุ่งโจมตีเข้ามา! ชายชุดดำรู้สึกได้ถึงจิตวิญญาณของดาบที่แข็งแกร่งและรุนแรง ไม่สิ เป็นดาบที่พุ่งเข้ามา เขาสามารถใช้ดาบขวางกระบี่ของเขาได้! “เก็ง!” กระบี่ในมือกระทบอย่างรุนแรงทำให้เกิดเสียงดังกังวานและเต็มไปด้วยพลัง! “ที่นี่ไม่ศักดิ์สิทธิ์หรือ? ทำไมไม่แสดงตัว?” ชายชุดดำรู้ว่ากำลังภายในของเขานั้นช่างแข็งกล้า ระมัดระวังตัวอย่างมาก ทันใดนั้นก็มีดาบทองพุ่งเข้ามา! “ไม่นะ! ฮ่องเต้!” น้ำเสียงเย็นเยียบคำราม ร่างสูงใหญ่และสง่างามมาพร้อมกับอารมณ์เย็นเยียบพุ่งเข้ามาราวกับนกที่บินมาจากที่ไกลเข้ามายังภายในวิหาร “ฝ่าบาท!” หยิงเฟย เหม่ยเฟยและป๋ายกุ้ยเหรินต่างตกตะลึง! ฮ่องเต้อำมหิตมองไปที่นางสนมทั้งสามพลางพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าจะมาจัดการกับพวกเจ้าทีหลัง!” จากนั้นก็กวาดสายตาไปทางชายชุดดำ “เจ้าเป็นใคร?” ชายชุดดำ “ถามกระบี่ในมือของข้าเถอะ!” พูดจบดาบในมือของเขาก็แทงเข้ามาอย่างรวดเร็ว! ฮ่องเต้อำมหิตตื่นตกใจ “มู่หลางกระบี่สายฟ้า? เจ้าคือมือสังหารกระบี่สายฟ้าที่หายไปนานในยุทธภพหรือ?” ชายชุดดำยิ้มอย่างเยือกเย็น! ทว่ากระบี่ในมือของเขากลับยิ่งเคลื่อนไหวรวดเร็วและดุดัน ฮ่องเต้อำมหิตแอบทึ่งมือสังหารนักกระบี่มือหนึ่งในใต้หล้านี้กลับซ่อนตัวอยู่ในราชวังของเขา... เขาแอบมองซินเหยาที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้น ใบหน้าซีดขาวพิษคงจะยังไม่หมดแน่ๆ “ข้าไม่มีเวลามาเล่นกับเจ้าตอนนี้!” พลันฮ่องเต้อำมหิตก็ระเบิดเสียงกราดเกรี้ยว ภายในสาดซัด กระดูกสั่นสะเทือนไปทั่วร่างกายเกิดเสียงอันน่ากลัวดังออกมา... โหมกงปะทุ... ชายชุดดำเห็นดังนั้นใบหน้าก็ตกใจจนขาวซีด “วิชามารนอกรีต! โหมกงที่ไม่อาจมีใครสู้ได้ในตำนาน? จักรพรรดิที่ยิ่งใหญ่ไม่คิดเลยว่าจะมาฝึกวิชามารเช่นนี้?” มารร้ายในตัวฮ่องเต้อำมหิตนั้นกำลังสั่นสะเทือน เปลวไฟที่สีแดงในดวงตากำลังคลั่งไคล้อย่างรุนแรง.. ดาบในมือของเขา ปล่อยประกายไฟสีทองออกมาเรื่อยๆ... ชายชุดดำตกตะลึง! ฮ่องเต้อายุน้อยพระองค์นี้กำลังภายในช่างแข็งกล้ายิ่งนัก! เกรงว่าโหมกงที่เขาฝึกฝนบำเพ็ญมาก็อย่างน้อยยี่สิบปี! หรือว่าเขานั่นเริ่มฝึกตั้งตี่ขวบกัน? ฮ่องเต้อำมหิตตอนนี้สูญสิ้นสัมปชัญญะไปจนหมดสิ้น ดาบในมือของเขาเต็มไปด้วยไอสังหารเต็มไปทั่วท้องฟ้าผสมผสานจนกลายเป็นผืนฟ้าตาข่ายดาบทำให้ชายชุดดำต้องเก็บกักความกลัวไว้ข้างใน! ฝีมือของชายชุดดำนั้นรวดเร็วไม่มีใครต้านทานได้! แต่เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับพลังที่รุนแรงและบ้าคลั่งของฮ่องเต้อำมหิตแล้ว ความสามารถของเขานั้นไม่อาจเทียบได้ แต่เขานั้นคงต้องพึ่งพากระบี่สายฟ้าของตนเองที่คอยปกป้องตนเองจากอันตรายได้ทุกครั้ง “ปั้ง!” ทันใดนั้นฮ่องเต้อำมหิตก็รวบรวมโหมกงเข้ากับดาบ! เส้นสีทองนั้นราวกับสายฟ้าที่คลุ้มคลั่งขนาดใหญ่ที่ผ่าลงมาด้วยโทสะ! ชายชุดดำตกใจจนหน้าขาวซีด! เขานั้นต่อสู้มาตลอดชีวิตให้กระบี่สายฟ้าของตนจนมีชื่อเสียงในใต้หล้า! กลับไม่เคยเห็นพลังที่รุนแรงและแปลกประหลาดขนาดนี้มาก่อน! เขารู้ว่าวันนี้ต้องเป็นวันตายของเขาแน่ๆ! เขาทำได้เพียงยื่นกระบี่ในมือออกไป... ทว่าเขานั้นรู้ว่ากำลังภายในของเขานั้นไม่อาจต้านโหมกงที่ซัดสาดรุนแรงราวกับคลื่นทะเลที่กว้างสุดลูกหูลูกตาได้