บทที่ 188 กำจัด1

บทที่ 188 กำจัด1 ทว่า.... ทันใดนั้น....ดาบก็หายไป! ไม่มีสัญญาณใดๆก็หายไปในพริบตา! โหมกงที่รุนแรงของฮ่องเต้อำมหิตพลันเสียงก็เงียบไป! ฮ่องเต้อำมหิตตัวแข็งทื่อราวกับโดนยาพิษ... เลือดลมในร่างกายนั้นไหลเวียนเร็วเกินไป... เขานั้นยังรักษาท่าทางอยู่เหมือนเดิมเพียงแค่ยืนนิ่งราวกับถูกสะกดจุดไม่ขยับเขยื้อนสักนิด! ฮ่องเต้อำมหิตก็ถูกเลือดลมในร่างกายไหลย้อนจนหน้าแดงไปหมด... หน้าผากเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อไหลออกมาไม่หยุด! ฮ่องเต้อำมหิตรู้สึกตัวแล้ว! เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง! เขานั้นกำลังรอความตาย! เพราะว่า...โหมกงนั้นใกล้ปะทุออกมาแล้ว! เมื่อชายชุดดำเห็นแบบนั้นก็ยังคงตะลึงงันแปลกประหลาดใจ แต่ว่าหลังจากนั้นก็เห็นฮ่องเต้อำมหิตดูทนทุกข์ทรมานอย่างขีดสุดผิวหนังกำลังกลายเป็นสีแดงเลือด.... หลังจากนั้นเขาก็เข้าใจแจ่มแจ้งว่าทั้งหมดนี้คือเพื่ออะไร! เป็นสัญญาณเตือนก่อนที่โหมกงจะปะทุออกมา! เขานั้นถูกอาคมเข้าให้แล้ว! และยังเป็นอะไรที่ร้ายแรงมากๆอีกด้วย! ชายชุดดำยิ้มออกมาอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าฮ่องเต้จะชีวิตสั้นเหลือเกิน! วิชาก็ไม่เลวแต่ว่าเดี๋ยวก็ตายแล้ว!” หยิงเฟยที่ตกตะลึงก่อนหน้านี้แต่ว่าพลันเห็นเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็รู้สึกแปลกใจกว่าเดิม “มู่หลาง+ ฝ่าบาท...ฝ่าบาททำไมถึงยืนแข็งไม่ขยับแบบนั้นละ?” มู่หลาง “เขาขยับไม่ได้แล้ว” หยิงเฟย “ทำไมอยู่ๆถึงขยับไม่ได้?” มู่หลาง “ร่างกายของเขาตอนนี้ราวกับหม้อไอน้ำ ข้างในนั้นเป็นเหมือนกับน้ำเดือด....” หยิงเฟยถามอย่างไม่เข้าใจ “ข้าไม่เข้าใจ!” มู่หลาง “คุณหนู ท่านรู้จักอาการถูกอาคมไหม?” หยิงเฟยพยักหน้า “ข้าเคยได้ยินท่านพ่อพูดมาบ้าง” มู่หลาง “ตอนนี้เขานั้นถ้าให้พูดง่ายๆก็คือเขานั้นถูกอาคมเข้า! แต่ว่ารุนแรงและซับซ้อนยิ่งกว่า!” หยิงเฟย “แล้วฝ่าบาททำไมถึงถูกอาคมได้ละ? เมื่อกี้เขายังดีๆอยู่เลยไม่ใช่หรือ? เมื่อกี้เขาเกือบจะเจ้าแล้วด้วยซ้ำ!” มู่หลาง “วิชาที่เขาฝึกนั้นเป็นวิชามารนอกรีต วิชามารนี้นั้นรุนแรงเป็นอย่างมาก! พลังเมื่อกี้นี้ท่านเองก็เห็น!” หยิงเฟยตกใจจนหวาดกลัวพลางพยักหน้าอย่างรุนแรง “ข้าไม่เคยเห็นพลังแบบนั้นจากฝ่าบาทมาก่อน! คิดไม่ถึงว่าฝีมือวิชาของฝ่าบาทนั้นจะเป็นแบบนี้! น่ากลัว...น่ากลัวเหลือเกิน....” มู่หลางพูดต่อแทนนาง “แม้กระทั่งข้าเองก็เป็นคู่ต่อสู้ของเขาไม่ได้! บนโลกใบนี้เกรงว่านอกจากปรมาจารย์ซื่อต้าแล้วก็ไม่มีใครสู้กับเขาได้! ถ้าหากเขายังมีชีวิตอยู่ คงเป็นคนที่รับมือยากของสามตระกูลใหญ่! แต่ก็ยังดีที่เขานั้นตายไปแล้ว! ตอนนี้มารร้ายในร่างกายของเขานั้นสูญเสียการควบคุมไปแล้วและในร่างกายระบบไหลเวียนก็มั่วซั่วไปหมด อีกสักพักร่างกายก็จะรับไม่ไหวและก็ปะทุจนตายไป!” “ฝ่าบาท...ฝ่าบาทจะตายงั้นหรือ?” หยิงเฟยตกใจอย่างมาก “พวกข้าเรา...พวกเราฆ่าฝ่าบาทงั้นหรือ? ถึงตอนนั้นแย่แน่ๆ! ราชวงศ์และอีกสองตระกูลไม่ปล่อยพวกเราไว้แน่!” ชายชุดดำ “คุณหนูอย่าเพิ่งกังวลไป! ตอนนี้พวกเรายังไม่ต้องลงมือเขาก็จะปะทุวิชามารออกมาและตายไป! ไม่มีใครรู้ว่าเขานั้นตายยังไง! ขอแค่พวกเรานั้นรีบออกจากที่นี่ ผีสางเทพเจ้าก็ไม่มีทางรู้! หยิงเฟย “แบบนี้มันจะดีใช่ไหม?” ชายชุดดำมองไปที่ป๋ายกุ้ยเหรินที่อยู่บนพื้นกับเหม่ยเฟย “ไม่ว่ายังไงก็ยังมีร่างของสองคนนี้ฝังไปพร้อมกัน! ทั้งตระกูลป๋ายและราชาทูซื่อก็หนีไม่พ้น!” หยิงเฟย “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ต้องทำอย่างไร? พวกเรา...พวกเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ!” ชายชุดดำรวบรวมกำลังภายในและได้ยินฝีเท้ากำลังรีบร้อนมาที่นี่จากไกลๆ “คุณหนู! มีกองทหารยามกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่! เกรงว่าจะมาฆ่าพวกเราเร็วๆนี้! พวกท่านสามคนรีบออกไปจากที่นี่เถอะ!” หยิงเฟย “ถ้าหาก...ถ้าหากพวกเราไปแล้วฝ่าบาทไม่ตายละ? เขารู้แล้วว่าเป็นพวกข้าสามคน ถ้าหากเขาไม่ตายเขาไม่ปล่อยพวกเราเอาไว้แน่!” ชายชุดดำ “คุณหนูวางใจเถอะ! มู่หลางจะคอยเฝ้าที่นี่ไว้รอจนกว่าฮ่องเต้จะสิ้นพระชนม์แล้วจะตามออกไป! หรือแม้แต่ทหารยามจะมาถึงแต่กำลังของพวกมันก็จับข้าไม่ได้!” หยิงเฟยมองไปที่ซินเหยาที่นอนอยู่ที่พื้น “รอข้าจัดการนางก่อน! นางนั้นเป็นก้างชิ้นใหญ่เลยทีเดียว!” ชายชุดดำพูดเร่ง “ไม่มีเวลาแล้ว! คุณหนูพวกท่านรีบออกไป! ไม่เช่นนั้นจะหนีไม่ทัน! ที่นี่ปล่อยให้ข้าจัดการเอง!รอให้ฮ่องเต้อำมหิตตายมู่หลางจะกำจัดผู้หญิงคนนี้ให้เอง!” ทันใดนั้น.... บนขอบฟ้าของวิหารก็มีแสงสีขาวพาดผ่านลงมา...ท่ามกลางฝูงชนที่ไม่มีใครสังเกตแอบแฝงเข้ามาในความมืดมิด... ไม่มีใครสังเกตเห็นในวิหารว่ายังมีสิ่งที่น่ากลัวอีกอย่างอยู่ในนั้น หยิงเฟยและเหม่ยเฟยทั้งสองช่วยกันพยุงร่างของป๋ายกุ้ยเหริน... ทั้งสามกำลังเตรียมตัวที่จะหนีออกไป... ทันใดนั้น.... กระดูกในร่างของฮ่องเต้อำมหิตแต่ละชิ้นๆก็เริ่มมีเสียงดังออกมา.... “เปรียะ” “เปรี๊ยะ” “ปั้ง” “ปั้ง” ราวกับจุดดอกไฟฉลองเทศกาลยังไงยังงั้น! “เปรี๊ยะปั้ง!” “เปรี๊ยะปั้ง” “เปรี๊ยะปั้ง...” เสียงดังไม่หยุด ใบหน้าของฮ่องเต้อำมหิตนั้นตอนนี้เปลี่ยนไปจนแดงถูกอาคมร้ายย้อนกลับมาทำร้ายอย่างโหดเหี้ยม... “ฮอง...เฮา...” ทันใดนั้นเขาก็ใช้แรงที่มีพูดออกมา! สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเศร้าและความเจ็บปวดมองไปยังซินเหยาที่นอนอยู่บนพื้น หยิงเฟยและป๋ายกุ้ยเหรินตกตะลึง! พวกนางไม่เคยเห็นฮ่องเต้เป็นแบบนี้มาก่อน! ฮ่องเต้ปกติแล้วนั้นเย็นชายิ่งนักประหยัดคำพูดคำจาเก็บซ่อนความชั่วร้าย... แต่ในตอนนี้เขานั้นเหมือนกับสัตว์ร้าย.... “ฮองเฮา! ฟื้นขึ้นมาสิ!”