ตอนที่ 10

ผลั่ก! เธอชนเขาเข้าอย่างจัง คนถูกชนชะงักแล้วอ้าแขนคว้าร่างบอบบางได้ทันท่วงที โมนาตระหนกจนหลงลืมว่าตนอยู่ภายใต้อ้อมแขนเพศตรงข้าม กลิ่นกายสาวที่หอมละมุนลอยแตะจมูก คนตัวใหญ่ใจสั่นสะท้านขึ้นมา ยิ่งพอเห็นใบหน้าแล้วยิ่งไม่อาจละสายตา เธอสวย... จนแทบหยุดหายใจ โมนาช้อนสายตามองเมื่อได้สติ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ผิดที่ รีบผลักไสเขาออกไปด้วยความกลัว แต่อีกฝ่ายกลับอยากแกล้ง โดยการกอดรัดร่างบอบบางไว้แน่น ทรวงอกอวบอิ่มกับแผงอกบดเบียดจนแทบเป็นเนื้อเดียวกัน “ปล่อยนะคะ!” เสียงหวานตวาด เทียร่าจ้องมองด้วยสายตาเดือดดาล ทำไมซาฟถึงต้องกลับมาเวลานี้ ทำไมโมนาถึงทำให้ทุกคนรัก แล้วทำไมเธอต้องกลายเป็นคนแพ้ซะทุกที ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งแค้นน้องสาวต่างมารดาเสียจนอยากจะฆ่าให้ตายคามือเสียจริง เขายังไม่ยอมคลายอ้อมกอด ใบหน้างดงามเริ่มซีดเผือดเธอมองหน้าเขาน้ำตาซึม มือบางเริ่มทุบตีเขาเพื่อให้ปล่อยเธอเป็นอิสระ “ปล่อยนะคะ คุณนิสัยไม่ดี!” เธอต่อว่า น้ำตาเริ่มเอ่อ ซาฟยอมคลายอ้อมกอด พลางกวาดสายตามองไปยังหญิงสาวแสนสวยตรงหน้า ไม่คุ้นหน้าเลยสักนิด แต่เขาพอคาดเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร ถ้าเป็นจริงก็สมกับฉายาของเธอแล้ว “คุณเป็นใครเหรอ ทำไมถึงมาอยู่ในบ้านผมได้” ซาฟเอ่ยถาม “ฉันชื่อโมนา” คนขี้กลัวตอบเสียงสั่นแล้วหลบสายตา ซาฟมองเธอแล้วยิ้มเยาะออกมา ในที่สุดคุณหนูแห่งดีกาลโน่ก็ยอมปรากฏตัวออกมาแล้วสินะ “แน่ใจแล้วนะครับ ว่าคราวนี้จะไม่มีการสลับตัว” เขาถามเสียงเย็น แววตาทอดนิ่ง “ไม่แล้วล่ะค่ะ ฉันคือโมนาตัวจริง” “ถ้าอย่างนั้นก็เชิญเข้าไปด้านใน เราจะได้พูดคุยธุระและข้อตกลงของการอยู่ร่วมกัน!” เจ้าของร่างสูงใหญ่เหลือบมองไปยังผู้หญิงอีกคนที่ยืนเชิดหน้าอยู่ในห้องรับรอง โมนาไม่กล้าสบตาพี่สาว เธอรู้สึกกลัวและซาฟก็สามารถจับความผิดปกตินั้นได้ คนขี้กลัวนั่งลงข้างๆ พี่สาว บนโซฟาในห้อง “ผมคิดว่าผมได้ให้คนบอกคุณแล้วนะครับคุณเทียร่า ว่าผมต้องการให้คุณกลับไป” “ทำไมคะ ทำไมต้องทำกับเทียร่าแบบนี้ในเมื่อเราสองคนก็มีอะไรกันแล้ว!”เทียร่ารีบประกาศกร้าวออกมาเพื่อให้น้องสาวเธอได้รับรู้เรื่องนี้ “ผมไม่สนใจหรอกนะครับ คุณเป็นคนขอร้องผมเอง” “หมายความว่ายังไงคะ!” “หากผมมีอะไรกับผู้หญิง แล้วผมต้องคอยรับผิดชอบพวกเธอป่านนี้ผมคงเปิดฮาเร็มได้แล้วล่ะครับ” เขาตอบสีหน้าเรียบเฉย เทียร่ากัดฟันแน่น เธอไม่มีวันยอมเด็ดขาด กำลังจะได้ทุกอย่างไว้ในมือทำไมเหตุการณ์มันดันกลับเข้าข้างน้องสาวตัวดี “ฉันไม่กลับ ฉันจะอยู่กับโมนาที่นี่!”เธอยืนยันหนักแน่น “คุณจะอยู่ที่นี่ก็ได้นะครับ แต่ไม่ใช่ที่คฤหาสน์ของผม คุณต้องไปอยู่ที่เรือนรับรองของแขก” เธอเก็บความรู้สึกเคียดแค้นไว้ ได้... เธอไปอยู่ที่เรือนรับรองก่อนก็ได้ เพราะสุดท้ายแล้วคนที่จะได้อยู่ที่นี่ก็คือเธอ “ก็ได้ค่ะ เทียร่าแค่เป็นห่วงน้องสาวเลยอยากอยู่เป็นเพื่อนก็แค่นั้น” เทียร่ารับคำแล้วเหลือบมองน้องสาว “ถ้าอย่างนั้นผมจะให้คนของผมไปส่งคุณที่เรือนรับรองแล้วกันครับ” เธอถูกเดวิชพาออกไปจากห้องรับรองทันที เทียร่าถลึงตามองน้องสาวอีกครั้ง โมนาก้มหน้านิ่งด้วยความกลัว ซาฟกวาดสายตามองใบหน้า รูปร่าง และท่าทาง หากได้มาเป็นภรรยาคงมีหนุ่มมากมาจอิจฉาเขาแน่ เพราะโมนาหน้าตางดงามสมค่ำร่ำลือจริงๆ แต่อาการสั่นกลัวแบบนี้ มันอาจทำให้เขายุ่งยากในภายหลัง “ทีนี้ก็มาคุยเรื่องของเรา” เขาบอกเสียงเข้มขึ้น โมนาสะดุ้งกับเสียงของเขา เธอรีบถอยห่างออกไปนั่งชิดริมโซฟาด้วยความหวาดกลัว คนพูดขมวดคิ้วเข้าหากันมองคนกลัวด้วยความไม่เข้าใจ “คุณเป็นอะไร!” เขาส่งเสียงดุ แต่... ทำไมเขาต้องมีอารมณ์โกรธขึ้นมาด้วย ไม่ได้ตวาดหรือส่งเสียงดังแม้แต่น้อย แต่อีกฝ่ายกลับกลัวจนหนีห่าง มันน่าหงุดหงิดไหม เธอยิ่งสะดุ้งหนักเมื่อเจอคำพูดตอกย้ำมาอีกระลอก เจ้าของร่างบางมองหน้าเขาแล้วรีบหลบสายตา ต่อให้เขาหล่อเหลาราวกับเทพบุตรก็เถอะ เธอก็ไม่ขออยู่ใกล้ ท่าทางที่เธอมีต่อเขายิ่งทำให้ซาฟรู้สึกไม่พอใจ โมนากำลังทำให้อารมณ์ซึ่งไม่เคยหวั่นไหวต่อสิ่งใด กลายเป็นระอุขึ้นมา ราวกับตะกอนซึ่งถูกกวนให้ขุ่น “คุณหนูโมนา ได้ยินผมไหม” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง และน้ำเสียงดังกว่าเดิม