บทที่ 192 ละทิ้งอารมณ์1

บทที่ 192 ละทิ้งอารมณ์1 “ถ้าหากว่าเจ้าเจ็บปวดหัวใจงั้นก็หมายความว่าใจของเข้านะรักเขาเข้าให้แล้ว เพียงแค่เจ้านะไม่รู้ตัวก็เท่านั้นเอง!” “ความรู้สึกนะมันหลอกกันไม่ได้หรอกนะ!” “ความรู้สึกในใจของเจ้ามีเพียงเจ้าเองเท่านั้นที่จะรับรู้มันได้อย่างชัดเจน” ความรู้สึกผิด? ความเจ็บปวดภายในใจ? ซินเหยาพึมพำกับตัวเองริมฝีปากซีดขาวก็พูดออกมาว่า “เจ็บปวดที่ใจ!” อารมณ์ความรู้สึกทุกอย่างอยู่ใส่อยู่ในสองคำนี้ โจ๋วชิงหยีไม่รู้จะพูดปลอบซินเหยาอย่างไรทำได้เพียงโอบกอดร่างที่สั่นเทาของนางเอาไว้ ใบหน้าไร้ความรู้สึกของซินเหยา ใจของนางราวกับถูกมีดดาบนับพันทิ่มแทงจนทรมานไปหมด.... ใบหน้างดงามโรยราหางตาคลอไปด้วยน้ำตา.... พ่อบ้านหลี่ ซินเหยาเรียกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ฮองเฮาเชิญรับสั่งพ่ะย่ะค่ะ” หลี่เหลียนคังตอบรับด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า “ออกคำสั่งไปว่า แคว้นจะจัดพิธีถวายพระเพลิงพระบรมศพ องค์จักรพรรดิสิ้นพระชนม์ และข้าจะไม่อภิเษกสมรส!” ประโยคขาดตอนแสดงให้เห็นถึงการตัดสินใจอย่างแน่วแน่และโศกเศร้า ซินเหยารวบผมขึ้น โจ๋วชิงหยีรีบขัดขวาง “ไม่ได้! น้องหญิง! เจ้าอย่าเพิ่งใจร้อน! ถ้าเจ้ามัดผมเจ้าจะแต่งงานไม่ได้อีก!” ซินเหยา “เขาคือผู้ชายคนแรกของข้า! ในเมื่อเขาทุ่มเทชีวิตของเขาให้ข้าข้าก็จะไม่ทรยศเขา พี่สี่ ข้าเคยบอกท่านไม่ใช่หรือ? ไม่ว่าชายหรือหญิงต่างมีอิสระทางความรักเท่ากัน! ถ้าหากชายคนหนึ่งทุ่มเททุกอย่างได้เพื่อท่าน ละทิ้งอนาคตแม้กระทั่งชีวิต ชายคนนั้นก็มีค่าที่จะได้รับในสิ่งที่เขาทุ่มเทคืนกลับไปเหมือนกัน เขาเป็นฮ่องเต้แล้วยอมสละชีวิตเพื่อข้า ข้าไม่ใช่แค่ปกป้องเขาแต่นี่เป็นสิ่งที่ข้าควรทำ! ข้าไม่สามารถเป็นผู้หญิงที่ไร้ความรู้สึกได้อีกแล้ว!” โจ๋วชิงหยีถอนหายใจ “เจ้าน้องสาวโง่ เจ้านี่ช่างเป็นผู้หญิงที่ดื้อรั้นเสียจริง!” ซินเหยา “พ่อบ้านหลี่! ฮ่องเต้สิ้นพระชนม์แล้วต้องจัดการงานพระราชพิธีอย่างไร?” หลี่เหลียนคังปาดน้ำตาพลางพูดว่า “ฝ่าบาททรงร่างพินัยกรรมเอาไว้ ถ้าหากพระองค์โชคไม่ดีทรงสิ้นพระชนม์เร็วเกินไปให้นำพระศพไปเก็บไว้ที่ถ้ำน้ำแข็งเป็นเวลาเจ็ดวันจากนั้นจึงค่อยจัดพระราชพิธีพ่ะย่ะค่ะ!” ซินเหยาถามด้วยความแปลกใจ “ทำไมต้องเก็บไว้ที่ถ้ำน้ำแข็งเจ็ดวันด้วยละ?” หลี่เหลียนคังส่ายหน้า “อันนี้กระหม่อมเองก็ไม่เข้าใจพ่ะย่ะค่ะ ทว่าฝ่าบาทฝากฝังไว้ด้วยพระองค์เอง! ถ้าหากพระองค์โชคร้ายสิ้นพระชนม์ยังไม่สามารถจัดพระชาพิธีได้ต้องนำพระศพเก็บไว้ที่ถ้ำน้ำแข็งก่อนเป็นเวลาเจ็ดวันพ่ะย่ะค่ะ!” ซินเหยา “ในเมื่อฝ่าบาททรงเอ่ยเอาไว้ด้วยพระองค์เองก็ทำตามนั้นเถิด” พระราชโองการนี้มีอะไรที่ไม่ชอบมาพากล ทว่าสมองของซินเหยาในตอนนี้นั้นยังคงว่างเปล่าจึงไม่ได้คิดอะไรมาก หลี่เหลียนคัง “พ่ะย่ะค่ะ! หม่อมฉันจะรีบดำเนินการ!” “ช้าก่อน! ขอข้าบอกลาเขาก่อน!” อารมณ์ของซินเหยานั้นช่างเฉยเมยเย็นชาดวงตาใสสั่นไหวและไร้ความรู้สึก นางยื่นมือไปประคองศพที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดและเริ่มเย็นลงแล้วของฮ่องเต้อำมหิต น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว “ฝ่าบาท! ถ้าหากตอนนี้ท่านยังมีชีวิตอยู่ ข้าจะอภิเษกเป็นฮองเฮาของท่าน! ตั้งแต่วันนี้ข้าจะช่วยท่านปกครองแคว้นนี้เอง!” “ข้ารู้ว่าทั้งชีวิตของท่านสิ่งที่ปรารถนาที่สุดคือจะไม่ยอมเป็นฮ่องเต้หุ่นเชิดเป็นอันขาด ท่านต้องการเป็นจักรพรรดิที่ถูกจารึกไว้ ท่านอยากทำเรื่องที่ยิ่งใหญ่ ถ้าหากท่านจำปณิธานของท่านได้ท่าก็รีบฟื้นกลับขึ้นมาโดยไวเถอะ!” พระศพของฮ่องเต้อำมหิตนั้นแข็งทื่อและเย็นเยียบ.... ซินเหยานิ่งเงียบพลางพูดเสียงเบา “ข้านี่โง่จริงๆ ร่างของท่านเย็นหมดแล้วจะฟื้นขึ้นมาได้อย่างไรกัน?” “พวกเราสองคนถือว่าฟาดเคราะห์กันไปละกันนะ!” “ช่วงเวลาสั้นๆนี้พวกเราเจอแต่เรื่องไม่คาดฝัน...” “แต่เราไม่เคยที่จะอยู่ร่วมกันดีๆเลยสักครั้งแม้กระทั่งพูดจาดีๆให้กันสักครั้งก็ไม่เคย” “ทุกครั้งไม่ใช่ท่านหาเรื่องข้าก็เป็นข้าหาเรื่องท่าน!” “พวกเราทั้งสองคนเป็นเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบกัน” “แต่ว่าทำไมท่านถึงได้โง่แบบนี้ แม้แต่ชีวิตตัวเองก็ไม่ต้องการเลยหรือ?” “แต่คิดแล้วข้าเองก็โง่! “ทำไมข้าถึงไม่ยอมรับว่ารักท่านมาตั้งนานแล้วนะ?” “ครั้งที่แล้วที่เก๋อเจียจวงท่านก็ใช้ตนเองมาบังอาวุธให้ข้า ข้าควรจะรู้ถึงความตั้งใจของท่าน! “เพียงแค่ข้านั้นยิ่งเกินไป!” “เพียงเพราะความเย็นชาของข้า!” “อาจารย์ที่โรงเรียนสายลับสอนให้ข้านั้นไร้ความรู้สึกตั้งแต่เด็กๆ เย็นชา....” “ท่านฝึกวิชาโหมกงก็ควรจะละทิ้งความรู้สึกสิต้องไม่รู้สึกอะไรเลยสิ” “โชคชะตานั้นช่างชอบเล่นตลกเสียจริง” “ทำไมถึงต้องเราทั้งสองมาข้ามภพข้ามชาติมาพบเจอกัน ไม่มีความรักทว่าโชคชะตาก็ยังให้โอกาสพวกเราได้เข้าใจซึ่งกันและกัน...” “ชาติหน้า พวกเราจะได้เป็นคู่รักที่ธรรมดาๆเหมือนกับคนอื่นบ้าง ท่านก็ขับรถไปทำงานข้าก็จะอยู่บ้านทำอาหารรอท่านกลับมา...” เสียงนุ่ม อ่อนโยนและแผ่วเบาของซินเหยา... นั้นราวกับเสียงอันอบอุ่นของมารดายามกล่อมเด็กยามเข้าสู่ห้วงนิทรา ทุกคนในที่นั้นต่างยืนนิ่งเงียบฟังอันอบอุ่นของซินเหยา ภายในใจของทุกคนต่างก็รู้สึกโศกเศร้าและหมดหนทางน้ำตาไหลกันไม่หยุด “ฮ่องเต้อำมหิต” “ชีวิตนี้เป็นหนี้ท่านแล้ว...” “ชาติหน้าเราจะได้เจอกันอีก!” ซินเหยาลุกขึ้นยืนช้าๆ เช็ดน้ำตาที่เลอะเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าพลางพูดด้วยเสียงเบา “พ่อบ้านหลี่! ที่นี่ให้ท่านจัดการต่อ!” หลี่เหลียนคังพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ!” “พี่สี่!”