已经是第一章了
บทที่ 35
กลิ่นเลือดที่คละคลุ้งชายหนุ่มที่ยืนเมืองดูหนึ่งในอาวุโสหลักของซื่อตู่ได้ล้มตายไปต่อหน้า
ด้วยความสาแก่ใจ แต่อีกมุมหนึ่งบุตรชายเจ้าเมืองซื่อตู่ที่ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น และหันไปมองทหารหนุ่มที่รีบนำหินอาคมที่บันทึกการต่อสู้มามอบให้แก่ผู้เป็นนาย
โดยทหารนายนั้นเสนอให้ ตู่หลู่เก็บบันทึกนี้ไว้ เพื่อเสนอแก่นายน้อยเต้าเหล่ย แต่ตู่หลู่กลับกระทืบทหารนายนั้นปางตายด้วยโทสะแทน และชั่วเวลาต่อมาเป่าฮู่เองก็ได้รีบเดินทาง เพราะหากเสียเวลาในเมืองนี้มากเกินไปการจะเดินทางต่อไปจะยาก ด้วยคนเหล่านี้ย่อมมีมาอีกไม่หยุดหย่อน
เพียงเวลาไม่นาน ข่าวของเมืองซื่อตู่ล้มเหลวในภารกิจที่ตระกูลเต้ามอบมา
ก็ดังไปไกลถึงเมืองหลวงของแดนศักดิ์สิทธิ์ เต้าเหล่ยได้เห็นกินอาคมของผู้ติดตามของตนแอบบันทึกไว้ขณะที่คนเหล่านั้นต่อสู้กัน
ณ ตระกูลเต้า
เมื่อเหล่าองครักษ์ และตัวเต้าเหล่ยพร้อมบิดาของมัน นั่งพิจารณาบันทึกอาคมนั้นด้วยสายตาที่ตกใจกับความสามารถของเจ้าหนุ่มคนนี้
“น่าสนใจลูกพ่อ พ่อว่าข่าวที่เจ้าเมืองตระกูลหง บิดาบุญธรรมของเจ้าเป่าฮู่ผู้นี้ได้ออกกว้านซื้อกล่องปริศนาจากหอศักดิ์สิทธิ์ไปมากมาย คงเพราะเจ้าบัดซบนี่มันดันมีพลังธาตุน้ำ โชคชะตาเล่นตลก ท่านบรรพชนเคยกวาดล้างสำนักนิกายพลังธาตุน้ำมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่เท่าที่เห็นตอนนี้แดนเสวียนอู่เองก็ไม่มีใครที่โดดเด่นเท่ามัน เอาหละพ่อมีแผนที่จะจัดการมันแล้ว”
เมื่อตาเฒ่าผู้เป็นผู้นำตระกูลรองของตระกูลเต้า บิดาของเต้าเหล่ยมองเห็นความอับอายของบุตรชายและความน่าเสื่อมเสียของเต้าอิงเฉิงที่ชนะก็เหมือนแพ้กลับมา
“ครั้งนี้ตระกูลเราต้องจัดการเจ้าบัดซบนี่ แต่จะให้ตระกูลหลักทำเสร็จก่อนเราไม่ได้ ความสามรถของมันไมใช่ของปลอม นั่นคือของจริง และมันเองก็เก่งกาจของจริง แต่อย่างไรก็แค่ชนชั้นราชา ส่งอาวุโสของตระกูลระดับราชัน 3 คนไปจัดการมัน และสั่งให้เมืองต่างขัดขวางมันไว้ก็พออย่าเข้าปะทะไม่เช่นนั้น จะพบจุดจบเช่นเมืองซื่อตู่”
เพียงคำสั่งของชนชั้นผู้นำของตระกูลเต้าถูกสั่งการลงมา อันตัวเป้าหมายก็เริ่มรู้แล้วว่าตัวมันเองตกเป็นเหยื่อ แต่เหยื่อตัวนี้ไม่ใช่เหยื่อธรรมดา การเสาะหาสถานที่พักชั่วคราวหลังจากสลัดพวกตระกูลเต้าพ้น
เป่าฮู่คิดว่าตนเองควรเร่งพัฒนาตนเองอย่างน้อยก็ควรจะยกระดับความสามารถของมันกลับมาให้มากกว่าเดิมได้ในเวลาอันสั้นก็ดี แต่คิดไปก็เท่านั้นตอนนี้มีทางเดียวที่เป่าฮู่ทำคือต้องแกร่งขึ้นเท่านั้น
ป่าในดินแดนศักดิ์สิทธิ์ กลับมีพลังลมปราณที่เข้มข้นอยู่เป็นจำนวนมาก เป่าฮู่จึงใช้มันเพื่อขัดเกลาตนเองต่อไป เพราะการเดินทางที่ว่าง่ายมันไม่ง่ายอีกต่อไปหลังจากที่ตัวเป่าฮูได้แสดงฝีมือออกไปแทนที่จะหลบซ่อนในครั้งแรก
“ข้าต้องฝึก และข้าต้องแกร่งขึ้นในเวลาอันสั้น”
แต่เพียงการดูดซับลมปราณจากสถานที่ลับนี้คงไม่อาจชักนำลมปราณในตอนราตรีของทุกๆวันนี้ให้มากเพิ่มขึ้นเป็นแน่เป่าฮู่จงออกเสาะหาสถานที่ที่รับรู้ถึงพลังปราณหยินที่เข้มข้นมากที่สุดและแล้ว ในที่สุดเป่าฮู่ก็พบว่า สถานที่อันพลังหยินหนาแน่นกลับเป็นหุบเขาแห่งหนึ่งที่ ด้านล่างมีแต่ซากศพมากมายที่ถูกนำมาทิ้งไว้
สถานที่แห่งนี้ในแดนศักดิ์สิทธิ์ถูกเรียกว่า หุบเขาคนตาย น้อยคนนักจะเข้ามายามค่ำคืน เพราะมันถือเป็นสถานที่ของพวกชนชั้นต่ำในดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้
ทุกดินแดนมักซ่อนเรื่องเสียๆของตนเองไว้ และสถานที่อันเป็นที่น่ารังเกียจแห่งนี้กลับถูกพบโดยเป่าฮู่ สถานที่อันเป็นแหล่งรวมของซากศพและเหล่ขอทาน ทาส หรือแต่ พวกที่ตกตายไปในเมืองที่ห่างออกไป จึงถูกนำพามายังสถานที่แห่งนี้ในตอนกลางวันและถูกทิ้งร้างในตอนกลางคืน
เมื่อเป่าฮู่เดินทางมาจนพบสถานที่แห่งนี้ เป่าฮู่กลับรู้สึกสดชื่นที่หุบเขานี้มากด้วยพลังหยินจากกองศพเหล่านั้น และมากพอที่จะช่วยให้ชายหนุ่มก้าวหน้าขึ้นไปอีกขั้น
แต่สถานที่แห่งนี้กลับมีสิ่งที่น่าหวาดกลัวเฝ้าอยู่นั่นคือ กลุ่มขอทานหรือคนเร่ร่อนที่หากินกับกองซากศพของคนตายที่ถูกนำมาทิ้ง เป่าฮู่มองดูแสงไฟที่ส่องสว่าง จากเบื้องล่างและมองจนแน่ใจในที่สุดก็รู้ว่าที่นี่มีคนเฝ้าอยู่ แม้ไม่ได้สำคัญมากนัก แต่ก็จะให้พบกับตนไม่ได้
“ฮึ! แบบนี้คงต้องเจาะโพรงไม้นอนเสียแล้ว”
การใช้กระบี่ที่ผนึกลมปราณลงไป ทำการเจาะโพรงไม้ใหญ่เพื่อหลับนอน พักผ่อนก่อนและเริ่มฝึกลมปราณในอีก 2 ชั่วยามต่อไป
เป่าฮู่ฝึกอย่างเคร่งคัดแม้จะอยู่ในสถานการณ์เช่นไร หลายวันที่ผ่านมา แม้จะหนีแต่ก็ไม่ละเลยการฝึกตนเองเลย
เพียงการนั่งลงเพื่อพักผ่อน เป่าฮู่ก็ลองชักนำลมปราณโดยรอบเข้ามาที่ตัว ความรู้สึกที่แผ่กว้างออกไป ลมปราณที่กระจายไปทั่วทำให้เป่าฮู่สัมผัสได้ถึงของบางสิ่งที่อยู่ไปไม่ไกลจากจุดที่พัก และมีพลังงานหยินที่เข้มขึ้นแผ่ออกมากด้วย
เป่าฮู่ไม่รอช้ารีบทะยานลงไปและเสาะหามันใต้แสงแห่งดวงจันทร์ จนเวลาผ่านไปนานสองนาน แสงที่ถูกเปล่งออกมาจากดวงจันทร์ก็ทำให้ เป่าฮู่ได้เห็นถึงของสิ่งนั้น ดอกไม้ประหลาดที่ออกจากศพและมันส่องประกายในยามค่ำคืน ลมปราณหยินที่มันดูดซับมานั้นนับว่าไม่น้อยเลยทีเดียว
ตามบันทึกของนิกายเสวียนอู่สมุนไพรหรือวัตถุดิบที่ช่วยยกระดับลมปราณธาตุหยิน ได้ง่ายดาย ก็คือ สมุนไพรที่แผ่กลิ่นอายของลมปราณหยินในยามค่ำคืน ได้ดีเช่นนี้
เมื่อสัมผัสและรับรู้ได้ ด้วยนิสัยของเป่าฮู่จะไม่รอช้าที่พิสูจน์มัน และนั่นคือสิ่งที่จะชักนำเป่าฮู่ไปสู่เจ้าของสมบัติชิ้นนั้น
ด้วยกระท่อมที่ห่างไปไม่ไกลกลับมีชายชราผู้หนึ่งที่เป็นนักปรุงโอสถและสิ่งที่เขาทุ่มเทเวลามานานกับการค้นคว้าหา
สุดยอดโอสถ ที่จะช่วยยกระดับพลังลมปราณหยินของบุตรสาว ให้สามารถหยัดยืนท่ามกลางเปลวเพลิงแห่งแดนใต้ได้
ตาเฒ่าคนนี้ก็คือ มารฟ้าโอสถ หลางจง นักปรุงยาที่มีพรสวรรค์คนหนึ่งในยุคสมัยก่อน แต่บัดนี้ด้วยบุตรสาวของตัวมันกับหญิงแดนเหนือ ที่ป่วยด้วยพิษร้ายจากแดนใต้ ไม่อาจทานทนพิษของเปลวเพลิงได้ มีทางเดียวคือการยกระดับพลังลมปราณหยินของนางให้แกร่งจนสามารถพิชิตพิษร้อนอันร้ายกาจนั้นซะ
ด้วยเหตุนั้นทำให้เป่าฮูได้พานพบกับกับ เจ้าของดอกราตรีกลืนวิญญาณนั้นเป็นแน่ เมื่อเป่าฮู่ทะยานร่างไปตามที่รู้สึกได้ ก็พบว่าดอกราตรีกลืนวิญญาณ ยอดโอสถทิพย์ยกระดับพลังธาตุหยินในกายให้สูงส่งและมีความเสถียรที่สุด
“นั่นมัน! ดอกโอสถทิพย์”
ด้วยสายตาที่แหลมคมได้เห็น ดอกไม้ราตรีที่งดงาม แต่ด้านในกระท่อม กลับมีคนที่รับรู้ได้ว่า มีคนแปลกหน้ามาเยือน
“หยุดมือเจ้าซะเจ้าเด็กบัดซบ กล้าเช่นไรคิดช่วงชิงสมบัติที่ข้าเพียรเฝ้าถนุถนอมมานานแสนนาน”
已经是最新一章了
加载中
