ตอนที่ 442 วางกับดัก

ตอนที่ 442 วางกับดัก “ผมเห็นข่าวพวกนั้นแล้ว กล่าวกันเกินไปแล้ว อย่าได้เอามาใส่ใจเลยนะครับ ให้พวกเขาเป็นแค่ลมอากาศไป” “ฉันโอเคค่ะ อย่างไรนี่ก็เป็นวิธีเพิ่มชื่อเสียงของฉันอย่างหนึ่ง” จิดาภาตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษอย่างฉะฉาน แดนนี่เหลือบมองจิรภาสที่อยู่ข้างๆ ก็เอ่ยขำๆ ด้วยความเขินอาย “หากต้องการความช่วยเหลือของผม ก็มาหาผมได้ตลอดเวลานะครับ” และไม่รอให้จิดาภาได้ตอบกลับ แดนนี่ก็หันหลังจากไปทันที... จิรภาสลุกขึ้นยืน “คุณไปแต่งหน้าก่อน ผมจะไปหาผู้กำกับชนุดมเพื่อพูดคุยฉากต่อจากนี้” จิดาภาขวางทางจิรภาส ดึงมือของเขาแล้วเอ่ยขึ้น “เรื่องฉาก ไม่ใช่ว่าคุณถามเขาหมดแล้วหรือคะ สคริปต์ทั้งหมดฉันก็ได้อ่านแล้ว เรื่องกำหนดการถ่ายทำก็รู้หมดแล้ว...” “จิรภาสคะ ฉันจะไม่ทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บแน่นอน คุณต้องเชื่อฉันนะคะ” “หากคุณออกท่าทีปกป้องฉันมากเกินไป บรรยากาศกองถ่ายก็จะยิ่งเคร่งเครียด และอาจจะเกิดข่าวลือเสียๆ หายๆ ขึ้นมาอีกก็ได้นะคะ” “ฉันรู้ว่าคุณห่วงใยฉัน แต่ในเมื่อคุณก็มาอยู่ข้างๆ ฉันแล้ว เช่นนั้นคอยจับตามองอยู่ข้างๆ ฉันแทน จะดีไหมคะ” จิรภาสยืนอยู่เบื้องหน้าของเธอ พร้อมถอนหายใจอย่างไร้เสียง ต่อให้เขาจะมีตำแหน่งที่ใหญ่โต หรือมีอาชีพที่น่าภาคภูมิใจ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของเธอ เขาก็เป็นเพียงสามีธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น.... “ผมวางใจไม่ได้...” “ฉันสัญญานะคะ ฉันจะดูแลตัวเองอย่างดีเลย” ..... ความจริงแล้วนอกจากจิรภาส ก็ยังมีคนอีกหนึ่งคนที่เป็นห่วงสภาพร่างกายของจิดาภา นั่นก็คือผู้กำกับชนุดม ทุกฉากก่อนที่จิดาภาจะเริ่มการถ่ายทำ เขาจะทำการตรวจสอบอุปกรณ์ทุกอย่าง อย่างน้อยสามรอบ และยังคอยมาถามสภาพร่างกายของจิดาภาอีกหลายครั้งว่าจะทำการถ่ายทำได้หรือไม่ “ผู้กำกับชนุดมคะ ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ” จิดาภายังคงตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้ม “ครับๆ เช่นนั้นพวกเราเตรียมพร้อมเดินกล้องได้” ชนุดมกลับมานั่งประจำที่พร้อมใจที่วิตกกังวล ที่เขาเป็นกังวลเช่นนี้ก็เพราะกลัวจิรภาส ฟ้าคงรู้ว่าหากเกิดการกระทบกระทั่งกับจิดาภาที่กำลังตั้งครรภ์นั้น จิรภาสจะแปรเปลี่ยนเป็นเช่นไร หลังจากที่ถ่ายสามฉากในช่วงเข้าเสร็จสิ้น เป็นครั้งแรกที่จิรภาสเดินมาหาจิดาภา “เหนื่อยไหมครับ” “ค่ะ นิดหน่อย... แต่ตอนบ่ายไม่มีฉากของฉันแล้วค่ะ ฉันจะได้พักผ่อนเสียหน่อย” จิดาภาก้มมองท้องของตัวเองที่ยังไม่โผล่นูนขึ้นมา “ประเดี๋ยวหลังจากนี้ไม่กี่วัน พวกเราหาเวลาไปทานข้าวกับคุณปู่เถอะครับ” “คุณพร้อมที่จะบอกคุณปู่แล้วหรือคะ” “ครับ ครั้งนี้คนแก่คนนี้ทำได้ไม่เลวทีเดียว” หากไม่ใช่ว่าวันนั้นท่านเดชจงใจโทรมาเพื่อปลอบใจจิดาภา และยังใช้ชื่อเสียงในฐานะผู้อาวุโสของตระกูลปรีดาอัครกุลปกป้องจิดาภา เขาคงไม่มีทางบอกข่าวดีนี้ให้ผู้เฒ่าคนนี้รับรู้โดยเร็วอย่างแน่นอน จิดาภาไม่ได้กล่าวอะไรอีก หน้าที่ที่สำคัญที่สุดของเธอในตอนนี้คือการดูแลตัวเองและลูกที่อยู่ในท้อง บางทีก็นับวันอย่างจริงจัง โดยหวังให้ภาพยนตร์เรื่องนี้จบให้เร็วที่สุด เพื่อที่จิรภาสจะได้ไม่ต้องกังวลเช่นนี้อีก ..... หลังจากที่มีข่าวเช่นนั้นของจิดาภาดังขึ้นมา ตระกูลวีรภัทรเมธีก็ได้รู้ข่าวที่เธอไม่สามารถตั้งครรภ์ได้แล้ว ท่านจิรชยาไถ่ถามกับรุจาภาอยู่หลายครั้ง ถามเธอเกี่ยวกับเรื่องของจิดาภา น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเสียใจกับเรื่องนี้ ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าหากจิดาภาจะไม่กลับมายังตระกูลวีรภัทรเมธี อย่างน้อยก็คงมอบลูกหลานให้กับตระกูลวีรภัทรเมธีสักคน ไม่ว่าจะใช้นามสกุลปรีดาอัครกุล หรือวีรภัทรเมธี เขาจะรักเช่นนั้น แต่ว่า... อีกด้านหนึ่งท่านจิรชยาก็เป็นกังวลกับเรื่องที่จิดาภาตั้งครรภ์ไม่ได้ ก็เพราะเกรงว่าอาจจะถูกตระกูลปรีดาอัครกุลละเลย ตั้งแต่ที่เธอออกจากตระกูลวีรภัทรเมธีไป ท่านจิรชยาก็มักจะพูดถึงพวกเขาเหล่าพี่น้องในยามเด็กเสมอๆ และมักจะไปจัดงานการกุศลที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า... บ่ายวันนั้น ท่านจิรชยาก็ได้ขึ้นรถเพื่อไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แต่ทันใดนั้นรถก็ติดบนถนน “เกิดอะไรขึ้น” “ท่านประธานครับ เหมือนว่าข้างหน้ารถจะติด ผมจะลงไปดูเองครับ” ผู้ช่วยของท่านจิรชยาลงไปดูสักครู่ ไม่กี่นาทีต่อมาก็กลับมายังที่รถ “เป็นคุณหนูใหญ่ครับ... เธอเป็นลมขณะมอบของที่ซื้อมามอบให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าครับ” “อะไรนะ” ท่านจิรชยากำไม้เท้าแน่น “เป็นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน” “ตอนนี้ถูกพาไปยังคลินิกเล็กๆ ที่ใกล้ๆ นี้แล้วครับ” “ไป ไปดูเดี๋ยวนี้” ท่านจิรชยาลงจากรถและเดินเข้าไปในคลินิกนั้น ก็พบเห็นญาณิดาที่สวมชุดเดรสเรียบๆ กำลังนอนอยู่บนเตียงในคลินิกเล็กๆ เครื่องมือแพทย์ที่นี่เทียบกับในโรงพยาบาลไม่ได้... “พาเธอขึ้นรถ และพาไม่ยังโรงพยาบาลใจกลางเมือง” “แต่ว่า ทางคุณนายล่ะครับ” ผู้ช่วยเอ่ยถาม “รุจาภาเป็นคนมีเมตตา หากตอนนี้เธออยู่ตรงนี้ด้วยกันกับฉัน ก็คงจะสนับสนุนความคิดของฉัน อย่างไรญาก็เป็นหลานของฉัน ความสัมพันธ์ทางสายเลือดนั้นจะตัดให้ขาดได้จริงๆ อย่างนั้นรึ” ท่านจิรชยามองญาณิดาที่หลับสนิท ก่อนจะส่ายหัวแล้วจากไป หลังจากที่มาถึงโรงพยาบาล ท่านจิรชยาถึงได้รู้เรื่องการตั้งครรภ์ของญาณิดาจากปากของหมอเอง ในใจเขารู้สึกสับสน หลานสาวคนหนึ่งที่ไม่สามารถมีบุตรได้ กับอีกคนหนึ่งที่เพิ่งจะตั้งครรภ์และเป็นลมขณะกำลังทำการกุศล... “ดูจากตอนนี้แล้ว สภาพครรภ์นั้นไม่เหมาะสมเท่าไหร่นัก จำเป็นต้องดูแลร่างกายอย่างระมัดระวัง ไม่อย่างนั้นอาจจะแท้งได้” หลังจากที่หมอได้ดูผลตรวจแล้ว ก็เอ่ยเตือนกับท่านจิรชยา ท่านจิรชยาผลักประตูเข้าไปในห้องพัก ก็พบว่าญาณิดาได้ตื่นขึ้นมาแล้ว “คุณปู่... คุณปู่พาหนูกลับมาทำไม คุณปู่ให้หนูไปเอง หนูไม่มีหน้าจะไปเจอหรอกค่ะ” ญาณิดาปิดบังใบหน้าพร้อมสะอึกสะอื้น “ไม่ใช่คนของตระกูลวีรภัทรเมธี แต่ก็เป็นหลานของฉัน จะไปที่ไหนกันล่ะ” ท่านจิรชยาเมื่อเห็นท่าทางเช่นนี้ของเธอ เรื่องที่เคยค้างคาอยู่ในใจก็ปัดหายไปในทันที “หลายไปอยู่ที่บ้านของแม่สามีเป็นอย่างไรบ้าง ในตอนแรกที่หลานออกจากบ้านไป ก็ดูทุกข์ใจนัก บ้านแม่สามีของหลานห่วงหน้าตามาก คงจะทำสีหน้าที่ไม่ดีเป็นแน่” “หากหลานยอมรับผิด และแก้ไขตัวเองแล้ว ก็กลับมาที่บ้านเถอะ” “คุณปู่คะ...” ญาณิดาเช็ดน้ำตา “หนูรู้แล้วค่ะ ว่าเมื่อก่อนหนูทำผิดไปมาก ต้องขอโทษคุณน้าและจิดาภา แต่หนูในตอนนั้นยังไม่เข้าใจหน้าที่ของการเป็นแม่คน ตอนนี้ที่หนูได้มีลูกก็ได้เข้าใจหมดทุกอย่างแล้วค่ะ คุณปู่ มรดกอะไรหนูก็ไม่เอาทั้งนั้นค่ะ เพียงแค่ให้ลูกของหนูได้เกิดอย่างปลอดภัย และเติบโตมาได้ด้วยดีก็พอแล้วค่ะ” “ดี เด็กดี ปู่จะพาหลานกลับบ้านเอง” ญาณิดาโถมตัวเขาสู่อ้อมกอดของท่านจิรชยาพร้อมร่ำไห้ น้ำตายังคงไหลไม่หยุด แต่น้ำตานั้นได้ออกมาจากใจหรือไม่ มีเพียงตัวเธอเท่านั้นที่รู้ดี แน่นอนว่าสายตาของแม่สามีของเธอนั้นช่างเฉียบแหลม เด็กและสายเลือดเป็นจุดอ่อนของท่านจิรชยา ความจริงที่ท่านจิรชยาอยากให้ญาณิดาตระกูลวีรภัทรเมธี ก็เพราะเด็กในท้องของเธอจริงๆ อย่างไรกิจการของตระกูลวีรภัทรเมธีก็ต้องมีคนสืบทอดต่อ หากญาณิดาเปลี่ยนแปลงได้จริงๆ สั่งสอนลูกให้ดี หรือบางทีตระกูลวีรภัทรเมธียังคงพอมีอนาคตให้คาดหวังอยู่ สิ่งที่เธอเคยเสียไป เธอจะกลับมาทวงคืนด้วยมือของเธอเอง ไม่ว่าหัวหน้าตระกูลวีรภัทรเมธีในตอนนี้จะเป็นใคร ก็ไม่มีทางขวางเธอได้ ญาณิดาลอบคิดในใจ เมื่อรุจาภาและจิดาภารู้ว่าเธอกลับไปตระกูลวีรภัทรเมธี จะมีท่าทีเช่นไรกันนะ