ตอนที่ 444 ล่องูออกจากถ้ำ

ตอนที่ 444 ล่องูออกจากถ้ำ จนถึงตอนนี้จิดาภาก็ยังจำช่วงที่กลับเช้าวงการมาใหม่ๆได้ คนส่วนมากต่างพูดว่าความนิยมของเธอได้หมดไปแล้ว บอกว่าเธอหมดหนทางจะกลับมายืนในวงการบันเทิงแล้ว แต่เธอในตอนนี้ได้มีทุกสิ่งที่ตัวเองก็คาดฝันไม่ถึงมาก่อน ค่ำคืนนี้ จิรภาสโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมแขน มองปฏิทินในโทรศัพท์และเอ่ยขึ้น “ผมคิดมาแล้วครับ รอจนถึงสิ้นเดือนหน้า ที่การถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้เสร็จลง พวกเราจะประกาศข่าวเรื่องที่คุณท้อง รอจนไร่สาลีเข้าโรง ก็มีสิทธิ์ลุ้นรางวัลไก่ทองแล้วครับ” จิดาภาเอนกายในอ้อมกอดของเขา ก่อนจะฟังกำหนดการจากเขาอย่างเงียบๆ ก่อนจะเอื้อมมือโอบรอบคอของเขาไว้ จิรภาสจูบแก้มของเธอ “รอจนลูกคลอดในปีหน้า หากคุณอยากถ่ายภาพยนตร์อีก ผมจะเป็นคนเลือกสคริปต์แทนคุณก่อน ตอนนี้มีภาพยนตร์หลายเรื่องที่เป็นแบบทั่วๆ ไป คุณอยากแสดงบทไหนก็ได้ทั้งนั้น” จิดาภาไม่ได้ตอบ มีเพียงมุมปากที่กดลึกลงเท่านั้น “ยิ้มอะไรครับ” “ฉันคิดว่าฉันชักจะมีความสุขมากเกินไปแล้ว ก่อนหน้านี้ที่ยังไม่มีลูก คุณก็รักฉันมาก ในตอนนี้ที่มีลูกแล้ว คุณปกป้องพวกเราทั้งสองคน ผู้จัดการของฉัน ฉันยินยอมจะยกทุกเรื่องให้กับคุณ ฉันเชื่อว่าคุณจะสามารถเลือกสคริปต์ที่ดี ตัวละครที่ดีจนฉันติดใจอย่างแน่นอน” “ฉันชอบการถ่ายภาพยนตร์มากจริงๆ โดยเฉพาะในยามที่ได้เห็นตัวละครที่ตัวเองแสดงบนเงินขนาดใหญ่ เป็นความรู้สึกที่ดีมากเลยค่ะ” “แต่ในตอนนี้ที่ฉันไปถ่ายทำ คุณต้องดูแลลูกของพวกเราให้ดีนะคะ ไม่ต้องพาลูกไปออฟฟิศตลอดๆ ก็พอแล้ว” จิรภาสที่ได้ยินเธอบอกเช่นนั้น ในหัวก็ราวกับได้วาดภาพอนาคตที่มีความสุขออกมาเสียแล้ว หัวใจของเขาอ่อนยวบ “ครับ คุณควรนอนได้แล้ว” ในตอนนี้จิดาภาได้เข้าใจความหมายของความสุขและครอบครัวมากยิ่งขึ้น เธอจะดูแลตัวเองให้ดี เพราะมันไม่ใช่แค่ตัวเธอเอง แต่รวมถึงลูกด้วย เรื่องที่เธอท้องในตอนนี้มีเพียงไม่กี่คนที่รับทราบเท่านั้น แม้แต่จาริณีและพี่นัฎ เธอเองก็ไม่ได้บอก เพราะพี่นัฎกำลังเตรียมตัวตั้งครรภ์ ในตอนนี้ก็เครียดมาพอแล้ว หากบอกเรื่องของเธอไป จิดาภากลัวว่าเธอจะอ่อนไหวเกินไป แต่เพราะเรื่องนี้ยังไม่มีคนรู้มากนัก เกมจึงได้น่าสนุกขนาดนี้ ข่าวลือภายนอกในตอนนี้อาจกล่าวว่าเธอไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ และอาจได้ผ่าตัดมดลูกไปเสียแล้ว... จิรภาสปูทางไว้เช่นนี้ เพื่อรอให้คนที่อยู่เบื้องหลังเผยตัวขึ้นมาเอง เพราะผู้ที่เริ่มเล่นอย่างโหดเหี้ยมนี้ก่อนคือฝ่ายตรงข้าม เช่นนั้นก็ขอไม่เกรงใจอีกแล้ว ..... โดยเร็วนักสืบที่ตฤณให้หลบอยู่ที่โรงพยาบาลก็สังเกตเห็น คุณหมอจริยาคนนั้นออกจากโรงพยาบาลในเวลาทำงาน ปรี่ไปยังร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆ โรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ ราวกับได้นัดพบกับใครเอาไว้ เพื่อสักทอดให้สะอาด ตฤณก็รีบขับรถไปจอดฝั่งตรงข้ามของถนนทันที เพียงแค่ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง คนที่คุณหมอจริยารออยู่ก็ยังไม่ปากฎตัว ตฤณเพียงรั้งรออย่างไม่ร้อนรน แต่คุณหมอจริยามีท่าทีสับสน พร้อมทั้งลอบมองนาฬิกาบ่อยๆ ตฤณยังคงอดรนทนรออย่างเงียบๆ ในที่สุดก็มีผู้หญิงเข้ามาในร้านอาหาร และนั่งลงตรงหน้าของคุณหมอจริยา ตฤณชะงักนิ่งไปทันที เขาพยายามค้นหาคนที่อยู่เบื้องหลังนี้ตั้งหลายครั้งหลายหน แต่ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่ไม่สมควรมากที่สุด ท่าทางของตฤณดูดำทะมึนขึ้นมาทันที... ในเวลาเดียวกัน จิรภาสที่มาอยู่กับจิดาภาที่กองถ่ายก็ได้รับการรายงานจากตฤณ “ท่านประธานครับ คนที่ลอบติดต่อกับคุณหมอจริยา ก็คือคุณญาณิดาครับ” “ตรวจสอบเป้าหมายของเธอ พร้อมตรวจสอบกับทุกคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้” จิรภาสกล่าวคำสั่งในตอนสุดท้าย เขากำโทรศัพท์ไว้แน่น สายตาแผ่ประกายเย็นยะเยือก “ครับ ท่านประธาน” หลังจากที่ตฤณเห็นญาณิดาเข้าไป ก็ได้สั่งให้สายลับเข้าไปในร้านอาหารทันที ถึงแม้คนที่อยู่เบื้องหลังจะปรากฏตัวขึ้น แต่เกมกำลังจะเริ่มเท่านั้น “นี่คือเงินที่คุณต้องการ วางใจได้ หากเรื่องสำเร็จ ฉันจะทำการโอนอีกครึ่งเข้าบัญชีของคุณ แต่คุณจะจัดการเรื่องนี้ให้หมดจดโดยที่ใครก็จับมือดมไม่ได้” ญาณิดาส่งกระเป๋าที่มีเงินสดอยู่ไปยังด้านหน้าของคุณหมอจริยา “ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะจัดการเรื่องนี้ให้สะอาดหมดจดอย่างแน่นอน” คุณหมอจริยาอยากจะหอบกระเป๋าเงินนี้ออกไปโดยเร็ว อย่างไรเงินนี้ก็ต้องแบ่งไปทางพยาบาลในห้องผ่าตัดและผู้ช่วย เธอจะต้องดึงคนอื่นๆ ขึ้นเรือมาด้วย ไม่ฉะนั้นหากเรื่องแดงออกไป ชีวิตของเธอต้องจบสิ้นแน่ “เช่นนั้นก็ไม่ต้องติดต่อมาหาฉันอีกแล้ว ฉันจะมาหาเธอเอง” ญาณิดาลุกขึ้นยืมและสวมแว่นกันแดดอีกครั้ง สายตากวาดมองไปรอบด้าน ก่อนจะออกไปจากร้านกาแฟ และหลังจากที่คุณหมอจริยาเห็นญาณิดาจากไป ก็ลุกขึ้นยืน เตรียมจะกลับ แต่เพียงตฤณยกโทรศัพท์ เธอก็ถูกสายลับขวางไว้ทันที “คุณทำอะไร หลีกไป” สายลับไม่พูดไม่จา แย่งกระเป๋าในมือของเธอจะเงินนั้นหล่นลงมาทั้งหมด... ลูกค้าในร้านอาหารต่างชะงักนิ่งไป ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ตฤณรีบเข้าไป และพาคุณหมอจริยาไปยังห้องอาหารชั้นสอง เงินพวกนั้นก็ปล่อยให้สายลับและพนักงานร้านอาการเป็นคนเก็บ คุณหมอจริยามองตฤณอย่างตื่นตระหนก เธอไม่กล้าพูดแม้แต่คำ เธอกังวลที่สุดที่ไม่รู้ว่าตฤณได้เห็นญาณิดาหรือไม่ “นั่งลง ไม่ต้องมองแล้ว ญาณิดาไปแล้ว” “...คุณพูดอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ ฉันต้องกลับไปทำงานแล้ว” “คุณหมอจริยา ผมเห็นมันทั้งหมด คนที่คุณเพิ่งพบเมื่อครู่คือคุณหนูใหญ่ตระกูลวีรภัทรเมธี และเหตุใดเธอถึงให้เงินคุณเยอะขนาดนั้น ผมคิดว่าเป็นคุณมากกว่าที่มีอะไรที่ต้องบอกผมอีกมากมาย” “พูดอะไร ฉันไม่รู้จักญาณิดา คุณมองคนผิดแล้ว” “อย่างนั้นหรือครับ” ตฤณสาวเท้าไปข้างหน้า จดจ้องสายตาที่กำลังสั่นเทาของคุณหมอจริยา “ในตอนที่ผมยังคุยด้วยดีๆ คุณควรสารภาพมาเสียดีกว่า ไม่อย่างนั้นเมื่อหลักฐานทั้งหมดมาตกอยู่เบื้องหน้าของคุณ เรื่องคงไม่ได้จบอย่างง่ายดาย” คำพูดของตฤณทำให้เหงื่อเย็นของคุณหมอจริยาเริ่มไหลซึม เขารู้ว่าฝ่ายตรงข้ามเริ่มสับสนแล้ว “ฉัน... ฉันไม่รู้ว่าคุณหมายถึงอะไร ช่วยหลีกทางให้ด้วย...” สีหน้าของตฤณเย็นชา มองฝ่ายตรงข้ามด้วยสายตาแข็งกร้าว “หากไม่ใช่ที่สาธารณะ คุณคิดว่าผมจะทำอะไรได้บ้าง คุณต้องรับผิดชอบต่อการกระทำปองร้ายของคุณ ผมไม่อยากเสียเวลามาเจรจากับคุณ ทางที่ดีรับข้อเสนอของผมซะ มิฉะนั้นเค.เอฟจะทำให้คุณหายตัวไปอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่มีใครรับรู้ได้” “คนที่พวกคุณคิดจะทำร้ายนั้น คือคนที่คุณแตะต้องไม่ได้” คุณหมอจริยากลืนน้ำลายด้วยความตื่นตระหนก คิดอยากจะหลบหนีตฤณไปซะ แต่ก่อนที่จะหลบหนี ก็มีบอดี้การ์ดสองคนเข้ามาขวางทางเธอไว้ “คุณหมอจริยา หรือว่าจะให้ผมส่งเรื่องให้ทางตำรวจจัดการดี” ตฤณกล่าวพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ไม่ต้องๆ ฉันพูด... ฉันจะพูดทั้งหมด” คุณหมอจริยาคว้าตฤณไว้ด้วยความกลัว ก่อนจะแอบเหลือบมองเขา “ขอร้อง ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งเถอะค่ะ”