ตอนที่ 446 ทุกคนในบ้านต่างมีหนทางชีวิตของตัวเอง

ตอนที่ 446 ทุกคนในบ้านต่างมีหนทางชีวิตของตัวเอง “ฉันแค่อยากรู้ ว่าตอนนี้เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” รุจาภาไม่ใช่คนที่ยอมคนเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไปแล้ว หลังจากที่เธอได้เห็นญาณิดาพูดเช่นนั้น สีหน้าไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย และยังสงบลงอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เธอเป็นหัวหน้าตระกูลวีรภัทรเมธี จะไม่หลงกลคนเลวเช่นนี้เป็นอันขาด “คุณนายคะ คุณหนูใหญ่ท้องแล้วค่ะ ดังนั้นคุณท่านเลยพาเธอกลับมา” สาวใช้ที่เห็นบรรยากาศเริ่มย่ำแย่ จึงก้าวออกมาอธิบายอย่างกล้าหาญ ท้องรึ สายตาของรุจาภากวาดมองญาณิดา เมื่อเทียบกับตอนที่ออกไปจากตระกูลวีรภัทรเมธี เธอดูจะอวบขึ้นเล็กน้อย แต่ว่า... เธอหันไปด้านข้างแล้วถามกับคนใช้ “ท้องจริงๆ อย่างนั้นรึ หรือเป็นเพียงข้ออ้างที่ใช้กลับมายังตระกูลวีรภัทรเมธี” สาวใช้คนนั้นชะงักนิ่งไป ไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปเช่นไรเหมือนกัน ท่านจิรชยาที่ทันได้ยินประโยคนี้จากข้างนอก ก็กำไม้เท้าแล้วเดินเข้าไปข้างใน “รุจาภา อย่าใช้อคติตัดสินคน” ญาณิดาก้มหน้า แสดงท่าทีราวกับกำลังไม่ได้รับความเป็นธรรม หากเป็นเมื่อก่อนเธอต้องประชันริมฝีปากกับรุจาภาไปแล้ว แต่เมื่อเห็นท่าทางตอนนี้ เธอคงเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ “คุณพ่อคะ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะตั้งแง่กับเธอเช่นนี้ แต่ได้ตกลงกันตั้งแต่แรกแล้ว บ้านนี้มีฉันเป็นคนดูแล และเธอก็ได้ถูกไล่ออกจากตระกูลวีรภัทรเมธีด้วยปากของคุณพ่อเอง มันสมควรหรือคะที่จะพาเธอกลับมายังตระกูลวีรภัทรเมธี ฉันเข้าใจค่ะ ว่าอย่างไรเธอก็คือหลานของคุณพ่อ คุณรักและห่วงใยเธอ แต่ไม่จำเป็นต้องพากลับมาที่ตระกูลวีรภัทรเมธีนี่คะ การหาที่สงบๆ ข้างนอก มันไม่สะดวกต่อการเลี้ยงลูกของเธอมากกว่าหรือคะ” “นั่น...” “คุณปู่คะ อย่าพูดอีกเลยค่ะ ฉันเข้าใจความหมายของคุณน้าดี ฉันเป็นคนทำผิด การจากไปคือสิ่งที่ถูกแล้ว” ญาณิดาก้าวไปข้างหน้าสองก้าวหลังจากที่พูดว่าจะออกไปจากตระกูลวีรภัทรเมธี หลังจากนั้นก็เป็นลมล้มพับไปในทันที... “เข้าไปดูเธอเร็วเข้าว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง” ท่านจิรชยาปรี่เข้าไปหา แล้วให้คนรับใช้อุ้มญาณิดาขึ้นมา ก่อนจะหันมามองรุจาภาอย่างมีความหมายแอบแฝง ก่อนจะส่ายหัวและจากไป รุจาภาส่ายหน้า ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป เธอรู้ว่าญาณิดาไม่มีทางเปลี่ยนนิสัยของตัวเองได้ง่ายขนาดนั้น และที่กลับมาครั้งนี้ก็คงมีการเตรียมพร้อมมาแล้ว ไม่เพียงเรียนรู้ที่จะซ่อนความในใจเอาไว้ ทั้งยังเรื่องลูก... สิ่งที่ท่านจิรชยาสนมากที่สุดก็คือทายาทสืบทอดตระกูลวีรภัทรเมธี ตอนนี้ญาณิดาได้มีไพ่ตายของท่านจิรชยาอยู่ในมือ ความสงบสุขของตระกูลวีรภัทรเมธีคงจบลงที่ตรงนี้ ท่านจิรชยารีบเรียกหมอประจำตระกูลมา เมื่อแน่ใจแล้วว่าญาณิดาและลูกไม่เป็นอะไร หลังจากที่ปล่อยให้เธอพักผ่อน ก็เรียกรุจาภามาพบทันที “รุจาภา เรื่องในบ้านตอนนี้ฉันรู้ดีว่าไม่ควรจะกลืนน้ำลายตัวเอง แต่ญา... เธอเพียงคนเดียวจะดูแลลูกได้อย่างไรกัน ให้เธอกลับมาอยู่ที่ตระกูลวีรภัทรเมธีเถอะ” “คุณพ่อก็พาเธอกลับมาแล้วนี่คะ คำพูดของฉันยังมีความสำคัญอยู่อีกหรือ” หลังจากที่รุจาภากล่าวจบ ก็หันหลังกลับและออกไปทันที พูดต่อไปก็ไร้ความหมายอยู่ดี และเธอก็โทรหาจิดาภาต่อ “จิดาภา เรื่องที่คุณปู่พาญาณิดากลับมายังตระกูลวีรภัทรเมธี ลูกรู้ไหม” รุจาภารู้สึกสับสนอย่างมาก พวกเธอสองแม่ลูกลำบากกันอย่างมาก กว่าจะมีวันนี้ขึ้นมาได้ แต่ญาณิดาเพียงร้องไห้ต่อหน้าท่านจิรชยาหยดสองหยด ก็ได้กลับมายังตระกูลวีรภัทรเมธี เรื่องนี้มันเกินกว่าที่รุจาภาจะรับได้ เหมือนคนทั้งโลกเอาแต่ทำร้ายพวกเธอสองแม่ลูก “ค่ะ พรยศบอกกับหนูมานิดหน่อยแล้ว” “แม่เพิ่งรู้ว่าเพราะญาณิดาท้อง ดังนั้นจึงได้กลับมาตระกูลวีรภัทรเมธี แม่มองว่าเธอจงใจยกเรื่องลูกในท้องมาก่อความวุ่นวายในตระกูลวีรภัทรเมธีอีกครั้ง” “แม่ อย่าเพิ่งกังวลนะคะ ผ่อนคลายหน่อย ไปทำงานที่ออฟฟิศเพื่อจะได้ห่างจากญาณิดาดีกว่า หนูและจิรภาสจะไม่ตกหลุมของเธอแน่ สบายใจได้ค่ะ” เมื่อได้ยินจิดาภาพูดเช่นนี้ รุจาภาก็นั่งลงบนเตียงพร้อมถอนหายใจ เพื่อสงบจิตสงบใจที่เหนื่อยล้า “ดีแล้วจ้ะ...” นอกจากยอมรับมัน เธอก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว “ไม่ต้องไปทะเลาะกับเธอ ไม่ต้องสนใจ เธอจงใจใช้น้ำตาและเรื่องลูกมาตัดขาดความสัมพันธ์ของแม่กับตระกูลวีรภัทรเมธีเท่านั้น มองเธอเป็นธาตุอากาศไปค่ะ” รุจาภานึกคิดถึงท่าทางคนเจ้าน้ำตาของญาณิดาเมื่อครู่ และก็พยักหน้า “จ้ะ แม่เข้าใจแล้ว เมื่อก่อนแม่อ่อนแอเกินไป ถึงได้ทำให้เรื่องมันแย่ขนาดนี้ ต่อจากนี้จะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้ว แม่จะดูแลตัวเองให้ดี ประคับประคองบ้านนี้ไว้ เพื่อปกป้องลูก” “แม่... แม่คะ มีเรื่องหนึ่งที่หนูจะบอกแม่” จิดาภากล่าวยิ้มๆ “ถ้าแม่ได้ยินแล้ว อย่าตกใจนะ” “เรื่องอะไรรึ ข่าวพวกนั้นทุกวันนั้นยังไม่หายไปสักที ยังมีเรื่องอะไรที่แม่ยังไม่รู้อีกหรือ” “แม่มีหลานนะคะ” มือของจิดาภาวางลงบนท้องอัตโนมัติ แล้วบอกเสียงผะแผ่ว “...อะไรนะ” รุจาภาชะงักนิ่ง นึกกลัวว่าตัวเองจะฟังผิด “ลูกพูดว่าอะไรนะ” “หนูบอกว่าแม่กำลังจะเป็นคุณยายแล้วนะคะ มีหลานแล้วค่ะ” จิดาภากล่าวขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “แต่ข่าวนั่นมันบอก...” “หูจะอธิบายเรื่องข่าวพวกนั้นกับแม่ในภายหลัง เรื่องที่หนูท้องยังไม่ต้องบอกใครนะคะ เมื่อถึงเวลาจะประกาศออกไปทันที” จิดาภาสำทับกับรุจาภา “แม่คะ ดึกมากแล้วนะ พักผ่อนเถอะค่ะ” “จ้ะ แม่เข้าใจแล้ว หนูก็รีบนอนนะ ดูแลตัวเองให้ดีด้วย” หลังจากที่วางสาย รุจาภาก็ดีใจอย่างถึงที่สุด จิดาภานั่งพิงโซฟา วางโทรศัพท์ไว้อีกทาง และหันข้างเข้าหาอ้อมกอดของจิรภาส “ญาณิดาใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อกลับมายังตระกูลวีรภัทรเมธี คงควบคุมได้ไม่นาน เรื่องแรกที่เธอจะทำคงเป็นการขับแม่ของฉันออกจากบ้าน” “สบายใจเถอะครับ เธอทำอะไรใครไม่ได้หรอก” จิรภาสช่วยนวดให้กับจิดาภาอย่างแผ่วเบา จิดาภาพยักหน้า มีจิรภาสอยู่ด้วยแล้ว เธอยังต้องกังวลอะไรอีก ค่ำคืนนั้นทั้งสองคนต่างกันอยู่บนเตียง แต่จิดาภากลับรู้สึกไม่สบายที่ตรงไหนสักที่ นอนอย่างไรก็นอนไม่หลับ ทันใดนั้นก็มีสองมือเอื้อมมากอดเอวของเธอไว้ “ไม่ขยับแล้วครับ” “ทำไมหรือคะ” สบตากับจิรภาสในทันทีที่เธอหันหน้าไป สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความวาดหวัง “ผมไม่อยากทำร้ายคุณและลูกเด็กดี นอนเถอะ” เพียงโดนร่างกายของเธอ ก็ไม่อาจทำให้จิรภาสมั่นคงได้อีก ราวกับมีไฟที่กำลังถูกสุมขึ้น... สองมือของเขากอดจิดาภาไว้แน่น เพื่อไม่ให้เธอขยับได้ ทันใดนั้นจิดาภาก็เข้าใจความหมายของเขาในทันที ใบหน้าแดงระเรื่อ “แบบนั้น เราแยกกันนอนไหมคะ” “ไม่เอาครับ เพียงแค่คุณนอนดีๆ และไม่ขยับตัวอีก” จิรภาสกล่าวอย่างยึดมั่น เขาพยายามห้ามสิ่งที่อยู่ในใจอย่างเต็มที่ “แต่ว่า กว่าที่จะคลอดลูกออกมาก็อีกหลายเดือนเลยนะคะ คุณจะทนได้ตลอดเลยหรือคะ” จิดาภาก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับปัญหานี้ได้อย่างไร จิรภาสไม่ได้ตอบกลับ และยิ่งกอดเธอไว้แน่นยิ่งขึ้น แต่เดิมเขาไม่ได้เป็นคนที่มีความต้องการมากขนาดนั้น แต่หลังจากที่เขาได้อยู่กับจิดาภา เขาก็ไม่อาจอดทนได้อีกต่อไป จิดาภาพยักหน้า อิงแอบอยู่ในอ้อมกอดของเขา และหลับลึกไปโดยเร็ว เมื่อเห็นว่าเธอหลับสนิทแล้ว จิรภาสก็เดินเข้าห้องอาบน้ำไปอาบน้ำเย็นอย่างเงียบๆ ถึงจะรู้สึกสงบขึ้นมาได้บ้าง เมื่อกลับมาเห็นคนคนหนึ่งที่กำลังหลับฝันหวานบนเตียง ริมฝีปากก็ยกโค้งขึ้นในทันที