ตอนที่ 450 โอกาสสำนึกผิดมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น

ตอนที่ 450 โอกาสสำนึกผิดมีเพียงครั้งเดียวเท่านั้น หมอหญิงน้ำท่วมปาก ปล่อยมือในทันพลัน ก่อนจะหันไปมองสีหน้าจิรภาสที่อยู่ด้านข้างอย่างระแวดระวัง เพียงเหลือบสายตาขึ้นมองเท่านั้น เธอก็กลัวจนตัวสั่นและยอมรับผิดในทันที “ขอโทษค่ะผู้อำนวยการ ฉันไม่คาดคิดจริงๆ ว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้ ส่วนใครที่อยู่เบื้องหลังนั้น ฉันไม่รู้จริงๆ ค่ะ คือ... คือพวกเธอบอกว่ามีคนมาบอกให้ตัดมดลูกของคุณจิดาภา ให้เธอไม่สามารถเป็นแม่คนได้ ฉัน... ความโลภมันบังตา ฉันถึงได้ทำเช่นนี้ลงไป” “ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ค่ะ...” ผู้อำนวยการเรวัตโมโหจนสีหน้าย่ำแย่ กำหมัดไว้แน่นจนขึ้นข้อ ก่อนจะปรี่เข้าไปตบหน้าหมอหญิงคนนั้นจนหน้าสะบัด เขาไม่สามารถทนต่อไปได้ เหตุใดถึงมีคนที่โหดร้ายจนกระทำเรื่องที่น่ารังเกียจเช่นนี้ได้กัน และจิรภาสเพียงนั่งนิ่งอยู่กับที่เท่านั้น เพราะเขารู้เรื่องทั้งหมดอยู่ก่อนแล้ว “ผู้อำนวยการค่ะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่กล้าอีกแล้วค่ะ ไม่กล้าทำอีกแล้ว” ผู้อำนวยการเรวัตผลักเธอออกอย่างเย็นชา ก่อนจะหันไปพูดกับผู้ช่วย “เรียกหัวหน้าแผนกของพวกเธอ คุณหมอจริยามา” คนเพียงคนเดียวไม่สามารถทำได้ถึงขนาดนี้ คนอื่นในแผนกของเธอต้องมีส่วนร่วมเป็นแน่ ขณะเดียวกัน รุจาภาและท่านจิรชยาที่ได้ยินเช่นนั้นต่างก็โกรธจัด มีคนมีข่มเหงลูกสาว หลานสาวของพวกเธออย่างนั้นรึ “มันเป็นใครกัน” ท่านจิรชยาคำรามลั่นด้วยความโกรธ “คุณพ่อค่ะ รอก่อนค่ะ ให้จิรภาสถามให้จบก่อน” รุจาภาพยายามข่มกลั้นความโกรธ พยายามใจเย็นพร้อมปลอบประโลมท่านจิรชยาไปด้วย แต่จิดาภาเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ เหตุใดถึงได้โดนกระทำเช่นนี้กัน... คำพูดแย่ๆ ที่ถูกกระจายไปก็ทำเพื่อทำร้ายจิดาภา แต่เธอที่เป็นแม่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย หยดน้ำตาราวกับไข่มุกของรุจาภาร่วงหล่นลงมาอย่างไม่ขาดสาย คุณหมอจริยาถูกเชิญมาที่ห้องนี้โดยเร็ว ทันทีที่เห็นจิรภาส ใจของคุณหมอจริยาก็กระตุก ร่างสั่นเทาอย่างห้ามไว้ไม่อยู่ “ผู้อำนวยการ...” ผู้อำนวยการเรวัตเงยหน้ามองเธอ ความตื่นตะลึงเมื่อครู่ได้จางหายไปแล้ว จึงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ผมอยากรู้ ว่าใครเป็นคนซื้อคุณ ถึงได้กล้าทำเรื่องที่โหดเหี้ยมขนาดนี้ คุณมีอคติกับคุณนายจิดาภารึ” “ผู้อำนวยการ...คุณกำลังพูดอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ” “ลูกมือของคุณบอกกับผมมาหมดแล้ว คุณยังคิดจะปิดบังอีกหรือ” คุณหมอจริยาที่ได้ยินเช่นนั้น ก็รีบปรี่ขึ้นไปเบื้องหน้าด้วยอารามตกใจ “ไม่นะคะ ผู้อำนวยการ ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นนะคะ คุณอย่าไปเชื่อคำโกหกของคนอื่นนะคะ” “คำโกหกรึ คุณมั่นใจไหม หรือต้องให้คุณได้เห็นหลักฐานกับตาตัวเองเสียก่อนถึงจะพูดออกมาได้” จิรภาสที่นั่งอยู่ที่โซฟาเอ่ยขึ้นเสียงเย็น คุณหมอจริยากำหมัดแน่น ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ท่ามกลางความตื่นตระหนกและมองไปที่ตฤณ “คุณรับปากกับฉัน ว่าคุณจะปล่อยฉันไปมิใช่หรือ” “ผมบอกว่าผมจะปล่อยคุณไป แต่นั่นไม่ได้หมายถึงท่านประธานของผม คนที่คุณทำร้ายคือภรรยาของท่านประธานนี่ครับ” คุณหมอจริยาหายใจเข้าลึกๆ เมื่อรับรู้แล้วว่าหมดหนทางหนีไปได้ จึงทรุดตัวนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง “ฉัน ฉันได้รับเงินจากญาณิดาค่ะ เป็นเธอที่สั่งให้ฉันทำ” “ญาณิดารึ” “ค่ะ คุณหนูใหญ่ของตระกูลวีรภัทรเมธี คุณญาณิดา” คุณหมอจริยากล่าวย้ำอีกครั้ง ขณะเดียวกัน คนสองคนที่นั่งอยู่ในห้องVIPข้างๆ กันนั้น ก็ชะงักนิ่งไปเช่นกัน... พวกเขาไม่ได้ฟังผิด คนที่วางแผนทำร้ายจิดาภา เพื่อให้เธอไม่สามารถเป็นแม่คนได้ก็คือญาณิดา ที่จิรภาสให้พวกเขามา ก็เพื่อให้พวกเขาได้มาได้ยินได้เห็นด้วยตัวเอง สุดท้ายก็ยังเป็นพี่สาวที่มีจิตใจโหดเหี้ยม... วางแผนทุกขั้นตอนด้วยตัวเอง ทั้งปล่อยข่าวลือและลอบทำร้าย เธอคือญาณิดา คนที่แสร้งทำตัวเป็นหลานที่ดีของตระกูลวีรภัทรเมธี ท่านจิรชยาพูดไม่ออก มือที่กำไม้เท้าสั่นเทา ดวงตาเบิกกว้าง... รุจาภาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอรู้ว่าคนที่เป็นแม่คนอย่างเธอไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป ต้องรอให้ลูกสาวโดนอีกฝ่ายฆ่าก่อนหรือ เธอถึงจะกล้าลุกขึ้นมา ในตอนที่รุจาภาจะออกไปพูดคุยกับลูกสาว ท่านจิรชยาก็เอ่ยขึ้นมา “รอก่อน” “คุณพ่อคะ” รุจาภาคิดว่าท่านจิรชยายังจะแก้ต่างให้กับญาณิดา แต่เมื่อหันกลับมา ก็พบกับสายตาที่รังเกียจและเจ็บปวดของท่านจิรชยา “ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง ฉันจะไม่ยอมให้เธอและจิดาภาโดนกระทำอีกแล้ว” ในใจของท่านจิรชยาในเวลานี้ได้คิดแผนเสร็จสรรพแล้ว น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ รุจาภาที่ได้เห็นสายตาของเขา ก็ยอมกลับมานั่งที่นั่งของตนตามเดิม ความจริงเธอก็ยังไม่มั่นใจนัก ว่าครั้งนี้ท่านจิรชยาจะเด็ดขาดหรือไม่ “ฉันจะไม่คืนคำที่บอกว่าจะไล่เธอออกจากตระกูลวีรภัทรเมธี แต่อย่างไรเธอก็อุ้มท้องอยู่ เด็กคนนี้จะเป็นอนาคตของตระกูลวีรภัทรเมธี พอเธอคลอดลูก ฉันจะจัดการทันที” ที่ท่านจิรชยาทำเช่นนี้ก็เพื่อเด็กที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลก อย่างไรก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลวีรภัทรเมธี หากเขารีบไล่ญาณิดาไปจากตระกูลวีรภัทรเมธี บ้านแม่สามีของเธอจะยอมรับเด็กคนนี้อย่างนั้นหรือ รอให้เด็กเกิดก่อนแล้วค่อยสะสางก็ยังไม่สาย ทั้งหมดนี่ก็เพื่อลบความเป็นไปในที่ในอนาคตญาณิดาจะใช้ลูกมาข่มขู่ตระกูลวีรภัทรเมธี “ต่อจากนี้ฉันจะไม่เชื่อเธออีกแล้ว” ท่าทางของท่านจิรชยาที่รุจาภาได้เห็นในตอนนี้ ทำให้เธอเริ่มมั่นใจว่าเขาจะเด็ดขาดจริงๆ ท่านจิรชยาให้โอกาสกับญาณิดามาหลายต่อหลายครั้ง แต่ญาณิดากลับไม่เคยคิดหวงแหน แต่ละครั้งก็ยิ่งเพิ่มความร้ายกาจลงมือกับน้องสาวของตัวเอง คนแบบนี้ยังสมควรได้อยู่ในตระกูลวีรภัทรเมธีหรือ ในใจของญาณิดายังมีจิตใจที่เมตตาหรือความเป็นคนอีกหรือไม่ นับแต่นี้เป็นต้นไป ท่านจิรชยาจะไม่สงสารญาณิดาอีกต่อไปแล้ว ..... คุณหมอจริยาที่รู้ว่าถอยไม่ได้แล้ว ก็เล่าเรื่องทั้งหมดออกไป และยังสรรหาคำพูดสวยหรูมาแก้ต่างให้ตัวเอง โดยปัดความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับญาณิดา ทั้งบอกว่าตัวเองกระทำไปด้วยความจนใจ เพราะถูกญาณิดาบังคับ ถึงได้... แต่ทั้งหมดนี้ในสายตาของจิรภาสก็แค่ละครที่ไม่น่ามอง เขาไม่เชื่อเลยแม้แต่คำ “เช่นนั้นคุณบอกผมหน่อย ใครเป็นคนปล่อยข่าวเรื่องที่ภรรยาของผมท้องไม่ได้กัน” “เป็นญาณิดา เป็นเธอ ไม่เกี่ยวกับฉันสักนิดเลยค่ะ จริงๆ นะคะ” คุณหมอจริยาพยายามตัดความสัมพันธ์อย่างเต็มที่ ผู้อำนวยการเรวัตมองเธอด้วยความตื่นตะลึง คำพูดเมื่อครู่เป็นเพียงแค่ฝันของเขาหรือไม่ เหตุใดคนที่เห็นแก่เงินคนนี้ถึงได้เป็นหัวหน้าแผนกในโรงพยาบาลของพวกเขากัน อยู่ในวงการแพทย์มานานนับสิบปี ผู้อำนวยการเรวัตไม่เคยพบเคยเห็นหมอที่จิตใจที่โหดเหี้ยมเช่นนี้มาก่อน เขาพยายามข่มกลั้น ก่อนจะหันไปพูดกับจิรภาส “ท่านประธานจิรภาสครับ ผมเข้าใจเรื่องนี้แล้ว ในนามของผมและโรงพยาบาลของพวกผมขอรับปากกับคุณว่าจะหาคำอธิบายที่น่าพึงพอใจมาให้กับคุณ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ โชคดีที่คุณนายยังไม่ถูกทำร้าย ไม่อย่างนั้นโลกนี้ก็คงไร้เหตุผลเกินไปแล้ว” “ผมจะแจ้งกับทางตำรวจ เพื่อให้พวกเขามาตรวจสอบ” “ไม่จำเป็น” จิรภาสกล่าวเสียงเย็น สายตาค่อยๆ ตกไปที่ใบหน้าของคุณหมอจริยา “พวกเธอคงถูกจำคุกไม่กี่ปีเท่านั้น ผมต้องการความเป็นส่วนตัว อย่างไร... เรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของภรรยาของผม แต่การส่งมอบพวกเขาให้กับทางตำรวจ คงจะเป็นบทลงโทษที่เบาเกินไปครับ”