ตอนที่ 451 ทำสิ่งใดย่อมได้รับสิ่งนั้น

ตอนที่ 451 ทำสิ่งใดย่อมได้รับสิ่งนั้น “แต่ว่า...” “ผู้อำนวยการเรวัต เรื่องนี้เค.เอฟจะไม่ขอให้ทางโรงพยาบาลรับผิดชอบ เพราะผมยังมีแผนการอื่นอีก ผมพยายามรักษาหน้าตาของโรงพยาบาลของคุณมากที่สุดแล้ว คุณคงรับปากกับข้อเสนอนี้ใช่หรือไม่ ผมเพียงอยากเห็นคนพวกนี้ถูกจัดการด้วยตาของตัวเอง” ผู้อำนวยการเรวัตลอบมองคุณหมอจริยา เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอเพิ่งจะอธิบายไป ก็ไม่มีทางจะปกป้องเธออีกแล้ว “ครับ แล้วแต่ท่านประธานจิรภาสเลย” “ไม่นะ... ผู้อำนวยการคะ ขอร้องค่ะ อย่าส่งฉันให้กับทางเค.เอฟเลย ฉันผิดไปแล้วจริง...” “ตอนที่คุณรับเงินมาเพื่อทำเรื่องสกปรก ก็ควรคิดถึงเรื่องในวันนี้ไว้เสียบ้าง” ผู้อำนวยการเรวัตก้มมองคุณหมอจริยาและตะโกนลั่น “คุณทำร้ายภรรยาของเขา หากมีคนร้ายครอบครัวของคุณ คุณจะไม่จัดการอย่างนั้นรึ” คุณหมอจริยาที่ได้ยินเช่นนั้น มือที่จับชายกางเกงของผู้อำนวยการเรวัตก็ไร้เรี่ยวแรงทันที เธอรู้ว่าเธอหมดหนทางดิ้นรนแล้ว และเธอก็หมดหนทางจะแย้งได้เสียแล้ว... “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ไล่คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องออกทั้งหมด และผมจะไปรายงานในเมือง พวกคุณหมดสิทธิ์ที่จะเป็นหมอแล้ว” คนแบบนี้ไม่เหมาะที่จะเป็นหมอสักนิด “ท่านประธานจิรภาส คนพวกนี้ผมมอบให้คุณ คุณจัดการได้ตามใจชอบเลยครับ” ผู้อำนวยการเรวัตไม่มีหน้าจะอยู่ในที่นี้ต่อไปแล้ว จึงออกไปพร้อมกับผู้ช่วยของตน ไม่สามารถอธิบายความผิดหวังของเขาในตอนนี้ได้จริงๆ คุณหมอจริยาเงยหน้าขึ้น เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนของเค.เอฟ เธอหมดคนที่จะช่วยเหลือได้แล้ว จิรภาสกลับมานั่งที่โซฟาอีกครั้ง และพยักหน้าให้กับตฤณ และตฤณก็รีบไปเชิญจิดาภาเข้ามาทันที หลังจากที่ท้อง จิดาภาก็ไม่นึกอยากตกอยู่ในสถานการณ์ที่ร้อนแรง เพราะกลัวว่าจะส่งผลต่อลูกในท้อง คุณหมอจริยาที่เห็นจิดาภาเดินเข้ามา ก็เริ่มอุ่นใจ คิดไปว่าเธอจะยอมให้อภัยตน จึงคุกเข่าลงที่พื้น “คุณนายจิดาภาคะ ขอโทษค่ะ ฉันยอมรับผิดแล้ว ฉันไม่ใช่คน แต่... ฉันแค่โดนใช้ประโยชน์เท่านั้น อภัยให้ฉันด้วยนะคะ ฉันเองก็มีลูก...” จิดาภาสะบัดมือ นั่งลงข้างๆ จิรภาสอย่างไม่แยแสเธอ เธออาจจะดูอ่อนโยน และยามพูดก็ดูเย็นชา แต่เธอไม่เคยเปลี่ยนไป หากมีคนมาทำร้ายเธอ เธอย่อมเอาคืนอย่างแน่นอน “การกระทำของคุณทำร้ายลูกและสามีของฉัน ฉันอภัยให้คุณได้ แต่มีหนึ่งข้อแม้ พวกคุณทำกับฉันเช่นไร ฉันก็จะทำเช่นเดียว” “ฉันไม่มีทางปล่อยคนที่ทำร้ายลูกและสามีของฉันอย่างแน่นอน” “คุณเองก็เป็นแม่คน เหตุใดถึงได้ลงมืออย่างโหดเหี้ยมกับลูกของฉันกันคะ เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันก็รู้สึกว่าคุณไม่มีคุณสมบัติการเป็นแม่คนแล้วค่ะ ฉันได้ยินว่าคุณหย่ากับสามีของคุณ เช่นนั้นเด็กก็ควรตกไปอยู่ภายใต้การดูแลของคนเป็นพ่อจะดีกว่านะคะ” คุณหมอจริยาที่ได้ยินเช่นนั้น ก็ร้องไห้อ้อนวอน ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว “ขอโทษค่ะ... ฉันสำนึกผิดแล้ว อย่าเอาลูกไปจากฉันเลยนะคะ...” “เป็นคุณที่จะเอาลูกของฉันไปก่อนค่ะ” น้ำเสียงของจิดาภาเรียบนิ่ง แต่ละคำต่างทิ่มแทงใจ “คุณเองก็เป็นแม่คน ลูกคือชีวิตของคนเป็นแม่ ตอนที่คุณคิดจะทำเรื่องเช่นนี้กับฉัน ก็ควรนึกถึงผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้บ้างนะคะ” จิรภาสกุมมือของจิดาภาแน่น นวดเพียงแผ่วเบา สามารถจัดการกับฝ่ายตรงข้ามได้แล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องระเบิดอีก เพื่อไม่ให้เป็นทำร้ายร่างกายของตัวเอง หลังจากนั้นเขาก็หันไปพูดกับตฤณ “รู้ใช่ไหมว่าต้องจัดการเช่นไร” “ครับ ท่านประธาน” คุณหมอจริยาคุกเข่าลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง และยังคงอ้อนวอนไม่หยุด “คุณนายจิดาภา ได้โปรดเถอะค่ะ...” น้ำตาของเธอไหลไม่หยุด แต่จิดาภาหาได้สนใจไม่ เธอรู้หากเธอไม่พบว่าพวกเขาสมรู้ร่วมคิดกัน คุณหมอจริยาก็ยังคงไม่รู้ว่าการกระทำของตัวเองนั้นโหดเหี้ยมขนาดไหน และคงเสพสุขกับเงินที่ญาณิดาให้เธอมา “มาขอร้องฉันทำไมคะ ขอร้องตัวคุณเองเถอะ...” จิดาภากล่าวจบ จิรภาสก็ให้บอดี้การ์ดมาคุมตัวคุณหมอจริยาออกไป หลังจากนั้นก็ให้พาหมอหญิงที่ตรวจร่างกายของจิดาภาเข้ามา เธอที่อยู่ข้างนอก ย่อมได้ยินบทสนทนาข้างในทั้งหมด เมื่อเห็นคุณหมอจริยาสิ้นท่า ในตอนนี้ก็กลัวจนไม่สามารถอธิบายได้ “เพียงแค่มีเงิน คุณก็ได้ทุกอย่างเลยใช่ไหม แม้แต่การเปลี่ยนรายงานการตรวจสอบด้วยรึ” จิรภาสอีกถามฝ่ายตรงข้ามเสียงเย็น “ไม่... ไม่ใช่นะคะ ฉัน... ฉันไม่คิดว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกของฉันจริงๆ นะคะ ฉันไม่กล้าแล้ว ต่อจากนี้ฉันไม่กล้าทำอีกแล้ว ฉันคืนเงินให้กับพวกคุณก็ได้นะคะ” ฝ่ายตรงข้ามหวาดกลัวจนเหงื่อท่วม เมื่อได้ยินเช่นนั้น จิดาภาก็หัวเราะอย่างอดไม่ไหว “หากฉันตกลงไปในแผนการของพวกคุณจริงๆ พวกคุณจะพาลูกของฉันกลับคืนมาได้หรือคะ คืนชีวิตของฉันกลับมาได้อย่างนั้นใช่ไหมคะ” “ความโลภเพียงครั้งเดียวของคุณ ทำฉันเกือบแท้ง จนอาจจะไม่สามารถเป็นแม่คนได้อีกตลอดไป” “ตอนที่คุณรับเงินมา ไม่ได้คิดเลยหรือคะว่ากำลังทำลายชีวิตคนคนหนึ่งอยู่” ฝ่ายตรงข้ามชะงักนิ่งพร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุด และไม่สามารถพูดอธิบายได้อีกแม้แต่ครึ่งคำ “ฉันไม่อยากจะทำร้ายพวกคุณ แต่เป็นพวกคุณที่คิดจะทำร้ายฉัน โทษตัวเองเถอะค่ะ” “หากครอบครัวหรือคู่หมั้นของคุณรู้เรื่องนี้เข้า จะมองคุณเช่นไรกันนะคะ” “ผมได้แจ้งไปทางคู่หมั้นของเธอแล้วครับ” ตฤณที่อยู่ด้านข้างเอ่ยตอบ หมอหญิงคนนั้นพูดไม่ ทรุดตัวนั่งกับพื้นด้วยความตกตะลึง แววตาเลื่อนลอย ผลลัพธ์ในครั้งนี้จะโทษใครได้หรือ เป็นความโลภของพวกเธอทั้งนั้นที่พามารนหาที่ตาย การกระทำของจิรภาสนั้นน่ากลัว แต่คำพูดของจิดาภากลับกรีดแทงใจคนฟังในทุกๆ คำ เธอไม่ได้ทำร้ายร่างกาย แต่คำพูดของเธอนั้นราวกับดาบแหลมคมที่ทิ่มทะลุร่างไป ทุกคนต่างมีจุดอ่อน หากทำลายจุดอ่อนนั้นได้ คนคนนั้นก็ไม่มีอะไรให้น่ากลัวอีกต่อไป หลังจากนั้นเหล่าพยาบาลที่มีส่วนรู้เห็นก็ถูกไล่ออกทั้งหมดเช่นกัน จิดาภาพูดเพียงไม่กี่คำ ก็ทำชีวิตคนเหล่านี้ตกต่ำได้ในทันที ไม่ทำร้ายใคร แต่ทำลายพวกเขาจนเป็นจุณ “ครับ อย่าโมโหจนทำร้ายตัวเองเลยนะครับ คนที่ยังไม่ได้รับบทเรียนนี้ยังมีอีกสองคน” จิดาภารู้ว่าจิรภาสหมายถึงใคร เธอนึกคิดก่อนจะส่ายหน้าและกล่าว “ฉันไม่จำเป็นต้องลงไปจัดการเธอทั้งสองหรอกค่ะ” หากประสบพบเจอกับเรื่องนี้แล้ว ท่านจิรชยายังคงจะปกป้องญาณิดาต่อไป หัวหน้าตระกูลวีรภัทรเมธีคงหมดความน่าศรัทธาเสียแล้ว หลังจากนั้นรุจาภาก็พยุงท่านจิรชยาออกมา รุจาภามองไปที่จิดาภาอย่างร้อนรน “เด็กไม่เป็นอะไรใช่ไหม” “ไม่เป็นไรค่ะ” ทันใดนั้นท่านจิรชยาถึงได้หลุดมาจากความกรุ่นโกรธ จิดาภาท้องแล้ว นี่คือข่าวที่ดีที่สุด “ใช่ๆ จิดาภามีลูกแล้ว...” “คุณปู่คะ วันนี้...” “ไม่ต้องพูด ปู่เข้าใจแล้ว เรื่องนี้ยกให้ปู่จัดการเถอะ” ท่านจิรชยารู้ว่าจิดาภาเป็นกังวล กำหมัดแน่นพร้อมกล่าวอย่างหมายมาด “ปู่คงให้ความรักกับเธอมากไป เธอถึงได้ทำเรื่องที่ไม่ควรทำเช่นนี้ ปู่จะจัดการเรื่องนี้ให้เด็ดขาด เพียงแค่...”