ตอนที่ 452 ฝันร้ายของคนตระกูลวีรภัทรเมธี

ตอนที่ 452 ฝันร้ายของคนตระกูลวีรภัทรเมธี “ปู่อยากให้เธอคลอดลูก” ท่านจิรชยากล่าวพร้อมถอนหายใจ จิดาภานึกคิดและพยักหน้าตกลง ญาณิดาที่ได้ทำผิดครั้งใหญ่ หากท่านจิรชยาพูดว่าจะจัดการกับเธอขั้นเด็ดขาด เช่นนั้นต่อให้ญาณิดาจะแสร้งทำต่อไป ก็คงไม่ได้อะไรกลับมาเช่นกัน เช่นนั้นปล่อยให้เธอจมอยู่กับความฝันที่สวยงาม และรองมืออีกครั้งในโอกาสที่สุกงอม ดูสิว่าเธอจะรับความจริงนี้ได้หรือไม่ ถึงตอนนั้นญาณิดาคงได้รู้ซึ้งถึงคำว่าอยู่ไม่สู้ตาย “ในตอนนี้หลานก็ท้องแล้ว พักผ่อนเยอะๆ รักษาสุขภาพด้วย เด็กได้กี่เดือนแล้วรึ” เมื่อเห็นท่าทางมีความสุขของท่านจิรชยา จิดาภาจึงไม่ได้กล่าวอะไรอีก เพียงกำชับกับท่านจิรชยาว่าห้ามเผยแพร่เรื่องที่เธอท้องออกไป “ให้ญาณิดาคิดว่าหนูได้เข้ารับการผ่าตัด และไม่สามารถท้องได้อีกแล้ว หนูไม่อยากให้เธอต้องลอบวางแผน เพื่อทำร้ายลูกของหนูในทุกๆ วัน” ท่านจิรชยาหลับตาลง ก่อนจะให้คำสัญญาอย่างจริงจัง “ปู่เข้าใจแล้ว ปู่จะไม่บอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาด” เขาไม่สามารถบรรยายความโศกเศร้าที่มีความปลื้มปีตินี้ออกไปด้วยคำพูดได้... เพื่อให้จิดาภากลับไปถึงกองถ่ายตามเวลาที่กำหนด จิรภาสจึงต้องไปส่งเธอก่อน และท่านจิรชยาก็ไม่ต้องการให้ญาณิดารู้เรื่องที่เขามาที่นี่ในวันนี้ เมื่อรถมาถึงที่หมาย จิรภาสก็ส่งจดหมายหนึ่งใบให้กับท่านจิรชยา “ในนี้มีหลักฐานที่ญาณิดาลอบทำร้ายจิดาภาครับ” ท่านจิรชยาจ้องมองจิรภาสด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ก่อนจะรับจดหมายนั้นมา “ดูแลหลานสาวของฉันให้ดีด้วย” “ผมทำได้ครับ อย่างไรนั่นก็ลูกของผมและจิดาภา” จิรภาสกล่าวเพียงแค่นี้ ก่อนจะขับรถและพาจิดาภาออกไป ตลอดทางกลับ ท่าทางของท่านจิรชยาดูหนักอึ้ง เรื่องในวันนี้ทำให้เขาได้รู้ว่าตัวเองนั้นเป็นปู่ที่ไร้ความสามารถ และเมื่อเทียบกับหลานเขยจิรภาส เขาช่างน่าผิดหวังจริงๆ “ฉันเองก็ไม่รู้ว่า ว่าเลี้ยงให้ญาณิดาเติบโตมาเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร” “คุณพ่อคะ พอกลับไปที่บ้านก็ต้องระมัดระวังด้วยนะคะ เรื่องยาและกับข้าวฉันจะตรวจให้ละเอียด สถานการณ์ในตอนนี้อะไรๆ ก็เกิดขึ้นได้ ไม่มีใครคาดเดาได้ ว่าเธอจะทำอะไรเพื่อให้ได้มาซึ่งอำนาจได้บ้าง” “เธอสบายใจเถอะ ฉันไม่ได้โดนหลอกได้ง่ายดายขนาดนั้น หากเธอกล้าทำกับฉันจริงๆ ฉันจะจัดการทันที” ท่านจิรชยากล่าวอย่างหมายมาด เมื่อเห็นเช่นนี้รุจาภาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ในใจของเธอนั้นกลับรู้สึกว่าเรื่องมันจะไม่ได้จบลงอย่างง่ายดายนัก ญาณิดากำลังบ้าคลั่ง ต่อจากนี้ตระกูลวีรภัทรเมธีจะเป็นเช่นไรกัน... ..... จิดาภาที่ถูกจิรภาสมาส่งที่กองถ่าย ก็มีท่าทางปกติ เรื่องที่เธอท้องยังคงถูกปกปิดไว้เป็นความลับ รอจนการถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้จบลง จะลองพิจารณาอีกครั้งว่าควรประกาศไปหรือไม่ เพราะความปลอดภัยในตอนนี้ยังไม่มากพอ และยังกระตุ้นญาณิดาไม่ได้ “ตอนนี้คุณปู่และคุณแม่ก็ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของญาณิดาแล้ว พวกเขาคงระวังกันมากขึ้น คุณสบายใจได้แล้วนะครับ” “ฉันยังวางใจไม่ได้ค่ะ ถึงแม้คุณปู่จะพยายามป้องกัน แต่ญาณิดา...” จิดาภาถอนหายใจด้วยความกังวล “แต่อย่างไรครั้งนี้คุณปู่ก็คงไม่ใจอ่อนอีกแล้ว” “ผมจะคอยจับตามองความเคลื่อนไหวเอง ตอนนี้คุณต้องพักผ่อนให้เยอะๆ ดูแลตัวเองให้ดี และถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้ให้เสร็จ” เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลเป็นเพียงฉากเริ่มต้นเท่านั้น จิรภาสรักเธอขนาดนี้ จะปล่อยคนพวกนั้นไปง่ายๆ ได้อย่างไร จากระดับความร้ายกาจของเขานั้น... “ฉันทำได้ค่ะ” “เพียงแค่คิดว่าคุณเกือบถูกคนเหล่านั้นทำร้าย ผมก็ได้แต่โทษตัวเอง และกลัวมากจริงๆ ...” “ที่รักคะ อย่าคิดเช่นนั้นเลยค่ะ” จิดาภากุมมือของจิรภาสไว้แน่น “มีคุณคอยปกป้องฉันและลูกอยู่ตลอด แค่มีคุณฉันก็ไม่กลัวอะไรแล้วค่ะ” ..... ท่านจิรชยาหยิบจดหมายที่จิรภาสมอบให้เขาขึ้นมา สับสนอยู่เนิ่นนาน แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเก็บมันไว้ในตู้เซฟ เพราะเขารู้ว่าคนอย่างจิรภาส ของที่อยู่ภายในนี้มันจะทำให้เขาตัดขาดญาณิดาได้โดยเร็ว เขาไม่ได้ใจอ่อน แต่เพื่อปกป้องเรื่องที่จิดาภาท้อง ตอนนี้ยังไม่ใช่โอกาสที่ดีนัก ทันใดนั้นญาณิดาก็มาเคาะประตูห้องของท่านจิรชยา “คุณปู่นอนหรือยังคะ” ท่านจิรชยาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อให้สีหน้ากลับมาเป็นปกติ “ยังไม่หลับ เข้ามาสิ” ญาณิดาเปิดประตูเขาไปพร้อมรอยยิ้ม ในมือมีจานผลไม้ และเธอก็ค่อยๆ วางลงเบื้องหน้าของท่านจิรชยาอย่างอ่อนช้อย “หนูรู้ว่าวันนี้คุณปู่มีความสุขมาก จึงยังไม่ได้พักผ่อน คุณปู่คะ หนู... หนูมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณปู่” “เรื่องอะไรกัน” ท่านจิรชยาพยายามข่มกลั้นความรู้สึกภายในใจ “หนูรู้สึกว่าการท้องแล้วได้แต่อยู่ที่บ้านมันน่าเบื่อมาก คือว่าให้หนูไปทำงานที่บริษัทได้หรือไม่คะ” บริษัทรึ จากประสบการณ์เมื่อเช้า ท่านจิรชยารู้สึกว่าทุกคำที่ญาณิดาพูดออกมา เขาจะต้องใคร่ครวญให้ดีเสียก่อนว่ามีอะไรแอบแฝงหรือไม่ การที่เธอพูดถึงเรื่องทำงานที่บริษัทในยามนี้ ย่อมต้องการมาทวงตำแหน่งคืนเป็นแน่ “แต่ว่า หลานเพิ่งจะท้องเท่านั้น การดูแลย่อมสำคัญกว่า” “ไม่เป็นไรค่ะ หมอบอกว่า ลูกแข็งแรงดี และหนูต้องขยับตัวบ้าง ให้อยู่แต่ที่บ้านน่าจะไม่ดีกับเด็กกระมังคะ” “คุณปู่รับปากกับหนูนะคะ” ท่านจิรชยากะพริบตา แต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร ความปรารถนาของญาณิดาดังขึ้นมาเสียงดัง ต่อให้ไม่ได้ตำแหน่งผู้สืบทอดของตระกูลวีรภัทรเมธี แต่ได้กลับไปยังบริษัทและรับหุ้นมาอีกส่วนหนึ่ง เพียงแต่... แต่เธอคำนวณพลาดไปจุดหนึ่ง เพราะท่านจิรชยาได้รับรู้ถึงใบหน้าที่แท้จริงของเธอแล้ว เพียงเธอออดอ้อนเล็กน้อย ท่านจิรชยาก็ตอบรับความต้องการของเธอแล้ว เพราะเขาไม่ต้องการเห็นการแสดงที่น่าอนาถของญาณิดาอีก “ได้ หากหลานจะไป ปู่ก็จะจัดการให้ แต่หลานจะต้องพักผ่อนให้ดี อย่าให้ความเหนื่อยล้าทำร้ายหลานของปู่เด็ดขาด” “ไม่มีปัญหาค่ะ หนูทำได้อย่างแน่นอน คุณปู่รักหนูที่สุดแล้ว” ญาณิดายิ้มแย้มสดใส และเตรียมจะจากไป หากเพียงแค่เธอออดอ้อนก็ได้กลับไปยังที่บริษัทแล้ว เช่นนั้นการไล่รุจาภา และเอาชนะจิดาภายังเป็นเรื่องที่ยากเย็นอีกหรือ เธอคิดว่าท่านจิรชยานั้นเชื่อเธอหมดใจ และไม่มีข้อสงสัยใดๆ กับการกระทำของเธอ แต่ไม่ทันได้สังเกตเห็นความจนใจและความโศกเศร้าที่ซ่อนอยู่ในสายตาของท่านจิรชยาเลยสักนิด เพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือด เธอถึงได้กลายเป็นฝันร้ายของครอบครัวเช่นนี้ “ญา เรียกรุจาภาขึ้นมา ปู่มีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ” ในตอนที่ญาณิดาเตรียมจะออกจากห้องไป ท่านจิรชยาก็เรียกเธอไว้ “ได้ค่ะ” ญาณิดาคิดว่าท่านจิรชยาคงจะให้รุจาภาวางแผนให้เธอกลับเข้าบริษัท จึงรีบไปยังห้องของรุจาภา และแสร้งแสดงท่าทีอ่อนน้อมถ่อมตน “คุณน้าคะ คุณปู่มีเรื่องจะคุยกับคุณน้า ขึ้นไปด้วยนะคะ” เพียงเห็นเธอ รุจาภาก็เกลียดจนอยากจะเข้าไปตบให้รู้แล้วรู้รอด แต่ว่าทำไม่ได้... “ฉันทราบแล้ว เดี๋ยวจะรีบขึ้นไป” รุจาภายังคงก้มหน้าอ่านเอกสารในมือของตน และตอบกลับเสียงเย็น ญาณิดาที่หันหลังจากไป ก็รู้สึกภาคภูมิใจ ตอนนี้ยังมีใครในตระกูลวีรภัทรเมธีที่เธอควบคุมไม่ได้อีกหรือ อีกไม่นานหรอก ทั้งตระกูลวีรภัทรเมธีและบริษัทจะได้กลับมาอยู่ในมือของเธออีกครั้ง และรุจาภา ก็จะถูกขับไล่ออกจากตระกูลวีรภัทรเมธีโดยเร็ว