ตอนที่ 454 เขาต้องบังคับเธอสักครั้ง

ตอนที่ 454 เขาต้องบังคับเธอสักครั้ง เจนจิราชะงักฝีเท้า ก้มหน้าและหันหลังในทันที สายตาเผยแววมุ่งมั่น เธอรู้ว่าชีวิตจะเป็นอย่างนี้ไม่ได้ “ฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ คุณเป็นราชาแห่งวงการภาพยนตร์ผู้ยิ่งใหญ่ ฉันเป็นเพียงผู้ช่วยตัวเล็กๆ คุณจะทนกับฉันไปได้นานสักแค่ไหนกันเชียว...” “ขอโทษด้วยค่ะ ที่ในตอนนี้ฉันไม่อาจมอบสิ่งที่คุณต้องการให้ได้ เพราะในใจของฉันนั้นสับสนมาก และฉันเองก็คิดจะพึ่งพาคุณ แต่ฉัน... จะไม่ทำเช่นนั้น ฉันเองก็มีหนทางของฉัน ฉันไม่คิดจะอยู่กับคุณไปทั้งแบบนี้...” ทันใดนั้นสมภพก็ก้าวไปข้างหน้า และกระชากเธอเอาไว้ “ที่คุณพูดเมื่อครู่จริงหรือไม่” เจนจิราไม่ได้ตอบ และออกแรงสะบัดมือของเขา และออกจากอพาร์ตเมนต์ของเขาไป นับแต่นี้ไป เธอไม่ใช่ผู้ช่วยของสมภพอีกแล้ว ภายในห้อง สมภพเผยรอยยิ้มขึ้นที่มุมปาก เขาทนไม่ไหวแล้ว ถึงได้ทำเช่นนี้ ไม่อย่างนั้นก็ยังไม่อาจรู้ความในใจของเด็กสาวคนนี้เสียที หากเธอยังเป็นผู้ช่วยของเขาต่อ เขาย่อมไม่มีทางปล่อยมือไป สมภพเดินวนอยู่ในห้องสองรอบ รู้สึกว่าการที่ตัวเองทำเช่นนี้เป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว แต่เจนจิราจะไปที่ไหนได้กัน จิดาภา ในตอนที่นึกถึงชื่อนี้ขึ้นมา สมภพก็รู้สึกว่าแม้แต่พระเจ้าก็ยังเข้าข้างเขา ดังนั้นเขาจึงอาศัยความหน้าด้านโทรหาจิดาภา “เจนจิรา เธอ...” “เธอมาคุยกับฉันแล้วค่ะ ฉันให้เธอพักที่อพาร์ตเมนต์เก่าของฉัน มันว่างพอดี” หลังจากที่พี่นัฎแต่งงานกับตฤณ อพาร์ตเมนต์ก็ไม่คืนไป และตอนนี้ก็ยังว่างอยู่ “คุณรู้ได้อย่างไรว่าผมจะพูดกับคุณเรื่องนี้” “นอกจากนี้ ยังจะมีเรื่องอื่นได้อีกหรือคะ หากคุณไม่อยากรู้ ก็ถือเสียว่าฉันไม่ได้พูดอะไรเถอะค่ะ” “เฮ้ย เดี๋ยวก่อน... ส่งที่อยู่ของเธอให้ผมด้วยเถอะ” สมภพกล่าวอย่างตรงไปตรงมา จังหวะนั้นจิรภาสก็แย่งโทรศัพท์ไปคุยเสีย “เรื่องของตัวเอง ก็หาทางด้วยตัวเองเอาสิ อย่ามารบกวนภรรยาของฉัน” “รบกวนอะไรกัน ใช่แล้ว ช่วยหาที่อยู่ใกล้ๆ ตรงนั้นให้ผมด้วย” จิรภาสยกยิ้ม “เรื่องของตัวเองก็จัดการเอง” แต่หลังจากที่วางสาย จิรภาสก็รีบสั่งให้ตฤณไปจัดการทันที สมภพไปตามที่อยู่ที่จิดาภาให้มา เขาขับรถตามไป แต่เมื่อเห็นเจนจิราย้ายบ้านอย่างยากลำบาก เขากลับไม่ได้ยื่นมือเขาไปช่วย เขามีเวลาอีกยาวนานเพื่อไล่ตามภรรยาของเขา ถึงแม้วันนี้เจนจิราจะต่อต้านเขา สมภพก็ยังคงสนับสนุนเธอ แต่... เขารู้ว่าเจนจิรายังคงเปิดใจไม่สุด เขาจึงยังรีบไม่ได้ จากที่ผ่านมา เจนจิราเหมือนกับจิดาภา ไม่คิดจะพึ่งพาใคร แต่การเดินทางของจิดาภานั้นพบเจอขวากหนามามาก เธอถึงรู้ว่าความหวงแหนคืออะไร ปล่อยวางคืออะไร แต่เจนจิราขาดความมุ่งมั่นและความกล้า เธอเข้าใจในจุดนี้ของตัวเองดี ดังนั้นถึงได้ไม่ยอมรับสมภพ ..... ญาณิดาเปลี่ยนมาใส่เดรสสูทสีเทา และกลับไปยังบริษัทLGDอย่างเปิดเผย เธอได้กลับมายังตระกูลวีรภัทรเมธี และกลับมายังบริษัทแล้ว ยังต้องกลัวว่าจะคว้าทุกอย่างกลับคืนมาไม่ได้อีกหรือ ทันทีที่เธอก้าวขาเข้าบริษัทก็ตกเป็นเป้าสายตาจากพนักงานมากมาย ทุกคนต่างได้ยินเรื่องที่เธอถูกขับไล่จากตระกูลวีรภัทรเมธี แต่การที่เธอกลับมาอย่างกะทันหันนี้ จึงทำทุกคนอดคาดเดาไม่ได้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นในตระกูลวีรภัทรเมธีกันหรือไม่ หรือว่าท่านประธานใหญ่รุจาภาจะคว้าที่นั่งไว้ไม่อยู่เสียแล้ว “คุณญาณิดาคะ มากับฉันด้วยค่ะ” ผู้ช่วยของรุจาภารอญาณิดาได้นานแล้ว ญาณิดาเงยหน้าขึ้น ก่อนจะเลิกคิ้วอย่างมั่นใจ “ค่ะ” ผู้ช่วยของรุจาภาตรงไปยังลิฟต์Cซึ่งเป็นลิฟต์ของกรรมการชั้นผู้อาวุโส ญาณิดายกยิ้มที่มุมปากอย่างช้าๆ มีเพียงบุคคลระดับชั้นบริหารของบริษัทLGDเท่านั้นที่จะใช้ลิฟต์ตัวนี้ได้ จึงทำให้รุจาภาอดที่จะมั่นใจว่าจะได้รับตำแหน่งที่ดีไม่ได้ และนี่ก็เป็นตัวแทนของอีกก้าวที่จะทำให้เธอเข้าใกล้การยึดอำนาจของบริษัทLGDกลับคืนมา “ดูเหมือนว่า เธอจะรู้เรื่องอยู่นะ” ญาณิดากล่าวอย่างพึงพอใจ “เธอสบายใจเถอะ หลังจากที่ฉันกลับมายังที่บริษัท จะคาดโทษพวกเธออย่างแน่นอน” แต่ผู้ช่วยของรุจาภากลับไม่มีท่าทีตอบกลับแต่อย่างใด เพราะอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้ ญาณิดาจะได้ตระหนักถึงความแตกต่างของนรกและสวรรค์แล้ว หลังจากนั้นญาณิดาก็เดินตามเธอเข้าไปในออฟฟิศหนึ่ง หน้าต่างที่ยาวจากเพดานจรดพื้นจนมองเห็นไปได้ครึ่งเมือง เธอเดินเข้าไปอย่างมั่นใจ เตรียมตัวที่จะนั่ง แต่กลับถูกผู้ช่วยเรียกตัวไว้ “คุณญาณิดาคะ นั่นไม่ใช่ที่ของคุณค่ะ ตรงนี้ค่ะ” นิ้วของผู้ช่วยชี้ไปยังห้องเล็กที่มีขนาดน้อยกว่าสิบตารางเมตรที่อยู่ข้างๆ สีหน้าของญาณิดาเปลี่ยนไปทันที “เธอต้องล้อฉันเล่นแน่” พนักงานที่นั่งอยู่ในห้องเล็กนั้นยังเทียบไม่ได้กับตำแหน่งเลขาหรือผู้ช่วยเลยด้วยซ้ำ เป็นเพียงพนักงานรับโทรศัพท์ธรรมดาๆ เท่านั้นเอง ตำแหน่งงานในอดีตที่เธอไม่แม้แต่จะปรายตามอง... “คุณปู่รับปากว่าจะให้ฉันกลับมาทำงานที่บริษัท ไม่ใช่เพื่อมาให้เริ่มทำตั้งแต่งานเล็กๆ เช่นนี้ รุจาภาล่ะ ฉันต้องการให้เธอมาอธิบายกับฉันด้วยตัวเอง” “คุณญาณิดาคะ นี่คือตำแหน่งที่คุณรุจาภามอบหมายมาให้คุณค่ะ ฉันไม่ได้ล้อเล่นกับคุณเลย ตอนนี้ท่านจิรชยาได้มอบอำนาจทุกอย่างในบริษัทให้กับคุณรุจาภาแล้วค่ะ คุณรุจาภานึกถึงคุณที่กำลังตั้งท้อง ไม่สามารถทำงานที่หนักได้ หากเกิดเรื่องขึ้นที่บริษัท คุณรุจาภาจะอธิบายกับท่านจิรชยาอย่างไรล่ะคะ” ผู้ช่วยอธิบายอย่างช้าๆ ชัดๆ แต่ทุกคำนั้นกลับกระตุ้นญาณิดาได้เป็นอย่างดี เธอใช้ลูกเพื่อกลับมายังตระกูลวีรภัทรเมธี แต่รุจาภากลับใช้ลูกมากดเธอไว้ ญาณิดาเดินกระแทกรองเท้าส้นสูงเข้าไปนั่งในห้องเล็กๆ นั้น เห็นได้ชัดว่าโกรธจนอยากจะจากไป แต่โอกาสเช่นนี้หาไม่ได้ง่ายนัก เธอจึงทำเช่นนั้นไม่ได้ “คุณญาณิดาทำงานไปก่อนนะคะ” ผู้ช่วยของรุจาภายิ้มบางๆ ก่อนจะออกไปจากออฟฟิศนี้ ต่อจากนี้ยังมีฉากสนุกๆ ที่กำลังรอคอยญาณิดาอยู่ ในตอนนี้เธอเป็นเพียงพนักงานธรรมดาในห้องเล็ก แต่จะต้องถูกคนทั้งบริษัทดูถูกเป็นแน่ คิดว่าญาณิดาคงรับกับตำแหน่งในตอนนี้ไม่ได้อย่างแน่นอน ผู้ช่วยกลับมายังออฟฟิศของรุจาภา และรายงานทุกอย่างโดยละเอียด รุจาภาสองมือกอดอก และยิ้มอย่างเย็นชา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่มีต่อญาณิดา “หากไม่ใช่ว่าเธอท้องอยู่ ฉันจะสั่งสอนให้เธอได้รู้ซึ้งว่าอยู่ไม่สู้ตาย...” ไม่เพียงตำแหน่งพนักงานธรรมดาๆ แม้แต่ประตูใหญ่ของบริษัทLGDเธอก็จะไม่ได้เหยียบ ญาณิดาที่นั่งอยู่ในห้องเล็กนั้นได้เพียงสองนาที ยิ่งนึกคิดก็ยิ่งโกรธจัด จึงโทรไปร่ำไห้กับท่านจิรชยา เธอเป็นถึงคุณหนูใหญ่ของตระกูลวีรภัทรเมธี แต่กลับมาทำงานเช่นนี้... “คุณปู่คะ หนูไม่คิดว่าคุณอาจะแกล้งหนู ถึงขนาดให้หนู...” “เรื่องนี้รุจาภาบอกกับฉันแล้ว” ท่านจิรชยาคิดไว้แล้วว่าญาณิดาจะโทรมา ดังนั้นจึงเตรียมคำพูดไว้แย้งเรียบร้อยแล้ว “ตอนนี้หลานท้องอยู่ ไม่ควรจะทำอะไรที่เหนื่อยเกินไป งานรับโทรศัพท์เป็นงานที่สบาย เป็นเพียงงานเบาๆ เพื่อฆ่าเวลาเท่านั้น ทำไมล่ะ ไม่อยากทำรึ เช่นนั้นก็กลับบ้าน”