ตอนที่ 7 สูญเสียและเริ่มต้น

เสียงฝีเท้าจากชั้นบนค่อยๆ ดังขึ้น ธานุภาพเงยมองแล้วเมินทางอื่น ธานต์เมธาขัดใจกับท่าทางบิดา วันนี้เขาอุตส่าห์ไม่ออกไปไหน กะว่าจะประจบให้พ่อยอมฟังเรื่องงานแต่ง แต่ดูแล้วคงเป็นไปได้ยาก เขาลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย หยุดสายตาที่หญิงสาวอีกคนซึ่งนั่งร่วมวงกับบิดา เขามองไม่ชัดนัก เห็นเพียงแผ่นหลังที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีดำเงางาม เสี้ยวหน้าด้านหนึ่งเผยต่อสายตา แค่มองผาดๆ เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ หน้าตางดงามไม่น้อย ชายหนุ่มไม่อาจละสายตาจากแผ่นหลังบอบบาง เขาเดินตรงไปยังโต๊ะอาหาร สายตาหยุดที่ใบหน้าตรงของหล่อน ศศริญาเม้มริมฝีปากดวงตาสบกับเขา ธานุภาพยกยิ้มพึงพอใจกับสถานการณ์ ในตอนนี้ ดูเหมือนลูกชายพึงพอใจกับว่าที่เจ้าสาวไม่น้อย ธานต์เมธาไม่ยอมละสายตาจนอีกคนต้องหลบเลี่ยงเสียเอง ผู้ชายคนนี้ ไม่รู้จักรักษามารยาทเอาเสียเลย ธานุภาพเลิ่กคิ้วเล็กน้อย ขนาดพ่ออยู่ เจ้าลูกตัวดียังไม่ละสายตาเลย ถ้าไม่อยู่คงตะล่อมไหนต่อไหนแล้ว มือไวใจไวเช่นนี้ จะมีหญิงคนไหนเอาอยู่ “เจ้าธานต์มาแล้วไม่นั่งหรือไง” เจ้าของชื่อชะงักรีบนั่งลงตรงข้ามกับหญิงสาวแปลกหน้า ปลายสายตายังคงจดจ้องไปยังใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่บ่อยๆ “นี่หนูญา ศศริญา ที่พ่อเคยบอกว่าจะให้แต่งงานกับแกไง” ธานุภาพเฉลย และนั้นทำให้คนฟังกระตุกอารณ์ เปลี่ยนความรู้สึกไปอีกทางทันที ผู้หญิงคนนี้นะเหรอ ที่ทำให้เขาต้องเข้าตาจน หล่อนใช่ไหมที่ทำให้พ่อเขาออกปากยกสมบัติให้ ดูหน้าตาท่าทางก็เรียบร้อย แล้วเหตุใดถึงหวังรวยทางลัด “สวยได้แค่นี้เหรอครับพ่อ ผมนึกว่าจะสวยปานนางฟ้านางสวรรค์เสียอีก เห็นพ่อบ่นอย่างได้มาเป็นสะใภ้นักหนา” ชายหนุ่มยิ้มเยาะ ศศิรญากำมือตนเองแน่นเพื่อข่มความโกรธ หล่อนไม่ได้ตำหนิหากจะต่อว่าว่าไม่สวย แต่หล่อนไม่ชอบสายตาดูถูกดูแคลนเช่นนี้เลย “อยากได้นางฟ้าแกคงต้องตายเสียก่อนนั่นล่ะ บนพื้นโลกพ่อจะหานางฟ้าจากไหนมาให้ นอกจากหาคนดีที่ไม่มีนิสัยเหมือนปลิงดูดเลือด ส่ำส่อน มักมากในเรื่องกามอารณ์ ดีแต่แต่งหน้าทาปากแดงไปวันๆ เพื่อหาจับผู้ชายรวยๆ พ่อหาให้แกไม่ได้หรอก ผู้หญิงแบบนั้น มีแต่แกนั่นแหละสรรหามาเอง ใช่ไหมเจ้าธานต์” ปลายเสียงติดเยาะเย้ย คนฟังเริ่มฉุน “พ่อครับ!” ชายหนุ่มเรียกเสียงดัง “ทำไมเหรอ หรือพ่อพูดถูก แกเลยรู้สึกเหมือนถูกแทงใจดำ ไม่ถูกก็เถียงได้เลย แกคิดว่าพ่อแกโง่หรือไง เงินที่แกให้ผู้หญิงของแก มันปาไปกี่บาทแล้ว หรือต้องให้พ่อแจกแจง” “แต่มันเงินของผมนะครับ” เขาเถียง มันเป็นเงินปันผลจากหุ้นซึ่งมีสิทธิ์จะใช้อะไรก็ได้ “ใช่! มันเงินของแก แต่ฉันเป็นพ่อไม่มีสิทธิ์ห่วงแกหรือไง ถ้าหากแกคิดว่าตัวเองเก่งพอ ก็ไปทำมาหากินด้วยตัวเองได้เลย ถ้าหากไม่มีคนอย่างฉันถามหน่อยแกจะได้นั่งไหมเก้าอี้ประธานบริษัท” ธานุภาพเริ่มเดือด พอนึกถึงเงินที่ลูกนำไปใช้กับผู้หญิงอย่างนั้น “พ่อไม่เคยพูดกับผมแบบนี้เลย นภาเป็นคนรักของผม ผมดูแลเธอมันผิดตรงไหน การที่ผมพึงพอใจใครสักคน มันผิดมากเหรอครับ” “มันไม่ผิด ถ้าแกเลือกคนที่แกพึงพอใจ แกรู้หรือเปล่าว่าฉันฟังคนอื่นพูดว่ายังไง ผู้หญิงที่แกอ้าปากบอกคนอื่นว่าเป็นคู่หมั้น ในสังคมที่แกเดินเชิดหน้าเข้าไป คนในนั้นมันก็ได้แม่นภาของแกกันทั้งนั้น” ชายชราทอดสายตามองบุตรชาย “นอนเพื่อแลกเงิน แกเข้าใจที่พ่อพูดหรือเปล่า” ธานต์เมธาขบกรามแน่น ทำไมพ่อต้องขุดเอาเรื่องจำพวกนี้มาพูดต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ด้วย “พ่อไม่จำเป็นต้องเอาเรื่องนี้มาพูดหรอกครับ ดีหรือไม่ดีผมตัดสินเอง แต่ตอนนี้พ่อกำลังเห็นคนอื่นดีกว่าผม เทิดทูนผู้หญิงพรรค์นี้เหนือผม หัวนอนปลายเท้าเป็นใครพ่อสืบประวัติมาดีแล้วเหรอ ดีไม่ดีพ่อจะโดนปลอกลอกมากกว่าผมก็ได้ใครจะรู้!” ชายชราตวัดสายตามองสีหน้าไม่พอใจ “นี่แก กล้าย้อนฉันเหรอ!” ธานุภาพขุ่นเคืองกับคำพูดบุตรชาย เพราะรู้ความหายในนั้นดี “ผมไม่ได้ย้อนพ่อเลยครับ ผมเป็นลูก ผมย่อมมีสิทธิ์ห่วงพ่อเหมือนกัน” “ดี... เจ้าธานต์ ถ้าเป็นแบบนี้ แกก็ไปอยู่กับแม่นภาลักษณ์นั่นเสีย ไม่ต้องทำตามความต้องการของฉันก็ได้ ไปอยู่กับผู้หญิงที่แกรัก สร้างเนื้อสร้างตัวใหม่โดยไม่มีพ่อแกหนุนหลังซะ อยากจะรู้นักว่าแม่นั้นจะเอาแกไหม!”