ตอนที่ 8 สูญเสียและเริ่มต้น

คนนอกเช่นหล่อนกำลังสั่นเทา บทสนทนาเดือดระอุนี้ทำเอาอยากแทรกหนีไปเสียตอนนี้ หล่อนกลายเป็นสาเหตุให้พ่อลูกต้องทะเลาะกัน มันไม่ควรเลย ดูท่าแล้วเขาคงเกลียดหล่อนมาก ทั้งสีหน้าแววตายามมองมาราวกับจะฆ่าแกงกันเสียอย่างนั้น “นี่พ่อไล่ผมเหรอ” “ใช่!” “แต่ผมเป็นลูกพ่อนะ!” “ลูกที่ไม่เคยเห็นหัวพ่อแกเลย เห็นแต่อย่างอื่นดีกว่าพ่อ แกเคยสนใจด้วยเหรอว่าฉันจะเป็นตายร้ายดียังไง แกเคยโผล่หัวมาเหรอ จนวันที่ฉันบอกจะยกสมบัติให้คนอื่นแกถึงได้กลับมาเฝ้าสมบัติอยู่นี่ไง!” “พ่อดูถูกผมเกินไปแล้ว” เขาตัดพ้อเสียงเครือ “ฉันก็ดูแกถูกอยู่นี่ไง ถูกต้องทุกอย่าง ฉันปล่อยแกมานานมากแล้ว ถ้าแกคิดว่าผู้หญิงของแกสำคัญกว่าพ่อก็ไสหัวไปเสีย!” คนเป็นลูกไม่อาจทานทน ไม่มีครั้งไหนร้ายแรงเท่านี้อีกแล้ว มันเจ็บที่ถูกพ่อประณามเช่นนี้ เขาอาจเผลอไผลไปกับเรื่องอย่างว่า แต่ใช่ไม่สนใจบิดาตนเอง แค่เพียงไม่แสดงออกให้เด่นชัดเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะคนคนเดียว ผู้หญิงที่ชื่อศศิรญาคือต้นเหตุของเรื่องนี้ เขาตวัดสายตามอง นัยน์ตาราวมีเปลวไฟ คนตัวเล็กชะงักสบตาเขาร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ทำไมแววตาชายคนนี้ถึงดุดันนัก “ตกลงเธอจะมานอนกับฉัน หรือมานอนกับพ่อฉันกันแน่!” ชายหนุ่มตวาดถาม คนฟังตาโต เส้นขนในกายลุกชัน ความกลัวหมดสิ้น เหลือแค่เพียงความโกรธ กล้าดียังไงดูถูกกัน เขารู้จักหล่อนดีพอแล้วงั้นเหรอ ถึงหล่อนต่ำต้อย แต่ไม่ได้หมายความว่าไร้ค่า ไร้ศักดิ์ศรี มือบ้างง้างขึ้นตามสัญชาติญาณ เพียะ! ชายหนุ่มหน้าหันตามแรง มันไม่ได้เจ็บปวดมากนัก แต่ทว่ามันทำให้เขารู้สึกราวกับมีไฟแผดเผา คนที่ตัวเองเกลียดมาตบหน้ามันสุดแสนคับแค้น “กล้าดียังไงเอามือสกปรกมาตบหน้าฉัน!” คนตบมองมือตนเองกายสั่นเทาด้วยความกลัว หล่อนไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น “ฉะ... ขะ...ขอ” หล่อนไม่ทันได้พูด ร่างสูงใหญ่กำลังก้าวเข้ามาใกล้ ศศิรญาตระหนกรีบถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ธานุภาพเห็นท่าไม่ดี “หยุดสิ่งที่แกกำลังคิดจะทำเดี๋ยวนี้เจ้าธานต์ แกผิดเองไม่ใช่หรือไงที่ดูถูกคนอื่นเขา หัวสมองแกมีแต่เรื่องหว่างขาหรือไงถึงคิดออกมาได้แค่นี้ มันสมควรแล้วที่โดนตบ ความจริงฉันว่าแค่นี้มันยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ!” ธานต์เมธาโกรธจนแน่นในอก ตวัดสายตามองบิดา ก่อนใช้จังหวะเผลอจับเรียวแขนอีกฝ่ายแล้วกระชากลากมาหาเหวี่ยงลงบนโซฟา “ว้าย!” หญิงสาวร้องเสียงหลง “เธอคงรู้แล้วใช่ไหม ผู้หญิงอย่างเธอแค่ฉันใช้มือเดียวก็กระชากมาร่วงอยู่ตรงนี้แล้ว จำไว้เธอเริ่มสงครามก่อน เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่” ชายหนุ่มฝากความแค้น แล้วหันไปทางบิดา “เชิญพ่อโอ๋กันตามสบายเลย!” ชายหนุ่มตัดพ้อแล้วเดินหนีออกจากบ้านไป ธานุภาพหันมองหญิงสาวที่กำลังนั่งตัวสั่นอยู่บนโซฟาด้วยความสงสาร เขาเองก็ไม่อยากจะบังคับจิตใจหล่อนนักแต่ก็ไม่อาจให้บุตรชายแต่งงานกับผู้หญิงที่ควงเล่นอยู่ทุกวันนี้ได้ ไม่อยากให้ลูกชายต้องโดนปลอกลอกจนหมดตัวผู้หญิงอย่างศศิรญาเขามองไม่ผิด เขาเองก็อายุมากแล้วผ่านอะไรมามากมายทำไมจะดูคนไม่ออก... แม้เวลานี้บุตรชายของเขาอาจจะยังไม่เห็นเพชรที่อยู่ในตม แต่เขาเชื่อว่าวันหนึ่งบุตรชายจะต้องเห็นสิ่งล้ำค่านี้แน่นอน “ญา... หนูคงตกใจมากใช่ไหม แต่อย่าไปสนใจเลยเพราะเจ้าธานต์มันเป็นคนไม่ชอบการถูกบังคับสักเท่าไหร่ อีกไม่นานมันก็หาย หนูไม่ต้องกังวลหรอกลูก”ธานุภาพพยายามปลอบ “ค่ะ”รับคำแม้ในใจของหญิงสาวรู้สึกกังวลอยู่ลึกๆ วันนี้หญิงสาวมาซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้า โดยมีสาวใช้ที่ชื่อสอางค์มาด้วยร่างบางเดินมองรอบๆ ห้าง แต่ไม่กล้าเลือกซื้ออะไรมากนักเพราะรู้สึกเกรงใจที่ธานุภาพจะต้องมาออกค่าเสื้อผ้าให้กับหล่อน แต่น้าสอางค์กลับจัดเสื้อผ้าให้หล่อนไม่หยุดแม้จะห้ามยังไงก็ไม่ฟัง “คุณญาคะ ต่อไปก็ไปร้านทำผมกันค่ะ”สอางค์บอกพลางลากหญิงสาวไป “ไปทำไมคะ” “อย่าสงสัยอะไรค่ะ แค่ทำตามคำแนะนำของสอางค์ก็พอ!” ไม่นานนักหล่อนก็ต้องมานั่งทำผมอยู่ที่ร้านหลังจากเสร็จจากการทำผม สอางค์ยังคงพาหญิงสาวไปต่อที่ร้านขายเครื่องสำอางอีก “พอแล้วค่ะ ญาไม่ซื้อหรอกนะคะเครื่องสำอางค์แพงจะตาย!”มองเห็นป้ายราคาทำให้นึกถึงอาหารหลายมื้อเลยทีเดียว “อย่าดื้อค่ะคุณญา ตามสอางค์มาค่ะ”สอางค์ลากหญิงสาวอีก สุดท้ายแล้วหล่อนก็ได้เครื่องสำอางมาเพิ่มอีกจนได้ หล่อนถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเสียดายเงิน “เรียบร้อยแล้วค่ะ เรากลับกันได้แล้วค่ะ”สาวใช้ชื่อสอางค์เดินนำหล่อนไปอีกครั้ง