บทที่ 1 ความหลงระเริงไร้ยางอายของจิตใจ

บทที่ 1 ความหลงระเริงไร้ยางอายของจิตใจ ไนต์คลับWZT “ฟังฉันนะ แขกที่กำลังจะไปบริการนี้ล้วนเป็นแขกผู้มีอิทธิพลและอำนาจทั้งสิ้น พวกเธอทุกคนต้องให้บริการด้วยความสดชื่นละ อย่าสร้างปัญหา เข้าใจหรือยัง” พี่แดงที่เดินนำหน้ากระซิบพูดกำชับ ที่ทางเดิน พี่แดงหัวหน้าทีมกระซิบบอกเธอให้พาเด็กเชียร์เบียร์สี่สาวนั้นไป ผู้หญิงทั้งสี่คนนี้มีรูปร่างผอมสูง เอวบางและขายาว มีใบหน้าที่สวยงาม โดยเฉพาะคนที่เป็นหัวหน้าคนนั้นสวยสะดุดตาเป็นพิเศษ มีตาดำเป็นประกายคู่สวย และสายตาหวานหยาดเยิ้มเต็มไปด้วยเสน่ห์อันน่าหลงใหล พี่แดงพูดกับเธอโดยเฉพาะว่า “มิลิน ด้านในมีแขกคนหนึ่งเขาที่นี่เพื่อคุณโดยเฉพาะ ประเดี๋ยวคุณแสดงออกดีๆละ อย่าทำลายชื่อเสียงไนต์คลับของเรา” มิลินยิ้มหวาน ทุกๆการเคลื่อนไหวเป็นสไตล์ที่ละเอียดอ่อน “ฉันเข้าใจแล้ว พี่แดง” “เอาละ ทุกคนเข้าไปได้เลย” พี่แดงเปิดประตูห้องวีไอพีและพูดว่า “ท่านสุภาพบุรุษ สาวๆของพวกเรามาแล้ว !” ท่ามกลางไฟสลัวในห้อง ชายสองคนลุกขึ้นมาจับมือของสาวๆทันที และมีเสียงหยอกล้อดังออกมา ทันใดนั้นบรรยากาศก็เต็มไปด้วยความคลุมเครือและความหลงใหล มิลินกวาดสายตาไปมา ก็ไปหยุดที่ชายใส่ชุดสูทที่นั่งอยู่มุมห้อง เขานั่งอยู่เงียบ สีหน้าซ่อนอยู่ในเงามืด มองไม่เห็นสีหน้า และไม่เห็นเขาพูดหรือขยับเลย อย่างไรก็ตามความสวยที่โดดเด่นแตกต่างจากคนอื่นของเขานั้น ยังคงกระจายออกมาจนเกินต้านทานไว้ได้ หัวใจของมิลินก็หดเล็กลง ในทันทีทันใดนั้นก็เดินเอวกระตุ้งกระติ้ง และเดินตรงไป ขายาวๆเดินแยกออกจากกัน เธอเป็นฝ่ายรุกที่จะนั่งบนชายคนนั้น “คุณชายคนนี้ คุณเหมือนคนคนหนึ่งมาก” มิลินพูดพร้อมหายใจเข้าใกล้ และเห็นใบหน้าที่งดงามหล่อเหลาของชายคนนั้น “เหมือนอดีตสามีฉัน เขาชื่อ... เขาชื่ออะไรแล้วนะ” มิลินดูเหมือนจะจำไม่ได้ ทำหน้าเล็กๆย่นด้วยความสับสน “เฮ้ ฉันติดคุกมาห้าปีแล้ว จำเรื่องในอดีตไม่ได้แล้ว” เธอเลื่อนนิ้วไปที่หน้าอกอันแข็งแกร่งของชายคนนั้น “ฉันยังจำได้นะ ว่าเขาเก่งในด้านนั้นมาก เป็นคนที่เก่งที่สุดที่ฉันเคยเจอมา ทำให้ฉันขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ดทุกครั้ง...... โอ้ !” ทันทีที่พูดจบ มิลินก็ถูกเขาผลักออกอย่างแรง บรรยากาศในห้องเงียบลงทันที ชายคนนั้นลุกยืนขึ้น ความเย็นชาและเยือกเย็นของเขาทำลายบรรยากาศอันน่าลุ่มหลงในห้องลงทันที มิลินล้มลงไปบนพื้น กระโปรงจากเดิมที่สั้นมากอยู่แล้วกลับยิ่งหดสั้นขึ้นอีก เผยให้เห็นขายาวที่ขาวดุจหิมะแรกของเธอ ท่ามกลางไฟสลัวทำให้กระตุ้นสายตาโกรธเคืองของชายคนนั้นรุนแรงยิ่งขึ้น “ออกไป” เขาพูดอย่างเย็นชา มิลินยิ้มเบาๆ “คุณชาย ท่าทางโกรธของคุณยิ่งเหมือนเขามาก” เธอคลานไปกอดขาของชายคนนั้น และปลายจมูกเกือบจะติดระหว่างขาของเขา “พวกเราหย่าร้างกันมากว่าห้าปี และฉันก็คิดถึงเขาทุกคืน” มิลินหายใจเข้าที่ส่วนที่อ่อนไหวของชายคนนั้น “นึกถึงคืนที่เขาทำหยาบคายกับฉันบนเตียง ฉันอยากจะหยุดก็ทำไม่ได้ บนเตียงเปียกไปด้วยน้ำตา” ทันใดนั้นชายคนนั้นก็บีบที่คอของมิลิน ยกตัวเธอขึ้น แล้วกดเข้ากับผนังอย่างแรง เขาเอียงศีรษะ และพูดกับเหล่าชายหญิงที่กำลังตกตะลึงอยู่ว่า “ออก ไป !” หลายคนเรียกสติกลับมาได้ ก็รีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว และยังปิดประตูให้อย่างสนิท มิลินหัวเราะเบาๆ ใช้ขายาวเอี่ยวเอวด้านหลังของชายคนนั้นไว้ และสีไปมาอย่างมีเลศนัย แต่ชายคนนั้นยิ่งเพิ่มแรงบีบที่คอของมิลินขึ้นเรื่อยๆ ราวกับจะฆ่าเธอให้ตายอย่างนั้นเลย “มิลินการติดคุกห้าปีไม่สามารถรักษาความต่ำทราม กำเริบเสิบสานของคุณให้หายไปได้เลยใช่ไหม” มิลินยังคงหัวเราะ “ความต่ำทรามนี้ฉันมีมาแต่เกิด ไม่สามารถรักษาให้หายได้ แต่อาจมีวิธีที่จะทำให้ฉันยับยั้งไว้ได้ วิทิตคุณช่วยฉันสิ ช่วยบรรเทาความไร้ยางอายของฉัน” เธอขยับแนบชิดเข้าไป จะกอดวิทิต วิทิตหยุดเธออย่างหยาบคาย “มิลิน คุณทำให้ฉันขยะแขยงจริงๆ คุณมันก็แค่สิ่งสกปรกที่ถูกคนเล่นจนเละ ฉันรู้สึกคลื่นไส้เมื่อสัมผัสคุณ !” “จริงเหรอ” มิลินหัวเราะด้วยเสียงที่สดใสมากขึ้น “แต่ฉันจำได้ว่า ตอนที่เราเพิ่งแต่งงานกัน คุณชมฉันตลอดทั้งวัน ทำให้คุณคลั่งไคล้จะเป็นจะตายเลย” “หุปปากคุณเดี๋ยวนี่!” วิทิตตะโกนแผดเสียงดัง และเกือบจะหักคอมิลิน “ตอนนั้นถ้าฉันรู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้าย เผาได้แม้กระทั่งลูกของตัวเองล่ะก็ ฉันจะฆ่าคุณให้ตายตั้งแต่วันแต่งงานคืนแรกเลย! มิลิน ฉันไม่ควรใจอ่อนกับคุณเลย ฉันควรให้คุณติดคุกไปตลอดชีวิต !”