บทที่ 2 อยากได้คุณอีกครั้ง

บทที่ 2 อยากได้คุณอีกครั้ง มิลินถูกวิทิตบีบคอจนหายใจไม่ออก เธอต้องการจะพูด แต่มือใหญ่นั่นที่บีบคอเธออยู่ทำให้เธอพูดอะไรไม่ได้ เบ้าตาเธอเหลือกตาออกมา และหายใจไม่ออก ดูเหมือนว่าวิทิตอาจจะอยากให้เธอตายจริงๆนั่นแหละ จริงอยู่ ที่ในช่วงหลายปีที่ถูกคุมขัง มิลินมีชีวิตอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น ถูกผู้ต้องขังคนอื่นรังแกทุกวัน นั่นไม่ใช่สิ่งที่วิทิตต้องการหรอกเหรอ เขาเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ ! เมื่อเธอกำลังจะตายมิลินกลับหัวเราะออกมาด้วยความเศร้าสลด “คุณหัวเราอะไร” วิทิตถามและจับเธอกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง หน้าผากของมิลินกระแทกเข้ากับโต๊ะน้ำชา กระแทกจนมีเลือดไหลออกมา เลือดไหลคดเคี้ยวไปตามผิวขาวราวหิมะของเธอ “ตายในมือของคุณได้ ฉันก็ดีใจนะสิ” มิลินตอบพร้อมลุกขึ้น ริมฝีปากยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “คุณไม่รู้หรอก ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมา ฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหน” เธอคลานไปที่เท้าของวิทิต “แม้ว่าฉันจะถูกคุณฆ่า หรือทรมานใดๆก็ตาม ฉันก็เต็มใจ เพียงแต่......ก่อนตาย ฉันอยากได้คุณอีกครั้ง ทิต.....” “คนสารเลว” วิทิตเตะมิลินออกไป “คุณมันก็เป็นแค่คนสกปรก จะเลียฉันยังไม่สมควรเลย !!” เขาพูดจบก็ยกเท้าขึ้นและจะเดินออกไป มิลินก็หัวเราะขึ้นมาอีก “ประธานทิตก็จะไปจริงๆ ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ฉันคงต้องไปหาผู้ชายคนอื่นแล้วละ แต่พวกเขาไม่ดุเดือดเท่าคุณเลย ฉะนั้นฉันคงต้องหาอย่างน้อยสองคนถึงจะพอ” วิทิตหยุดเดินทันที และจ้องไปที่มิลิน “คุณเป็นผู้หญิงแรดขนาดนี้เหรอ” มิลินปีนไปนั่งบนโต๊ะน้ำชา แยกขาที่เรียวยาวทั้งสองข้างออกจากกันโดยไร้ยางอาย ทำให้วิทิตแค่เหลือบมองก็เห็นของลับระหว่างขาของเธอไปถึงไหนต่อไหน “ฉันแรดหรือไม่ ถ้าประธานทิตลืมไปแล้ว จะดีกว่าไหมถ้ามารำลึกความหลังด้วยตัวเอง” ดวงตาของวิทิตแดงก่ำ จ้องไปที่มิลิน ราวกับจะจับเธอฉีกและกลืนเธอลงไป มิลินเผยรอยยิ้ม บนแก้มสีเลือดฝาด มีเสน่ห์ ชวนให้หลงใหล เธอพูดพร้อมกับอ้าขาให้กว้างมากขึ้น “ประธานทิต มาสิคะ ฉัน...คิดถึงคุณ...จริงๆ” วิทิตสะบัดและกระตุกปลายนิ้ว จากนั้นก้าวไปข้างหน้า และกระชากผมของมิลินดึงหัวของเธอลงมากดไว้หว่างขาของตน “คุณอยากเอาขนาดนี้เลยเหรอ ได้สิ ฉันจะช่วยให้คุณสมหวังเอง !” เขาพูดพร้อมดึงผมของมิลินอย่างแรง “เลียให้ฉัน ห้ามใช้มือเด็ดขาด !” มิลินหัวเราะ เริ่มทำด้วยท่าทางคล่องตัวราวกับว่าเคยทำมานับครั้งไม่ถ้วน เธอใช้ลิ้นและฟันในการถอดเข็มขัดกับซิปกางเกงของวิทิต ยิ่งเธอทำเหมือนว่าคุ้นเคยมากเท่าไหร่วิทิตก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น เขากดศีรษะของมิลินลงอย่างแรง โดยไม่สนใจอาการที่เธอไอหรือสำลักใดๆ ซึ่งเป็นการเหยียดหยามเธออย่างโหดร้าย “คุณเคยทำแบบนี้มาแล้วกี่คน” วิทิตพูดพร้อมดวงตาแดงก่ำราวกับปีศาจที่กำลังโกรธแค้น “นังสารเลว คุณเคยเลียให้ผู้ชายมาแล้วกี่คน ห๊ะ สกปรก ไร้ยางอาย !” มิลินพยุงเอวของเขา และเล้าโลมเขาทุกวิธี วิทิตหายใจค่อยไม่เป็นจังหวะ จนในที่สุดไม่สามารถหักห้ามใจได้ เขาบีบคอของมิลินแล้วยกขึ้น กดลงบนโซฟาอีกครั้ง จากนั้นจับขายาวๆขาวๆของเธอแยกออกจากกัน แล้วก็จับสอดใส่เข้าไป มิลินสั่นสะท้านด้วยความเจ็บปวด แต่เธอเพียงแค่กรีดร้องอย่างแผ่วเบา มือและเท้าโอบรอบกายของวิทิต ปากก็เอาแต่พูดคำพูดไร้ยางอาย “หุบปาก !” วิทิตดึงเนกไทออก ยัดลงในปากของมิลิน “นังสารเลว หุบปากเดี๋ยวนี้ !” มิลินยกคอที่บอบบางและขาวๆของเธอขึ้น ด้วยท่าทีงดงามดูมีเสน่ห์ ราวกับไม่สามารถทนได้อีกต่อไป วิทิตเรียกร้องจากร่างกายของเธออย่างบ้าคลั่ง มิลินถูกเขาทำจนเกือบเป็นลมตายไปแล้ว เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดมาถึงตอนท้าย เธอนอนอ่อนแรงไม่มีกำลังอยู่บนโซฟา แม้แต่แรงที่จะเอาขาเข้าหากันยังไม่มี วิทิตนั่งสูบบุหรี่อยู่อีกด้าน ผมสีดำที่กระเซิงของเขา เขาดูอ่อนเพลียและเซ็กซี่ เพียงแค่คิ้วที่ขมวดแน่น กับลมหายใจที่รุนแรงของเขานั้นยิ่งดูเข้มขึ้น มิลินเดาว่า เขากำลังคิดวิธีจัดการเธออยู่เป็นแน่ จะทำให้เข้าเรือนจำอีกครั้ง หรือว่าจะโยนลงคูเมืองดี ถึงอย่างไรมันก็ไม่สำคัญแล้ว มิลินพยายามเรียกสติและลุกขึ้นนั่ง เธอค่อยๆจัดแจงชุดที่ยุ่งเหยิงให้เรียบร้อยอย่างช้าๆ และพูดว่า “ประธานทิต มีอีกเรื่อง ที่ฉันลืมบอกคุณ” วิทิตมองไปที่เธออย่างหงุดหงิด รอฟังประโยคถัดไปของมิลิน “ฉันเพิ่งโทรหาภรรยาคนปัจจุบันของคุณ” มิลินหัวเราะพูดพร้อมด้วยความชอบใจ “ให้เธอรีบมาจับชู้ ฉันคำนวณเวลาดูแล้ว ตอนนี้คงถึงหน้าประตูแล้ว”