บทที่ 4 ฉันจะฆ่าคุณ

บทที่ 4 ฉันจะฆ่าคุณ สายตาที่ดูโหดร้ายของทีน่ามองมาด้วยสายตาที่โหดร้าย แต่พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและไร้เดียงสา “จะเป็นไปได้อย่างไร ทิตไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้นได้หรอก” “น้องสาว คุณไม่เชื่อเหรอ ถ้างั้นเราเรียกให้เขามายืนยันดีไหม” ทีน่าพูดด้วยท่าทางแข็งกร้าว “ช่วงนี้งานเขายุ่ง ไม่สะดวกที่จะมาหา ถ้าคุณต้องการพบเขา ให้ไปที่บ้านเป็นไง อีกอย่างคุณเพิ่งออกจากคุก ฉันจะได้พาคุณไปเที่ยวรับลมด้วย” “ก็ดีนะ” มิลินตอบรับอย่างไม่เกรงใจ “พอดีเลยฉันมาตรวจร่างกาย ยังไม่ได้กินข้าวเช้าด้วย” ทีน่าตอบกลับ “ถ้างั้นฉันจะโทรกลับไปที่บ้าน ให้ซื้อกับข้าว และทำอาหารอร่อยๆให้คุณ” เธอหันหลังเดินออกไป มิลินรอหมอเขียนใบตรวจต่อ แต่เหมือนว่าหมอยังประหลาดใจกับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ นิ่งไปสักพัก แต่ก็เรียกสติกลับมาได้ และยกปากกามาเขียนต่อ มิลินก็พูดขึ้นมาว่า “คุณหมอ ฉันจะบอกความลับให้คุณฟังสักอย่าง” หมอมองมิลินด้วยความอยากรู้อยากเห็น มิลินลูบคางและพูดด้วยรอยยิ้มยั่วยวน “ฉันเป็นอดีตภรรยาของประธานทิต และเคยมีลูกชายให้เขาหนึ่งคน” หมอได้ฟังก็ตื่นตระหนกตกใจใหญ่ มิลินทำหน้าลำบากใจและพูดอีกว่า “แต่ว่า ตอนนี้ฉันเป็นผู้หญิงขายบริการแล้ว ตอนที่ฉันหย่ากับประธานทิต เขาไม่เพียงไม่แบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้ฉันแล้ว แต่ยังส่งฉันเข้าคุกด้วย ไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดีซะเลย” หมออดไม่ได้ที่จะมองไปที่บาดแผลที่สะดุดตาบนคอของมิลินและเงียบไปสักพัก ทีน่าอยู่เป็นเพื่อนมิลินตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลจนเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองแสดงบทบาทความสัมพันธ์พี่สาวน้องสาวที่แสนดีอย่างดีเยี่ยม หลังจากออกจากโรงพยาบาลและขึ้นรถ เมื่อเหลือเพียงสองคน ในที่สุดเธอคงทนเสแสร้งต่อไม่ได้อีก และจ้องมองมิลินอย่างเหี้ยมโหด “นังสารเลว คาดไม่ถึงว่าคุณจะไม่ตายอยู่ในคุก !” มิลินมองเธอและหัวเราะ “แปลกจริงเชียว ท่าทางโหดเหี้ยมของคุณมันดูดีกว่าท่าทางอ่อนโยนซะอีก สงสัยว่า ประธานทิตเคยเห็นหน้านี้ของคุณหรือไม่” ทีน่ามองเธอด้วยสายตาโหดเหี้ยม “ทิตจะไม่ได้เห็นแน่! เขาเชื่อในตัวฉัน!” “จริงเหรอ” มิลินพูดออกมาเบาๆ ทีน่าบีบฝ่ามือแน่นแล้วสตาร์ทรถด้วยความอดทน เธอกับมิลินจะไม่โกรธกันในรถ ถ้าเกิดมีคนเห็น มันจะทำลายภาพลักษณ์ของเธอเอง! รอให้ถึงบ้านก่อน มาดูกันว่าเธอจะจัดการกับคนต่ำทรามนี้ยังไง ! รถขับกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลพิวัฒน์ บ้านหลังนี้ยังคงเป็นบ้านที่คุ้นเคยของมิลิน แต่เจ้าของไม่ใช่เธออีกต่อไป หรือพูดได้ว่า เจ้าของที่นี่ไม่เคยเป็นเธอเลยต่างหาก แม้ว่าเธอจะเคยอาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวลาสองปี และมีลูกหนึ่งคนก็ตาม เมื่อลงจากรถทีน่าก็แสดงท่าทางเจ้าของบ้านผู้อ่อนโยน สั่งคนรับใช้ให้ทำนู่นทำนี่ ทำอาหารอร่อยๆให้มิลินกิน จัดแจงห้องพักให้มิลิน รวมถึงยกน้ำชามาให้มิลินด้วยตนเอง “โอ้ ฉันลืมไปเลย ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ดื่มชา” ทีน่าทำท่าทางเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “ฉันจะเปลี่ยนเป็นนมให้นะ และเพิ่มผลไม้แห้งลงไปสักนิดด้วย\" เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ มิลินก็หน้าเสียทันที เมื่อตอนที่เธอตั้งครรภ์ได้แปดเดือน เธอได้ดื่มนมจากแก้วที่ทีน่านำมาให้ ซึ่งมันส่งผลให้เธอคลอดก่อนกำหนด เธอพยายามคลอดลูกที่บ้านด้วยความยากลำบาก แต่ไม่ทันได้อุ้มลูกชายของตัวเอง ลูกของเธอก็ถูกทีน่าบีบคอตายไป ! นึกถึงเหตุการณ์นั้น มิลินแทบอดไม่ไหวที่จะฉีกร่างของทีน่าให้เป็นชิ้นๆ ! ลับหลังคนรับใช้ในห้องทีน่าพูดพร้อมทำหน้าชั่วร้าย “คุณจำตอนที่ลูกของคุณถูกฉันฆ่าตายได้แล้วใช่ไหม” มิลินโกรธจนร่างกายและนิ้วของเธอก็เกร็งสั่นตลอดเวลา เธออยากบีบคอทีน่าให้ตายไปซะ “ฉันยังจำสัมผัสร่างเด็กแรกเกิดที่อ่อนนุ่มเหมือนขนมปังก้อนเล็กๆ เพียงแค่ออกแรงกำมือ กระดูกก็หดลงทันที ฉันบีบคอของเขา ยังไม่ทันได้ออกแรงอะไรมาก กระดูกสันหลังบางๆก็แตก......เสียงดังเปี๊ยะ......” “ฉันจะฆ่าคุณ !” มิลินไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เป็นเวลาห้าปีมาแล้ว ตลอดเวลานับครั้งไม่ถ้วน ทุกครั้งที่เธอคิดถึงลูกชายขึ้นมาเขาคิดถึงลูกชายของเธอ มิลินก็จะรู้สึกทุกข์ทรมานเสมอ เธออยู่ในคุกอย่างสิ้นหวัง และพยายามเอาชีวิตให้รอด ก็เพื่อมาฆ่าทีน่า และล้างแค้นให้กับลูกของเธอ ! “ฉันต้องฆ่าคุณให้ได้ !” มิลินขึ้นคร่อมบนร่างของทีน่า บีบที่คอของทีน่าด้วยมือทั้งสองข้าง เธอจมอยู่ภายใต้ความเกลียดชัง สายตาของเธอมีเพียงเจตนาที่ต้องการจะเอาชีวิตของทีน่า “มิลิน คุณกำลังทำอะไรอยู่ !” วิทิตเห็นแล้วรีบเข้ามาทันที