บทที่ 6 ออกไป

บทที่ 6 ออกไป “คุณจะไม่เชื่อฉันเลย ใช่ไหม” มิลินกลั้นน้ำตาพูด วิทิตพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เชื่อคุณเหรอ อย่างคุณนี่ มีคำพูดไหนจริงบ้างที่ออกจากปากคุณ” มิลินหัวเราะขึ้นมา น้ำตาในดวงตาของเธอไม่สามารถยับยั้งให้หยุดไหลได้ เธอยิ้มพร้อมจะเช็ดน้ำตา ความน้อยใจที่ถูกวิทิตเข้าใจผิด ความเจ็บปวดที่สูญเสียลูก อีกทั้งความเกลียดชังของทีน่า ทุกอย่างรวมตัวกันอยู่ในก้นบึ้งหัวใจของเธอระเบิดออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ มิลินออกแรงจับมีดแน่น “ก็ดี ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ฉันจะพูดอะไรได้อีก งั้นก็ตายไปด้วยกันเลย !” เธอพุ่งเข้าหาทีน่าอีกครั้ง “ทิต！” ทีน่าหดตัวลงในอ้อมแขนของ วิทิตด้วยความกลัว “มิลิน คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ” วิทิตจับข้อมือของเธอสะบัดๆ บิดอย่างแรง จนกล้ามเนื้อเจ็บ และมีดในมือของมิลินก็หลุดออกไปทันที วิทิตยังไม่ได้ปล่อยมือของเขาที่จับข้อมือบางๆของมิลิน “ในเมื่อคุณไม่สามารถปรับปรุงตัวได้ ถ้างั้นก็เข้าไปอยู่ในคุกต่อเลยแล้วกัน ! ถูกขังไว้จนตาย !” เขาลาก มิลินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่กว้างขวาง “ใครอยู่แถวนี้ มาหาเชือกมามัดเธอไว้ แล้วไปส่งที่สถานีตำรวจซะ !” คนรับใช้รีบนำเชือกและมัดมิลินอย่างเร็ว “ปล่อยฉันไปนะ !” มิลินร้องดิ้น “ปล่อย !” วิทิตสีหน้าหม่นหมอง “ปิดปากของเธอซะ !” คนรับใช้หยิบเศษผ้าและยัดมันเข้าไปในปากของมิลิน “ทิต……”ทีน่าเดินเข้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเห็นใจ “ช่างมันเถอะ พี่สาวเธอเพิ่งออกมาจากคุก” วิทิตกล่าวอย่างโหดร้าย \"เธอหาเรื่องของเธอเอง !” “ทิต คุณอย่าโกรธเลย ฉันเชื่อว่าพี่สาวเธอสำนึกผิดแล้ว พวกเราให้โอกาสเธออีกครั้งเถอะ ถือว่าเห็นแก่หน้าฉัน” ทีน่าพูดอย่างน่าสงสาร “ทิต ข้อร้อง ปล่อยพี่สาวเถอะ” วิทิตมองที่ทีน่า และหันไปมองมิลินที่ถูกมัดปิดปากอยู่บนพื้น ร่างบางที่ขดตัวอยู่ ผมที่ยุ่งเหยิง กับใบหน้าที่ซีดจาง และน่าสงสารของเธอ ทำให้หัวใจของ วิทิตเต้นเล็กน้อย และขยับปากพูดเบาๆ “ได้ จะให้โอกาสเธออีกครั้ง” มิลินหลับตาลง แต่ไม่ใช่เพราะดีใจ แต่เธอนึกถึงวิทิตในอดีตผู้ซึ่งเคยแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยว ไม่ยอมไว้หน้าใคร แต่ตอนนี้ ทีน่าผู้ซึ่งฆ่าลูกชายของเธอกลายเป็นข้อยกเว้นพิเศษของเขาไปแล้ว ... ช่างน่าขันเสียจริง คนรับใช้ก้มลงแกะเชื่อให้มิลิน “มิลิน คุณรีบออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ! และอย่าให้ฉันต้องเจออีก ไม่งั้น คราวหน้าฉันคงไม่เมตตาคุณอีก” “ฮ่า ฮ่า” มิลินหัวเราะพร้อมยืนขึ้นอย่างอ่อนแรง “ประธานทิตอ่อนโยนจริงๆ” วิทิตพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ออกไป !” มิลินมองไปที่ทีน่า “น้องสาว ฉันไปครั้งนี้ คงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ฉันขอกอดคุณอีกครั้งได้ไหม” ทีน่าขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็พูดเบาๆทันทีว่า “ได้สิ” หลังจากพูดจบเธอก็เข้ามากอดมิลินเบา ๆ “พี่สาว หลังจากนี้ต้องดูแลตัวเองดีๆละ” ทีน่าหันศีรษะไปแนบหูของมิลินแล้วกระซิบเสียงเบาๆ \"วิธีนี้เท่านั้นที่สามารถเผากระดาษให้ลูกชายของคุณได้นานขึ้น !\" มิลินไม่ได้พูดอะไร รอวินาทีที่ทีน่าปล่อยเธอออก เธอก็ตบเข้าที่หน้าทีน่าทันที เธอไม่ออมแรง และจงใจยื่นเล็บที่แหลมออกมา ใบหน้าที่ขาวเนียนและอ่อนโยนของทีน่าถูกดึงให้เป็นหลุมเลือดไหลในทันที “อ๊า ! หน้าฉัน !” ทีน่าเอามือจับเลือดที่อยู่บนหน้า และพูดด้วยความโกรธ “มิลิน นังสารเลว ฉันจะฆ่าเธอ !” มิลินหัวเราะขึ้นมา “น่าแปลกจริงๆ ในที่สุดคุณก็ลืมแสดงต่อหน้าประธานทิต และยังด่าฉันว่า นังสารเลว ...” ทีน่าได้สติ ก็รีบเปลี่ยนสีหน้าโกรธกลับมาทันที แต่ขณะเดียวกันมิลินก็ตบเธออีกครั้ง แต่เป็นหน้าอีกด้านให้เกิดรอยเช่นเดียวกัน ทีน่าตกตะลึงไปชั่วขณะ จ้องไปที่ มิลินด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความชั่วร้ายและความแค้นที่ไม่สามารถปกปิดได้ ต่อมามิลินจับคางของเธอและหันหน้าไปทาง วิทิต ทีน่าไม่มีเวลาที่จะเก็บใบหน้าที่ดุร้ายไว้ทัน ทำให้วิทิตเห็นทุกอย่างชัดเจน!