บทที่ 7 ตบจนกว่าเธอจะยอมคุกเข่า

บทที่ 7 ตบจนกว่าเธอจะยอมคุกเข่า ทีน่าผลักมิลินด้วยความตกใจ เธอไม่มีการเก็บอาการเกลียดชังใดๆ แต่กลับถามด้วยความโกรธ “มิลินคุณเกลียดฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ ฆ่าฉันไม่ได้ก็เลยทำลายหน้าฉัน ฉันทำอะไรให้คุณโกรธเหรอ” เธอตะโกนถาม พร้อมพุ่งไปหามิลิน โบกมือจะตบมิลินแม้กระทั่งจิกผมของเธอ “คุณทำหน้าฉันเป็นรอย ฉันจะสู้กับคุณ !” พูดจบทีน่าก็ยกมือขึ้น ตบไปที่หน้ามิลิน มิลินรีบถอยหลังหลบมือที่จะตบทันที ทีน่าใช้กำลังมากเกินไป และยังตีไม่โดนอะไร ทำให้เธอสูญเสียการทรงตัว และล้มลงทันที หน้าผากของเธอกระแทกกับเข้าที่ข้างๆขอบโต๊ะชา เธอก็ร้องไห้นั่งอยู่บนพื้น “ทีน่า！” วิทิตรีบเดินมาเพื่อพยุงให้เธอลุกขึ้น “อย่ามายุ่งกับฉัน !” ทีน่าผลักเขาออกไป กุมใบหน้าที่มีเลือดออกของเธอ และร้องไห้ “ที่พี่สาวพูดก็ถูก ฉันเป็นผู้หญิงที่ชั่วร้ายและน่าเกลียด ทิตฉันไม่คู่ควรกับคุณ คุณเลิกกับฉันเถอะ !” “คุณกำลังพูดอะไร” วิทิตคุกเข่าลงบนพื้นและจับไหล่ของ ทีน่าเบา ๆ \"อย่าคิดมาก ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนแบบไหน\" \" เขาเงยหน้าขึ้น จ้องไปที่มิลินด้วยดวงตาแหลมคม “ใครชั่วร้าย ฉันรู้อยู่แก่ใจ” มือของมิลินสั่นเล็กน้อย เธองอนิ้วและกำแน่น “วิทิตคุณไม่เชื่อสิ่งที่คุณเห็นด้วยตาของคุณเองหรือ การแสดงออกที่เลวร้ายของเธอเมื่อครู่นี้” “มิลิน!” วิทิตขัดจังหวะเธอ “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณตบทีน่าถึงสองครั้ง เธอจะแสดงกิริยาแบบนั้นออกมาได้อย่างไร” ทีน่าส่งเสียงครวญคราง และหดตัวอยู่ในอ้อมแขนของ วิทิตเธอจงใจโชว์แก้มของเธอที่มีรอยขีดข่วนและร้องไห้อย่างเงียบๆ “เพื่ออะไรกันแน่ ทำไมเธอถึงต้องทำลายใบหน้าของฉันด้วย” ทีน่าตอบพร้อมร้องไห้ “ฉันทำอะไรให้เธอโกรธเหรอ” “อย่าร้องเลย” วิทิตตบบ่าปลอบทีน่าเบาๆ “ฉันจะเรียกความยุติธรรมให้คุณเอง” วิทิตเรียกคนบ่าวมาหนึ่งคน “ไปตบหน้ามิลิน ตบจนกว่าเธอจะยอมคุกเข่าขอโทษทีน่า” บ่าวรีบเดินไปจับหน้ามิลินไว้ กำลังจะลงมือ “ออกไป!” มิลินถีบเขาออก “วิทิต เธอจะโง่ไปถึงไหน ความจริงแสดงอยู่ตรงหน้าก็ไม่เชื่อ เห็นได้ชัดว่าเป็น...... ” “ไปอุดปากของเธอซะ” วิทิตพูดด้วยความโมโห “ฉันไม่อยากฟังคำโกหกหลอกลวงของเธออีก” อีกด้านสาวใช้อีกสองคน ก็เดินไปจับตัวมิลินกดไว้ และปิดปากของเธออีกครั้ง บ่าวพูดกับวิทิตว่า “คุณชาย ถ้างั้นกระผมลงมือเลยนะครับ” ดวงตาของ วิทิตนิ่งไป และไม่ได้ตอบทันที สายตาทีน่าหันไปมองและพูดว่า “พอเถอะ ทิต คุณปล่อยเขาไป ฉันไม่อยากเป็นหน้าเธออีก” วิทิตกัดฟันพูดโดยไม่หันไปมองสีหน้าโกรธของ มิลิน “ตบ” “ครับ” บ่าวรับใช้ตอบรับ จากนั้นเขาก็ลงมือตบหน้ามิลิน มิลินถูกตบจนหน้ามืดตาลาย หูอื้อ ไม่รอให้เธอมีสติ บ่าวรับใช้ก็ตบอีก แรงก็เพิ่มขึ้น มิลินหมดสติไปพร้อมกับเสียงกระหึ่มในหัวของเขา ร่างของเธอหมดแรงล้มลงไป อาศัยสาวใช้สองคนอุ้มเธออยู่ “คุณชาย เธอเป็นลมไปแล้ว” บ่าวรับใช้พูด “อะไรนะ” วิทิตรีบหันไปมอง และเห็น มิลินที่ก้มหน้าและนิ่งไป “คุณพระคุณเจ้า รีบเรียกรถพยาบาล เร็วๆ” ทีน่าพูดด้วยความกังวล “ค่ะ” สาวใช้วางมิลินลงบนโซฟา และรีบไปโทรศัพท์ วิทิตสองก้าวก็เดินไปอยู่หน้ามิลิน เห็นหน้าของเธอที่ถูกตบจนแดง ลมหายใจหยุดกะทันหัน เรียก “มิ……” ตอนนี้มิลินลืมตาอย่างกะทันหัน และเธอมองไปที่ วิทิตด้วยความว่างเปล่า วิทิตนิ่ง ไม่ขยับ มิลินนิ่งไปนาน เปิดปากพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงเบา วิทิตเลยฟังไม่ออก เขาก้มตัวลง ตั้งใจฟังประโยคนั้นที่มิลินพูด ถึงเสียงพูดของเธอจะแผ่วเบา วิทิตก็ได้ยินสิ่งที่เธอพูดอย่างชัดเจนว่า “ฉัน เกลียด คุณ”