บทที่ 10 ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ

บทที่ 10 ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ วิทิตจ้องมองเธอทันที ไม่รู้ว่าช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นบ้างกับ มิลิน เธอดูแตกต่างจากก่อนหน้านี้มาก...... วิทิตมองใบหน้าของเธอทุกกระเบียดนิ้ว แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง แต่เขาระบุไม่ได้ว่าแตกต่างตรงไหน ใบหน้านั้นเขาคุ้นเคยดี แต่สวยและน่าดึงดูดกว่าเมื่อก่อนมาก ดูเหมือนว่าจะมีการเปลี่ยนไปหนึ่งขั้น ที่หายตัวไปหนึ่งเดือนนั้น เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันนะ “ลิน คุณมาแล้ว” ราชสีห์ก็ส่งเสียงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมาจากด้านหลัง มิลินเหล่มอง วิทิต และเดินผ่านเธอเข้าไปด้านใน \"หลังจากที่ฉันเต้นเสร็จก็มาหาคุณแล้ว คืนนี้จะกินข้าวด้วยกันไม่ใช่หรอกเหรอ” เธอเดินไปนั่งบนตักของ ราชสีห์อย่างคุ้นเคย พูดพร้อมยกแขนอันขาวเรียวของเธอโอบที่คอของ ราชสีห์ “คืนนี้มีเซอร์ไพรส์อะไรไหม” มือของราชสีห์วางบนขาเรียวๆของมิลิน พูดพร้อมลูบไปมา \"มีแน่นอน\" วิทิตยืนอยู่ที่ประตู มองไปที่เพื่อนสนิททั้งสอง ด้วยใบหน้าที่น่ากลัว ราชสีห์เงยหน้าขึ้น และถามด้วยความสงสัย “ประธานทิต คุณบอกว่าจะไปแล้วไม่ใช่เหรอ” มิลินก็มองไปที่เขา พร้อมด้วยดวงตาและรอยยิ้มเยาะเย้ย วิทิตกำมือทั้งสองแน่นโดยไม่รู้ตัว และพูดอย่างเย็นชา “ความสัมพันธ์ของพวกคุณคืออะไร” ราชสีห์มองไปที่เขา เหล่ตาเล็กน้อย “อะไรนะ คนที่แต่งงานแล้วอย่างประธานทิตยังสนใจในความสัมพันธ์ของฉันกับหญิงบริการด้วยเหรอ” “คุณพูดว่าใครเป็นหญิงขายบริการนะ” มิลินพูดคร่ำครวญ โดยไม่มีความรู้สึกโกรธในน้ำเสียงนั้นเลย พูดจบก็ล้มตัวลงไปในอ้อมแขนของ ราชสีห์อย่างใกล้ชิดยิ่งขึ้น “ประธานทิตใส่ใจความสัมพันธ์ของพวกเรา นั่นเพราะว่าเขากับฉันเคยแต่งงานกัน” “อ่อ” “เป็นเช่นนี้นี่เอง ...\" ราชสีห์แสดงท่าทางเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง “แต่ว่าพวกเราหย่าร้างกันแล้ว ไม่เกี่ยวข้องกันอีกต่อไป” มิลินล้มลงไปที่อ้อมแขนของราชสีห์ “ฉะนั้น ไม่ต้องเอ่ยถึงเขาอีกได้ไหม พวกเราไปกินข้าวกันดีกว่า คนกำลัง......หิว มาก ด้วย” เธอพูดเน้นสามคำสุดท้ายอย่างคลุมเครือ ราชสีห์หัวเราะเสียงดัง และใช้นิ้วของเขาไล่ไปตามขาอ่อนของ มิลิน “ถ้าคุณรอไม่ไหว หรือเราจะกินกันที่นี่ ...\" “บ้าเหรอ คุณ......” มิลินยังพูดไม่จบ ทันใดนั้นข้อมือก็ถูกจับไว้แน่น ถูกวิทิตคว้าไว้อย่างแรง เขาดึง มิลินออกจากอ้อมแขนของ ราชสีห์ “คุณจะทำอะไร” มิลินเกือบจะล้มลงกับพื้น ยากที่จะทรงตัวให้นิ่ง “ปล่อยฉัน !” วิทิตไม่พูดอะไรสักคำ ลาก มิลินออกไปด้านนอก เข้าไปในลิฟต์ และลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ทำการลากขึ้นรถ “ฉันไม่เข้าไป !” มิลินต่อสู้ขัดขืน “ วิทิต คุณปล่อยฉันไป!” วิทิตใช้ความรุนแรง และบังคับมิลินผลักเข้าไปในรถ หลังจากปิดประตูรถอย่างรุนแรง เขาก็กดล็อกมิลินไว้ไม่ให้ขยับ “คุณกำลังทำอะไร ! ออกไป !” มิลินผลักออกด้วยความตื่นตระหนก พยายามบีบขาตัวเองอย่างที่ เพื่อผลักวิทิตออก วิทิตยิ่งโกรธมากขึ้น เขาใช้ร่างกายส่วนล่างกดมิลินเอาไว้แน่น บีบข้อมือของเธอ และกดไว้บนหัวของ มิลิน มิลินไม่สามารถหนีได้อีกต่อไป ทำได้เพียงจ้องมองเธอด้วยความโกรธ แต่ถึงแม้เธอจะแสดงออกด้วยความโกรธ แต่เธอก็ดูมีเสน่ห์น่าดึงดูด ด้วยหางตาที่ยกขึ้นเหมือนตะขอ ทำให้วิทิตสูญเสียการควบคุมจิตใจของตัวเอง มืออีกข้างของเขาลูบไปที่ใบหน้าอันสะดุดตาของมิลิน “ดูเหมือนว่าหน้าของเธอเปลี่ยนไปนะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ” หันหน้าออก พยายามหลีกเลี่ยงมือของวิทิต “ทำไม ประธานทิต คุณใส่ใจแม้กระทั่งเรื่องการเปลี่ยนแปลงเล็กๆน้อยๆของคนอื่นเหรอ ” “คุณทำศัลยกรรมเหรอ”น้ำเสียงของวิทิตถามด้วยความโกรธ “ฉันทำหรือไม่ทำศัลยกรรม ก็ไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ” มิลินต่อต้านด้วยความรำคาญ “ประธานทิตเรื่องไร้สาระไม่ต้องยุ่งให้มากเกินไปหรอก มันน่าขยะแขยง\" เธอดิ้นออกไป การปฏิเสธและความรังเกียจของเธอกระตุ้นความโกรธและความต้องการที่จะชนะของวิทิต ผู้หญิงคนนี้ เมื่อก่อนไม่ได้เป็นคนขอร้องให้เขานอนกับเธอหรอกเหรอ ตอนนี้ผ่าตัดศัลยกรรมเรียบร้อยแล้ว ดูดีขึ้นก็เริ่มไม่ชอบเขาเหรอ เธอคิดว่าเธอเป็นอะไร เธอมีสิทธิ์นี้หรือ “ฉันขยะแขยงเหรอ”วิทิตพูดพร้อมบีบคางเรียวของเธอ “มิลินเชื่อหรือไม่ว่าตอนนี้ฉันจะเรียกคนให้มาทำลายใบหน้าเจ้าเล่ห์ของคุณ” “วิทิต คุณเป็นบ้าอะไร” มิลินพูดอย่างโกรธๆว่า \"คุณให้ฉันอยู่ไกลๆคุณ ฉันก็ไปไกลๆ ตอนนี้คุณกลับมายั่วโมโหฉันอีก คุณขาดฉันไม่ได้ขนาดนั้นเหรอ”