บทที่ 12 ร่ำรวยจากการขายลูกสาว

บทที่ 12 ร่ำรวยจากการขายลูกสาว จิ่งซี เม้มริมฝีปาก ไปๆมาๆอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนกับเขา ชั่วครู่หนึ่ง ในที่สุดฝีเท้าของจิ่งเจิ้นหงก็ได้หยุดอยู่ที่ด้านหน้าของผู้ชายคนหนึ่ง “ประธานหลิว！” เขากระตือรือร้นที่จะทักทายกับฝ่ายตรงข้าม ประธานหลิวผู้ชายคนนั้นที่ถูกตะโกนเรียก เมื่อได้ยินเสียงก็ได้มองมา และได้สังเกตจิ่งซีอย่างละเอียดอย่างไร้ร่องรอย พร้อมทั้งได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่: “ประธานกรรมกาจิ่ง มีวาสนาดีจริงๆนะนี่ คนทั้งสองที่มีเงินมากมายต่างก็ให้กำเนิดได้สวยงามเช่นนี้” “ฮา ฮา ประธานหลิวชมเกินไป” จิ่งเจิ้นหงยิ้มตอบรับ หลังจากนั้นก็ได้อ้อมหน้ามาพูดกับจิ่งซี: “ซีเอ๋อ ผู้นี้คือ หลิวอี่เฉิน คุณชายใหญ่จากบริษัทเซิ่งซิน เขาดำรงตำแหน่งเป็นผู้จัดการใหญ่ของบริษัทเซิ่งซิน เป็นคนหนุ่มมีอนาคตมาก” ลักษณะภายนอกของจิ่งเจิ้นหง ดูเหมือนว่าจะให้จิ่งซีทำการแนะนำตัว แต่ไม่รู้ว่าทำไม จิ่งซีกลับฟังออกเป็นความหมายอื่น เขาคิดจะทำอะไร? สายตาที่หนักแน่นของจิ่งซีจ้องมองไปยังจิ่งเจิ้นหง ต้องการที่จะหาคำตอบบนใบหน้าของเขา หลิวอี่เฉินกลับเดินขึ้นมาด้านหน้าในเวลานี้ อีกทั้งได้ยื่นมือออกมาให้เธอ: “คุณจิ่ง งดงามด้วยรูปโฉมและคุณสมบัติแต่กำเนิดจริงๆ สวมใส่ชุดธรรมดายืนอยู่ที่นี่ ก็ยังดูแล้วเหมาะสมพอดี” “ทำให้ประธานหลิวหัวเราะเยาะแล้ว ลูกสาวทั้งสองคนต่างก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พ่ออย่างฉันนี้ก็ยังเป็นห่วงเรื่องของพวกเขาทั้งวัน โชคดีที่ว่าตอนนี้หรงเอ๋อแต่งงานแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่ลูกสาวคนนี้แล้ว หากว่าเขาสามารถหาที่พึ่งพิงที่ดีได้ ฉันก็ไม่ต้องกังวลแล้ว” จิ่งเจิ้นหงมีท่าทางของคำพูดที่อัดแน่นไปด้วยน้ำใสใจจริง ราวกับว่าเป็นพ่อที่เมตตาพูดมากเพราะเป็นห่วงลูกสาว ตอนนี้ จิ่งซีก็ได้เข้าใจแล้ว ที่แท้เขาก็คิดที่จะนำเธอยัดให้ผู้ชายคนนี้! หากว่าจำไม่ผิด บริษัทเซิ่งซินอยู่ที่เมืองจิ้น ก็เป็นกลุ่มเครือข่ายใหญ่ที่ติดอันดับต้นๆ แม้กระทั่งเทียบกับบริษัทจิ่งซื่อก็ยังเจริญรุ่งเรืองกว่า คุณชายใหญ่ หลิวอี่เฉิน คนนี้มีชื่อเสียงที่ยิ่งใหญ่ หย่าร้างมาสองครั้ง มีแนวโน้มของความรุนแรงในบ้าน มีข่าวลือแย่มาก ได้ยินมาว่าแม้แต่ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วก็ไม่เว้น โอ้โฮ นี่มันนับว่าเป็นอะไร ร่ำรวยจากการขายผู้หญิงเหรอ? จิ่งซีไม่ได้ยื่นมือออกไปจับกับมือของหลิวอี่เฉิน เธอเพียงแต่คิดว่าหนาวไปทั้งตัว หัวใจราวกับถูกใบมีดที่แหลมคมกรีดไปที่ชิ้นส่วนมือและเท้าของเธอทีละครั้งทีละครั้ง เจ็บจนแทบจะไปตาย หลิวอี่เฉิน ได้ล่าช้าจากการไม่ได้รับการตอบรับ บนใบหน้ามีความไม่สบายใจอยู่บ้าง เดิมทีก็มีกิริยาท่าทางของรอยร้าวในความปลอมที่ปรากฏออกมา: “ประธานกรรมกาจิ่ง ลูกสาวเธอคนนี้ ดูเหมือนว่าจะไม่รู้จักให้เกียรติเลยนะ!” จิ่งเจิ้นหงรีบพูดและยิ้มอย่างเสียใจ: “ขอโทษด้วย ประธานหลิว ลูกสาวฉันคนนี้อยู่เมืองนอกมาตลอดทั้งปี ไม่สามารถติดตัวสั่งสอนได้ ดังนั้นจึงมีนิสัยตรงไปตรงมาไปหน่อย เธอห้ามเก็บมาใส่ใจ” หลังจากนั้น เขาก็คิ้วขมวดขึ้นมองไปยังจิ่งซี： “ซีเอ๋อ วันนี้ประธานหลิวคือแขกคนสำคัญ ห้ามไร้มารยาท รีบขอโทษเขา” จิ่งซีดื้อรั้นอีกทั้งเม้มริมฝีปาก ไม่เปล่งเสียงใดๆออกมา เธอไม่ได้ทำผิดอะไร อาศัยอะไรถึงต้องขอโทษ? ตอนที่ได้อยู่ในบรรยากาศของความนิ่งไม่ไหวติง ไม่มีใครค้นพบว่านอกประตูห้องโถง มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างกะทันหัน ผู้ชายคนนั้นมีความอดทนชั้นหนึ่ง สวมใส่ชุดสูทที่ตัดเย็บได้พอดีกับตัวขับให้เด่นถึงรูปร่างที่สูงยาวเข่าดีอันทรงพลัง เป็นต้นยูคาลิปตัสที่ต้านลม ขายาวๆทั้งคู่เป็นความสมบูรณ์แบบที่ผิดระเบียบ แสงไฟสาดเบาๆไปบนเค้าหน้าของเขาอย่างสุกใสเป็นประกาย ทำให้อวัยวะบนใบหน้าส่องแสงสะท้อนที่มีความละเอียดงดงามของรูปทรงสามมิติมากยิ่งขึ้น จมูกยืดตรงริมฝีปากบาง นัยน์ตาที่ลึกซึ้งดำขมับเหมือนดั่งกลางคืน ยิ่งโอหังถือดียิ่งเข้าใจยาก เขาก็เหมือนกับประมุขที่อยู่บนที่สูงส่งที่มีพลังมากเคร่งออกมา อีกทั้งยังมีกลิ่นของระยะห่างที่แจกจ่ายไปทั่วตัวยิ่งทำให้คนยากที่จะเข้าใกล้ในกลิ่นอายของการหักห้ามอารมณ์รักใคร่ เขาได้ผ่านไป มีคนรวยไม่น้อยที่ถูกเขากล่อมจนยอมจำนน และมีสายตาที่ไม่อาจดึงกลับมาได้ สำหรับเรื่องพวกนี้ จิ่งซีไม่เข้าใจทั้งหมด เธอรู้เพียงว่าช่วงเวลาสั้นๆตัวเองก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว “งานหมั้นฉันได้เข้าร่วมแล้ว ฉันยังมีธุระต่อ คงจะต้องไปก่อนแล้ว” จิ่งซีมองไปยังจิ่งเจิ้นหงอย่างเย็นชา เสียงแทบจะยัดเข้าไขกระดูก หลังจากนั้นกูได้หมุนตัวต้องการจะจากไป แต่กำลังเดินไปได้2ก้าว จิ่งเจิ้นหงก็ได้รีบร้อนดึงมือของเธอไว้: “ซีเอ๋อ แขกผู้ร่วมงานก็ยังอยู่กันหมด เธอคือคุณหนูของบ้านตระกูลจิ่ง โยนแขกผู้ร่วมงานทิ้งแบบนี้ นับว่าเป็นแบบไหนกัน?” “โอ้โฮ คุณหนูบ้านตระกูลจิ่ง?” จิ่งซีได้หัวเราะ และได้ใช้แรงสะบัดมือของจิ่งเจิ้นหงออก: “ฉันไม่ใช่คุณหนูอะไรของบ้านตระกูลจิ่ง เธอลืมไปแล้วเหรอ ฉันเป็นเพียงแค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกทิ้ง คุณหนูบ้านตระกูลจิ่งมีเพียงแค่จิ่งหรงคนเดียว” “ซีเอ๋อ，เธอ……” ทันใดนั้นสีหน้าของจิ่งเจิ้นหงก็ได้เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่ไม่น่าดู อีกทั้งมีท่าทางที่มองไปยังจิ่งซีอย่างไม่อยากจะเชื่อ จิ่งซีก็จะไม่สนใจ เธอส่งสายตาไปที่หลิวอี่เฉินพร้อมพูด: “ประธานหลิว เธอก็น่าจะชัดเจนมาก ฉันกับบ้านตระกูลจิ่งมีสถานการณ์แบบไหน พูดอย่างไม่น่าฟังหน่อยก็คือ ฉันไม่ได้รับความชื่นชอบ ทุกสิ่งทุกอย่างของบ้านตระกูลจิ่งไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับฉัน ทุกสิ่งล้วนแต่เป็นของจิ่งหรง ฉันไม่รู้ว่าทำไมพ่อของฉันถึงแนะนำฉันให้รู้จักกับเธอ! อาจจะเพราะว่าเขามีเจตนา หรือเป็นเธอที่คิดอยากได้อะไรบนตัวเขาด้วย......แต่ว่าขอโทษจริงๆ ฉันเป็นผู้หญิงที่บ้านตระกูลจิ่งได้ทิ้งคนหนึ่งซึ่งก็ไม่มีค่าอะไร เดิมทีก็ไม่มีค่าอะไร เธอโปรดอภัยให้ด้วย ไปหาคนเถอะเถอะ” คำพูดนี้ของจิ่งซี พูดได้อย่างทั้งตรงทั้งไม่น่าฟัง ไม่ได้สนใจคนด้านข้างที่ตอนนี้มีสีหน้าที่จมดิ่งลงไปอย่างจิ่งเจิ้นหงเลย เธออดกลั้นมาพอแล้วจริงๆ ไม่ต้องการที่จะให้พวกเขาขยี้อีก แววตาของถังเชี่ยน มีส่วนของการประณามในการมองไปที่จิ่งซี: “จิ่งซี เธอทำไมถึงพูดกับพ่อแบบนี้? ปีที่ผ่านมานี้ เธอได้ใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองนอกคนเดียว พ่อของเธอก็เป็นห่วงเธอมากกว่าใคร ในใจเขาก็ยังคิดว่าติดค้างเธอมาก วันนี้พี่สาวของเธอได้หมั้นกับซู่เหลา เขาก็เพราะไม่อยากจะพบเธอคนเดียว ในใจไม่สามารถตัดใจจึงคิดที่จะแนะนำเธอให้รู้จักผู้คน เธอทำไมถึงพูดแบบนี้กับเขาล่ะ......” “ฉันขอร้องให้พวกเธอแนะนำแล้วเหรอ?” จิ่งซีมองถังเชี่ยนอย่างเย็นชามีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเหน็บแนม เวลานี้จิ่งหรงไม่รู้ว่าเธอได้บุ่มบ่ามออกมาจากที่ไหน และได้ดึงลากมือของเขาพร้อมพูดด้วยความเสียใจ: “น้องจิ่งซี เธออย่าโกรธพ่อเลย เป็นฉันที่ไม่ดีเอง เมื่อตะกี้ฉันเห็นเธอยืนอยู่คนคนเดียวในมุม จึงได้พลั้งปากพูดเอ่ยออกไปคำหนึ่ง ฉันหวังว่าน้องจะเป็นเหมือนฉันที่หาความสุขของตัวเองเจอ พ่อจะต้องได้ยินแล้วถึงทำแบบนี้ เธออย่าไปได้ไหม ปีที่ผ่านมานี้พ่อเป็นห่วงเธอจริงๆ” “โอ้โฮ ความสุข?” จิ่งซีมองจิ่งหรงด้วยสีหน้าที่เหน็บแนม: “แย่งคนของความสุขฉันไป ก็คือเธอไม่ใช่เหรอ จิ่งหรง หากว่าเธอมีจิตใจที่ดีแบบนั้น ทำไมถึงไม่นำเห้อซู่เหลามาคืนให้ฉัน ตัวเองค่อยไปหาใหม่คนหนึ่ง?” จิ่งหรงมีสีหน้าที่ขาวซีด: “น้องสาว......ฉันกับซู่เหลา......เธอรู้อย่างชัดเจนว่าพวกเรา......” “พอแล้ว จิ่งซี！หรงเอ๋อคือพี่สาวของเธอ เขามักจะอดทนยอมให้เธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธออย่าทำเกินไปแล้ว!” จิ่งเจิ้นหงก็ได้โกรธแล้ว สีหน้าก็ไม่ได้มีความห่วงใยรักใคร่เอ็นดูพวกนั้นปลอมออกมา จิ่งซี กำกำปั้นไว้แน่นพร้อมมองเขา ใจกลับเหมือนกับว่าถูกฉีกด้วยกรงเล็บนับพัน เลือดที่แดงสดเปียกโชก นี่ก็คือสิ่งที่เธอยื่นให้พ่อด้วยความนอบน้อมกี่สิบปี! ในใจของเขาไม่มีที่ของเธอมานานแล้ว ในสายตาของเขา เธอเป็นเพียงแค่สินค้าที่ไม่มีราคา สามารถขายในราคาถูกได้ตลอดเวลา ทำไมถึงได้มีความต่างที่มากขนาดนี้ล่ะ? ปีนั้น เขาแทบจะเอาเธอกอบโกยมาอยู่ในอุ้งมือเพื่อปกป้องคุ้มครอง แต่หลังจากที่จิ่งหรงมา ก็ได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว ปีนั้นที่เขาได้มีความรักและทะนุถนอมต่อเธอพวกนั้น แท้จริงแล้วเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องโกหก? หากว่าเป็นเรื่องจริง ทำไมตอนนี้เขาถึงทำแบบนี้กับเธอ? จิ่งซีคิดมานานแล้วก็ยังไม่เข้าใจ ทั้งหัวได้เต็มไปด้วยปัญหานี้ เธอยืนอยู่ตรงที่เดิม อีกทั้งร่างกายมีความสั่นคลอนที่กำลังจะตกหล่นลงมา