บทที่ 19 เพียงแค่เพื่อทำให้เธออับอายขายหน้า

บทที่ 19 เพียงแค่เพื่อทำให้เธออับอายขายหน้า “ขออภัย ตอนนี้ที่นั่งพิเศษเต็ม อีกทั้งนี่คือเวลาทำงานของฉัน” จิ่งซีปฏิเสธจิ่งหรงแล้วอย่างไม่ต้องคิด กับเวลานี้ก็ได้ยื่นเมนูในมือส่งให้กับจิ่งหรงแล้ว “ในเมื่อทั้งสองท่านตัดสินใจจะรับประทานอาหาร ก็รบกวนสั่งอาหาร” จิ่งหรงได้ดูเมนูอาหาร แต่กลับไม่ยื่นมือไปรับ กลับหัวเราะและพูดอย่างจืดจาง “ก็ได้ เธอต้องการทำงาน ฉันก็ไม่บังคับเธอ น้องจิ่งซี สู้ไม่ได้กับให้เธอช่วยแนะนำอาหารขึ้นชื่อให้พวกเราหน่อยเถอะ” “……” ผู้หญิงคนนี้จงใจเถอะ จิ่งซีทำงานวันแรก อีกทั้งเพิ่งจะเปลี่ยนงานก็ถูกผู้จัดการเร่งรัดให้เข้ามาบริการ ผีถึงจะรู้ว่าอาหารขึ้นชื่อของห้องอาหารนี้คืออะไร “ทำไม พนักงานบริการของพวกเธอที่นี่แม้แต่ราคาขึ้นชื่อในร้านตัวเองก็จำไม่ได้เหรอ?” เพื่อนสนิทของจิ่งหรงฉวยโอกาสประชดประชันไปประโยคหนึ่ง “หยา เธอดูความจำนี้ของฉัน!” จิ่งหรงก็เสแสร้งขัดเคืองตบไปที่หัวเบาๆ “ฉันลืมไปแล้วว่า จิ่งซีเธอทำงานที่นี่ แต่ไม่แน่ว่าจะเคยกินอาหารที่นี่ ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” ไม่ได้ตั้งใจ? โอ้ ฉันเห็นว่าเธอมีเจตนา! จิ่งซีมองละครที่จิ่งหรงได้แสดงเองกำกับเองนี้ด้วยสีหน้าที่เย็นชาตลอดทาง เทคนิคการแสดงดีขนาดนี้ไม่ไปแสดงละครก็เป็นความสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ของวงการบันเทิงจริงๆ “ไม่ดีเท่ากับฉันแนะนำกับผู้จัดการให้เปลี่ยนพนักงานบริการคนหนึ่งมาบริการพวกเธอเถอะ” เมื่อพูดเสร็จ เธอก็ไม่รอจิ่งหรงทำการโต้ตอบอะไรเธอได้หมุนตัวกลับแล้วก็ไป เพื่อนสนิทของจิ่งหรงเห็นสถานการณ์ ก็รีบจัดการความไม่ยุติธรรมเพื่อเธอ: “หรงหรง ฉันว่าเธอนี่เพื่ออะไรล่ะ เธอมองดูภาพนั้นของเขา เธอเป็นถึงคุณหนูใหญ่ของบ้านตระกูลจิ่ง จะเอาหน้าที่ดึงดูดความสนใจไปขอร้องกับผู้หญิง-ชั่วคนนี้ที่ได้ปฏิเสธเธอทำไม?” “เจียเจีย” จิ่งหรงก็ได้เพ่งเล็งไปที่ภาพด้านหลังของจิ่งซี เสแสร้งทำเป็นดอกบัวขาวต่อพร้อมพูดอย่างไม่พอใจแต่ที่มีความอ่อนช้อยประโยคหนึ่ง “เธออย่าพูดแบบนี้ ระหว่างฉันกับจิ่งซีเพียงแค่มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยเท่านั้น จิ่งซีได้ยกมุมปากขึ้นเป็นวงกลมเหน็บแนมม หลังจากที่ จิ่งซีกับพนักงานบริการคนอื่นได้เปลี่ยนเป้าหมายการบริการ เธอก็ไม่ได้ไปคิดเรื่องของจิ่งหรงอีก เธอรู้ว่ายิ่งเธอสนใจ จิ่งหรงก็ยิ่งจะลำพองใจ “ทั้ง2ท่านเชิญทางนี้!” “จิ่งซี เธอมากับฉันสักครู่” ตอนที่จิ่งซีกำลังต้อนรับแขกคนอื่น ผู้จัดการห้องอาหารก็ได้เข้ามาหาเธอแล้ว “แต่ว่า นี่ฉัน......” “เสี่ยวเว่ย เธอพาแขกทั้ง2นี้ไปที่ห้องพิเศษ” ในเมื่อผู้จัดการก็ได้จัดการแล้ว จิ่งซีทำได้เพียงตามเขาไป “จิ่งซี โชคของเธอนี้ไม่เลวเลยล่ะ เพิ่งจะมาทำงานวันแรกก็มีแขกเรียกชื่อเธอต้องการให้เธอไปบริการ อีกสักครู่เธอก็ไม่ต้องไปที่หน้าฟอนต์แล้ว บริการโดยตรงที่ห้องชบา......” ไม่รู้ว่าทำไมตอนที่ผู้จัดการพูดแบบนี้ จิ่งซีก็ได้รู้ตัวมองไปที่ด้านหน้าต่างเมื่อเธอเห็นถึงที่นั่งเดิมของจิ่งหรงได้ว่างแล้ว ก็เข้าใจทันที ที่เรียกว่า “มีแขกเรียกชื่อต้องการให้เธอไปบริการ” ที่จริงก็คือจิ่งหรงจัดการกับผี “คืออย่างนี้ผู้จัดการ ที่จริง......” คำพูดปฏิเสธของ จิ่งซียังไม่ทันได้ออกจากปาก เธอก็ได้ยินผู้จัดการหยางพูดอย่างไม่สนใจคนอื่นสนใจแต่เพียงตัวเอง “จิ่งซีอ่ะ อีกสักครู่เธอไปที่ห้องชบา ก็บริการคุณหนูใหญ่ของบ้านตระกูลจิ่งให้ดี” เป็นจิ่งหรงจริงๆ! “จิ่งซี เธอทำงานวันแรกฉันจะต้องอธิบายให้เธอฟังสักหน่อย บริการที่สำคัญที่สุดสิ่งหนึ่งก็คือ จะต้องให้แขกทานอาหารอย่างมีความสุข ผู้จัดการหยาง มองมาที่จิ่งหรงที่ไม่เต็มใจ แต่กลับเข้าใจผิดคิดว่าเธอตื่นเต้น จึงได้รับปากทันที “ฉันเห็นว่าเธอก็ต้องการงานนี้มาก เอาอย่างนี้ หากว่าเธอบริการคุณหนูใหญ่ของบ้านตระกูลจิ่งดี ฉันก็จะให้เธอเป็นพนักงานประจำ ยังไง?” ไม่ยังไง! จิ่งซีอ้าปากออก คำที่พูดออกไปกลับคือ “ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” เมื่อกี้ ผู้จัดการหยางได้พูดไปกองโต มีเพียงประโยชน์หนึ่งที่ถูกก็คือเธอต้องการงานนี้จริงๆ จิ่งซีอยู่หน้าประตูที่นั่งพิเศษ เธอได้สูดลมหายใจลึกๆฟอดหนึ่งถึงจะผลักประตูเข้าไป เมื่อเทียบกับท้องที่หิวแล้ว เผชิญหน้ากับจิ่งหรงจะถือว่าเป็นอะไร? “จิ่งซีเธอมาแล้ว” จิ่งหรงในที่นั่งพิเศษเมื่อเห็นจิ่งซีเข้ามาก็รีบลุกขึ้น “มา รีบนั่งลงกินกับพวกเรา” “ไม่ต้องแล้ว!” คำตอบของจิ่งซีไม่เปลี่ยนแปลง “อย่าทำแบบนี้จิ่งซี ฉันก็แค่เป็นห่วงว่าอยู่ด้านนอกจะถูกคนเห็น จึงได้ตั้งใจเปลี่ยนเป็นที่นั่งพิเศษ” น้ำเสียงกับใบหน้าที่แสดงความขอโทษของจิ่งหรง เป็นภาพของท่าทางที่คล้ายกับพี่สาวที่ดีรักและสงสารน้องสาว “หากว่าเป็นแบบนี้ละก็เธอก็สามารถที่จะแอบอู้งานได้ ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นแล้ว” “ใช่สิ!” เพื่อนสนิทของจิ่งหรงก็ได้เปิดปากพูดคล้อยตาม เพียงแต่ว่าน้ำเสียงกลับมีความเหยียดหยามมาก “ให้เธอนั่งลงมากินก็นั่งเถอะ อีกทั้งก็ยังไม่ต้องเธอจ่ายเงิน” “นี่ไม่ใช่ปัญหาของการเสียหรือไม่เสียเงิน” จิ่งซีมองข้ามการเหยียดหยามของเจียเจียอย่างสุดความสามารถแล้ว เธอพูดอย่างไม่แสดงตัวต่ำต้อยและก็ไม่แสดงตัวโอหัง “นี่คืองานของฉัน รับผิดชอบต่องานก็คือคุณธรรมในอาชีพที่พื้นฐานที่สุด” จิ่งหรงพูดโน้มน้าวไปแล้วหลายครั้ง แต่ว่า จิ่งซียังคงมีท่าทีที่แน่วแน่ไม่เปลี่ยน เธอจึงทำได้เพียงยกเลิก บนโต๊ะอาหารที่ไม่ได้ใหญ่มากเพียงชั่วครู่ก็ได้ผลักโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ ได้ผ่านจิ่งหรงในที่ไกลๆไปแล้ว ทุกสิ่งที่พวกเขาทั้งสองต้องการก็น่าจะเพื่อจงใจจะโอ้อวดต่อหน้าเธอสินะ ในใจของจิ่งซีคิดแบบนี้ หลังจากนั้นเธอก็ได้ตระหนักถึงสายตาของจิ่งหรงที่ตกอยู่บนจานปูนั้น ท่าทางของสีหน้าคือภาพที่อยากกินแต่ไม่รู้ว่าจะลงมือยังไง ตอนที่คุณหนูใหญ่ของบ้านตระกูลจิ่งกินปูมีที่ไหนที่ลงมือด้วยตัวเอง? มุมปากของจิ่งซีได้ยกขึ้นยิ้มอย่างเหน็บแนมอีกครั้ง แต่จิ่งหรงกลับเงยหัวขึ้นมามองอย่างกะทันหัน “คือว่าจิ่งซี……ช่างเถอะ ฉันว่าฉันยังคงเรียกพนักงานบริการคนอื่นเข้ามาก็ได้แล้ว” ในน้ำเสียงของจิ่งหรงนั้นเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ดูแล แต่จิ่งซีกลับได้ยินว่าเขาจงใจ จงใจที่จะต้องการยืมการผ่าปูมากลั่นแกล้งเธอทำให้เธออับอายขายหน้า ตามปกติอารมณ์ของจิ่งซีจะสะบัดสีหน้าแล้วก็ไปจริงๆ แต่ว่าคิดถึงคำพูดพวกนั้นที่ผู้จัดการหยางพูดก่อนเข้ามา คิดถึงสถานการณ์จริง เธอกลับไม่สามารถที่จะไม่ก้มหัวได้ “ไม่ต้องเรียกแล้ว คุณจิ่งอยากกินปู ฉันก็สามารถที่จะเปิดให้ได้” จิ่งซีบีบกำปั้นแน่นเดินไปถึงด้านหน้าของจิ่งหรง “อา ไม่ต้องไม่ต้อง จิ่งซีเธอเข้าใจผิดแล้ว ฉัน......” ที่จริงในใจของจิ่งหรงดีใจจนแทบจะตายอยู่แล้ว แต่บนใบหน้ากลับเป็นภาพท่าทางของความประหม่า จิ่งซีขี้เกียจจะไปดูการทุ่มเทพลังต่อการแสดงของจิ่งหรง นัยน์ตาตกลงก็เริ่มที่จะผ่าปู “ซี้ด——” จิ่งซีได้พยายามอย่างเต็มที่ที่จะระวังการหลีกเลี่ยง แต่เพราะความสัมพันธ์ของมือเปล่าหรือว่าถูกความแข็งของกระดองปูด้านนอกขีดจนได้รับบาดเจ็บที่มือ เธอได้คิ้วขมวดร้องเสียงต่ำออกมาแล้ว “หยา จิ่งซีเธอได้รับบาดเจ็บแล้ว” จิ่งหรง กลับจับได้ทันเวลาเป็นอย่างดีร้องตะโกนและลุกขึ้นมา “เร็ว ไม่ต้องผ่าแล้ว รีบไปพันไว้” จิ่งซีอยากจะพูดว่าไม่ต้อง แต่เมื่อเห็นถึงภายใต้นัยน์ตาของจิ่งหรงที่มีความเหยียดหยามแต่ในชั่วพริบตาก็ได้หายไป เธอมองดูบาดแผลที่ได้รับบาดเจ็บและก็ไม่พูดอะไรสักคำก็ได้ออกไปจากที่ห้องพิเศษแล้ว บาดแผลของจิ่งซีที่ได้รับบาดเจ็บไม่ใหญ่ จัดการขึ้นมาก็ง่าย เมื่อเลือดหยุดก็ติดปลาสเตอร์ยาอันหนึ่งก็ตัดสินใจกลับไปที่ห้องพิเศษ เพียงแค่บริการจิ่งหรงให้ดีก็สามารถที่จะเป็นพนักงานประจำได้ โอกาสที่ดีขนาดนี้เธอไม่อยากที่จะทิ้ง แต่ทว่าเธอเพิ่งจะหมุนตัวกลับ ก็เห็นถึงผู้จัดการหยางหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อยืนอยู่ด้านหลังเธอ “ผู้จัดการหยาง เธอร้อนมาก?” “จิ่งซี ไม่ คุณหนูสองจิ่ง ได้โปรดให้อภัยฉันที่สายตาต่ำ ไม่รู้ว่าที่แท้เธอคือคุณหนูของบ้านตระกูลจิ่ง” เมื่อ จิ่งซีได้ยินคำพูดนี้ ก็รู้ว่าคือจิ่งหรงฉวยโอกาสตอนที่เธอไปจัดการบาดแผลก็ได้ขอพบผู้จัดการหยางแล้ว “ผู้จัดการหยางฉันไม่ใช่คุณหนูบ้านตระกูลจิ่งอะไร ฉันเป็นเพียงพนักงานของเธอ พนักงานฝึกงานตัวเล็กๆคนหนึ่งเท่านั้น” เธอไม่อยากจะติดอยู่บนความสัมพันธ์ใดๆกับบ้านตระกูลจิ่ง “ไม่ ไม่ ไม่!” ผู้จัดการหยางกลับโบกมือแล้วโบกมืออีก และอีกอย่างก็ได้ส่งซองจดหมายฉบับหนึ่งขึ้นมา “นี่คือค่าตอบแทนของท่านในคืนนี้คุณจิ่งโปรดเก็บให้ดี อีกทั้งคุณจิ่งได้โปรดอย่าทำให้พวกเราลำบากใจ พวกเราก็แค่ค้าขายเล็กๆน้อยๆ