บทที่ 20 คงจะไม่ได้ตั้งท้องแล้วใช่ไหม

บทที่ 20 คงจะไม่ได้ตั้งท้องแล้วใช่ไหม จิ่งซีมองซองจดหมายฉบับนั้นที่นูนขึ้น เธอทำงานวันแรก แม้แต่แขกคนหนึ่งก็ยังไม่ได้ให้บริการก็มีค่าตอบแทนที่มีจำนวนมากขนาดนี้? โอ้ เธอไม่โง่ คุณหนูของบ้านตระกูลจิ่ง? นี่มันคือการประชดประชันจริงๆ! ตอนที่เธอได้อยู่ที่ห้องอาหารพบกับจิ่งหรงในช่วงเวลาสั้นๆนั้นก็ได้เริ่มต้นขึ้น เธอก็รู้ว่าจะต้องไม่มีเรื่องดีเกิดขึ้น แท้จริงแล้วมันไม่ง่ายเลยกว่าจะหางานนอกเวลาได้ แต่ก็คว้าน้ำเหลวขนาดนี้แล้ว จิ่งซีอยากที่จะมีจิตใจที่เข้มแข็งไม่ได้รับค่าตอบแทนนั้นของผู้จัดการหยาง แต่ว่าตอนที่มือได้ห้อยลงมาด้านข้างขาก็ได้โดนไปที่เหรียญเงินนั้นในกระเป๋ากางเกง แต่ก็ได้เตือนสติเธออีกที่จะต้องเผชิญหน้ากับความจริง จิ่งหรงนี่คือต้องการจะตัดลู่ทางทั้งหมดของเธองั้นเหรอ? ความโกรธในก้นบึ้งของหัวใจของจิ่งซีกำลังบ้าคลั่งขึ้น แต่ทำได้เพียงบีบกำปั้นไว้แน่นก็แค่นั้น “ฉันรู้แล้วผู้จัดการ ฉันจะไปตอนนี้” เพราะเก็บกดความโกรธไว้ในใจ ตอนที่จิ่งซีกำลังยื่นมือร่างกายก็ได้สั่นระริกไปหมด “อย่างนั้น ขอบคุณผู้จัดการหยาง” ผลสุดท้ายซองจดหมด จิ่งซีหมุนตัวกลับเดินไปจากประตูหลังแล้ว หลังจากที่ผู้จัดการหยางยืนอยู่ตรงที่เดิมมองจิ่งซีจากไปแล้วจริงๆก็รีบวิ่งไปรายงานกับจิ่งหรงอย่างเชื่อฟังโดยไม่ต่อต้าน “ได้นี่ หรงหรง” เจียเจียกะพริบตาแล้วกะพริบตาอีกมาทางจิ่งซี “เมื่อกี้เห็นทีท่าที่เธอมีต่อผู้หญิงชั่วคนนั้น ฉันก็ยังคิดว่า......” “คิดว่าอะไร คิดว่าเขาจะเป็นคุณหนูสองของบ้านตระกูลจิ่งแล้วจริงๆ? ฉันจะพูดกับเธอ......รอก่อน ฉันรับสายโทรศัพท์สายหนึ่ง” “จิ่งหรงส่งสัญญาณมือบอกเจตนา เจียเจียก็ปิดปากเงียบ หลังจากนั้นถึงจะรับสายโทรศัพท์ “ซู่เหลา เธอถึงแล้ว? ดี ฉันกำลังจะออกไปแล้ว อืม รอฉัน” เสียงที่หวานหยาดเยิ้มไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง อีกทั้งก็ได้ชาไปโดยตรงแม้กระทั่งกระดูกของคนก็จะหลอมละลายไปหมดแล้ว “เจียเจีย，ซู่เหลาถึงแล้ว” “รู้แล้ว รีบไปออกเดตหวานชื่นกับคุณชายเห้อของเธอเถอะ! รีบไป รีบไป!” จิ่งหรงยิ้มเล็กน้อย ลุกขึ้นอย่างสง่างามพร้อมทั้งออกไปจากที่นั่งพิเศษ ตอนที่เธอถึงหน้าประตูห้องอาหาร รถมาเซราติของเห้อซู่เหลาก็ได้จอดอยู่ที่นั่นแล้ว หลังจากที่จิ่งหรงขึ้นนั่งบนเบาะข้างคนขับ ก็ได้โค้งตัวไปจูบบนแก้มเบาๆก่อนหนึ่งที ตอนที่รอเห้อซู่เหลาเริ่มติดเครื่องรถใหม่ เธอถึงจะเหมือนกับคิดอะไรออกพร้อมทั้งได้เปิดปาก “ซู่เหลา เธอทายตอนที่ฉันเพิ่งจะกินข้าวกับเจียเจียได้พบใครแล้ว?” “เพื่อนของเธอมากมายขนาดนั้น ฉันจะทายถูกได้ที่ไหน?” เห้อซู่เหลาพูดและยิ้มเล็กน้อยอย่างลุ่มหลงเอ็นดู “เป็นน้องจิ่งซี” จิ่งหรงได้พบว่าเห้อซู่เหลามีความตะลึงเล็กน้อย แต่กลับแสร้งทำเป็นไม่รู้รายละเอียดของเหตุการณ์ แทนที่เธอจะคิ้วขมวดแต่กลับพูดต่อ “เพียงแต่ว่าไม่ใช่ไปกินข้าวแถมยังเป็นพนักงานบริการที่นั่น” “พนักงานบริการ?” เป็นครั้งแรกที่เห้อซู่เหลาได้แสดงความแปลกใจออกมา อีกทั้งยังเกือบจะเหยียบไปที่เบรกบนรถแล้ว “อืม!” มือของจิ่งหรงตอนนี้ได้จับแน่น “ดูเหมือนว่าเขาจะใช้ชีวิตอย่างลำบากมาก เพียงแต่ว่าซู่เหลาเธอไม่ต้องกังวล ฉันได้ให้เงินกับจิ่งซีไปจำนวนหนึ่งแล้ว แม้ว่าจะมีจำนวนไม่มาก แต่ฉันคิดว่าเธอก็น่าจะสามารถใช้ได้ช่วงเวลาหนึ่งไม่ต้องอัตคัดขัดสนขนาดนั้นแล้ว” เห็นได้ชัดว่าเจตนาเดิมคือใช้เงินมาทำให้จิ่งซีอับอายขายขี้หน้า เวลานี้กลับถูกเธอใช้เพื่อให้ได้ความดีความชอบอยู่ตรงหน้าเห้อซู่เหลา “แต่ว่า จิ่งซีจะรับเงินของเธอได้ยังไงล่ะ?” ในน้ำเสียงมีความสงสัย “นี่มันมีอะไรยาก ฉันก็มีวิธีของฉัน” จิ่งหรงมีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทะนงตัวที่น่ารักพร้อมทั้งเปิดปาก “เพียงแต่ว่าพูดจริงๆนะซู่เหลา เห็นถึงจิ่งซีอยู่ด้านนอกลำบากขนาดนี้ ฉันก็เจ็บปวดใจมากจริงๆ” “ซู่เหลาเธอว่า ฉันควรจะทำยังไงกันแน่จิ่งซีถึงจะยกโทษให้ฉันกับแม่และกลับมาที่บ้านตระกูลจิ่งล่ะ? จิ่งหรงตั้งใจทำเป็นมีนัยน์ตาห้อยลงมาอย่างทุกข์ใจ “ที่จริง ฉันไม่เคยคิดที่จะช่วงชิงอะไรกับจิ่งซีจริงๆ” “ฉันเพียงแค่คิดว่า คิดว่าครอบครัวของพวกเราสามารถที่จะดีกัน อีกทั้งอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เวลานี้จิ่งหรงมีท่าทางของความอ่อนแออีกทั้งยังมีจิตใจดีงามทำให้ก้นบึ้งในหัวใจของเห้อซู่เหลาได้อ่อนลง และได้ยื่นมือมาลูบหัวของเธอเบาๆ “ได้แล้ว เรื่องพวกนี้ก็ให้พวกผู้ใหญ่เป็นห่วงไปเถอะ เธอมองดูหัวคิ้วของเธอมีรอยย่นใกล้จะเป็นหญิงสูงอายุแล้ว “ซู่เหลา เธอดีกับฉันที่สุดแล้ว” หลังจากจิ่งซีออกมาจากห้องอาหารก็ได้มุ่งตรงกลับโรงเรียน หลังจากกลับถึงหอพักก็ได้เป็นอัมพาตโดยตรงอยู่บนเตียงแล้ว “จิ่งซี ทำไมเธอกลับมาแล้ว ไม่ได้พูดว่าหางานได้แล้วเหรอ?” ส้งหยู่เวยถามด้วยสีหน้าที่อึดอัดใจ “แต่ทำไมเธอดูแล้วเหนื่อยมาก?” “อย่าพูดถึงมันเลย!” จิ่งซีไม่ยินยอมที่จะเอ่ยถึงบ้านตระกูลจิ่งเรื่องของกองความแตกขาดนั้น เธอจึงได้หาข้ออ้าง “ก่อนหน้านี้ไม่มีประสบการณ์ ผลสุดท้ายก็ถูกไล่ออกแล้ว” เธอได้ถูกไล่ออกจริงๆ นี่ไม่นับว่าพูดโกหก “จุ จุ จุ ฉันยังคิดว่าก็ไม่มีอะไรที่เธอจิ่งซีทำไม่เป็นเลยล่ะ ถูกไล่ออกเร็วขนาดนี้นะ ฉันว่า......” “สวี่เคอซิน พูดคำพูดของคนไม่เป็นเธอก็หุบปากไปซะ” สวี่เคอซินถือโอกาสเหน็บแนม แต่ว่ายังไม่ทันได้พูดจบประโยคก็ได้ถูกส้งหยู่เวยคืนความแค้นกลับไปแล้ว “จิ่งซีเธออย่าไปฟังเขาพูด งานค่อยหาใหม่ก็มีแล้ว” ส้งหยู่เวยปลอบใจจิ่งซี “ยังมีเรื่องของค่าครองชีพเธอก็ไม่ต้องกังวล วันนี้บ้านฉันเพิ่งจะส่งให้ฉันแล้ว เธอยืมฉันก่อนจำนวนหนึ่ง” “ขอบคุณเธอหยู่เวย” จิ่งซีลุกขึ้นนั่งตรงจากบนเตียง “เพียงแต่ไม่ต้องแล้ว ตอนที่ถูกไล่ออกก็ได้คำนวณจ่ายค่าแรงให้ฉันแล้ว ก็ยังสามารถประคองให้รอดไปได้กี่วัน หลังจากนั้นสองวันนี้ฉันจะพยายามหางานอีกครั้ง!” เมื่อพูดจบก็ได้ตบไปที่ไหล่ของส้งหยู่เวยเบาๆ จากนั้นก็ไปห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ตอนที่จิ่งซีออกมาจากห้องน้ำก็ได้เปลี่ยนชุดนอนเสร็จแล้ว ส้งหยู่เวยฟุบอยู่ที่ด้านเตียงก็ได้พูดหยอกล้อขึ้น “จิ่งซีอ่ะ เธอดูชุดนอนที่ว่างเปล่าของเธอก็สามารถยัดคนเข้าไปได้อีก1คนแล้ว ช่วงนี้ก็ได้ซูบผอมลงไม่น้อยอีกแล้วเถอะ ฉันอิจฉาจะตายแล้ว” “มีที่ไหนกันล่ะ หยู่เวยสายตาของเธอมีปัญหาเถอะ!” จิ่งซียิ้มพร้อมกับโต้แย้ง “ฉันกลับรู้สึกว่าช่วงเวลานี้ฉันอ้วนขึ้นไม่น้อยแล้วล่ะ” “จะเป็นไปได้ยังไง?” ส้งหยู่เวยเต็มไปด้วยสีหน้าที่ไม่เชื่อ “จริงๆนะ ช่วงนี้ฉันใส่กางเกงมักจะคิดว่าแน่นแล้ว” น้ำเสียงของจิ่งซีค่อนข้างที่จะจนปัญญา “แท้จริงแล้วกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็สามารถอ้วนได้” “โอ้” ทันใดนั้น สวี่เคอซิน ที่อยู่ด้านหนึ่งก็ได้หัวเราะอย่างเย็นชา พร้อมพูดประชดประชัน “อ้วนเร็วขนาดนี้ อีกทั้งก็ยังอ้วนแค่ตรงท้อง คงจะไม่ใช่ท้องแล้วใช่ไหม?” แต่จิ่งซีเพราะว่าคำพูดที่สำคัญของสวี่เคอซินทำให้เธอแข็งตัวไปหมดแล้วครู่หนึ่ง เมื่อกี้ชั่วพริบตาเดียวนั้น เธอก็ได้คิดออกดูเหมือนว่ากี่เดือนมานี้ประจำเดือนก็ไม่ได้มา หรือว่า......เป็นไปไม่ได้ นี่มันเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน! จิ่งซีกำลังปลอบใจตัวเองในใจ ประจำเดือนของเธอไม่ตรงมาตลอด อีกทั้งการใช้ชีวิตช่วงเวลานี้ก็อัตคัดขัดสนและก็ยุ่งกับการหางาน “สวี่เคอซิน เธอพูดสุ่มสี่สุ่มห้าอะไรล่ะเธอ!” เสียงที่ส้งหยู่เวยตำหนิดุด่าสวี่เคอซินเสียงดังถึงจะนำจิ่งซีลากกลับมาในความจริงแล้ว “ช่างเถอะหยู่เวย” “จิ่งซี เธอฟังดูเขาพูดคำพูดอะไรเถอะ!” ส้งหยู่เวยรู้สึกโกรธเล็กน้อย “ไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อยแล้ว หรือว่าเธอถูกสุนัขกัดไปคำหนึ่งแล้วยังกัดกลับคำหนึ่งงั้นเหรอ?” จิ่งซียกคิ้วขมวดขึ้น “นอนแล้ว นอนแล้ว” ส้งหยู่เวยพยักหัวอย่างเข้าใจ “พูดมีเหตุผล นอนแล้ว” สวี่เคอซิน โกรธมากแล้ว จิ่งซีนอนอยู่บนเตียง แต่นอนยังไงก็นอนไม่หลับ ในใจเธอนี้ยังเพราะว่าประโยคเมื่อกี้นั้นของสวี่เคอซินและเศษของความสับสนวุ่นวาย ถึงอย่างไรเสียคืนวันนั้นก็ไม่ได้ทำตามมาตรการใดๆ หลังจากเกิดเรื่องเธอก็ลืมป้องกันแล้ว ถ้าหากว่าเหมือนที่สวี่เคอซินพูดคำพูดที่ว่าท้องแล้วนั้นละก็...... ช่างเถอะ ยังคงรอให้ผ่านไปกี่วันแล้วค่อยหางาน เมื่อมั่นคงลงมาแล้วก็ค่อยไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาดูเถอะ!