ตอนที่ 1 ดวงแข็ง

ตอนที่ 1 ดวงแข็ง บนถนนสายหนึ่ง ในชิงโจว “หลบหน่อยหลบหน่อย...... ” ลู่เสี่ยวซินวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต พลางตะโกนบอกผู้คนบนทางเท้าอย่างรีบร้อน “ให้ตายสิ ผู้หญิงคนนี้วิ่งเร็วกว่ากระต่ายเสียอีก” คนที่วิ่งไล่ตามลู่เสี่ยวซินเหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัว เอี๊ยด! รถเบรกกะทันหัน รถหรูคันหนึ่งหยุดลงตรงหน้าลู่เสี่ยวซินเธอไม่ได้ตกใจกลัวรถชนเลย หอบหายใจและพิงตัวหน้ารถ สายตามองไปที่ข้างหลังอย่างตื่นตระหนก คนเหล่านั้นกำลังไล่ตามเธอทันแล้ว เธอตบกระโปรงรถอย่างรีบร้อน : “เร็วเข้า พี่ขอขึ้นรถหน่อย” “บ้าหรือไง เกือบตายแล้วมั้ย!” คนขับรถยื่นหน้าออกมา ตะโกนด้วยความโกรธ “พี่?” ลู่เสี่ยวซินเหนื่อยแทบขาดใจ มองเข้าไปในรถเพื่อขอความช่วยเหลือ คนขับหันกลับไปมองที่คนนั่งด้านหลัง “ประธานฉู่?” “อย่ายุ่ง” ฉู่หมิงหยางทิ้งท้ายไว้สองคำด้วยน้ำเสียงเย็นชา แล้วหลับตาลงพักผ่อน ขณะที่คนขับเตรียมจะออกรถ ลู่เสี่ยวซินรีบวิ่งไปที่ด้านข้าง เปิดประตูรถตรงเข้าไปนั่ง คนขับรถหน้าหงิกทันที อยากจะลงจากรถลากไอ้บ้านี่ออกไป เวลานี้ โทรศัพท์มือถือของลู่เสี่ยวซินดังขึ้น “น่าน่า ไม่ต้องกลัวนะ ฉันติดคุกสามปีต้องไม่เสียเปล่าแน่” คนที่อยู่ปลายสายดูเหมือนกำลังตกใจ และเอาแต่ร้องไห้ “น่าน่า อย่าร้องไห้เลย ไอ้สารเลวนั่น มันสมควรโดนแล้ว ฉันต้องไม่เป็นอะไร” คนขับรถตกใจ นี่เป็นผู้หญิงแบบไหนกันนะ แต่ไม่กล้าพูดอะไร เขามองไปทางข้างหลัง เห็นเพียงเจ้านายยังคงหลับตาพักผ่อนอยู่ คนขับรถยังคงทำท่าลังเล จนกระทั่งได้ยินเสียงเจ้านายทิ้งท้ายไว้สองคำว่า “ออกรถ” “ครับ” ได้ยินเจ้านายพูดแบบนี้ คนขับรถยิ่งแปลกใจ รีบมองดูเวลา อดไม่ได้ที่จะเร่งความเร็ว เหลืออีกแค่สิบกว่านาทีก็จะถึงเวลาทดสอบเรือดำน้ำแล้ว หวังว่าคงจะทัน ลู่เสี่ยวซินวางสายลง มองสำรวจภายในรถ มืดมาก แต่ว่า เธอยังกุมมือทั้งสองขอบคุณไปยังคนขับรถและคนที่นั่งข้างหลัง แต่ไม่มีใครสนใจเธอเลย เธอปาดเหงื่อ นั่งนิ่งราวกับอากาศ หลังจากนั้นสิบนาที ลู่เสี่ยวซินถูกทิ้งลงข้างทาง สายตามองรถหรูคันนั้นวิ่งออกไป ณ เวลานี้ ในรถหรูคันนั้น “สอบประวัติเธอซิ” ฉู่หมิงหยางลืมตาขึ้น ในแววตาแสดงถึงอันตราย “ครับประธานฉู่” คนขับไม่กล้าลดความเร็ว รถแล่นเร็วขึ้นอีกครั้ง ลู่เสี่ยวซินเดินเลียบไปตามถนนที่มุ่งหน้าไปยังชายหาดทอง ในใจรู้สึกหงุดหงิด จนมาถึงที่ชายหาด เธอหยิบก้อนหินขึ้นมาก้อนหนึ่ง ออกแรงขว้างมันลงไปในทะเลด้วยความไม่พอใจ พลางตะโกนว่า : “ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้?” ทันใดนั้น รถหรูคันหนึ่งก็แล่นเข้ามา มุ่งตรงไปทางที่ลู่เสี่ยวซินขว้างก้อนหินออกไป “เฮ้ ขว้างก้อนหินทำไม แน่จริงขว้างรถสิ?” ไม่ได้การล่ะ เมื่อ ลู่เสี่ยวซินเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ที่นั่งคนขับ เธอไม่ทันคิด พุ่งตรงเข้าไป ตรงหน้าต่างรถเปิดอยู่ เธอยื่นมือคว้าตัวผู้ชายที่นั่งฝั่งคนขับ แล้วออกแรงดึงเต็มที่ นาทีต่อมาไม่ใช่การขอความช่วยเหลือ แต่เป็นเสียงเย็นชาที่บอกให้ปล่อย “ปล่อยผม?” ลู่เสี่ยวซินยังไม่ทันตั้งตัว ชายคนนั้นเหยียบคันเร่ง รถเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว อย่างเต็มที่ ในมือของเธอเหลือเพียงเสื้อคลุมตัวเดียวเท่านั้น ทันใดนั้น รถหรูคันนั้นก็ถูกน้ำท่วม เธอตกใจงุนงงไปหมด ฆ่าตัวตาย? ลู่เสี่ยวซินตกใจยืนขาแข็งอยู่บนพื้นทราย ในสมองนึกถึงคำเตือนของอาจารย์ทันที : “ลู่เสี่ยวซินเธอมีดวงกินผัวกินพ่อ ดวงแข็งจริง เว้นแต่จะมีผู้ชายที่ดวงแข็งกว่าเธอสักคน ไม่เช่นนั้นใครอยู่ใกล้เธอก็มีแต่เรื่องซวย น้ำตา ไหลออกมาอย่างน้อยใจ หรือว่าที่เธอดวงแข็งเริ่มมาจากชายแปลกหน้า? หลังจากนั้นหนึ่งเดือน ในตอนกลางคืนของฤดูใบไม้ร่วง ลมเย็นพัดเข้ามา ลู่เสี่ยวซินกอดของเล่นตุ๊กตาและนั่งอยู่บนโซฟา “เสี่ยวซินช่วงนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง ดูสีหน้าไม่ดีเลย”หมี่น่ายื่นมือออกมาผลักเสี่ยวซินเล็กน้อย “อ้อ ฉันสบายดี เรื่องนั้นไปถึงไหนแล้ว?” ลู่เสี่ยวซินยืดตัวตรง พลางฝืนยิ้ม “สบายใจได้ คงไม่ซวยเหมือนคราวที่แล้วหรอก” “ต่อให้แย่ยังไงก็คงไม่เหมือนคืนนั้นนะ” “ให้ตายสิ เธอยังกล้าพูดถึงมันอีก ก็เธอเล่นใช้แป้นพิมพ์ทุบเขาจากด้านหลัง เล่นงานมันซึ่งๆหน้า ไม่ตามฆ่าเธอก็แปลกแล้วล่ะ” “ฉันกำลังช่วยให้เขาเข้าไปลึกอีกต่างหากล่ะ ช่วยน่ะไม่เข้าใจหรือไง ใครจะรู้ว่าเรื่องมันจะกลับตาละปัดแบบนี้ล่ะ” ลู่เสี่ยวซินไม่ได้รู้สึกเสียใจเรื่องที่เกิดในคืนนั้นเลยสักนิด คนเลวก็ต้องสั่งสอนแบบนี้แหละ “เธอคิดว่าปืนนั่นทำจากทองหรือไง กระแทกแรงขนาดนั้นมันก็พังได้นะ!” “น่าน่านอนเถอะ คิดแล้วอารมณ์เสีย” ลู่เสี่ยวซินพูดกับตัวเองไปพลางเดินเข้าห้องนอน ทิ้งให้เพื่อนรักยืนงงๆ กลางดึก ลู่เสี่ยวซินมีเรื่องหนึ่งที่คิดไม่ตก คืนนั้นที่ริมทะเลมีคนตายแน่ๆหนึ่งคน ทำไมถึงไม่มีรายงานผู้สูญหายเลย เธอเปิดกล่องใบหนึ่งขึ้นมา ในนั้นมีเสื้อคลุมของผู้ชายคนนั้นอยู่ มันคือเสื้อผ้าของผู้ชายที่ฆ่าตัวตายในรถหรูคืนนั้น “ชายแปลกหน้า ไม่ใช่ของที่ฉันต้องมีไว้เพื่อระลึกถึงคุณ ถ้าวันหนึ่งครอบครัวของคุณเจอเข้า ฉันจะคืนมันให้กับพวกเขาซะ” ลู่เสี่ยวซินคิดไม่ถึงเลยว่า มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังค้นหาเสื้อผ้าชุดนี้อย่างลับๆ