ตอนที่ 2 โยนเธอออกไป

ตอนที่ 2 โยนเธอออกไป ณ บริษัทซิงเฉิน ผู้จัดการสำนักงานขายกล่าวว่า ถ้าเดือนนี้ลู่เสี่ยวซินทำยอดไม่ถึงเป้าละก็ซวยแน่ สำหรับลู่เสี่ยวซินแล้ว ชีวิตสามปีที่อยู่ในคุกเหมือนดั่งตกนรก และยิ่งไปกว่านั้นคือชีวิตหลังจากสามปีก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไรต่อ หมี่น่าเพื่อให้ลู่เสี่ยวซินอารมณ์ดีขึ้น หลังจากเลิกงานพวกเขาชวนกันไปหาของอร่อยทานมื้อใหญ่ ตอนเย็น ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ลู่เสี่ยวซินและหมี่น่ามีจานเด็ดที่ต้องสั่ง อาหารจานนั้นแสนจะธรรมดา ในเมนูก็ไม่มี ต้องเดินไปสั่งที่หน้าเคาน์เตอร์เอง เห็นลู่เสี่ยวซินมองเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างหมี่น่าจึงลุกขึ้นเดินไปที่เคาน์เตอร์ “คุณคะ ขอสั่งเพิ่มหน่อย ตั๊กแตนทอด” ตอนนี้หมี่น่าเห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าเคาน์เตอร์ ท่าทางกำยำ รูปร่างสูงใหญ่ท่าทางน่าเกรงขาม ดูแล้วน่าขนลุก “คุณผู้หญิงครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ อาหารจานที่คุณเพิ่งสั่งไปมีคุณผู้ชายท่านหนึ่งสั่งไปแล้วครับ ซึ่งเป็นจานสุดท้าย” “ห๊า?!” “ขอโทษด้วยจริงๆครับ คุณผู้หญิงช่วยเลือกอย่างอื่นแทนได้ไหมครับ รสชาติไม่เลวนะครับ” “ช่างเถอะ ขอบคุณค่ะ!”หมี่น่ากล่าวขอบคุณ แล้วหันหลังเตรียมจะกลับยังที่นั่ง ขณะที่เธอกำลังจะกลับไปยังที่นั่ง เธอเห็นลู่เสี่ยวซินยังคงเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง เธอรู้ว่านี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดี ถ้าลู่เสี่ยวซินเอาแต่เงียบต้องมีเรื่องไม่ดีแน่ อาหารจานนั้นต้องช่วยลู่เสี่ยวซินได้แน่ ถ้าลู่เสี่ยวซินได้กินคงจะอารมณ์ดีอย่างแน่นอน เมื่อคิดได้ดังนี้หมี่น่ารีบหันหลังกลับ แต่พบว่าชายสูงใหญ่คนนั้นที่ยืนอยู่ตรงนี้ได้หายไปแล้ว เธอรีบสาวเท้าก้าวตามชายคนนั้นไป มองเบื้องหลังของชายคนนั้นที่เฉยเมย เธออดไม่ได้ที่จะเกร็ง เอาวะ เป็นไงเป็นกัน “คุณคะ รอก่อนค่ะ” ชายคนนั้นยังไม่หยุดลง ยังคงเดินต่อไปทางห้องเล็ก “สุดหล่อ ขอถามอะไรหน่อยคะ” ครั้งนี้หมี่น่าพูดเสียงดังขึ้นหน่อย และสาวเท้าให้ใกล้ขึ้น เวลานี้ ผู้ชายส่วนใหญ่ มองตรงมาที่เธอ “เฮ้ นี่อุตส่าห์เรียกว่าสุดหล่อแล้วนะ”หมี่น่ากระซิบเสียงเบา ขณะเดียวกันก็รีบมายืนตรงหน้าชายคนนั้น ขณะที่เธอยืนเผชิญหน้ากับผู้ชายอยู่นั้น เธอถึงได้เข้าใจอย่างแท้จริงว่าอะไรคือสุดหล่อ ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้าโคตรหล่อ แต่ก็เย็นชาสุดๆด้วยเหมือนกัน เขานิ่งเงียบราวกับภูเขาน้ำแข็ง ในดวงตาคมเข้มซ่อนอารมณ์ที่ไม่มีใครหยั่งรู้ได้ ขนตาหนาทึบปกปิดแววตาเย็นชาในสายตา หมี่น่าตะลึง ทำเป็นใจกล้ากล่าวว่า : “คุณคะ ช่วยเอาอาหารจานนั้นให้ดิฉันหน่อยได้ไหมคะ?” ได้ยินเสียงขอร้องจากเด็กผู้หญิงฉู่หมิงหยางเหลือบตาขึ้นมองด้วยสายตาเฉยเมยและเหยียดหยาม “คุณคะ ได้ไหมคะ?” หมี่น่ารู้ว่าทำแบบนี้มันไม่ค่อยเหมาะสม แต่ว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว “ไม่ได้ครับ” สามคำหลุดออกจากปากอย่างเย็นชา เดิมทีหมี่น่ายังคงมีความหวังอยู่ ใครจะรู้ว่าชายคนนี้จะตอบอย่างตัดเยื่อใยแบบนี้ “คุณคะ.....” หมี่น่ายังพูดไม่ทันจบฉู่หมิงหยางหันหลังเตรียมจะเดินจากไป “คุณคะ รอเดี๋ยว” หมี่น่าร้อนใจ และขวางทางฉู่หมิงหยางไว้ “ผู้จัดการครับ เอาคนๆนี้โยน.....” ฉู่หมิงหยางกำลังจะบอกว่าเอาคนๆนี้โยนออกไปข้างนอก ก็ถูกหมี่น่าขัดขวางเขาไว้ไม่ให้พูดต่อ หมี่น่าชี้ไปทาง ลู่เสี่ยวซินพลางกล่าวอย่างรีบร้อนว่า : “คุณคะ คุณเห็นผู้หญิงคนนั้นไหมคะ? เธอกำลังมีปัญหาบางอย่าง ถ้าเธอไม่ได้ทานตั๊กแตนทอดละก็ เธอจะ!” หมี่น่าใช้นิ้วจิ้มไปที่กลางหน้าผากตัวเอง หมายความว่าผู้หญิงคนนั้นมีสติไม่ค่อยดี ฉู่หมิงหยางมองไปทางลู่เสี่ยวซินด้วยสายตาเย็นชา แล้วเขาหันมามองหมี่น่าด้วยท่าทางไม่ไว้ใจ : “เขาจะอาละวาดใส่คุณงั้นสิ?” เอ่อ! หมี่น่าเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเองตาย ถ้าคิดจะอาละวาดใส่เธอ ต้องใช้หม้อใหญ่ขนาด1.62เมตรถึงจะได้ “คุณคะพูดไปแล้วก็น่าขำ เพื่อนของฉันถ้าไม่ได้กินตั๊กแตนทอดละก็ก็ร้องไห้เอะอะโวยวายแน่!”หมี่น่าพูดไปพลางแลบลิ้น เธอไม่เคยพูดโกหกอะไรแบบนี้มาก่อน “พาเธอมานี่สิ” เมื่อสิ้นเสียงเขา ผู้คนต่างเดินหนีไป