ตอนที่ 3 ทำสิ่งที่ยากขึ้นอย่างไม่เต็มใจ

ตอนที่ 3 ทำสิ่งที่ยากขึ้นอย่างไม่เต็มใจ ได้ยินชายคนนั้นให้เธอพาเสี่ยวซินมาหาหมี่น่ายืนตะลึงอยู่ตรงนั้น “หา?” หมี่น่าอยากจะดึงจานอาหารนั้นมา แต่ว่าเมื่อมองท่าทางเย่อหยิ่งของชายคนนั้น เธอกลับไม่มีความกล้าที่จะทำต่อ ได้แต่เหลียวมองฉู่หมิงหยางแล้วจากไป หลังจากกลับไปยังที่นั่งแล้วหมี่น่าเอามือทั้งสองข้างขึ้นมาเท้าคาง “เสี่ยวซินวันนี้อาหารพิเศษของที่นี่ไม่เลวนะ ฉันเคยเห็นในรายการประเทศจีนเลิศรสอะไรเนี่ยแหละ เรามาลองกันดีไหมล่ะ?” “น่าน่า ฉันไม่หิว เธออยากกินอะไรก็สั่งเถอะ” ลู่เสี่ยวซินดึงสายตากลับมา พลางยืดตัวตรง “ว้ายตาย วันนี้ช่างบังเอิญเสียจริง เมื่อกี้ฉันได้เจอเพื่อนเก่าคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอมานานหลายปี เขาให้ฉันไปทานด้วย เธอไปนั่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหมล่ะ?”หมี่น่าเข้าใจลู่เสี่ยวซินเป็นอย่างดี ที่เธอบอกว่าไม่หิวนั่นแสดงว่าเธออารมณ์ไม่ดี เพื่อให้ลู่เสี่ยวซินมีความสุขหมี่น่ายังคงพยายามต่อไป ลู่เสี่ยวซินกวาดสายตามองไปรอบๆร้านทีหนึ่ง วันนี้ขายดีคนแน่นร้าน “เสี่ยวซินเธอไปนั่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหมล่ะ?” เห็นลู่เสี่ยวซินไม่พูดอะไร เธอจึงถามต่อ “เพื่อนที่ไหนล่ะ?” ลู่เสี่ยวซินมองไปทางฝั่งตรงข้าม โน้มตัวไปข้างหน้า วางมือทั้งสองข้างลงบนโต๊ะ “เต่าทะเลตัวหนึ่ง”（เต่าทะเลอุปมาว่าผู้ที่กลับจากการศึกษาในต่างประเทศ） หมี่น่าเอนหลังพิงเบาะด้วยความเซ็ง ขอทิ้งระยะห่างจากลู่เสี่ยวซินนิดหน่อย ไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี เมื่อกี้ใจร้อนไปหน่อย จึงพูดประโยคนั้นออกไป “เพื่อนของเธอเพิ่งกลับมาจากไปเรียนต่างประเทศหรือ?” ลู่เสี่ยวซินใช้มือทั้งสองข้างหมุนแก้วน้ำ จ้องมองเขม็งไปที่หมี่น่าเห็นท่าหมี่น่าสับสนนิดหน่อย ลู่เสี่ยวซินก็รู้สึกแปลกใจ “ก็เอาสิ” หมี่น่าหลบสายตา ไม่กล้าจ้องตาลู่เสี่ยวซินตรงๆ “เธอชอบนายคนนั้นหรือ?” ลู่เสี่ยวซินเห็นทำท่าหมี่น่าแปลกๆ จึงซักถามต่อ “หา?” ได้ยินลู่เสี่ยวซินถามแบบนี้หมี่น่าตกใจอ้าปากค้าง ที่แท้ลู่เสี่ยวซินคิดไปไกลถึงขั้นนั้นแล้ว “อาอะไร ดูท่าทางเธอตื่นเต้น ไม่ชอบเขาแล้วจะเรียกอะไรล่ะ” ลู่เสี่ยวซินเหมือนได้คำตอบแล้ว “ฮิฮิ!”หมี่น่ายิ้มอย่างเขินๆ ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี “ไปเถอะ ฉันไปเป็นเพื่อนเธอเอง” ลู่เสี่ยวซินอยากจะเห็นหน้าผู้ชายที่หมี่น่าชอบว่าเป็นอย่างไร “หา?” ลู่เสี่ยวซินกลับลำจนหมี่น่าตั้งตัวไม่ติด “ตามนั้น นำทางไปสิ” ลู่เสี่ยวซินพูดไปพลางลุกขึ้น และเอากระเป๋าสะพายที่ไหล่ “อ้อ ได้สิ”หมี่น่าไม่รู้จะทำอย่างไรดี หลังจากนี้จะถูกเปิดโปงมั้ยนะ สวรรค์ ท่านต้องอวยพรให้ข้าด้วยนะหมี่น่าถือโอกาสตอนที่ก้มหยิบกระเป๋า พนมมือสาธุ หลังจากนั้นสิบนาที ทั้งสองมาถึงยังห้องของฉู่หมิงหยาง “ที่นี่หรือ?” ลู่เสี่ยวซินชี้นิ้วเข้าไปในนั้น “อืมๆ”หมี่น่าพยักหน้าอย่างตื่นเต้น พูดกับตัวเองอยู่ในใจว่า : สมองต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ ถึงได้มีความคิดแบบนี้ขึ้นมา ก๊อกๆๆ ขณะที่หมี่น่าลังเลอยู่นั้น ลู่เสี่ยวซินยกมือขึ้นเคาะประตู ได้ยินเสียงเคาะประตูหมี่น่าตัวสั่นเทา ราวกับว่าทำความผิดแล้วถูกจับได้ อยากจะหลบซ่อนตัว แต่ก็ต้องกัดฟันยืนอยู่ข้างๆลู่เสี่ยวซิน “เข้ามาสิ” เสียงผู้ชายมีเสน่ห์ดังขึ้น ลู่เสี่ยวซินยื่นมือไปจูงมือเล็กๆของหมี่น่าแล้วผลักประตูเดินเข้าไป ทีแรกเธอคิดว่าในห้องนั้นมีผู้คนมากมาย แต่พอเข้าไปแล้วถึงได้รู้ว่าในห้องมีเพียงคนๆหนึ่งกำลังทานอาหารอยู่ ข้างหลังเขามีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่อย่างนอบน้อม คงจะเป็นลูกน้องของคนนั้น เห็นฉากนี้แล้วลู่เสี่ยวซินนึกถึงลักษณะเต่าทะเลที่หมี่น่าเล่าให้เพื่อนคนนี้ฟังเมื่อกี้ เต่าทะเลราคาแพง มิน่าเล่าหมี่น่าเองถึงไม่กล้ามา นายคนนี้แค่ทานข้าว รัศมีก็ดูน่าเกรงขามซะขนาดนี้แล้ว “สวัสดี!” หมี่น่ากัดฟันก้าวขึ้นไปข้างหน้ากล่าวทักทายกับเต่าทะเลก่อนลู่เสี่ยวซินกำลังชื่นชมอาหารที่อยู่บนโต๊ะฉู่หมิงหยางเห็นอากัปกิริยาของลู่เสี่ยวซินเข้าเต็มตา หมี่น่ารู้สึกเคอะเขินและไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี เธอก้าวเข้าไปกระซิบฉู่หมิงหยางที่กำลังทานข้าวว่า : “ขอบพระคุณมากนะคะ” เสียงของเธอเบามาก สายตาของฉู่หมิงหยางดูซับซ้อน เสียงที่ดึงดูดดังขึ้นอีกครั้ง : “นั่งสิ” “ขอบคุณค่ะ เสี่ยวซินมานั่งเร็ว” หมี่น่าเอื้อมมือไปดึงเก้าอี้ข้างๆฉู่หมิงหยางพลางกวักมือเรียกลู่เสี่ยวซินให้เธอมานั่งตรงนี้ เมื่อลู่เสี่ยวซินเดินมานั่ง สายตาของเธอเห็นชายคนที่กำลังทานอาหารอย่างชัดเจน และเห็นว่าชายคนนั้นยังคงรับประทานอาหารอย่างเรียบร้อย ราวกับว่าการมาถึงของพวกเขาไม่ส่งผลกระทบใดๆต่อการทานอาหารของเขาเลย ลู่เสี่ยวซินมองดูชายคนที่ทานอาหารอยู่ “คุณ?”