ตอนที่ 4 ขออย่าให้เป็นคุณเลย

ตอนที่ 4 ขออย่าให้เป็นคุณเลย ความจริงลู่เสี่ยวซินอยากจะบอกว่า เธอก็ชอบอาหารจานนั้นเช่นเดียวกัน แต่ว่าคำพูดมาถึงริมฝีปากแล้วเธอจำต้องกลืนมันลงไป “เสี่ยวซินเธออยากทานอะไรก็ทานเลยนะ”หมี่น่ากลัวว่าลู่เสี่ยวซินจะพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้เธออับอาย เพราะลู่เสี่ยวซินกำลังเข้าใจผิดว่าเธอชอบนายเต่าทะเลนี่อยู่ อีกอย่าง เขาเป็นเต่าทะเลหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย เมื่อกี้เธอก็ซี้ซั้วพูดไปอย่างนั้นเอง ไม่ได้คิดอะไรมากหมี่น่าพูดจบ ยังไม่ลืมส่งสายตาขอโทษไปทางฉู่หมิงหยางด้วย แววตาของฉู่หมิงหยางดูสงบนิ่ง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆเลย ดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ ด้านหลัง หลินหยู่เฉินที่ยืนอย่างนอบน้อมเห็นเหตุการณ์นี้แล้ว อดเป็นห่วงผู้หญิงสองคนนี้ไม่ได้ เขารู้ดีว่าเจ้านายของเขาเกลียดที่สุดเวลามีคนมารบกวนตอนทานอาหาร โดยเฉพาะคนแปลกหน้า ผู้หญิงสองคนนี้จู่ๆเดินเข้ามาหา แถมยังกล้านั่งลงทานอาหารกับประธานฉู่ด้วย หลินหยู่เฉินคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าจะเป็นผู้หญิงข้างทางในคืนนั้น และเป็นผู้หญิงที่พวกเขาสืบหาอย่างยากลำบาก เห็นลู่เสี่ยวซินกับประธานฉู่ทานอาหารจานเดียวกันแล้ว เขาเป็นกังวลแทนเธออย่างมาก หมี่น่าราวกับรู้สึกได้ถึงความกังวลของหลินหยู่เฉิน เธอส่งยิ้มแสดงการขอโทษให้กับหลินหยู่เฉิน หลินหยู่เฉินไม่ได้ตอบรับอะไร เพียงแต่เขากังวลว่าประธานฉู่จะไม่พอใจ โชคดีที่ประธานฉู่ทานอาหารอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ตามนั้นแหละ ทั้งสามคนเริ่มทานอาหารอย่างเงียบสงบ กับข้าวหลายอย่างบนโต๊ะ มีเพียงอย่างเดียวที่ทานจนเกลี้ยงจาน เมื่อลู่เสี่ยวซินวางชามและตะเกียบลงฉู่หมิงหยางก็ทานอิ่มแล้ว เขาหยิบกระดาษทิชชู่แผ่นหนึ่งขึ้นมาเช็ดมุมปากอย่างประณีต ลู่เสี่ยวซินก็หยิบกระดาษทิชชู่มาแผ่นหนึ่ง เธอไม่ได้เช็ดปากอย่างประณีตมาก ขณะเดียวกันก็ใช้กระดาษทิชชู่ปิดปากไว้พลางกระซิบกับหมี่น่าว่า : “เต่าทะเลไม่เหมาะกับเธอหรอก” หมี่น่าแทบสำลักน้ำซุปที่เธอกำลังดื่ม เพราะคำพูดของลู่เสี่ยวซิน ถึงแม้ลู่เสี่ยวซินจะใช้กระดาษทิชชู่บังปากไว้ แถมยังกระซิบเสียงเบามากด้วย แต่ว่าสิ่งที่เธอพูดยังได้ยินถึงหูของใครบางคน เต่าทะเล? หมี่น่าสังเกตว่าชายคนนั้นจ้องมองพวกเธอสองคนอยู่ จึงเก้ๆกังๆชี้ไปที่ในชามซุปของเธอ “นี่เป็นซุปเต่าใช่ไหมคะ? อร่อยมากเลยคะ” ลู่เสี่ยวซินแอบเบ้ปาก ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าดูแล้วเพียบพร้อมทุกอย่าง แต่ไม่เหมาะกับหมี่น่าเต่าทะเลดูดีเกินไป ผู้ชายคนนี้ออร่าแข็งแกร่งมาก แววตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ดูเหมือนจะสงบนิ่งแต่ความจริงอาจไม่เป็นเช่นนั้น ผู้ชายคนนี้ ไม่ใช่ธรรมดาเลย “น่าน่าพวกเธอไม่ได้เจอกันนานแล้ว ไม่มีเรื่องคุยกันบ้างหรือ?” ลู่เสี่ยวซินมองไปทางน่าน่าด้วยความแปลกใจ “แค่กๆ!” หมี่น่าครั้งนี้สำลักขึ้นมาจริงๆ จึงไอออกมา “ค่อยๆทานสิ!” ลู่เสี่ยวซินยื่นมือออกมาลูบหลังน่าน่าเบาๆ “เสี่ยวซิน พวกเราไปกันเถอะ!” น่าน่าเเช็ดปาก แล้วมองฉู่หมิงหยางอย่างทำตัวไม่ถูก “น่าน่าไปล้างหน้าหน่อยเถอะ เธอดื่มซุปจนเลอะแก้มไปหมดแล้ว” “หา!” วันนี้หมี่น่าอับอายขายหน้ามากพอแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าดื่มซุปยังเลอะถึงแก้มอีก ลุกขึ้นรีบเดินไปยังห้องน้ำ หลังจากน่าน่าลุกออกไปลู่เสี่ยวซินเหลือบตาขึ้นมองหน้าฉู่หมิงหยาง “น่าน่า ชอบคุณคะ” ลู่เสี่ยวซินพูดเข้าประเด็นทันที หลินหยู่เฉินได้ยินเรื่องนี้แล้วกลับไม่รู้สึกแปลกใจ ที่ผ่านมามีผู้หญิงมากมายชอบประธานฉู่ ไม่มีอะไรน่าแปลกลู่เสี่ยวซิน ที่อยู่ตรงหน้าเขาต่างหากที่เขาสนใจ ผู้หญิงคนนี้คิดจะทำอะไรของเขา? แววตาของฉู่หมิงหยางยังคงไม่เปลี่ยน มองหน้าลู่เสี่ยวซินแววตาหยั่งลึกดั่งบ่อน้ำลึกทำให้ผู้คนหลงใหลไปกับมันด้วย ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าดูแล้วเป็นมิตรมาก แต่ที่หว่างคิ้วของเธอดูเฉยเมยจนยากจะคาดเดา ทั้งสองอย่างในตัวเธอตอนนี้กลับดูไม่ขัดแย้งกันเท่าไหร่ ขณะที่ฉู่หมิงหยางพินิจพิจารณาลู่เสี่ยวซินอยู่ลู่เสี่ยวซินก็กำลังประเมินเขาอยู่เช่นกัน ผู้ชายคนนี้โหงวเฮ้งดีใช้ได้เลย รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา หล่อเกินจะบรรยาย แต่ในแววตากลับดูเย็นชา ผู้ชายแบบนี้ไม่เหมาะกับน่าน่าเลยสักนิด “ช่วยอยู่ห่างๆน่าน่าไว้หน่อยก็ดีนะคะ ขอบคุณ” พูดจบลู่เสี่ยวซินก็ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าถือเดินไปยังห้องน้ำ พูดด้วยน้ำเสียงปกติ : “น่าน่าเสร็จหรือยังจ้ะ? ไปได้แล้ว” ณ เวลานี้สายตาของชายสองคนที่อยู่เบื้องหลังมองแปลกๆ หรือว่า? ชายทั้งสองส่งสายตาไปมองลู่เสี่ยวซินด้วยสายตาที่อยากรู้ ผู้หญิงสกปรกมอมแมมไปทั้งตัวในคืนนั้นคุยโทรศัพท์สายหนึ่ง และเรียกคนทางปลายสายว่าน่าน่า เพียงแค่ผู้หญิงในตอนนี้กับผู้หญิงในคืนนั้นเปรียบเทียบกันไม่ได้เลย ผู้หญิง ขออย่าให้เป็นเธอเลย