ตอนที่ 5 ห้ามพวกเขาคบกัน

ตอนที่ 5 ห้ามพวกเขาคบกัน “ทานอาหารของผมแล้ว คิดจะไปง่ายๆอย่างนี้” ขณะที่ลู่เสี่ยวซินกำลังรอน่าน่าอยู่ที่นั่น เสียงมีเสน่ห์ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง “ท่านคะ วันหลังพวกเราขอเลี้ยงข้าวตอบแทนละกัน” ลู่เสี่ยวซินพูดจบก็ผลักประตูห้องน้ำเข้าไป ดึงมือน่าน่าให้เดินออกไปข้างนอกทันที “เฮ้? เสี่ยวซินเธอทำบ้าอะไรน่ะ?” น่าน่า ถูกลู่เสี่ยวซินลากไปพลาง หันกลับมาพูดกับฉู่หมิงหยางว่า : “สุดหล่อ วันหลังขอเลี้ยงข้าวตอบแทนนะ” “เชิญทำบ้าอะไร” ลู่เสี่ยวซินลากหมี่น่าพลางสบถอย่างไม่พอใจ ในห้อง vip เหลือเพียงคำพูดประโยคสุดท้ายของลู่เสี่ยวซิน นอกนั้นไม่มีเสียงอะไรอีก หลินหยู่เฉินไม่กล้าพูดอะไรต่อ เขาไม่รู้ว่าตอนนี้ประธานฉู่ รู้สึกอย่างไร เพียงแค่รู้สึกว่ามีเหงื่อเย็นๆไหลมาที่หลัง สถานการณ์ดูไม่ค่อยดี “ไปขึ้นรถ” ครู่เดียวฉู่หมิงหยางส่งเสียงขึ้นมาในความเงียบ “ครับประธานฉู่” หลินหยู่เฉินพยักหน้าอย่างนอบน้อม แล้วเดินออกจากห้องไป ที่ทางออกร้านอาหาร หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที ประธานฉู่ที่แต่งตัวภูมิฐานและน่าเกรงขามเดินออกมาจากร้านอาหารหลินหยู่เฉินเปิดประตูรถให้อย่างนอบน้อมฉู่หมิงหยางเข้าไปนั่งในรถ เมื่อรถแล่นมาถึงมุมหนึ่งฉู่หมิงหยางยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้หลินหยู่เฉินหยุดรถ เมื่อรถจอดลงฉู่หมิงหยางไม่ได้ลงจากรถ แต่หันออกไปมองนอกหน้าต่าง เมื่อหลินหยู่เฉินเห็นคนสองคนอยู่ไม่ไกล ก็ขมวดคิ้วแน่น เห็นลู่เสี่ยวซินกับเด็กผู้หญิงที่ชื่อน่าน่าคนนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้ลายสีเขียว ลู่เสี่ยวซินหันมามองที่น่าน่า น่าน่าก้มหน้าลงเหมือนเด็กที่ทำความผิด “น่าน่า นายเต่าทะเลอะไรนั่นไม่ได้เหมาะกับเธอเลย เธอเลิกชอบเขาได้แล้วล่ะ” ลู่เสี่ยวซินถึงแม้ไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนั้น แต่ว่าเธอบอกโดยใช้สัญชาตญาณว่า ผู้ชายคนนั้นไม่ควรจะไปข้องแวะด้วย “รู้แล้วน่า” หมี่น่าตอบอย่างเสียไม่ได้ ยังไงซะเธอก็ไม่ได้ชอบคนที่เย็นชาแบบนั้นหรอก หน้าตาหล่อก็จริงอยู่ แต่น่ากลัวเหลือเกิน “น่าน่า เธออย่าเห็นเป็นเรื่องเล่นๆ ฉันพูดจริงๆนะ เต่าทะเลตัวนั้นไม่เหมาะกับเธอหรอก พวกเธอไม่เหมาะสมกันเลย ถ้าคบกับเขา เขาจะทำให้เธอเสียใจแน่” ลู่เสี่ยวซินเข้าใจดี ใครบ้างไม่ชอบผู้ชายหล่อๆ ตอนเข้ามหาวิทยาลัยเธอยังแอบหลงเสน่ห์ของฉู่จิ่นเทียนเลย นึกถึงเรื่องตอนนั้นขึ้นมา เธอยังรู้สึกปวดใจไม่หาย หลินหยู่เฉินได้ยินคำพูดของลู่เสี่ยวซินอดไม่ได้ที่จะเหงื่อแตก ยังไม่มีใครกล้าพูดถึงประธานฉู่ แบบนี้เลย ผู้หญิงมากมายที่อยากจะเกี่ยวข้องกับประธานฉู่ แต่ลู่เสี่ยวซินคนนี้ยังไม่ทันรู้จักตื้นลึกหนาบางของประธานฉู่ ก็พูดถึงเขาในทางเสียๆหายๆ ดูท่าคงไม่อยากตายดีเสียแล้ว โชคยังดีที่วันนี้ประธานฉู่อารมณ์ดี และวางเฉยมาตลอด ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็ผู้หญิงคนนี้ไม่รอดแน่ “เขาไม่ทำให้ฉันเสียใจหรอกมั้ง” ความหมายของหมี่น่าก็คือ ฉันไม่ได้รู้จักเขาสักหน่อยจะไปเสียใจได้อย่างไรกัน ลู่เสี่ยวซินไม่รู้หรอกว่าหมี่น่าคิดอย่างไร เธอได้ยินหมี่น่าพูดแบบนี้จึงหัวร้อนลุกขึ้นยืน “น่าน่าฉันไม่เห็นด้วยที่เธอจะคบกับนายเต่าทะเลนั่นเด็ดขาด” ลู่เสี่ยวซินเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงรสชาติของการที่ตกหลุมรักไปแล้วว่าเป็นอย่างไร ยากที่จะควบคุมตน ความรักเป็นสิ่งที่ทรมานใจในบางครั้ง “เสี่ยวซินก็แค่เป็นเพื่อนกันเท่านั้น เธอจะเดือดร้อนอะไร” หมี่น่าเห็นลู่เสี่ยวซินทำท่าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น “น่าน่า เรื่องของฉันมันเป็นบทเรียนในอดีต ฉันไม่อยากเห็นเธอต้องเสียใจเหมือนกับฉันอีก” ลู่เสี่ยวซินพูดจบ ก็สะพายกระเป๋าเดินจากไป หมี่น่าเห็นดวงตาที่เย็นชาของลู่เสี่ยวซินอ้าปากค้าง ในที่สุดก็พูดเบาๆว่า : “เขาจากเธอไปตั้งนานแล้ว เธอยังทำใจไม่ได้อีกหรือ อีกอย่างใครบอกเธอว่าความรักมีแต่ด้านมืดเสมอไปล่ะ” ลู่เสี่ยวซินที่เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าวหยุดลง ไม่หันกลับมา เธอหันหลังพูดกับหมี่น่าว่า : “น่าน่าไม่ว่าใครจะมองฉันว่าอย่างไรฉันก็ไม่มีวันเสียใจหรอก” สำหรับลู่เสี่ยวซินแล้วเธอยินดีที่จะโดนตราหน้าว่าเป็นฆาตกรไปตลอดชีวิต ขอเพียงแค่ได้หวังว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แต่ว่า เขาจากไปแล้ว! ในรถคันหรู แววตาของชายทั้งสองคนส่องประกายของความไม่เข้าใจ เขา?