ตอนที่ 6 ในใจเธอมีใครบางคน

ตอนที่ 6 ในใจเธอมีใครบางคน ถึงแม้ฉู่หมิงหยางและหลินหยู่เฉินไม่รู้ว่าเขาที่หมี่น่าพูดถึงนั้นเป็นใคร แต่ว่าพวกเขารู้ว่าในใจของลู่เสี่ยวซินมีใครอีกคน ฉู่หมิงหยางมองเบื้องหลังของลู่เสี่ยวซินเดินจากไป อดไม่ได้ที่จะคิดอะไรขึ้นมา ลู่เสี่ยวซินและหมี่น่าเดินไปตามทาง หัวข้อเมื่อครู่นี้ได้จบไปแล้ว ตอนนี้พวกเขากำลังเดินไปปรึกษากันไปว่าจะหาลูกค้าใหม่ได้อย่างไร ถ้าเดือนนี้ยอดขายไม่ถึงเป้าละก็ลู่เสี่ยวซินคงต้องตกงานแน่ๆ “เสี่ยวซินเหลือเวลาอีก 4 วัน พวกเราต้องรีบหน่อยแล้ว”หมี่น่าร้อนใจมากกว่าเธอเสียอีก “ฉันรู้แล้วน่าว่าเวลาเหลือน้อยแล้ว แต่ว่าจะไปหาลูกค้าใหม่จากไหนล่ะ” ตอนนี้คนมากมายในสังคมต่างใช้วิธีหลอกลวงกันเพื่อให้ได้เงินก้อนหนึ่งมา และบรรลุเป้าหมายของตัวเอง เธอเคยได้ยินประโยคหนึ่งว่า คนเราไม่ตายเพราะขาดเงินหรอก เฮ้อ! น่าเศร้าเสียจริง “เสี่ยวซินฉันจะกลับไปที่บริษัทพร้อมเธอ หวังว่าผู้จัดการจะเห็นแก่หน้าเธอบ้างนะ” หมี่น่าก้มหน้ามองดูนาฬิกา ยังพอมีเวลา เธอไม่รอให้ลู่เสี่ยวซินเอ่ยปฏิเสธให้เธอเป็นคนขับรถไป ณ นอกบริษัทซิงเฉิน ลู่เสี่ยวซิน และหมี่น่าทั้งสองยืนอยู่หน้าอาคารหลังใหญ่ เงยหน้าขึ้นมองตึกสูงระฟ้า “แม่เจ้า ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าบริษัทที่ใหญ่โตขนาดนี้ จะไม่มีที่ให้เสี่ยวซินของครอบครัวเรายืน”หมี่น่าพึมพำอย่างไม่พอใจ “น่าน่า กลับกันเถอะ ฉันคงไม่เหมาะกับอาชีพนี้สักเท่าไหร่” ลู่เสี่ยวซินชอบงานนี้ บางทีเธออาจจะไม่เหมาะกับงานนี้จริงๆ เธอไม่หน้าด้านพอที่ดึงลูกค้า และออดอ้อนลูกค้าก็ไม่เป็น เธอเจอลูกค้าที่แย่จนบางครั้งอยากจะมีเรื่องกับเขา ดังนั้นที่ผ่านมาผลงานเธอจึงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “นักโทษอิสระ ฉันรู้ว่าให้เธอทำงานเซลล์มันยากสำหรับเธอ แต่อาชีพที่เธอรักมันเลี้ยงตัวไม่รอดหรอก การเป็นนักเขียนทำเป็นงานอดิเรกน่ะได้แต่ได้เงินไม่เท่าไหร่หรอก” หมี่น่ามองเสี่ยวซิน ด้วยความเป็นห่วง นักโทษอิสระ คือนามปากกาของลู่เสี่ยวซิน “ฉันรู้แล้ว” เรื่องที่ชอบงานเขียน เธอไม่อยากอธิบายอะไรมาก สูดหายใจเข้าลึก รู้สึกได้ว่ามีคนกำลังเดินมาทางนี้ พอหันหลังไปก็เจอผู้ชายสองคน “น่าน่า เต่าทะเล” ลู่เสี่ยวซินกระซิบเตือนหมี่น่า “อะไรนะ?” ขณะที่หมี่น่าพูดอยู่นั้นก็เห็นฉู่หมิงหยางและหลินหยู่เฉินเดินเข้ามา สุภาพบุรุษทั้งสองคนมาถึงตรงหน้าพวกเธอ และหยุดลงตรงหน้าอาคารซิงเฉิน ทีแรกลู่เสี่ยวซินคิดจะพาหมี่น่าเดินหนี แต่นึกขึ้นได้ว่าที่นี่คือสำนักงานขาย เธอจึงหยุดนิ่ง หรือว่าเต่าทะเลตัวนี้เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศแล้วอยากจะซื้อบ้าน? ไม่เพียงแต่ลู่เสี่ยวซินที่คิดแบบนี้หมี่น่าเองก็คิดเช่นนี้ด้วย ทั้งสองคนมองหน้ากันและคิดตรงกันว่า ลูกค้าใหม่มาถึงที่แล้ว ฮ่าๆ! ไหนๆโอกาสก็มาถึงแล้ว ต้องลองดูสักตั้ง ลู่เสี่ยวซินกลัวว่าหมี่น่าจะคิดกับเต่าทะเลไปเรื่องอื่น เธอมาหยุดตรงหน้าฉู่หมิงหยาง: “สวัสดีค่ะ พวกเราเจอกันอีกแล้วนะคะ” ทีแรกหมี่น่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อนึกถึงคำเตือนของเสี่ยวซินที่เตือนเธอไว้หมี่น่าจึงยืนนิ่งๆอยู่หลัง เสี่ยวซิน อย่างเชื่อฟัง “มาดูบ้านหรือครับ?” ฉู่หมิงหยางเข้าใจว่าพวกเธอจะมาดูบ้าน คนอย่างเขาที่มักประหยัดคำพูดดั่งทองคำจึงไม่อยากพูดยาวกว่านี้ ราวกับว่ามันสิ้นเปลืองถ้าจะพูดอีกสักคำ ดังนั้นคำสั้นๆสามคำนี้ทำให้สาวสวยทั้งสองเข้าใจผิด ลู่เสี่ยวซินและหมี่น่าเข้าใจพร้อมกันทันทีว่าเต่าทะเลต้องการมาดูบ้าน รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที “ดีเลยคะ กรุณาตามฉันมาคะ” ลู่เสี่ยวซินเข้าใจผิดว่าเต่าทะเลต้องการมาดูบ้าน ถ้าให้เต่าทะเลเข้าไปในนั้น เพื่อนร่วมงานฝีปากกล้าพวกนั้นที่อยู่ข้างในต้องแย่งชิงลูกค้ารายใหญ่นี้ไปแน่ เต่าทะเลยังคงมีค่าไม่น้อย ไม่มีใครอยากฆ่าตัวตาย เธอจำเป็นต้องสู้ให้ถึงที่สุด ฉู่หมิงหยางและ หลินหยู่เฉินมองลู่เสี่ยวซินด้วยสายตาแปลกๆ ผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนแปลงไปมากเหลือเกิน ท่าทางที่แสดงออกในร้านอาหารเมื่อกี้ดูแล้วไม่น่าคบหาเลย ท่าทางแบบนั้นพวกเขาคงไม่อยากเจออีกตลอดชีวิต แล้วดูตอนนี้สิ? หมี่น่าเห็นท่าทีของเสี่ยวซิน เปลี่ยนไป แอบกระแอมในลำคอ! งานขายบ้านไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องมีความเป็นมืออาชีพ ต้องเสแสร้ง ต้องมีมารยาท ต้องใช้กระบวนยุทธ์ทางจิตวิทยาร้อยแปด เพียงแต่ เส้นทางของคนเหล่านี้ไม่ได้หยุดอยู่เพียงแค่นี้ พวกเขาเป็นพวกใสซื่อต่อหน้าใครบางคนเท่านั้นแหละ!