ตอนที่ 8 สวรรค์ช่วยเธอ

ตอนที่ 8 สวรรค์ช่วยเธอ “ท่านคะ ถ้าท่านสนใจบ้านแบบไหนละก็ ฉันจะลงรายละเอียดให้ได้นะคะ” ใบหน้าของลู่เสี่ยวซินเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใสอย่างมืออาชีพ แววตาส่องประกายสวยงามสะดุดตาคน “อันนี้ใช้ได้” ฉู่หมิงหยางยกมือขึ้น ใช้นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่แบบบ้านพิเศษหลังหนึ่ง เมื่อหมี่น่าเห็นแบบที่ฉู่หมิงหยางเลือก เธอแทบสำลักกาแฟที่กำลังดื่มเข้าไป สวรรค์โปรดลู่เสี่ยวซิน ที่เต่าทะเลชี้ก็คือแบบบ้านที่ลูกค้าก่อนหน้านี้ดูแล้วตกลง เพียงแค่เซ็นต์สัญญาแล้วไม่ซื้อ เป็นแบบนี้เรื่อยมาลู่เสี่ยวซินจึงปิดการขายไม่ได้เสียที ลูกค้าก่อนหน้านี้หายไปแล้ว เต่าทะเลทางนี้ปลุกให้ฟื้นขึ้นมา สวรรค์คงสงสารลู่เสี่ยวซินเมื่อหมี่น่า ตื่นเต้นจนสำลักกาแฟ แล้วสำนึกได้ว่าตัวเองเผลอตัวไป หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาเช็ดปากแบบเก้ๆกังๆ แล้วอ้างว่ากาแฟนั้นขมเกินไป “หยู่เฉิน เติมน้ำตาลให้หน่อยสิ” ฉู่หมิงหยางมองไปที่ผู้ช่วยหลินหยู่เฉินด้วยสายตาคมเข้ม ผู้ช่วยก็ทำตามหมี่น่ามองหลินหยู่เฉินเติมน้ำตาลสองช้อนโต๊ะให้เธอ แม่เจ้า เป็นเบาหวานก็งานนี้แหละ! กาแฟหนึ่งถ้วยเติมน้ำตาลสองช้อนโต๊ะ เมื่อกี้เธอก็เติมไปแล้วสองช้อนโต๊ะ ตอนนี้รวมกันเป็นสี่ช้อนโต๊ะ ถ้าไม่เป็นโรคเบาหวานก็คงฟันผุกันไปข้างหนึ่งละงานนี้ ช่างน่าเศร้าจริง! ลู่เสี่ยวซินถึงแม้จะเป็นห่วงหมี่น่าแต่ว่างานก็คืองานเรื่องส่วนตัวก็คือเรื่องส่วนตัว หลังจากเสร็จงานแล้วค่อยแก้ไขเรื่องของพวกเขากับน่าน่า ลู่เสี่ยวซินยืดตัวขึ้น ใบหน้าของเธอยังคงเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่น่าพอใจ “ท่านคะ ท่านช่างตาถึงเสียจริง บ้านหลังนี้เป็นแบบบ้านเป็นทันสมัยที่สุดแบบหนึ่งในอาคารหยังหลัน โครงสร้างของบ้านหลังนี้ใช้เทคโนโลยีชั้นสูง อีกทั้ง………” หลังจากนั้นยี่สิบนาที ลู่เสี่ยวซินอธิบายรายละเอียดจนจบ หลินหยู่เฉินรู้สึกน่าทึ่งอย่างมาก เขาไม่ได้ทึ่งในเรื่องบ้านหลังนี้ แต่ทึ่งในท่าทางการอธิบายของลู่เสี่ยวซิน พนักงานขายที่ชั้นเลิศแบบนี้ ถูกใครบางคนหลบซ่อนเอาไว้ในบริษัท ใครกันแน่นะที่จงใจปิดบังเธอเอาไว้? ทำไมเขาถึงไม่เห็นประวัติของลู่เสี่ยวซินในซิงเฉินเลยล่ะ ถ้าไม่ใช่วันนี้ได้เจอกัน เขาและประธานฉู่ ยังคงคิดว่าเธอเป็นแค่นักเขียนออนไลน์อิสระคนหนึ่งเท่านั้น ดูเหมือนว่า ลู่เสี่ยวซินเป็นแกะดำในบริษัทจริงๆ! ในเวลานี้ มีเสียงดึงดูดดังขึ้นมา “ไม่เลวนี่” ฉู่หมิงหยางยากที่จะชื่นชมอะไรบางอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องคน เขาชื่นชมอะไรได้ยาก หลินหยู่เฉินเข้าใจเรื่องนี้ดี ที่ประธานฉู่ พูดชมในตอนนี้ พูดว่าบ้านไม่เลว หรือ ที่คุณลู่อธิบายไม่เลว เป็นไปได้ทั้งสองอย่าง “ขอบคุณท่านที่ไว้วางใจดิฉันคะ ถ้าท่านชอบแบบบ้านนี้ละก็ วันหลังถ้ามีเวลาพวกเราไปชมบ้านของจริงกันดีไหมคะ?” หลังจากดูแบบบ้านแล้วก็ต้องไปดูตัวบ้านจริงๆต่อ ถ้าตรวจสอบแล้วไม่มีปัญหาอะไรก็สามารถเซ็นต์สัญญาได้เลย ลู่เสี่ยวซินกระซิบในใจเงียบๆ “ไม่ต้องตรวจสอบหรอก” ฉู่หมิงหยางยังคงประหยัดคำพูดดั่งทอง ราวกับว่าพูดอีกสักคำจะเป็นการสิ้นเปลือง ลู่เสี่ยวซินกับหมี่น่าได้ยินเต่าทะเลพูดแบบนี้ ทีแรกไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่าอย่างไร ไม่ตรวจสอบแปลว่าไม่อยากซื้อ แย่แล้ว! ความตื่นเต้นดีใจได้พังทลายลง บนใบหน้ากลับยังคงมีรอยยิ้มที่สดใสอย่างมืออาชีพ ถึงแม้ผิดหวังแต่กลับไม่แสดงสีหน้าแห่งความสูญเสียใดๆ “ท่านคะ ไม่เป็นไรค่ะ ซื้อบ้านไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ฉันจะรอเมื่อท่านมีเวลาค่อยมาตรวจสอบได้คะ” ลู่เสี่ยวซิน ส่งยิ้มเล็กๆให้ฉู่หมิงหยางถึงแม้ในใจจะคาดเดาว่าลูกค้าคงไม่สนใจแล้ว เธอไม่ได้แสดงอาการใดๆที่แสดงความไม่พอใจออกมา ยังคงปฏิบัติต่อฉู่หมิงหยางด้วยความจริงใจ “เซ็นต์สัญญา” ฉู่หมิงหยางพูดอย่างเรียบง่าย สำหรับเขาแล้วการออกแบบบ้านทั้งหมดล้วนผ่านมาตรฐานของเขาแล้ว การตรวจสอบเป็นสิ่งที่ไม่จำเป็น หมี่น่าจิบกาแฟไปหนึ่งคำเพื่อปกปิดความผิดหวังในใจของเธอ ถึงแม้กาแฟที่กินเข้าไปจะเป็นรสหวานมาก แต่ในใจแสนจะขมขื่น คิดว่าเสี่ยวซิน ทำงานไม่สำเร็จเธอแทบอยากจะร้องไห้ออกมา กาแฟหนึ่งอึกที่หมี่น่าดื่มไป ก็ได้ยินเต่าทะเลพูดว่าเซ็นต์สัญญา “แค่กๆๆ…..” เธอเสียภาพลักษณ์ แถมยังไออย่างรุนแรง ทั้งดีใจและเสียใจ คิดถึงส่วนได้ส่วนเสียของตน ท่าทางการพูดจาของคนรวย ทำให้หมี่น่าและคนอื่นๆแทบจะรับไม่ได้เลยจริงๆ ลู่เสี่ยวซินโดยธรรมชาติรับไม่ได้กับการตัดสินใจที่รวดเร็วขนาดนี้ เธอพยายามสกัดกั้นอารมณ์ให้สงบนิ่งเอาไว้ : “ท่านคะ การตัดสินใจของท่านมันกะทันหันเกินไปไหม?” เมื่อหลินหยู่เฉินได้ยิน ลู่เสี่ยวซินพูดแบบนี้ ดวงตาฉายแววชื่นชม ผู้หญิงคนนี้ยังตั้งสติไว้ได้ เธอระงับสติอารมณ์ไว้สูดหายใจเข้าลึก ไม่ได้อ้าปากค้าง แต่น่าเสียดาย เหยื่อยังไงก็คงเป็นเหยื่อ ไม่ช้าก็เร็วเธอก็ต้องแสดงออกมา