ตอนที่ 10 จมน้ำ

ตอนที่ 10 จมน้ำ “น่าน่า ฉันเชื่อเธอก่อนตอนนี้” ลู่เสี่ยวซินมองไม่เห็นหนทางที่ดีกว่าในตอนนี้ ต้องไปต้อนรับลูกค้าใหม่เสียก่อน หลังจากที่เจรจากันเสร็จสิ้น ทั้งสี่ก็แยกย้ายกันไป ลู่เสี่ยวซินถือสัญญาบ้านไว้ในมือด้วยความตะขิดตะขวงใจ เธอผ่านประสบการณ์แบบทุลักทุเลมามากมาย แต่ว่าวันนี้กลับราบรื่นผิดคาด รู้สึกตะหงิดใจอย่างไรก็ไม่รู้ “น่าน่าสัญญาฉบับนี้?” ลู่เสี่ยวซินมองไปที่สัญญาฉบับนั้นแบบไม่น่าเชื่อ แล้วเงยหน้าขึ้นมองหมี่น่า “เสี่ยวซินเธอรู้สึกว่ามันราบรื่นเกินไปหรือ?” ที่จริงหมี่น่าก็รู้สึกแบบนั้น แต่ว่าลู่เสี่ยวซินที่อยู่ตรงหน้าไม่มีทางเลือกอื่น “ใช่” ลู่เสี่ยวซินพยักหน้า “พวกเราคงไม่ซวยขนาดนั้นหรอกมั้ง มีเสียก็ย่อมมีได้ คุณนายฟางละทิ้งแล้วเธอวิ่งหนีออกมาเจอเต่าตัวหนึ่งช่วยชีวิตไว้ไง”หมี่น่าพูดแบบขำขัน ทำลายความตึงเครียด “เต่าทะเล นั่นเป็นเต่าสีทองเชียวนะ” ลู่เสี่ยวซินรู้สึกขบขันกับคำพูดของน่าน่า คิดมากเกินไปก็เปล่าประโยชน์ ความสามารถของเธอมีจำกัดเธอคงไม่สามารถควบคุมได้ทุกเรื่อง เช่นเดียวกับตอนนั้นที่เธอถูกล้อมกรอบ ถูกคุมขังและถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร เธอไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นกลับถูกกล่าวหาอย่างไม่มีทางปฏิเสธ ปล่อยให้เรื่องเป็นไปตามนั้น สุดท้ายก็ถูกจับขังคุก ดีที่สวรรค์มีตาปล่อยเธอให้ได้รับอิสรภาพ ใครก็ตามที่ถูกคนอื่นตราหน้าว่าเป็นฆาตกรคงรับไม่ได้กันทั้งนั้น โดยเฉพาะคนที่ตายเป็นคนรักของเขาด้วย ความเจ็บปวดรวดร้าวเช่นนั้นคงมีเพียงเธอคนเดียวที่เข้าใจมันได้อย่างลึกซึ้ง หลายวันต่อมา ทุกอย่างราบรื่นด้วยดีลู่เสี่ยวซินไม่ได้ถูกไล่ออก ยังคงทำงานอยู่ในบริษัทซิงเฉิน มีผลงานแล้ว จึงมีรายรับตามมา วันที่เงินเดือนออก เธอไม่ได้ออกไปฉลองใหญ่โตเหมือนเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ไม่ได้ออกไปซื้อของใดๆ แต่ไปที่ริมทะเล ลมทะเลพัดจนแก้มของเธอเย็นจนชาไปหมด ในลมทะเลนั้นยังพัดพาเอากลิ่นอายความเค็มปะปนมาด้วย มองไปที่น้ำทะเลสีน้ำเงิน เธอเอาช่อดอกไม้ในอ้อมกอดวางไว้ที่ริมทะเล แล้วหยิบไวน์แดงขวดหนึ่งขึ้นมาเทลงไปในทะเล นายคนแปลกหน้า ลาก่อน! ลมทะเลพัดเข้ามาต่อเนื่อง เธอกอดอกไว้ในเสื้อกันลม แล้วหันหลังจากไป เวลาผ่านไปนานแล้ว สื่อทุกรูปแบบต่างไม่เคยนำเสนอเรื่องเจอศพที่นี่เลย ไม่มีข่าวคราวแจ้งตามหาผู้สูญหาย ชายแปลกหน้าคนนั้นจากไปอย่างไร้ร่องรอย มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่รู้! ไม่ใช่ว่าเธออยากปิดบังเรื่องนี้ แต่ว่าใครจะเชื่อเรื่องที่เธอเล่า เหมือนกับตอนที่เธอถูกขังคุกในข้อหาฆาตกรรม ไม่มีใครเชื่อเธอเลย เธอรู้สึกกลัว! เธอกลัวว่าจะต้องไปติดคุกอีก กลัวว่าจะต้องเข้าไปอยู่กับพวกฆาตกรฆ่าคนพวกนั้นจริงๆ กลัวการถูกคุกคามจากนักโทษหญิงเหล่านั้น กลัวมาก นายคนแปลกหน้า ฉันเสียใจด้วย! เมื่อลู่เสี่ยวซินจากไปแล้ว ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งก็มาที่ริมทะเล ตำแหน่งที่เขายืนเป็นตำแหน่งเดียวกับที่ลู่เสี่ยวซินยืนอยู่เมื่อกี้ ชายคนนั้นเห็นช่อดอกไม้ลอยอยู่ริมฝั่ง และขวดไวน์แดงวางอยู่บนหาดทราย เขาขมวดคิ้วแน่น และรีบหันไปมองรอบๆตัว ไม่เห็นใครสักคน เอาดอกไม้โยนไปในทะเล แล้วก้าวอาดๆจากไป เขารีบเดินมาที่ลานจอดรถบนหาดทราย ก็ไม่เห็นมีใคร ใคร? คือผู้หญิงมอมแมม สกปรกในคืนนั้น ชายคนนั้นยกเท้าก้าวขึ้นรถไป ผู้หญิงคนนั้นในที่สุดก็ปรากฏตัว รถแล่นด้วยความเร็วคงที่ ชายที่นั่งตำแหน่งคนขับขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้าผู้หญิงที่เพิ่งกลับไปเป็นผู้หญิงในคืนนั้นละก็ ของต้องอยู่ในมือของเธอแน่ เขาต้องค้นหาFlash driveอันนั้นให้เจอก่อน ไม่เช่นนั้นต้องเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นใหญ่โตแน่ ความจริงมีเพียงฉู่หมิงหยางเท่านั้นที่รู้ว่า Flash drive เป็นกุญแจลับในการเปิดฐานข้อมูล ในFlash driveมีรหัสลับคือตัวอักษรพันกว่าตัว ไม่สามารถคัดลอก Flash drive ได้ มีเพียง Flash drive ที่สามารถเปิดดูฐานข้อมูลได้ จากนั้นจึงนำภาพวาดของงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์เหล่านั้นออกมา ถ้าพิมพ์เขียวของงานวิจัยทางวิทยาศาสตร์เหล่านี้ตกไปอยู่ในมือของคนชั่วหรือคนต่างชาติ ผลที่ตามมาเกินจะคาดเดาได้ เมื่อคิดได้ดังนี้รถอดไม่ได้ที่จะแล่นเร็วขึ้น สองวันต่อมา ลูกค้าท่านนั้นที่อยากจะเซ็นต์สัญญากับลู่เสี่ยวซิน ชื่อว่าคุณนายฟางและเหลียงหงเหว่ยกลับเข้าประเทศคุณนายฟาง รู้ว่าน้องชายไม่ได้เซ็นต์สัญญาจองซื้อวิลล่าหลังนั้น หัวร้อนขึ้นมาทันที “พี่ครับ บอกผมมาสิว่า ทำไมพี่ต้องซื้อวิลล่าราคาแพงขนาดนั้นด้วย?” เหลียงหงเหว่ยลุกขึ้นมาจากโซฟา เดินเข้าไปหาพี่สาวตรงหน้า “นี่มันเรื่องของฉัน เธอไม่เกี่ยว” “พี่ครับ ผมสืบมาเรียบร้อยแล้ว พี่ซื้อบ้านหลังนั้นเพราะคิดจะขังลู่เสี่ยวซินไว้ พี่ใช้ผมร่วมมือกับพี่เพื่อกักขังผู้หญิงคนนั้น ผมขอทราบเหตุผลบ้างไม่ได้หรือ?” เหลียงหงเหว่ยคิดไม่ตกเสียทีว่า พี่สาวของเขาอยู่ต่างประเทศมาตลอด ทำไมจู่ๆถึงได้มีเรื่องกับลู่เสี่ยวซินได้ เรื่องบางเรื่อง ปิดบังไว้ได้ไม่นานหรอก