ตอนที่ 16 เทพบุตรสุดหล่อเสียเปรียบ

ตอนที่ 16 เทพบุตรสุดหล่อเสียเปรียบ เดิมทีลู่เสี่ยวซินกำลังพยายามลองดูว่าสามารถเปิดรั้วกั้นนิรภัยออกได้หรือไม่อย่างจริงจัง กลับถูกเสียงคำรามอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยของฉู่หมิงหยางทำให้ตกใจ เธอลุกขึ้นยืนกะทันหัน บางส่วนที่นุ่มนิ่มชนเข้ากับหน้าของฉู่หมิงหยางโดยตรง ที่น่าเศร้ายิ่งกว่านั้นก็คือลู่เสี่ยวซินยืนอยู่ ผู้ชายบางคนนั่งอยู่ ท่านี้แค่คิดก็รู้แล้ว(ไม่ยากที่จะรู้ว่าผลลัพธ์เป็นอย่างไร) หลินหยู่เฉินวิ่งออกไปราวกับกำลังหนีตาย ภาพในห้องน้ำทำให้เขากลัวอย่างมาก(กลัวจนวิญญาณไม่อยู่กับร่าง) คนอื่นไม่รู้จักประธานฉู่เขารู้จักประธานฉู่ดี ประธานฉู่ไม่ชอบให้ผู้หญิงแตะต้องตัวเขามากที่สุด และประธานฉู่ก็ไม่เคยแตะต้องผู้หญิงมาก่อน เมื่อกี้เขาไม่ได้มองผิดไปแน่นอน หน้ากับปากของประธานฉู่ชนเข้ากับตรงนั้นของลู่เสี่ยวซิน พระเจ้า กลายเป็นเรื่องใหญ่แล้ว! หลินหยู่เฉินหนีออกจากห้องน้ำอย่างกระอักกระอ่วน ทิ้งก้นนั่งลงไปในสวนหน้าผากมีเหงื่อเย็นไหลออกมา ชั้นสาม ในห้องน้ำลู่เสี่ยวซินอึ้งไปอย่างสิ้นเชิง ข้างบนของเธอไม่เคยมีใครแตะต้องมาก่อน นี่เป็นครั้งแรก จู่ๆฉู่หมิงหยางก็ถูกความนุ่มนิ่มปิดกั้นสายตาเอาไว้ เดิมเขาควรจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ตอนนี้เขากลับโกรธไม่ออก ไม่! เขาโกรธแล้ว ไม่ได้อยากระบายความไฟโกรธแต่อยากดับไฟ(ราคะ) บางส่วนในร่างกายดูเหมือนจะถูกปลุกเร้าอย่างรุนแรงผงาดยืนขึ้นมาในทันที “คนเลว......” คำแรกที่ลู่เสี่ยวซินพูดหลังจากตอบสนองกลับมาคือคำด่า ฉู่หมิงหยางรู้สึกเหมือนถูกปรักปรำอย่างมาก ตั้งแต่ต้นจนจบเขาล้วนแต่ถูกกระทำ เขาถูกยึดติดกับชักโครกอยากจะเป็นคนเลวก็ต้องยืนขึ้นมาเลวใช่ไหม “ไสหัวออกไป!” ฉู่หมิงหยางคำรามด้วยเสียงแปลกๆคำหนึ่ง “อ่า?” ลู่เสี่ยวซินถึงได้ตระหนักในภายหลัง ว่าเป็นเพราะความประมาทเลินเล่อของเธอทำให้เกิดสถานการณ์ที่น่าอับอายนี้ ตอนนี้ฉู่หมิงหยางแค่จะลุกขึ้นยืนยังยากเลยแล้วจะทำอะไรไม่ได้สติแบบนั้นได้อย่างไร นึกถึงว่าฉู่หมิงหยางถูกยึดติดอยู่บนชักโครก นึกถึงอีกว่าเขาเพิ่งจะจ่ายเงินก้อนใหญ่ซื้อบ้านพักตากอากาศหลังนี้ แล้วถูกขังเปลือยเปล่าอยู่ในห้องน้ำนานขนาดนี้อีก ความรู้สึกของเขาต้องแย่มากแน่นอน “คุณชายฉู่ ขอโทษด้วยค่ะ!” ลู่เสี่ยวซินขอโทษด้วยหน้าที่แดงก่ำและน้ำเสียงที่สั่นเทา เธอถูกคนลวนลามยังไม่สามารถต่อว่าตัดพ้อโทษอีกฝ่ายได้ คงทำได้แค่ถูกเอารัดเอาเปรียบแต่ก็พูดไม่ออกแล้ว “รีบเปิดชักโครกเจ้ากรรมนี้ออกเร็วๆหน่อย ผมนั่งจนชาแล้ว” เดิมทีฉู่หมิงหยางอยากจะสั่งสอนผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ ทำให้เขาอับอาย แต่ว่าเขากลับเปลี่ยนเรื่องไปอย่างหาได้ยาก “ครับ ครับ!” ลู่เสี่ยวซินใช้แรงเช็ดเหงื่อออกคิดว่าวิธีแก้ปัญหาต่อไป ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่นในที่สุดชักโครกก็มีการตอบสนองแล้ว หลังจากกดปุ่มแล้วน้ำก็ไหลเป็นปกติ ขอแค่โปรแกรมมีการตอบสนองก็ง่ายแล้ว เมื่อกี้หน้าจอไม่มีการตอบสนองใดๆ หลังจากสถานการณ์เริ่มดีขึ้นเล็กน้อยลู่เสี่ยวซินก็ยิ่งจดจ่อสมาธิอยู่กับมันมากขึ้น เธอไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าบนพื้นมีคราบน้ำไหลออกมาเล็กน้อย ยังคงดำเนินการอย่างจริงจัง ฉู่หมิงหยางก็ใจเย็นลงไปมากเช่นกัน ดวงตาลึกล้ำจ้องไปที่มือเรียวเล็กของหญิงสาวที่กำลังดำเนินการอยู่บนหน้าจอ ลองกับคีย์รักษาความปลอดภัยหลายครั้งในที่สุดก็มีการตอบสนอง สามารถขึ้นและลงได้แต่กลับหดกลับเข้าไปไม่ได้ ลู่เสี่ยวซินเชื่อว่าขอแค่พยายามมากขึ้นอีกหน่อยจะสามารถทำได้แน่นอน ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นคีย์รักษาความปลอดภัยก็ทำงานปกติ รั้วกั้นนิรภัยเริ่มถอยกลับไปช้าๆ เวลานี้ลู่เสี่ยวซินเหงื่อท่วมหน้าผากแล้ว เมื่อเห็นรั้วกั้นนิรภัยที่ล้อมรอบฉู่หมิงหยางเริ่มหดกลับไป เธอตื่นเต้นจนกระโดดขึ้นมา เพียงแต่ว่าเมื่อเธอกระโดดขึ้นมาแล้วบนพื้นก็ลื่นมากเธอเซล้มไปข้างหลัง ถึงแม้ว่าฉู่หมิงหยางจะลุกขึ้นยืนไม่ได้ แต่ว่ามือทั้งสองข้างยังอิสระอยู่ เห็นหญิงสาวเซล้มไปทางข้างหลัง พื้นเป็นพื้นหินอ่อน ถ้าหากล้มลงไปแบบนี้ หัวจะไม่แตกจนบานเลยเหรอ เขายื่นมือออกไปอย่างว่องไว ใช้แรงไปดึงลู่เสี่ยวซินเอาไว้ เดิมทีแรงของเขาก็เยอะอยู่แล้ว ลู่เสี่ยวซินตัวเบามาก เมื่อหญิงสาวถูกเขาดึง ร่างทั้งร่างก็ล้มไปทางเขาโดยตรง “อ๊ากก......” ในบ้านพักตากอากาศ เสียงกรีดร้องของผู้หญิงดังออกมาอีกครั้ง แต่ว่าครั้งนี้น้ำเสียงฟังดูอนาถเล็กน้อย หลินหยู่เฉินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในบ้านพักตากอากาศอีกแล้ว แต่ว่า เขาบอกกับตัวเอง ถึงแม้ประธานฉู่กับลู่เสี่ยวซินสองคนจะรื้อบ้านออกเขาก็จะไม่เข้าไปแน่ เพราะเขารู้ว่า เข้าไปแล้วจุดจบมีแค่อย่างเดียว ตาย!