ตอนที่ 1

“ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ ผลจากการตรวจเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดของคุณมี HLA* ตรงกันกับคุณปัทมาน้องสาวของคุณค่ะ หลังจากนี้เราจะเริ่มกระบวนการรักษาผู้ป่วยด้วยการปลูกถ่ายไขกระดูกให้น้องสาวของคุณโดยเร็วที่สุด ไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ เธอจะมีอาการดีขึ้นแน่นอน” คำกล่าวของแพทย์หญิงซึ่งรับผิดชอบในการรักษาผู้ป่วยทำให้มัสมินยืนยิ้มอยู่ข้างเตียงคนไข้ซึ่งมีร่างหญิงสาวอายุราวยี่สิบปีนอนเหยียดยาวหลังได้รับการถ่ายเลือดซึ่งเป็นสิ่งที่ต้องกระทำทุกเดือนตั้งแต่รู้ว่า ปัทมา น้องสาวของเธอป่วยเป็นโรคธาลัสซีเมีย โรคร้ายซึ่งเกิดจากความผิดปกติของเม็ดเลือดแดง รอยยิ้มอ่อนจางที่ยังดูเศร้าระบายอยู่บนเรียวปากรูปกระจับเคลือบกลอสสีชมพูอ่อนขับผิวแก้มใสเปล่งปลั่งในวัยยี่สิบสี่ของสาวสะพรั่งให้เจิดจรัสราวท้องฟ้าอันสดใส จมูกโด่งงามและดวงตากลมโตใต้โครงคิ้วโก่งดุจคันศรขับความละมุนละไมให้ใบหน้าในกรอบเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเป็นมันเงาเสมือนดอกไม้เบ่งบานในยามเช้าท่ามกลางละอองน้ำค้างใสกระจ่าง “พี่นุ่น...” เสียงแหบแห้งของปัทมาซึ่งมีความงามละม้ายคล้ายพี่สาวต่างกันเพียงทรงผมบ๊อบสั้นและผิวพรรณซูบซีดมากกว่าปลุกภวังค์ของมัสมินให้ต้องรีบเข้าไปจับมือของน้องสาวด้วยใบหน้าซ่อนความนัยใต้รอยยิ้มบาง ๆ “นิ่ม...ตื่นแล้วหรือจ๊ะ เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นมั้ย” “นิ่มชินแล้วค่ะพี่นุ่น ว่าแต่พี่นุ่นเถอะ วันนี้ไม่ไปแสดงไวโอลินเหรอ?” ปัทมานิ่วหน้าที่เห็นพี่สาวคอยเฝ้าเธอผ่านกระบวนการถ่ายเลือดและขับธาตุเหล็กอันเป็นผลพวงจากการรับเลือดใหม่ในปริมาณมากด้วยเกรงจะรบกวนเวลาทำงานของมัสมินที่ต้องเล่นไวโอลินในโรงแรมใหญ่ ๆ “ไม่เป็นไรหรอกนิ่ม พี่แจ้งผู้จัดการไว้แล้ว งานของพี่ไม่ได้มีความสำคัญเท่าชีวิตของน้องเลยนะจ๊ะ” “พี่นุ่น..” สาวรุ่นบีบมือพี่สาวแน่นเมื่อรู้สึกถึงความตีบตันผลักดันน้ำรื้นขึ้นมาคลอหน่วยตา “ทำไมนิ่มต้องเป็นโรคนี้ โรคที่ต้องรักษาตลอดชีวิต ต้องใช้ทั้งเงินทั้งเวลา ทำให้คนอื่นต้องพลอยมาแบกรับภาระชีวิตของนิ่ม โดยเฉพาะพี่นุ่น” “นิ่มจะหายจ้ะ...นิ่มต้องหาย เราต้องมีศรัทธาในชีวิต เราต้องคิดว่าพรุ่งนี้จะได้ยินเสียงนกร้องและเห็นแสงแดดอย่างทุก ๆ วัน” “นิ่มท้อค่ะ...นิ่มต้องถ่ายเลือดทุกเดือน ค่าใช้จ่ายก็เยอะ ลำพังพี่นุ่นทำงานจะช่วยพ่อกับแม่แบกรับภาระนี้ได้อีกสักกี่วัน” “นิ่มต้องหาย...คุณหมอตรวจเซลล์ต้นกำเนิดเม็ดเลือดของพี่แล้ว เนื้อเยื่อเรามี HLA ตรงกัน พี่จะให้คุณหมอรักษานิ่มด้วยการปลูกถ่ายไขกระดูก มันเป็นการรักษาธาลัสซีเมียให้หายขาด นิ่มจะได้กลับมาใช้ชีวิตอย่างคนปกติทั่วไป แข็งแรงและมีความสุข” “พี่นุ่น!...แต่ค่าใช้จ่ายเป็นล้านนะคะ พี่นุ่นจะเอาเงินจากไหนมากมายมาเป็นค่าใช้จ่ายรักษานิ่ม” ปัทมาแทบไม่เห็นร่องรอยของความกังวลบนใบหน้างดงามของพี่สาวนอกเสียจากรอยยิ้มตอกย้ำให้เธอมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี “มีเศรษฐีคนหนึ่งชอบฟังเพลงที่พี่เล่นไวโอลินมาก เขาให้ค่าตอบแทนสูงลิ่ว และพี่ก็คิดว่ามันไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงถ้าจะเก็บเงินนั่นมาเป็นค่ารักษานิ่ม” “พี่นุ่นพูดความจริงหรือ พี่นุ่นไม่ได้ไปเป็นเมียเก็บเศรษฐีที่ไหนแน่นะ”