ตอนที่ 6

“นุ่น...นุ่นสวยมากเลยนะคืนนี้ แหม...เธอคงรู้ใช่มั้ยล่ะว่าหุ้นส่วนใหญ่ของคุณปรีชาจะมาฟังพวกเราเล่นไวโอลินที่ห้องอาหารของโรงแรม” พัชชุลีทักทายเพื่อนสาวอย่างอารมณ์ดีขณะหิ้วกระเป๋าไวโอลินเข้ามาที่ม้าหินยาวตรงระเบียงทางเดินซึ่งทอดไปยังห้องอาหารอันหรูหราของ เซลิโน่ รีสอร์ท แอนด์ เรสสิเดนท์ เธอนั่งลงข้าง ๆ มัสมินซึ่งงดงามอยู่ในชุดราตรียาวสีขาวไหล่เบี่ยงเผยนวลเนื้อขาวเนียนของไหล่อีกข้างเคลียด้วยเรือนผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มดั่งเทพธิดากรีก “นุ่นก็แต่งแบบนี้ของนุ่นเป็นปกตินะ ลี ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหุ้นส่วนใหญ่ของเซลิโน่จะมาคืนนี้ และถึงเขามามันก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับนุ่นเลย เพราะนุ่นต้องเล่นไวโอลินทุกวันอยู่แล้ว” “ลีว่ามันอาจจะสำคัญก็ได้นะ หุ้นส่วนใหญ่ของโรงแรมหรูขนาดนี้น่ะไม่ธรรมดาหรอกนะจ๊ะ คุณนุสบาผู้จัดการห้องอาหารบอกว่าหุ้นส่วนใหญ่ของที่นี่เป็นชาวต่างชาติ หล่อมากถึงมากที่สุด เธอบอกว่าเขาเป็นผู้ชายทรงเสน่ห์ ดูดีดึงดูดใจโดยไม่ต้องทำอะไรเลย ลีล่ะอยากเห็นตัวจริงว่าจะเป็นอย่างที่เขาร่ำลือกันหรือเปล่า อืม...นุ่น...ดูนุ่นจะรักไวโอลินตัวนี้มากเลยนะ พอว่างลีเห็นนุ่นชอบนั่งลูบมันเหมือนลูบสัตว์เลี้ยงยังไงยังงั้น คงเป็นของที่มีความหมายกับนุ่นมาก” หญิงสาวในชุดราตรีปักเลื่อมสีนิลก้มลงมองไวโอลินแสนสวยบนตักของมัสมินด้วยแววตาชื่นชมระคนสงสัย เธอมักเห็นเพื่อนของเธอนั่งพิศดูเครื่องดนตรีที่ทำจากไม้ด้วยฝีมือละเอียดลออซึ่งในฐานะผู้เล่นเครื่องดนตรีชนิดนี้แค่มองแวบเดียวก็รู้ว่ามันไม่ได้ผลิตในประเทศแถมราคาคงสูงลิบอย่างมิต้องกังขา มันอาจมีความเชื่อมโยงกับแววตาเศร้าสร้อยที่ปิดไม่มิดของมัสมินตั้งแต่เดินทางมาถึงที่นี่ตามคำชวนของเธอ เกาะแสนงามรายล้อมด้วยน้ำทะเลใสและบรรยากาศอันน่าสุขสันต์ หากทว่ามัสมินเหมือนคนอมทุกข์ไม่ยอมเผยความนัยที่แอบซ่อนไว้ภายใต้กรอบวงหน้ารูปไข่แสนสวยราวหน้ากากแก้วของนางละคร “ไวโอลินตัวนี้มีความหมายกับนุ่นมากจ้ะลี มันเป็นของรักของนุ่นที่ใครคนหนึ่งซื้อให้นุ่นเป็นของขวัญวันเกิด” “ใครกันจ๊ะนุ่น...ท่าทางเขาคงรักนุ่นมาก ไวโอลินตัวนี้ไม่ใช่ของราคาถูก ๆ เลยนะ” มัสมินหันมายิ้มกับพัชชุลีใต้แสงจันทร์เต็มดวงและเกลียวน้ำสะท้อนเงาเงินยวงระยับในท้องทะเล “เป็นของคนที่นุ่นรัก แต่ตอนนี้เขาจากไปแล้ว...เราเลิกกันแล้วล่ะจ้ะ” “นี่ใช่มั้ยเป็นเหตุผลที่ทำให้นุ่นรับปากลีว่าจะมาสมุยโดยไม่ต้องคิดให้เสียเวลา ลีสงสัยตั้งแต่นุ่นมาถึงที่นี่แล้ว ขอโทษนะจ๊ะ ลีไม่น่าถามเรื่องที่ทำให้นุ่นต้องคิดมากอย่างนี้เลย” “ไม่เป็นไรหรอกนะลี เราต่างจากกันด้วยดีต่างหากล่ะจ๊ะ” ว่าพลางก้มลงมองเข็มบนเรือนเวลาบนข้อมือบอกว่าเธอและเพื่อนสาวควรไปถึงห้องอาหารของโรงแรมในตอนนี้ “เราไปห้องอาหารกันเถอะนะ นุ่นต้องเล่นไวโอลินคนแรกด้วย” พัชชุลีพยักหน้าเปื้อนรอยยิ้มก่อนลุกขึ้นเดินตามมัสมินเข้าไปยังห้องอาหารริมทะเลซึ่งบัดนี้มีแขกของโรงแรมนั่งเต็มเกือบทุกโต๊ะ บรรยากาศการับประทานอาหารชั้นเลิศภายในห้องอาหารของโรงแรมชั้นเยี่ยมอย่าง เซลิโน่ ยิ่งน่าดึงดูดใจสำหรับแขกระดับวีไอพีมากขึ้นหลายเท่าเมื่อร่างระหงในชุดราตรีไหล่เบี่ยงสีขาวสวมรองเท้าส้นสูงประดับมุกก้าวอาด ๆ ไปยืนบนเวทีขนาดเล็กตกแต่งด้วยกล้วยไม้งามหลากสีเป็นพื้นที่โชว์ดนตรีเพื่อขับกล่อมและเพิ่มอรรถรสของการรับประทานอาหารมื้อค่ำให้น่ารื่นรมย์ยิ่งขึ้น รอยยิ้มแสนหวานบนริมฝีปากอิ่มจิ้มลิ้มเคลือบกลอสสีชมพูอ่อนใสเป็นประกายระบายอยู่บนใบหน้าสวยไร้อาการเขินอายหรือประหม่ากระทั่งดวงตากลมโตคู่นั้นกวาดไปบรรจบยังใครคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าเวที ใกล้เสียจนสมองของเธอไม่ต้องเสียเวลาประมวลผลว่าเธอตาลายหรือฝันไปที่เห็น เขา อยู่ตรงหน้า ลอวเรนซ์ มาร์โค ริคาร์ดิอาโด