ตอนที่ 7

เรียวปากอิ่มราบเรียบลงในทันทีทั้งมือซึ่งกุมไวโอลินและคันชักไว้ก็เย็นเยียบแทบไม่รู้สึกว่ากำเครื่องสายไว้แน่นขนาดไหน ใบหน้าคร้ามคมนั้น รูปร่างสูงใหญ่กำยำและผิวสีแทนทองกร้าวกร้านภายใต้เสื้อเชิ้ตลายทางและกางเกงสแล็กนั้นล่องลอยในความสำนึกจดจำของเธอเสมอ ผิดแต่ดวงตาที่จ้องมองมาส่องประกายราวเหล็กกล้าคล้ายจะเชือดเฉือนสิ่งที่เห็นตรงหน้าให้ขาดสะบั้น มัสมินยืนนิ่งราวรูปปั้น นานจนนุสบาผู้จัดการห้องอาหารที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันกับ เขา คนนั้นและปรีชาหุ้นส่วนคนสำคัญต้องลุกจากเก้าอี้เมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติเพื่อเข้าไปสะกิดหญิงสาวเรียกภวังค์เธอกลับคืน “คุณมัสมินคะ...เป็นอะไรไปคะ แขกกำลังรอฟังคุณเล่นไวโอลินนะคะ โดยเฉพาะคุณลอวเรนซ์ หุ้นส่วนใหญ่ของเซลิโน่ที่นั่งอยู่กับคุณปรีชาข้างหน้านี่ล่ะค่ะ” เสียงของนุสบาทำให้สติอันวายวุ่นนั้นกลับมาอยู่กับเธอ หากทว่าหญิงสาวกำลังจะสูญเสียการควบคุมตัวเอง มีเพียงก้อนแห่งความละอายแล่นปรี่ขึ้นมาจุกอกและลำคอแห้งผากของมัสมิน “ค่ะ...คุณนุสบา” มัสมินอยากจะร่ำไห้ขณะฝืนตอบนุสบาออกไปด้วยความขมขื่น เธอปรารถนาให้เวลาอันแสนอึดอัดนี้ไหลไปให้เร็วที่สุด หญิงสาวแน่ใจในอะไรบางอย่าง แน่ใจว่าผู้ชายหล่อเหลาราวเทพบุตรมาจิติกำลังจ้องมองเธอด้วยแววตาที่ไม่เหมือนเดิม...และจะไม่มีวันเหมือนเดิมตลอดกาล ร่างระหงแค่นยิ้มให้แขกซึ่งหลายคนก็หันมาสนใจในขณะที่หลายคนก็หันหน้าสนทนาขณะจิบไวน์และไล้เลียดอาหารในจานที่บริกรของโรงแรมเดินไปมาคอยบริการมิให้บกพร่องก่อนท่วงทำนองของบทเพลงขับกล่อมจะเริ่มต้นด้วยความพยายามอย่างยากยิ่งนักกว่าแต่ละตัวโน้ตจะค่อยคืบผ่านนาทีที่ทอดยาวราวตลอดราตรีกาลจากมือเรียวบางเสมือนไร้ความรู้สึกบนเครื่องสายซึ่งตั้งอยู่บนไหล่ของเธอ บทเพลงที่ถูกบรรเลงผ่านไวโอลินสะเทือนไหวหัวใจผู้เล่นในขณะที่เจ้าของร่างสูงใหญ่ใบหน้าคร้ามคมเรือนผมสีน้ำตาลเข้มประกายทองนั่งนิ่งราวแผ่นหินไร้ความรู้สึกมีเพียงสายตาอันคมกริบสะท้อนความเกลียดชังที่ฝังลึกลงไปถึงก้นบึ้งของหัวใจและความมาดหมายจะทำลายคนกลับกลอกให้ย่อยยับในเวลาไม่ช้าไม่นานนี้ ทุกจังหวะที่ถูกถ่ายทอดออกมาไร้ซึ่งความไพเราะใด ๆ สำหรับเจ้าของ ยูนิโก้ แอร์ไลน์และหุ้นส่วนใหญ่ของเซลิโน่ ลอวเรนซ์บอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่าเขาต้องปิดฉากความต่ำช้าของผู้หญิงตรงหน้าด้วยความเจ็บปวดสาหัสจนเธอทนแทบไม่ไหว เขาจะกลืนกินชีวิตของมัสมิน ดับความแพศยาในเลือดเนื้อนวลนิ่มนั้นด้วยหัวใจด้านชาของเขา มัสมินต้องได้รับการตอบแทนเยี่ยงโสเภณีไร้ราคาและให้เธอตายอย่างช้า ๆ ด้วยความพยาบาทที่มันกร่อนลึกอยู่ในสำนึกที่ยากจะกลับไปเป็นเช่นเดิม “เป็นยังไงบ้างคะคุณลอวเรนซ์ ไพเราะมากใช่ไหมคะสำหรับการแสดงไวโอลินเพลงเมื่อครู่”