ตอนที่ 8

นุสบาซึ่งเป็นผู้จัดการห้องอาหารในชุดสูทสีกรมท่าก้าวเข้ามาหาหุ้นส่วนคนสำคัญทั้งสองหลังบทเพลงอันไพเราะจบลงพร้อมเสียงปรบมือถูกอกถูกใจของแขกที่โต๊ะรับประทานอาหาร ปรีชาหันมายิ้มกริ่มกับหนุ่มอิตาเลี่ยนที่เงียบไปหลังผู้เล่นโค้งคำนับขอบคุณแขกและก้าวออกไปจากห้องอาหาร “เห็นมั้ยล่ะเพื่อน ชาวเอเชียก็เล่นดนตรีคลาสสิคไม่แพ้ชาวยุโรปนะริค ติดใจแล้วล่ะสิ นักดนตรีที่คุณนุสบาติดต่อมาก็สวยมาก นี่ที่นายเงียบไปเพราะถูกใจเพลงรึคนเล่นไวโอลินกันนี่” “นายบอกฉันเองไม่ใช่หรือว่าอาจจะฟังเพลงเดียวแล้วกลับก็ได้ ฉันคิดว่าฉันฟังพอแล้วสำหรับคืนนี้” “อ้าว!...นั่นนายจะกลับห้องพักแล้วเรอะ ยังไม่ทันจะทานมื้อค่ำเลย ฉันอุตส่าห์ให้เชฟโชว์ฝีมือทำเนื้อออสเตรเลียน วากิว ย่างราดน้ำเกรวี่หวานอร่อยสำหรับนายเชียวนะ” ปรีชาทักท้วงเมื่อเห็นลอวเรนซ์ลุกขึ้นและตั้งท่าจะเดินออกไปจากที่นั้นโดยยังไม่ทันแตะอะไรสักอย่างบนโต๊ะอาหาร หุ้นส่วนโรงแรมชาวไทยหันกลับไปยังนุสบาเมื่อเห็นว่านักไวโอลินคนใหม่เริ่มบรรเลงบทเพลงแว่วหวานแทนคนเก่า “คุณนุสบา แล้วนักดนตรีคนเมื่อกี๊นี้เธอไปไหน เธอเล่นแค่เพลงเดียวเท่านั้นหรือ?” “คุณมัสมินนะหรือคะ?...เห็นเธอบอกดิฉันว่าไม่ค่อยสบาย ขอตัวกลับที่พักของเธอก่อนค่ะ คุณปรีชา” คำตอบของนุสบาอาจแค่ผ่านหูของปรีชาหากทว่าสำหรับลอวเรนซ์มันเป็นการตอกย้ำให้เห็นถึงความมากจริตของมัสมินที่คงตกใจและอยากหนีหน้าเพราะคิดไปไม่ถึงว่าจะมาพบเขาที่นี่ “ฉันกลับห้องพักก่อนนะปิเอโร่ เนื้อออสเตรเลี่ยน วากิว ค่อยจัดเป็นเบรคฟาสต์ให้ฉันที่ห้องพักพรุ่งนี้ตอนเช้าก็แล้วกัน” ปรีชาได้แต่ยกมือเกาหัวแกรก ๆ เมื่อหุ้นส่วนสั่งเสร็จแล้วก็กลับห้องพักไปตามความเข้าใจของเขา ชายหนุ่มหันกลับมายังผู้จัดการสาวและยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี “ขอบคุณคุณนุสบามากที่หานักดนตรีฝีมือดีมาเล่นให้แขกฟัง คุณมัสมินเล่นไวโอลินได้เยี่ยมมาก ลอวเรนซ์คงชอบเห็นนั่งฟังจนจบเพลง” “ไม่เป็นไรค่ะคุณปรีชา ดิฉันมีหน้าที่รับผิดชอบให้ห้องอาหารของเซลิโน่มีชีวิตชีวาสำหรับแขกที่มาพัก เขาจะได้คิดว่าที่นี่คือสวรรค์บนดินจริง ๆ อย่างไรล่ะคะ” คำกล่าวของนุสบาสร้างความพึงพอใจแก่ผู้นั่งฟังที่พยักหน้ารับเป็นที่ยิ่ง ******************** ร่างระหงในชุดราตรีไหล่เบี่ยงสีขาวก้าวยาว ๆ ไปบนรองเท้าส้นสูงซึ่งทำให้หญิงสาวที่ต้องหิ้วกระเป๋าไวโอลินไปตามทางเดินมุ่งหน้าสู่ทางออกของโรงแรมเดินได้ไม่เร็วอย่างใจคิด ความหวาดหวั่นและอัดอั้นที่เข้าโจมตีความรู้สึกเมื่อครู่ทำให้เธอแทบกุมสติตัวเองไว้ไม่อยู่ พระพรหมเล่นตลกอะไรกับโชคชะตาของเธอ! ให้เธอเลือกเดินไปในทางอันเปลี่ยวเหงาพอไม่นานเรื่องเศร้าก็เกิดขึ้นอีก เธอไม่ควรพบเขาเลย แล้วนี่อะไรกัน...ในเมื่อการพบกันครั้งนี้ช่างเป็นเรื่องยากลำบาก ลอวเรนซ์กลายเป็นหุ้นส่วนใหญ่ของเซลิโน่ รีสอร์ท แอนด์ เรสสิเด้นท์ หญิงสาวกำลังสังวรตัวเองไว้ ไม่ว่าจะรักเขามากแค่ไหน ไม่ว่าความคิดถึงซึ่งยากนักจะห้ามหักนั้นมากมายเท่าใด เธอก็คงเป็นได้แค่มัสมิน ผู้หญิงเห็นแก่เงินที่อยู่อีกฟากฝั่งไม่เห็นเส้นทางระหว่างเธอและเขาจะมาบรรจบกันได้ เอี๊ยด!!