ตอนที่7 นอกใจ

ผ่านมา 2 เดือน ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกินข้าวกับวายุ อยู่ที่ร้านอาหารหรู ย้านชานเมือง ที่สุดจะโรเเมนติก ในเวลา 19:00 น. โต๊ะอาหารจะมี 4 ที่นั่ง ฉันนั่งตรงข้ามกับเขา วายุ: ผมอยากเก็บช่วงเวลาดีๆ เเบบนี้กับคุณไว้นานๆจัง ฉัน: ตราบใดที่คุณไม่ทิ้งฉัน คุณจะมีบรรยากาศเเบบนี้อยู่เสมอ วายุ: หึ ไม่กล้าทิ้งหรอก เมียกูเเรดขนาดนี้ ฉัน: พูดเหมือนตัวเองดีอย่างนั่นเเหละ วายุ: รีบๆกิน จะได้รีบกลับบ้าน กูเบื่อตรงนี้ล่ะ // อยู่ๆ เขาก็ทำหน้า ไม่สบอารมณ์ขึ้นมาทันที เมนมารึไง ฉัน: วอท!! อะไร เเล้วทำไมตอนนั้นบอกชอบบรรยากาศเเบบนี้ ฉันยังกินไม่อิ่มเลย วายุ: มึงเห็นไอ้นั้นไหม มันมองมึงอ่ะปลาย กูไม่ชอบ!! เขาชี้ไปทางชายชุดสีขาว ที่มากับเพื่อน เเต่งตัวดูดีระดับไฮโซ ดูท่าน่าจะเป็นลูกคนรวย มองมาทางฉัน พอเห็นวายุชี้ก็รีบหลบหันไปคุยกับเพื่อนทันที ฉัน: อะไร!! บ้าน่า เขาอาจไม่ได้มองฉันก็ได้ // ฉันรีบเเก้ตัวขัดเเย้ง มาไม่ทันไรก็จะกลับละ วายุ: มอง!! กูเห็นมันมองมึงเเล้วมันก็ยิ้มอ่ะปลาย กูยอมไม่ได้ ฉัน: .... // โอ้ยยย ฉันอยากจะบ้าตาย เเค่มองเเค่นี้เอง ฉัน: นายก็ใจเย็นๆ ก่อน มากินข้าวกันเร็วๆ มาๆเดี๋ยวป้อน คนหวงเมีย อํ้าๆๆ วายุ: กูไม่ชอบมัน ไอ้หน้าจืดนั้น กูเป็นผัวมึง กูมีสิทธิ์มองมึงเเค่คนเดียว ฉัน: อ้าาาๆ อํ้าๆๆๆ เรววเร็วว หูวววเก่งจังเลย งับบ~~ เขาอ้าปากกินข้าวคำโตที่ฉันป้อนให้ ฉัน: อร่อยไหมคะ ทูลหัว วายุ: อร่อยครับ ทำไมเดี๋ยวนี้มึงชอบเอาใจกูจังว่ะ หรือว่า ไม่ให้ไป!! ฉัน: รู้ทันตลอด! // ฉันทำหน้าบึ้งกอดอก หน้างอ ว่าเเล้วเชียว กะว่ากินข้าวเสร็จจะไปดื่ม ไปเเดนซ์กับอิพวกเเรดสักหน่อย ขอโทษนะคะ คุณใช่วายุไหม วายุ: อ่ะเอ่อ ใช่คับ ว่าเเต่ อ่ะ อ่าวพลอย // เขาเบิกตากว้าง เมื่อหันไปคุยกับเธอ สีหน้าปนเศร้าเเละดีใจ ใครคืออีพลอย ฉันมองหน้านางที่ยืนสกิดไหล่ผัวฉันอยู่ หนอยเเนะ เเต่มึงต้องใจเย็นๆ ปลาย จำไว้มึงเป็นนางเอก พลอย: คิดว่าจะจำกันไม่ได้ซะเเล้ว นะวายุ วายุ: หืมม จำได้อยู่เเล้ว ว่าเเต่พลอยมากับใคร พลอย: พลอยมาคนเดียว ขอนั่งด้วยคนนะ // ว่าเเล้ว นางก็ขยับมานั่งใกล้ๆ เบียดๆ วายุ เเละยิ้มเยาะฉัน วายุ: อืมมๆ นั่งสิ กินสองคนมันเหงา กินสามดีกว่า // หึ เเล้วมึงจะไม่เหลือใคร ฉัน: ใครอนุญาติให้นั่งหรอคะ พลอย: เเล้วมันนั่งไม่ได้หรอคะ มันจะตายหรอ // ไม่ได้ค่ะ ที่ของกู วายุ: กูอนุญาติเอง ฉัน: วายุ!! โต๊ะ อื่นก็มี วายุ: ปลาย ขอร้องอย่าวุ่นวายได้ป้ะ!! // เขาพูดเสียงหงุดหงิดใส่ฉัน เหอะ! ให้มันได้เเบบนี้สิ วายุ: ช่วงนี้สบายดีป่าวพลอย มีใครรึยัง พลอย: ไม่อ่ะ ตั้งเเต่เลิกกับวาไป พลอยก็ไม่มีใครเลย วายุ: ทำไมล่ะ พลอย: สงสัย พลอยคงจะลืมคนเก่าไม่ได้มั้ง วายุ: พลอยย วามีคนใหม่เเล้ว ขอโทษนะ พลอย: ไม่เป็นไร พลอยรอได้// ยิ้มม หึ เดี๋ยวนี้กระหรี่สมัยใหม่ เขานิยมขโมยซึ้งๆหน้า เเบบนี้เเล้วใช่ไหม ดูท่า นางนี่จะไม่ธรรมดา กล้ามาเล่นกับฉันถึงที่ เเบบนี้ ฉันก็กล้าจัดให้ ปัง~~ ฉันทุบโต๊ะเสียงดัง ฉัน: ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เหม็นของเน่า วายุ: เดียวปลาย รอกูก่อนน // วายุร้องตามหลังฉัน เเต่เเขนโดนมืออีพลอยจับไว้ ฉัน: ไม่ต้องเสนอหน้าตามฉันมาหรอก ฉันไปเข้าห้องน้ำ ไม่ได้ไปเเย่งผัวเขา พูดจบ ฉันก็รีบเดิน ไปเข้าห้องน้ำทันที อยากจะเอา กันก็เอาไปสิ ใครว่าคนอย่งอีปลายฟ้ามันเเคร์ที่ไหน อึกก~ มาทีหลังเเล้วมันยังไง ต้องเเพ้เสมอหรอ อีนั้นมันมีอะไรดีกว่าฉัน ฮืออ ฮึกก ฉัน: ปลายมึงต้องเข้มเเข็ง อย่ามาร้องไห้เพราะเรื่องเเค่นี้ ฮือออ~~ ฉันยืนพูดกับตัวเองหน้ากระจก ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่รินไหล ภายนอกดูเข้มเเข็ง เเต่ภายในฉันร้องไห้ไปหลายหนเเล้ว นี้ฉันฝืนนั่งมองเขาถามไถ่กัน อยู่ตรงนั้นได้ยังไง เป็นเเค่ของใหม่ จะมาสู้ของเก่าได้ยังไงกัน จำใส่สมองน้อยๆ ของเธอไว้นะ ว่าเขาเอากับฉันก่อนเธอ เขาก็ต้องเป็นของฉัน อย่าได้คิดสะเออะ มาครอบครอง ของเขามีเจ้าของ เเละเจ้าของก็คือฉัน นี้ถือว่าฉันเตือนเเล้วนะ วายุเขารักฉันมาก คนที่บอกเลิกก็คือฉัน หึ เป็นไงล่ะ เธอคิดว่าผู้ชาย เขาจะเรียกใครล่ะ ฉันยืนล้างมือ เติมลิปสติก เสริมความเเรดใหม่ ให้ขยี้ใจผู้ โดยมีเเม่นางโสเภณีมายืนบ่นๆ อะไรก็ไม่รู้ ข้างหูฉัน ฟังเเล้วมันน่ารำคาญมาก ฉัน: ขอโทษนะ ศักดิ์ศรีของฉันมันสูงเกินไป เทอเทียบไม่ติดหรอก อีพลอย: หรออ ดูท่าน่าจะผ่านมาเยอะเลยนะ ถามจริง ผัวหล่อนบ่นไหมว่ามันหลวม ฉัน: ผัวฉันก็ที่หล่อนเสนอตัวให้อยู่นี่ไง อีพลอย: อุ้ยย! ตายจริง ใครเขาบอกเธอจ้ะ สาวน้อย คนอย่างฉันไม่ต้องทำอะไร ผู้ชายก็วิ่งมาหาเเล้ว อีพลอย: ต่างกับหล่อน ที่ขนาดอ้าขาต่อหน้าผู้ชาย ยังไม่มีใครเอา ฉัน: หึ ที่พูดนี่ หมายถึงตัวเอง หรอ ขอโทษนะจะตบก็ตบเถอะ อีพลอย: หึ ฉันไม่ตบกระหรี่ฝึกหัดเเบบเธอหรอกจ้ะ เปลืองมือเปล่าๆ ฉัน: ได้ งั้นเดี๋ยวกูตบเอง เพี๊ยะ~ เพี๊ยะ ~ ว่าเเล้วฉันก็ฟาดมือหนาๆ สุดกำลังตีนใส่หน้าศัลกรรมหลายบาทของมัน มือก็จิกหัว เปิดนํ้าใส่เต็มอ่างล้างมือ เเล้วกดหัวเน่าๆ ฟู ลงไป สุดเเรง ดึงขึ้นมาใหม่ เเล้วก็กดลงไปอีก อีพลอย: กริ๊ดด เเก หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะฟ้องวายุ ฉัน: ฟ้องหรอ ไปฟ้องมันเลย // ฉันดึงหัวมันมาเเล้วพูดจิกตา เสร็จเเล้วก็กดลงไปใหม่ ใช้น้ำยาล้างมือเจล มาเทราดหัวเพราะมันเหม็นมาก จนหมดขวดหึ อีพลอย: กรี๊ดดด มึงกล้าดียังไงมาทำเเบบนี้กับกู ฉัน: ไม่กล้ากูจะทำหรอ ฉันปล่อยให้มันดิ้นอยู่อย่างนั้น ก่อนจะล้างมือ ตรวจเช็คเผ้าผม ใบหน้าอันสวยๆให้เรียบร้อย ก็เดินออกมาจากห้าง โบกรถเเท็กซี่ กลับคอนโด ทันที โดยที่ฉันไลน์ไปบอกวายุ ว่าฉันกลับคอนโดเเล้ว ฉัน: ฉันกลับคอนโดเเล้วนะ วายุ: อืม วันนี้ลูกน้องโทรมาเเจ้งว่ามีเรื่องที่บ่อน อาจจะกลับดึก ฉัน: อ๋อ หรออ วายุ: อืม ครับ ถ้าง่วงก็นอนก่อนเลยนะ ฉัน: เสร็จเเล้วก็รีบมานะ ฉันจะรอ วายุ: คับ อีกนาน ไม่ต้องรอหรอก สิ้นสุด บทสนทนา เวลา 04:00 น. ฉันลุกขึ้นงัวเงีย ตื่นขึ้นมากินน้ำ ไม่รู้ว่าเผลอหลับเมื่อไหร่ มองไปที่เตียงก็ไม่เจอใคร ฉัน: ทำไมป่านนี้ ยังไม่กลับอีกนะ ปกติไม่นานขนาดนี้นิ่ สงสัยงานจะยุ่งจริงๆ // ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง เเล้วไปนอนต่อ เพลียใช้เเรงตบกระหรี่เยอะไปหน่อย ________________ ตัดมาฝั่ง หนุ่มสาวที่กำลังร่ามเซ็กกัน อย่างเมามัน อืมมม ยังเด็ดเหมือนเดิมเลยนะพลอย ซี๊ดด อื้อออ วายุ ฉันเสียงฉัน อ๊าส์ เสียงเนื้อกระทบกันสนั่นหวั่นไหว โดนที่ชายหนุ่มกำลังลุ่มหลงอยู่กับบางสิ่งบางอย่าง ตับบๆๆ ตับบบๆ อ๊าสส์ ซี๊ดดด ทำไมคุณเอามันขนาดนี้เนี่ย อ๊าส์ เเรงกว่านี้หน่อยสิวายุ ไม่ถึงใจพลอยเลย ชายหนุ่มถึงกลับร้องออกมาเมื่อผู้หญิงคนนี้เขารับ การกระทำอันซาดิสม์ของเขาได้ทุกท่วงท่า ต่างกับบางคน