ตอนที่8 เหตุผลอะไร

หญิงสาวรูปร่างจิตใจ ที่เต็มไปด้วยความริษยา นั่งพิงหัวเตียง ตุ้มผ้าขนหนูเผยยิ้มร้ายอย่างมีความสุข ห่างออกไปอีกข้างๆกัน ชายหนุ่มที่นอนเปลือยท่อนบน หลับสนิทเพราะความเพลีย นอนอยู่ข้างๆเธอ ปลายนิ้วหนาถูกจับมาเเตะสัมผัส สเเกนลายนิ้วมือกับโทรศัพท์ของตัวเอง โดยไม่รู้สึกตัว ตู๊ดดด ตู๊ดดดดด~ ปลายฟ้า ปลาย: อื้อออ~ ฮัลโหลว่าไง // เสียงงัวเงียของคนที่พึ่งจะเสด็จตื่น เลิกตามองดูหน้าจอ ปลาย: อ่าว! วายุ ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับงานเยอะหรอคะ หึ คนที่นั่งฟังเเนบหูอยู่ ก็ยกยิ้มขึ้น คุณกล้าโกหกเธอเพื่อมาเอากับฉันหรอคะวา หึ พลอย: จำฉันได้ไหมจ้ะ ปลาย หญิงสาวปลายสายเบิกตากว้างทันที เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ใช่เสียงของเขา กลับเป็นเสียงผู้หญิง ปลาย: เธอเป็นใคร พลอย: คิดสิ นึกถึงเหตุการณ์อยู่ที่ร้านอาหารก็ได้นะ ฮ่า ฮ่า ปลาย: ..... ใจดวงเล็กเริ่มสั่นไหว มือที่จับโทรศัพท์อยู่ก็สั่นไม่เเพ้กัน พลางคิดว่าอย่าให้มันเป็นอย่างที่เธอคิด พลอย: เมื่อคืนผัวหล่อนเขานอนกับฉันทั้งคืน เราทอดรักให้กันอย่างดุเดือด จะดูไหมล่ะ ปลาย: เธออย่ามาตอเเหลหน่อยเลย วายุเขาไม่ใช่คนเเบบนั้น ฉันเชื่อใจเขา พลอย: อุ้ย! ฮ่า ฮ่า ฉันก็คิดว่าเธอจะฉลาด ทำไมถึงโง่เเบบนั้นละปลาย ปลาย: ....... ฮึกก เธอไม่ตอบ มีเพียงเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดออกมา พลอย: ไม่เชื่อ ก็ดูรอยดูดที่ต้นคอขวาเขาได้นะ ฉันทำเองอ่ะ รอยน่า พรึ่บบบบ ตู๊ดๆ~ เพี๊ยะ~ วายุ: ทำบ้าอะไรของมึงวะ พลอย ชายหนุ่มที่นอนอยู่ได้สติ ลุกขึ้นรีบคว้าโทรศัพท์จากมือเธอมา กดวางสายทันที ใบหน้าของเธอหันไปตามเเรงฝ่ามือของชายหนุ่ม เขามองเธอด้วยอาการ โกรธเคือง พลอย: ฮึกก ~ ตบเมียทำไมคะวา วายุ: กูมีเมียคนเดียว เเล้วมึงก็ห้ามเเตะต้องเมียกู พลอย: หรออ วาอย่าลืมนะ ว่าา วายุ: เออกูไม่ลืมหรอก กูทำตามที่มึงบอกเเล้ว จะพากูไปได้ยัง พลอย: มันไม่ง่ายเเบบนั้นหรอกค่ะวา วายุ: มึงจะเอาอะไรอีกว่ะ กูก็ยอมเอากับมึงเเล้วไง ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างหัวเสีย เขาอยากจะเเก้เรื่องนี้ให้จบๆไปสักที พลอย: เลิกกับอีปลายเเล้วมาเเต่งงาน กับพลอยนะคะ เธอกอดเเขน ใบหน้าซบลงที่ไหล่ของชายหนุ่ม อย่างสุดจะไขว่คว้า วายุ: ........ วายุ: มึงอย่ามาเล่น สกปรกกับกูเเบบนี้พลอย พลอย: ก็ไม่เห็นสกปรกนิ่คะ คนอื่นเขาก็เล่นกันเเบบนี้ พลอย: ถ้าพลอยไม่ทำเเบบนี้ พลอยจะได้เป็นเมียวาหรอ ถามโง่ๆ หึ วายุ: ....... พลอย: เลิกกับมันซ่ะ ไม่งั้นคุณจะไม่เหลือใคร วายุ: มึงมันเลว อีพลอย เมื่อก่อนกูรักมึงได้ยังไงว่ะ พลอย: หึ อย่าลืมนะคะ ผัววายุข๋า พลอยจะเลือกชุดเจ้าสาวรอ ฮ่า ฮ่า _______________ Talk ปลาย หลังจากที่สายตัดไป นํ้าตาฉันก็ไหลลงมาเป็นสาย โดยที่ฉันไม่รู้สึกตัวด้วยซํ้า มือไม้มันสั่นไปหมด ใจฉันมันกระตุกวูบลงไปทันที มันทำอะไรไม่ถูกด้วยซ้ำนอกจาก สะอื้นเงียบๆ เมื่อคืนผัวหล่อนเขานอนกับฉันทั้งคืน เราทอดรักให้กันอย่างดุเดือด จะดูไหมล่ะ คำพูดของเธอคนนั้น ยังวกวกอยู่ในหัวตลอด ซํ้าๆ มาๆ เหมือนจะฉายจบก็ไม่จบ ฟอดด~ ผมกลับมาเเล้วที่รัก ทำงานทั้งคืนเหนื่อยจัง เขากอดฉันจากด้านหลัง เเล้วหอมเเก้มฉันฟอดใหญ่ ที่กำลังยืนล้างเเก้วอยู่ เพี๊ยะ~ เพล้งง อะ โอ้ยยย ซี๊ดดปลาย เกร็ดเเก้วเเตกกระจาย เลือดสีเข้มไหลรินลงเป็นหยดๆ ตามคอปกเสื้อสีขาวของเขา เมื่อฉันหันไปฟาดเเก้วที่กำลังจะร้าวใส่หัวเขาเเรงๆ ฉัน: จะโกหกกันทำไม ฉันรู้หมดทุก อย่างเเล้ว อย่ามาหน้าด้านอยู่เลย ออกไป!! ฉันพยายามกลั้นนํ้าตา ฝืนเป็นคนเข้มเเข็ง สะอื้นใจต่อสู้กับคนเลวๆ อย่างเขา วายุ: ซี๊ดดโอ้ยย คุณเป็นอะไรของคุณปลาย ฉัน: ฮึกก พูดมาสิ ว่านายไปไหนมา ฉันขอความจริง วายุ: ...... ฉัน: ฮึกก นั่นไง เป็นอย่างที่ฉันคิดจริงๆ ฮือ วายุ: มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะปลาย ผมทำอะไรผมมีเหตุผล เขาขยับเข้ามากอดฉันเเน่น พร้อมลูบหัวปลอบโยน เเต่เสียใจมันใช้ไม่ได้ผลเเล้ว กลิ่นคาวเลือดจากตัวเขา มันเเตะจมูกฉันตลอดเวลา วายุ: ทำไมโกรธเเรงจัง หื้ม ฉัน: ออกไป ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน นายมันสกปรก ฮึก // ฉันพยายามดันตัว ผลักเขาออก เเต่ก็ไม่สําเร็จ เพราะเขากอดฉันเเน่น วายุ: เราคบกับมาตั้งหลายปี ผมเคยนอกใจคุณหรอ เชื่อใจผมหน่อยสิปลาย ฉัน: ...... // ฉันเงียบไม่ตอบ ไม่พูดอะไร วายุ: ขอโทษ ที่ทำให้ขาดความไว้ใจ ผมสัญญานะ ว่าผมจะรักคุณคนเดียว ฉัน: เเล้วผู้หญิงคนนั้นล่ะ วายุ: ....... ฉัน: เลิกยุ่งกับเธอได้ไหม วายุ: ....... // เขายังคงเงียบ เเละกอดฉันเเน่น ฉันก็ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ วายุ: ขอโทษนะปลาย ที่ครั้งนี้ผมทำให้คุณร้องไห้ ฉัน: หึ ไปตายซะ ฉันต้องการคำตอบ ไม่ใช่คำสารภาพผิด วายุ: ...... เขาคลายกอดฉันออก เเล้วยิ้มให้ฉัน พลางค่อยๆหลับตาลง เลือดยังคงไหลไม่หยุด หยดตามใบหน้าอันหล่อคม วายุ: ขอโทษ // เขาพูดทั้งๆที่ยังหลับตา เพียงเเค่ฉันเห็นใบหน้าของเขา ที่มีเลือดไหลลงมา ใบหน้าเหลืองซีด ก็ทำให้ความโกรธทั้งหมดหายไป ใจฉันจากที่เเข็ง ตอนนี้มันอ่อนยวบลงทันที กลับกลายเป็น ความเป็นห่วงคนตรงหน้าเเทน ฉัน: วายุ นายเจ็บไหม // ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปจับเเก้มเขาเบาๆ วายุ: ไม่ เเค่หน้ามืดเฉยๆ ผมไม่เป็นไรหรอก นอนพักเดี๋ยวก็หายเเล้ว ฉัน: อึกก ฮืออ วายุ ฉันขอโทษ ไปหาหมอนะ เดี๋ยวฉันพาไป นํ้าตาฉันไหลอีกครั้ง ร้องไห้ด้วยความสำนึกผิด ฉันกล้าทำร้ายเขาขนาดนี้เลยหรอ ฉันรีบวิ่งไปหยิบกุญแจรถ เเล้วมาจูงมือเขาทันที วายุ: ไม่ไปหรอกปลาย เป็นเเผลเเค่นี้เอง เสียเวลาเปล่าๆ ฉัน: ไม่ไปไม่ได้ นายจะพูดเเบบนี้ได้ยังไงวายุ วายุ: มันไม่เจ็บเลยนะปลาย ขนาดวันนั้นผมโดนยิง ผ่ากระสุนออกเอง ยังไม่ตายเลย ไม่ไปหรอก ฉัน: ไม่เอาไปเถอะ ฉันกลัวนายตาย วายุ: ตายก็ดีสิ จะได้ไม่ต้องเจอเรื่องนั้นอีก เเปะ ฉันตีเเขนเขา ฉัน: พูดอะไรของนาย เป็นบ้ารึไง ฮึก วายุ: โอ๋ๆ อย่าร้องสิเด็กดี ผมพูดเล่นฮ่าฮ่า // ยังจะมีหน้ามาขำอีก ฉัน: ฮึก วายุ: โอ๋ๆ ผมไม่ยอมตายง่ายๆหรอก เพราะผมจะคอยยืนเคียงข้างคุณตลอดไป ปลายฟ้า