ตอนที่9 เเผนชั่วๆ

Talk วายุ ไคล์: โครตโง่ว่ะ ไอ้ควายย โฬม: ไปกินหญ้าไป่ อายุ 25 เเก่ใกล้จะตายเเล้ว เเก้ปัญญาเหมือนเด็กอนุบาล 2 ราม: ด่าควายกูยังสงสารควาย มึงก็เสือกไปเดินตามเเผนมัน สมควรๆ ผมตัดสินใจนัดพวกมันมาปรึกษา เเละเล่าเรื่องราวที่ผมเอากับพลอยให้ฟัง ก็เป็นอย่างที่เห็นนั้นเเหละ ผม: เเล้วพวกมึงจะให้กูทำยังไง ตอนนั้นสมองกูมันตื้อมันตันไปหมด คิดอะไรก็ไม่ออก ราม: บักจ๊าดง่าว ผม: เออ! กูยอมรับว่ากูโง่ กูเเก้ปัญหาไม่เป็น กูยอมรับเว้ย โฬม: กูจะบอกอะไรมึงนะ ในฐานะที่มึงเป็นเพื่อนโง่ๆ! คนเดียวของกู โฬม: ถ้ามึงจะโตขนาดนี้เเล้ว มึงยังเเก้ปัญหาชีวิต ไม่เป็น กูว่ามึงควรปล่อยปลายไป โฬม: มึงดูเเลเธอกับลูกไม่ได้หรอก ไคล์: กูเห็นด้วยกับไอ้โฬม มึงมีสาระ คิด วิเคราะห์ เเยกเเยะออก ก็วันนี้ละว่ะ ราม: เออ กูเห็นด้วย 10 10 เลย ผมนั่งเงียบคิดตามคำพูดของไอ้โฬม มันก็จริงของมัน ปัญหาเเค่นี้ผมยังเเก้ไม่ได้ กลับเดินไปตามเเผนของโจรซะงั้น ผมจะเป็นหัวหน้าครอบครัวได้ยังไง เเต่ผมก็ไม่มีทางทิ้งปลายไปเด็ดขาด ถึงจะถูกประนามว่าโง่คิดไม่เป็นก็เหอะ ผม: เเต่กูรักปลาย กูขาดเธอไม่ได้ โฬม: ปล่อยเขาไปเจอคนฉลาดๆเถอะ ราม: เจ็บสุดก็เสียตัวให้กระหรี่นี้เเหละ โครตเสียศักดิ์ศรีเลย เฮ้ออ~ เพื่อนเขาปลอบใจกับเเบบนี้หรอวะ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์วันนั้นมันก็ทำให้ผมปวดใจขึ้นมา กูทำอะไรลงไปวะ โถ่เว้ย!! เหตุการณ์วันนั้น ร้านอาหาร พลอย: วา เดี๋ยวพลอยไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เมื่อปลายไปเข้าห้องน้ำได้ไม่นาน พลอยก็ตามไป ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะจะห้ามให้เธออั้นเยี่ยวก็คงไม่ได้ เวลาผ่านไปนาน ทั้งสองคนก็ยังไม่กลับมา จนผมสงสัยว่าคงจะพากันตกส้อมตายไปเเล้ว เเต่ก็ไม่ได้ตามไปดู จนพลอยเดินกลับมา ในสภาพที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง ใบหน้ามีรอยฝ่ามือทั้ง 5 นิ้วซึ่งผมมั่นใจว่าเป็นของอิเมียปลายคนสวยเเน่นอน พลอย: วาคะ พลอยมีเรื่องจะคุยด้วยเจอกันที่โรงรถนะ พลอยพูดจบก็เดินนำไป ผมจึงรีบเช็ดบิล เเล้วตามพลอยไป เพราะผมก็อยากรู้ว่าเรื่องอะไร พอถึงโรงรถ พลอยก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดู พลอย: คุณรู้จักผู้หญิงในรูปนี้ไหมคะ ใช่เเม่คุณหรือปล่าววายุ ผมถึงกลับตกใจเมื่อเห็นรูปในมือถือพลอยคือเเม่ผม ที่ถูกมัดเเขนขาไว้กับเก้าอี้ ใบหน้าถูกซ้อมอย่างปานตาย ตั้งเเต่ที่พ่อเลิกกับเเม่ไป ตอนผมเด็กๆ เพราะพ่อเเอบมีเมียน้อย เเล้วเเม่จับได้ นี้คือสาเหตุที่ผมไม่กล้านอกใจปลาย เเล้วทั้งสองก็เลิกกันไป พ่อก็พาเมียน้อยเข้ามาอยู่ในบ้าน เธอคอยตบคอยตีทำร้ายผมตลอด จนผมเสียสติกลัวไปช่วงหนึ่ง เเละไม่รู้ว่าอาการโรคจิตมันเกี่ยวกันไหม เพราะตอนนั้นขนาดยุ่งมากัดผมยังไม่กล้าตบ ต่อจากนั้นเเม่ก็เดินไปตามทาง โดยผมก็ไม่รู้ว่าเเม่ผมไปอยู่ที่ไหน ตอนนี้ผมเห็นเเม่ผมเเล้วในโทรศัพท์ของพลอย พลอยเธอเป็นลูกสาวมาเฟีย อำนาจใหญ่คับฟ้า พ่อผมเป็นคนเเนะนำเราให้รู้จักกัน เราคบกันสมัยเรียนมหาลัย เธอจะรู้เรื่องทุกอย่างของผม เธอนิสัยดีมาก น่ารัก ใสซื่อ นั้นเมื่อก่อน ผม: นี้มันอะไรกันพลอย มึงไปเอารูปมาจากไหน // ผมกำหมัดเเน่น นิ่งไปชั่วขณะก่อนจะถามเธอไป พลอย: หึ // เธอหัวเราะออกมา ก่อนจะวีดีโอคอลกับใครก็ไม่รู้ จะให้ผมฆ่ายัยเเก่ นี้ไหมคับคุณหนู เธอเปิดให้ผมดู เป็นภาพที่ผู้ชายสวมชุดสีดำกระชากผมเเม่ผมอยู่ ซึ่งมันทำให้ผมโกรธอยากจะฆ่ามันทั้งเป็น เเต่ก็ทำไม่ได้ ผม: มึงจับเเม่กูไปทำไมพลอย มึงต้องการอะไร มึงบอกกูมา //ผมบีบข้อมือมันเเรงๆ ด้วยความโกรธเเค้น พลอย: วาก็น่าจะรู้นิ่คะ ว่าพลอยอยากได้วาคืนเเค่ไหน ผม: มึงบอกมาว่า มึงจับตัวเเม่กูไปไว้ที่ไหน ก่อนที่กูจะฆ่ามึงตรงนี้ // ผมมองภาพเคลื่อนไหวในโทรศัพท์ก็ยิ่งทำให้ผมยิ่งคุมสติไม่อยู่ พลอย: อุ้ยย!! ใจเย็นๆสิคะ พลอยจะบอกคุณเเละพาคุณไปหาเเม่คุณเเน่ค่ะ พลอย: เเต่คืนนี้ คุณต้องไปนอนกับพลอย // มันเอามือสกปรกๆ มาจับหน้าอกผมค่อยๆ ลูบไล้ไปมา ผม: เอามือของมึงออกไป กูไม่เอากระหรี่เเบบมึง // ผมปัดมือมันเเรงๆ พลอย: เเล้วตอนนี้คุณมีทางเลือกหรอคะวา อย่าลืมนะว่าชีวิตเเม่คุณอยู่ในกำมือพลอย พลอย: เเค่มาเอากับพลอยทั้งคืน เเม่คุณก็จะปลอดภัยเเล้ว เเละคุณก็จะได้พบเเม่คุณด้วย ยังไงคะวา พลอย: ตกลงไหม เพี๊ยะ ~ พั๊วะะ~ กริ๊ดดด ฮืออฮือ อย่าทำฉันเลย วายุนั่นใช่ลูกไหม ช่วยเเม่ด้วย ฮือ เพี๊ยะ~ หุบปาก!โอ้ยย ฮึก อย่าทำฉันเลย ในหัวของผมตอนนั้นมันตื้อ มันตันไปหมด ผมคิดอะไรไม่ออก นอกจากจะช่วยเเม่ผม เพราะผมก็ไม่กล้าอกตัญญูต่อเเม่ผมหรอก เสียงในโทรศัพท์เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เสียงผู้หญิงกรีดร้องอย่างทรมาน ผสมกับเสียงทำร้ายของไอ้พวกเหี้ยนั้น ผม: ถ้ากูเอากับมึง มึงจะปล่อยเเม่กูไปใช่ไหม // ผมตัดสินใจพูดออกไป พลอย: ใช่ค่ะ เเค่นี้เอง ผม: กูตกลง มึงบอกพวกมันเลิกทำร้ายเเม่กูก่อน พลอย: พอได้เเล้ว เดี๋ยวเเม่ผัวฉันจะตาย ฮ่าฮ่า หลังจากนั้นเรื่องก็เป็นเเบบนั้นเเหละ ปลายโทรมา ผมเลือกที่จะโกหก ผมไม่อยากทำให้เธอต้องเป็นห่วง หรือเสียใจ เรื่องนี้ผมจะเเก้ไขมันเอง ตัดมาปัจจุบัน ไอ้พวกเพื่อนไม่รักดี มันจ้องหน้าผมอยู่ ไคล์: เเล้วมึงจะเอาไง ในเมื่อเอากับมันเเล้ว มันไม่ยอมปล่อยเเม่มึงไป ราม: มึงจะยอมมัน จนเสียปลายไปหรอ ผม: กูไม่รู้ เเต่กูไม่อยากเสียเเม่กูไป โฬม: ถ้ารู้อย่างนี้นะ กูหัดคบเพื่อนมาเฟียดีกว่า โฬม: ไม่น่ามาคบ เพื่อนกากๆเเบบพวกมึงเลย ใช้เเต่หรรมเป็นอย่างเดียว ผม: ไอ้ควย เเทนที่มึงจะบอกว่าเราจะไม่ทิ้งกัน ไคล์: เเต่กูไม่ได้เงิน 5,000 ผม: ..... ราม: ตกลงมึงไม่บอกเมียมึง ผม: ไม่ เธอคงรับไม่ได้เเน่ๆ ที่ต้องรู้ว่ากูเอากับอีพลอย เเล้วมาเอากับเธอ ติ้งง เสียงไลน์ผมดังขึ้น ผมเปิดดู เป็นพลอยส่งคลิป ที่ผมมีอะไรกับเธอมาให้ดู นี้มันถ่ายตอนไหนวะ พลอย: พลอยรอคำตอบจาก คุณผัวอยู่นะคะ พลอย: เลือกเอานะ ว่าจะเลือกเเม่บังเกิดเกล้าของคุณ หรืออีปลาย พลอย: เเต่ถ้าเลือกพลอย เเม่คุณก็จะรอด ส่วนอีปลายก็จะไม่ได้เป็นเมียลูกน้องฉัน ฮ่าฮ่า พลอย: อ่ะ ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก ฮ่า ฮ่า ฮ่า พลอย: พลอยจะทำทุกอย่าง ที่ทำให้ได้วายุคืน เเม้เเต่จะต้องฆ่าทุกคนก็ตาม ผมปิดโทรศัพท์ลง พลางหลับตานึก ใครจะไปรู้ล่ะ ว่าตอนนี้นํ้าตาผมมันไหลค่อยๆไหลออกมา เมื่อต้องรู้ว่าจะต้องเลือกใคร หรือจะไปเป็นผัวอีพลอย