ตอนที่17 เช็ดนํ้าตา

ฉันวิ่งออกมาด้วยใจที่ไม่อยากจะเชื่อในสายตา ว่าคนที่รักกันเขาทำกันอย่างนี้ นี้คือสิ่งตอบเเทนของเขา ในความรักของเราใช่ไหม ความรัก ความใส่ใจทุกอย่างที่ฉันป้อนให้เขา ทำไมถึงไม่เห็นค่า กับไปลากเอาชะนีร่านคxย ที่ไหนมาเยจนหัวปักหัวปำ ฮึก ! ฉันนั่งสะอื้นร้องไห้อยู่ในรถเเท็กซี่ เมื่อโบกขึ้นมาได้ไม่นาน ในตอนนี้คนที่ฉันต้องมากที่สุดคือเพื่อน ครืดดๆ ตู๊ดดดๆ ~~ เหม่ยลี่: ฮัลโหล นางฟ้าพูดค่าา ฉัน: ฮึก อีเหม่ย! เขาทิ้งกูไปเเล้ว เขาเลือกอิซ่องโสเภณี ฮึกทำไม กูสู้เขาไม่ได้รึไง // ฉันร้องไห้ระบายความในใจออกมาอย่างบ้าคลั่ง เหม่ยลี่: ห้ะ! อิปลาย มึงใจเย็นๆนะ อย่าพึ่งร้อง ตอนนี้มึงอยู่ไหนตอนนี้ ฉัน: อึก กูกำลังจะไปหาพวกมึง คอนโดเพื่อนฉัน พอมาถึงฉันก็เล่าทุกอย่างให้พวกมันฟัง บวกกับระบายควายในใจที่กดดันอยู่ภายในหัว ไหนจะลูก ที่ฉันตั้งใจว่าจะเลี้ยงคนเดียวโดยไม่พึ่งเขา เเพรวา: กูไม่คิดนะว่าผัวเก่ามึงจะโง่ขนาดนี้ มีของลํ้าค่าอยู่กับมือ เเต่ไปเลือกเย อีกระหรี่heกลวงสาธารณะนั้น // อีเเพรวาตบไหล่ฉันเบาๆ จีน่า: มึงไม่ต้องเสียใจปลาย มึงสวยหาผู้ใหม่ค่ะ ปล่อยควายไปอยู่กับเหี้ยเถอะเพื่อนรัก // อีจีน่าพูดไปยื่นเช็ดชู่ให้ฉัน ฉัน: ฮึก กูลืมเขาไม่ได้ คนเคยบอกรักกันทุกวันนะพวกมึง ฮือ ต่อไปนี้ใครจะห้ามไม่ให้กูเคียว เหม่ยลี่: ไม่มีคนห้ามมึงก็เคียวให้ถึงที่สุดเลยอีปลาย เเรดอย่างพวกเราอย่าร้องไห้กับหรรมนานค่ะ ต้องรีบหาหรรมใหม่ // พูดจบมันก็ยื่นโทรศัพท์ฉัน ที่กดเเอดไลน์ผู้ชายงานดี 20 คนไว้เเล้ว ฉัน: อะไรหนะ อีเหม่ย เหม่ยลี่: ผู้ชายค่ะอิดอก กูอุตส่าห์เอามาประเคนมึงถึงที่เเล้ว มึงไม่จัดการกูก็ไม่รู้จะพูดยังไงเเล้วนะ // มันพูดเเล้วชูโทรศัพท์วิบวับๆ ให้ฉันมอง ผู้ชายก็เด้งไลน์มาทีละ 3-4 คน บางคนก็หนุ่มกล้ามเเน่น ซิกเเพ็คมาเป็นลอนๆ บางคนก็หนุ่มหล่อ หน้าใส ระดับเด็กน้อย หลอกเยง่ายก็มี เชิญชวนให้นางเอกเเสนดีอย่างฉัน กลายร่างมาเป็นชะนีน้อยทันที กรี๊ดด!! ผู้ชายย!! อินี้จะจับทำหลัวให้หมดคอยดูเถอะ ปับบ~ ฉันรีบคว้าโทรศัพท์จากอีเหม่ย มากดตอบเเชทหลัวทั้งหลายทันที ใจเต้นตุ๊บๆ มือก็พลางปาดน้ำตาออก ตาเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น เป็นโสดไม่มีผัวคุมมันดีอย่างนี้นี่เอง รู้งี้ฉันจะไม่มีผัว ฉัน: หูวววว มีเเต่คนงานดีๆ ทั้งนั้นอ่ะมึง คนนี้ก็หล่อมาก คนนี้คุยเก่งมากอ่ะเเก โอ้ยย คนนี้ก็อ้อนเก่ง คนนี้ก็ชวนคุยเเต่เรื่องอัปรีย์ โอ้ยยดีต่อใจข้าน้อยเหลือเกิน กราบขอบพระคุณมึงมากนะอีเหม่ย ฉันพูดออกมาอย่างเรียบร้อย พองาม ไม่ตื่นเต้นจนเกินตัวหญิง ว่าไม่กี่วิที่เเล้วฉันร้องไห้หนักมาก เเต่พอมาเจอผู้ชายเท่านั้นนํ้าตากับเหือดเเห้งหายไปอย่างอัตโนมัติ จีน่า: กูว่าถ้ามันเป็นชะนีจริงๆมันคงเเหกปากร้อง ผัวๆ ไปนานเเล้ว ฉัน: ตอนนี้กูก็ร้องได้นะ พวกมึงจะฟังไหม ผะ ผั เหม่ยลี่: หยุดจ้ะหยุดจ้ะ สต๊อบปากมึงไว้เลยจ้ะ เเพรวา: เบาได้เบา เมื่อกี้นี้มึงยังร้องไห้หาไอ้วายุอยู่เลย ฉัน: อย่าพูดถึงมันค่ะ อดีตก็อยู่ส่วนอดีต คนอย่างปลายฟ้า ไม่ร้องไห้กับควายนานหรอก ในเมื่อเขาไม่รักฉัน กล้าไปเอากับหญิงอื่น ฉันจะรักเขาไปทำไม ถึงเเม้ความทรงจำดีๆจะยังไม่ลืมก็เถอะ เเต่คนอย่างอีปลายก็หยุดร้องไห้เพราะผู้ชายนี้เเหละจ้ะ ถัดมาอีก 5 วัน โรงพยาบาล วันนี้ฉันมาฝากครรภ์ ให้กับลูกน้อยคนเดียวของฉัน ที่ท้องมา 2 เดือนเเล้ว อีกเเค่ 7 เดือนสินะ ที่ฉันจะได้เห็นหน้าลูกรักของฉันคนเดียว ฉันเดินมาลานจอดรถ เปิดประตูรถออก วันนี้ฉันขับรถมาเองคนเดียว คุณเเม่เลี้ยงเดี่ยวจะให้ใครขับมาให้ล่ะ ต้องเข้มเเข็ง ทำทุกอย่างเพื่อลูก อีกอย่างคือฉันย้ายมาอยู่คอนโดฉันคนเดียว ไม่อยากรบกวนใคร อิพวกนั้นก็เป็นห่วง เเต่ฉันก็บอกว่าฉันดูเเลตัวเองได้ มันก็เเวะมาเล่นด้วยเสมอ ตุ๊บบบ~อะ โอ้ยยย~ ร่างกายของเหมือนถูกถีบจากข้างหลัง เมื่อกำลังก้มจัดของอยู่ เเต่ฉันก็หาที่จับเกาะเพื่อยึดไม่ให้ท้องกระทบกระเทือนได้ ขวับบ~ พอตั้งหลักได้ ฉันก็หันหลังไปมองคนที่ถีบฉันทันที ก็เห็นอิหน้าปลวกเเคะ ยืนยกยิ้มขึ้น ข้างกายมีลูกน้องหุ่นกำยำยืนอยู่สองคน ฉัน: มึง อีพลอย มึงกล้าถีบกูหรอได้ เดี่ยวกูถีบคืนให้ // ฉันจ้องมันตาเขม็ง มือก็จับท้องตัวเองไว้ เตรียมยกขาขึ้นกระโดดถีบชะนี ตุ๊บบ~ พรึ่บ~ ฮ่า ฮ่า คิดว่าจะเเน่ ฉันกระถีบมันเเต่พลาดเมื่อลูกน้องมันมาบังไว้ เเละโดนฝ่าตีนอีปลายถีบเเทนเต็มๆ อีพลอย: โถ่ๆ ใจเย็นๆสิจ้ะปลาย ฉันไม่ได้ตั้งใจถีบเธอเลยนะ มันก็เเค่การทักทายหนะ อย่าโง่สิ! ฉัน: กูไม่ได้โง่เว้ย อย่างน้อยกุก็ไม่ได้เเย่งผัวใครนิ่ ทักทายเเบบนี้เชิญไปทักทายเเม่มึงเถอะจ่ะ อีพลอย! // พูดจบฉันก็เบะปากมองบนขาเตรียมก้าวจะขึ้นรถมาขับตำกระหรี่ อีพลอย: หึ เดี๋ยวก่อนสิ เราไม่ได้จะมาหาเรื่องเธอเลยนะ เราเเค่จะมาบอกว่า เรามาฝากท้องลูกของวายุหนะ เรากำลังจะเเต่งงานกัน เรารักกันมากๆเลยนะ เอากันทุกวันด้วย // มันพูดจบก็ยิ้มขึ้นอย่างผู้ชนะ เมื่อเล่าถึงเขาคนนั้น เเต่เสียใจในสายตาฉันมันน่าสมเพชมากกว่า ฉัน: หรอ! งั้นก็เชิญสมสู่กันตามสบายนะ ของเน่าๆอย่างนั้นฉันให้ฟรีๆ ไม่คิดตัง ไปละบาย // ฉันพูดขึ้นอย่างไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะโบกมืองามๆ บ๊ายบายมัน พลอย: เดี๋ยว! // ฉันหยุดนิ่งไปสักพัก เเต่ก็ไม่สนใจ พลอย: กูบอกให้หยุด พวกมึงจับตัว อีกระหรี่นี่ไว้ กูจะทุบท้องมันให้เเหลกเอง พวกมัน 2 คนเข้ามาจับตัวฉัน ฉันพยายามดิ้นสู้เเละขัดขืน ไม่ให้พวกมันเข้ามาเเตะเนื้อต้องตัว ฉึด~ ฉันหยิบมีดในกระเป๋าสะพายออกมา ปลายมีดเเหลมชี้ไปหาพวกมัน ฉัน: ถ้าพวกมึงเข้ามา เเม้เเต่ก้าวเดียว กูเเทงไม่ยั้งเเน่ // ฉันจับมีดเเน่น สายตาจ้องคมกริบ พวกมันพากันหยุดชะงักลง พลอย: ไม่ต้องไปกลัวมัน ไปจับตัวมันไว้ เป็นถึงลูกน้องพ่อกู เเค่มีดเล่มเดียวพวกมึงกลัวอะไร พรึ่บบ เฉียดด ปักก อ้ะ โอ้ยย พวกมันจับมือที่ฉันถือมีดไว้เเน่น ก่อนจะหักข้อมือ จนมีดหล่นร่วง เเละขึงจับตัวฉันไว้เเน่น เพี๊ยะ~ หน้าฉันชา ไปตามเเรงตบ เมื่ออีพลอยมันเดินเข้ามาจิกหัวตบ พลอย: นี้สำหรับที่มึงเเย่งผัวกู เพี๊ยะ~ มันตบหน้าฉันอีกข้าง จนมีเลือดติดมุมปาก พลอย: นี้สำหรับที่วายุเขารักมึงหมดใจ เพี๊ยะ พลอย: เเละนี้ สำหรับที่กูเกลียดมึง เพี๊ยะ เพี๊ยะ~ ใบหน้าฉันชาจนไม่ไหว มันเจ็บไปหมด เเขนสองข้างก็โดนลูกน้องมันจับไว้ เเต่ขาฉันยังมีนิ่ ตุ๊บบบ~ ฉันกระโดดถีบท้องมันเข้าอย่างจัง จนมันล้มลง เเล้วค่อยๆผยุงตัวลุกขึ้น พลอย: หึ เก่งดีนิ่ มีคำอะไรจะพูดก่อนลาโลกไหม มันเดินเข้ามาพร้อมกับถือกระบอกปืน เล็งมาที่ท้องฉัน ฉัน: มะ มึงจะทำอะ อะไร // ฉันนิ่งตกใจไป ถ้ามันยิงมาจริงๆ เเล้วลูกฉันตายจะทำยังไง ฉันจะไม่ยอมเสียลูกไปเด็ดขาด พลอย: มึงคงไม่อยากเก็บลูกที่ได้จากการสมสู่ผัวคนอื่นไว้หรอก กูก็เเค่จะช่วยฆ่ามันทิ้งไง ปังงงง~~ กรี๊ดดดด~~ อึกกกก~