ตอนที่18 หมอกร

พลอย: มึงคงไม่อยากเก็บลูกที่ได้จากการสมสู่ผัวคนอื่นไว้หรอก กูก็เเค่จะช่วยฆ่ามันทิ้งไง เฮ้ยย!! จะทำอะไรน่ะ ปังงงง~~ กรี๊ดดดด~~ อึกกกก~ ตุ๊บบ~ เหมือนมีบุรุษขี่ม้าขาวสวมชุดกราวพุ่งตัวเข้ามาถีบอีพลอยจนล้มลง กระสุนปิวเล็งไปโดนเเขนลูกน้องของมัน ฉันจึงรีบผลักพวกมันออกทันที เเล้ววิ่งไปหาเขา ปับบ~ เขาจับอีพลอยลุกขึ้น มือหนารัดที่คอ ปือจ่อที่ขมับมัน เเล้วขยับมายืนกำบังฉัน ที่ยืนอยู่ข้างๆเขาผู้นั้น ลูกน้องอีพลอยมันก็ยกปืนขึ้นชี้เล็งมาทางเขา วางปืนลง ไม่งั้นอีนี้ตาย อีพลอย: วางปืนลงสิว่ะ ไอ้พวกโง่ // มันมองปลายกระบอกปืนที่จ่อขมับ อย่างลุกลี้ลุกลน พวกมัน: มึงอย่าทำอะไร คุณหนูนะเว้ย เเกร็กก!! กูบอกให้วางปืนลง ออกห่างจากตัว ไม่งั้นพวกมึงเตรียมรับศพนายมึงได้เลย เขารันปืนจนเสียงดัง เเกร็กอีกครั้ง อีพลอย: วางเร็วๆสิ จะยืนบื้ออยู่ทำไม พวกมัน: ครับๆ คุณหนู พวกมันก้มลงมาวางปืน ปึบบบ ยกมือขึ้น พวกมันก็ทำตาม พรึ่บบ~ เขาผลักอีพลอยจนล้มหน้ากระเเทก เเล้วเดินไปเก็บกระบอกปืน พวกมันก็พากันวิ่งหนีไป จนสุดสายตา คุณเป็นอะไรไหมครับ เขามาดูอาการฉัน ฉัน: ปะ ปล่าวค่ะ ฉันไม่เป็นไร ต้องขอบคุณ คุณหมอมากเลยนะคะ ที่ช่วยไว้// ฉันพนมมือไหว้ขอบคุณเขา ที่สวมชุดกราวคุณหมอยืนยิ้มให้ฉัน ถ้าหากไม่ได้เขาช่วยไว้ฉันกับลูกคงสิ้นลม อ๋อ ผมยินดีครับ ผมเป็นเเพทย์ก็ต้องช่วยเหลือคนเป็นธรรมดา เขายืนเกาหัวยิ้มๆ ว่าเเต่คุณชื่ออะไรนะ ผมชื่อหมอกรนะ เเต่สำหรับคุณเรียกพี่หมอกรก็ได้ครับ ฉัน: ฉันชื่อปลายค่ะ หมอกร: อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ มาเดี๋ยวผมทำเเผลให้ คงเจ็บน่าดู // เขาขยับมาใช้นิ้วโป้งเช็คเลือดที่มุมปากให้เบาๆ ซึ่งฉันก็ขัดขืนเล็กน้อย เเต่เขาก็ส่งสายตาดุๆ มามองฉัน ฉัน: เอ่อ! ไม่เป็นไรค่ะคุณหมอกร เเผลเเค่นี้เอง // ฉันปัดมือเขาออก หมับ~ หมอกร: อย่าดื้อสิครับ คนไข้ของผม มาเดี๋ยวพี่หมอจะรักษาให้หายเป็นปลิดทิ้งเลย ทันทีที่ฉันปัดมือเขาออก เขาก็ขว้ามือจับเเขนฉัน เดินมายังห้องหนึ่ง น่าจะเป็นห้องทำงานของหมอ เขาให้ฉันนั่งลงตรงโซฟา ก่อนจะเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาล มาทำเเผลให้ หมอกร: อ่ะเสร็จเเล้วคับ อ่ะเเฮ่ม! คุณอย่าจ้องตาผมสิ ผมเขินเป็นนะ // ทันทีที่หมอท้วง ฉันก็รีบหลบสายตาทันทีเมื่อเผลอจ้องตาหมอตอนไหนก็ไม่รู้ เเล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ยอมรับเลยว่าเขาเป็นคนที่มีความดึงดูดในตัวสูงมาก เเต่ฉันไม่จับหมอทำผัวหรอก ฉันยังไม่พร้อมที่จะมีใคร หมอก็ยิ้มหัวเราะในลำคอบวกกับกลั้นขำเเล้วยิ้ม ฉัน: คุณหมอยิ้มอะไรหรอคะ รู้เเหละเเต่เเกล้งทำเป็นไม่รู้ หมอกร: หึ่ ป่าวหรอกครับ เเค่เห็นว่ามันน่ารักดี // หมอกรพูดเบาๆพลางใช้มือเกาหัวก้มหน้ายิ้มอายๆ ฉัน: ??? // ฉันถึงทำหน้างงทันที จะน่ารักอะไรเเค่ทำเเผล หมอกร: 555 อย่าสนใจเลยครับ ว่าเเต่คุณปลายเป็นอะไรมาหรือครับ ถึงมาตรวจที่โรงพยาบาล ฉัน: ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ เเค่มาฝากครรภ์เฉยๆ // พอฉันพูดอย่างนั้น หน้าหมอกรก็จ๋อยลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่เหลือเเม้เเต่รอยยิ้ม หมอกร: อ่อครับ เเล้วคุณท้องได้กี่เดือนเเล้ว เเฟนไม่มาด้วยหรอครับ ฉัน: พึ่งได้ 2 เองเดือนค่ะ เเฟนฉันเขาตายเเล้วค่ะ ฉันคุณเเม่เลี้ยงเดี่ยว // พอฉันพูดจบ หมอกรก็ยิ้มขึ้นมาทันทีทันใด หมอกร: อ๋อ จะ จริงหรอครับ ผมดีใจจัง อ่าวไม่ใช่ ผมเสียใจด้วยนะ // เขาเหมือนจะเสียใจเเต่ก็ไม่ มันเหมือนดีใจกว่าด้วยซํ้า ทั้งใบหน้าเเละนํ้าเสียง ฉัน: ...... หมอกร: เดี๋ยว ผมไปส่งนะ เผื่อพวกมันตามไปทำร้ายคุณอีก ผมจะได้ปกป้อง ฉัน: เอ่ออ ไม่ดีกว่าค่ะ เสียเวลาคุณป่าวๆ ฉันปกป้องตัวเองได้ หมอกร: ไม่หรอกครับ ตัวเล็กเเค่นี้ อย่าพูดใหญ่เลย ผมไม่ได้ว่านะ เเค่เป็นห่วง พูดจบเขาก็กระชากจูงมือฉันมาที่รถฉันจอดทันที ฉัน: คุณไม่มีงานทำหรอคะ ฉันเกรงใจขับรถกลับเเค่นี้เอง // ฉันพยายามยื้อรั้งถามเขาอีกครั้ง หมอกร: วันนี้ผมว่างทั้งวันครับ ที่เหลือก็มีเเต่ งานปล้นหัวใจคุณล้วนๆ หมอกรเลิกคิ้วพูด พร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหยิบกระเป๋าฉันมาควนหากุญเเจรถ ฉบับเหมือนคนรู้จักกันมานาน พอเขาส่งฉันเสร็จ ก็โบกเเท็กซี่กลับไปเอารถ เพราะบังเอิญอยู่คอนโดเดียวกัน ห้องตรงข้ามกันอีกต่างหาก Talk หมอกร คนนี้เเหละ เเม่ของลูก เเค่ผมเห็นเธอครั้งเเรกด้วยใบหน้าที่กำลังกลัว เนื้อตัวสั่นคลอน ก็อยากปกป้องเธอขึ้นมาทันที เเววตาเธอมีเสน่ห์ดึงดูดใจผมทุกครั้ง ที่สบตา Talk พลอยชะนี มันเป็นใคร ถึงกล้ามาทำอย่างนี้กับฉัน หญิงสาวนั่งกอดอกเอาเเต่ใจ โวยวายใส่ลูกน้อง มันว่ามันน่าจะเป็นหมอครับ มันกล้าดียังไง มาช่วยอีปลาย หึ พวกเเกไปเตรียมรถ ฉันจะไปโกดังร้าง ไปจับเเม่ผัวมาขู่ผัว ฮ่า ฮ่าา เธอหัวร้องออกมาอย่างสะใจเมื่อคิดถึงเรื่องที่จะได้ตามปรารถนา Talk วายุ เเกร่กก ก๊อบบเเก๊บบ เสียงเหยียบใบไม้จากการขยับตัวของผม อยู่หน้าโกดังร้าง ห่างไกลเมืองใหญ่ ดวงตาคมกริบ ใบหน้าเเละจิตใจมีเเต่ความโกรธเกลียดที่อยากจะชำระ เฝ้ามองอยู่หลังพุ่มไม้ ที่สืบมานาน วางเเผนอย่างรอบคอบ ว่าจะช่วยยังไง เเต่ทุกอย่างก็สายสิ้นไปเเล้ว ผมจึงไม่รอช้าอีกต่อไป ผม: มึงกล้าทำให้กูเสียลูกเสียเมียไป กูก็จะทำให้มึงตายทั้งเป็นด้วยความโรคจิตของกู // ผมพ่นลมหายใจออกมา เตรียมตั้งสติ กับสายตานับ20 กว่าคู่ กำลังจ้องเล็งอยู่กับผม บรืนน บรืนนน~ ราม: เฮ้ยไอ้วายุ อีพลอยมาว่ะ // ผมมองตามรถที่จอด หญิงสาวไร้ค่าเดินลงมาใบหน้าด้านเเตก สองขาก้าวเข้าไปในโกดัง ผม: หึ มาก็ดีกูจะได้บุกครั้งเดียว ผมใช้กระบอกปืนเหน็บกางเกง มีดสั้นซ่อนไว้ในรองเท้าบู๊ท กระเป๋าสะพายก็เตรียมพบเครื่องสังหาร ผม: มึงต้องตายอย่างทรมาน เหมือนที่กูกำลังเป็น