ตอนที่19 พลอยชะนีลาโลก

มึงต้องตายอย่างทรมาน เหมือนที่กูกำลังเป็น เเกร๊กกก เสียงชักปืนของลูกน้องนับ 20 คน ทันทีที่ผมส่งสัญญาณผายมือ เตรียมตัวเล็งยิงกระหน่ำ โจมตีเเบบไม่ให้รู้ตัว ผม: หึ ห้ามใครยิงอีชะนีหน้าขาวนั่น เพราะกูจะทรมานมันเอง // ผมออกคำสั่ง ก่อนจะเริ่มศึกให้เเก่อีนรกนั้น เเกร็กก~ ปั้งง~ ปั้งงๆๆ เสียงยิงปืนนับ 20 กว่านัดดังรวมกัน นัดเเรกผมคนเปิด ก่อนที่ทุกคนจะยิงตามหลังมา โถมใส่พวกมัน ที่พากันวิ่งหน้าตื่นออกมา ตายเรียบอย่างราบคาบ ปั้งงๆ ปั้งงงๆ พวกมันยังตายไม่หมด วิ่งออกมาหาที่กำบัง ยิงสวนฝ่ายพวกผมมาไม่ยั้งทันที ภายในบริเวณได้ยินเเต่เสียงปืน ยิงสวนกันกระหนํ่า ซึ่งไม่รู้ว่าลูกไหนเป็นของฝ่ายไหน ศึกนี้ใช้เพียงสมองเเละทักษะเท่านั้น ซึ่งอย่าด่าผมว่าผมไม่มี ปั้งงงๆ ปั้งงงๆ ~ เสียงปืนยังคงปะทะกันเรื่อยๆ ไม่มีหยุดหย่อน ฟิ้วววววว~ โฬม: เฮ้ยย ระเบิด // ทันทีที่ไอ้โฬมเตือน ลูกระเบิดก็มาลอยมาจากฟ้า มุ่งหน้ามาหาฐานทัพพวกผมทันที ผม: เฮ้ยย! ระวังหมอบบ!! // พวกผมรีบมากันหมอบตํ่าลงที่สุด หลังจากสิ้นเสียงผม ตู้มมมม~ เกร็ดระเบิดที่พัดไฟร้อนมา จนพวกผมที่หมอบอยู่ ร้อนหลังผ้าวๆ เเต่คนเหี้ยๆ อย่างผมมันไม่ตายง่ายหรอก ผม: พวกมึงยิงสกัดพวกมันไว้ กูจะอ้อมไปช่วยเเม่กูทางด้านหลัง ไคล์: เออๆ ระวังตัวด้วย ผม: อืมม ปั้งงๆ ปั้งงงๆ พวกผมยิงปืนกระหน่ำรัวทันที ผมจึงค่อยๆ ไหวตัว เเอบเข้าไปทางด้วยหลัง นั่งหลบอยู่หลังกล่อง เห็นผู้หญิงวัยกลางคนมัดเเขนขาติดกับเก้าอี้ไว้ สภาพลมหายใจรวยริน ซึ่งนั้นคือเเม่ผมที่มันจับมาขู่ ตัดไปอีกฝังเห็น อีพลอยยืนอยู่กับลูกน้อง 3-4 คน เพราะที่เหลืออยู่ข้างนอกหมด พรึ่บบ ตุ๊บบ ผมที่กำลังใส่ลูกกระสุนอยู่ ลุกขึ้นยืนระหว่างที่ลุกก็ทำให้กล่องตกจนพวกมันรู้เล็งปืนมาทางผม หมดทุกตัว พลอย: ฉันก็คิดว่าคุณจะทนโง่ซะอีก วายุ ผม: มึงปล่อยเเม่กู เดี๋ยวนี้ไม่งั้นกูจะยิง // ผมเล็งปืนไปหามันทันที ส่วน 4-5 ตัวนั้นก็ไม่เเพ้กัน เล็งปืนมาที่ผมด้วย เเม่: วายุลูกช่วยเเม่ด้วย ฮึก ผม: เเม่ไม่ต้องกลัวนะ ผมมาช่วยเเล้ว มึงจะเอาไงอีพลอย จะลาโลกเลยไหม พลอย: อุ้ย! ใจเย็นๆสิคะ คุณคิดว่าปืนกระบอกเดียวของคุณ จะสู้พลอยได้หรอ ฮ่าฮ่าๆ // ผมมองเพื่อนๆของผม เดินมากับลูกน้อง ที่จัดการพวกข้างนอกหมดเเล้ว เหลือเเต่พวกขยะข้างในที่ต้องสุมทิ้ง ปั้งๆ ปั้งๆ ปัง~~ กระสุนพุ่งยิบยิงลงกลางหลังพวกมัน 5 คนจากฝีมือเพื่อนผม ขนล้มนอนลงตายดับโครตเง่า จนเหลือเเต่อีพลอยคนเดียว พลอย: เฮือกก!! // มันตกใจลุกลี้ลุกลน จนไปไม่เป็น พวกเพื่อนผมก็เริ่มเข้าไปจับตัวมันไว้ ผมจึงรีบวิ่งไปช่วยเเม่ ใช้มีดตัดเชือกออกทั้งเเขนเเละขา ทันทีที่เเก้ได้ ผมก็โผกอดเเม่ผมทันที เเต่กอดไปได้ไม่นานตาก็เหลือบไปเห็น ผิวหนังที่หน้าขุ๋ยออกมา เหมือนไม่ใช่ผิวคน เส้นผมก็เหมือนผมวิก รวมทั้งรอยเเดง รอยซํ้า มันเหมือนตกเเต่งเอาชัดๆ ผมจึงรีบผละกอดออก เเล้วหันไปมองหน้าอีพลอยทันที ที่มันหลอกผมหรอ ว่าจับเเม่ผมมา เเล้วที่กูยอมมันคืออะไร พลอย: ฮ่า ฮ่าๆ พลอยก็คิดว่าวาจะจับได้ตั้งเเต่ให้ดูวีดีโอซะอีก ทำไมโง่จังคะ // ผมหันกลับไปมองอีกครั้งถ้ามองไกลๆมันเนียนมันเหมือนมาก เเต่ถ้ามามองใกล้ๆ ต้องสังเกต พรึ่บบ~ มันถอดหน้ากากออก เป็นหน้ากากก็อปปี้ที่เสมือนจริงมาก นี่มันปลอมตัวเป็นเเม่ผม เพื่อให้อีพลอยหลอกผมงั้นหรอ ฮ่า ฮ่าา มันหัวเราะออกมาดังๆ พร้อมกับอีพลอยสองคน ผมอึ้งกับสถานการณ์เพียงครู่วิ ก็หยิบปืนขึ้นมายิงไปที่เเสกหน้าอีนั้นตายคาที่ทันที ก่อนจะ ลุกขึ้นถือปืนไปหาอีพลอย ผม: วันนี้กูไม่ปล่อยมึงไว้เเน่ อีเเพศยา พลอย: วะ วายุ คะ คุณ อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ // มันพยายามดิ้น เเววตา หวาดระเเวง เเต่ก็หนีไม่พ้นเพราะไอ้ไคล์จับไว้อยู่ ผม: มึงรู้ไหม ว่าวันที่กูเสียเธอกับลูกไป มันเหมือนกูตาย มันเหมือนชีวิตกูไร้ค่า เพราะเเผนชั่วๆของมึง // ภายในใจเจ็บปวด เเต่เเววตาเเสดงความโรคจิตออกมา พลอย: หึ ก็คุณมันโง่เองนิ่คะวา ที่เดินตามเเผนฉัน เพี๊ยะ~ ผมใช้กำปั้นตบมันอย่างไม่ออมเเรง ผม: เออ! กูมันโง่ เเต่วันนี้เเหละที่ควายอย่างกูจะฆ่าทรมานเหี้ยอย่างมึง ว่าเเล้วผมก็ลากมันมากลางโกดัง ถีบให้มันไปนอนกับพื้นจนหน้าถิ่ม เเต่เดี๋ยวก่อนของในกระเป๋าเป้ ยังไม่ต้อง ผมให้มันได้วอมร่างกายก่อน พลอย: อึก คุณจะทำอะไรวายุ ผม: ก็สงเคราะห์คxยให้เเก่heร่านๆของมึงไง เฮ้ยพวกมึงมารุมโทรมอีนี้ ให้มันสติเเตก // ผมออกคำสั่งให้ไอ้พวกลูกน้องที่เหลือชีวิตอยู่10 กว่า พวกมันก็เข้ามาจับมันฉีกเสื้อผ้า จับท่อนยัดเข้าไปทั้งหน้าเเละหลัง ผมยืนมองลูกน้องที่เสวยสุขทรทาน ทารุณกรรมทางเพศ อย่างโหดร้ายทารุณ เเต่ทำไมผมถึงยิ้มก็ไม่รู้ กริ๊ดดดด อึก อย่าทำอะไรฉันนะ ไอ้พวกขยะ สกปรก อร๊ายย เจ็บๆๆ อ๊าา ตับๆๆ วันนี้พวกกูจะสงเคราะห์ความร่านของมึงให้บานจนหุบไม่ลงเลย อ๊า เพี๊ยะๆ เพี๊ยะๆ ปักๆๆ เร็วๆ สิว่ะ มัวเเต่พูดอยู่นั้นล่ะ กริ๊ดดด ออกไป อร๊ายยย อึก ฮืออๆ วายุช่วยฉันด้วย ผมยืนเสพเสียงกรีดร้องโหยหวน ยิ้มหน้าบานอย่างมีความสุข ตัดไปอีกฝั่ง เพื่อนของผม ไอ้โฬม: โอ้ยยกูไม่ชอบดูหนังสดเเนวนี้เว้ย จะอ๊วกก ไอ้ไคล์: ไอยาา กูไม่อยากอยู่ตรงนี้ ไอ้ราม: เเหวะ เเอะ เเค่กกกๆ อูบบอ๊วก ผม: หึ พวกมึงอย่าจิตอ่อนเลย ของเลเวลต่อไปในกระเป๋ากู มันกว่านี้ ผมหันไปยิ้มให้พวกมันก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบหินออกมา พร้อมกับกล่องด้ายเข็ม โยนให้พวกลูกน้อง ผม: เอาหินนี้ยัดhe มันซะ เเล้วเย็บเสียบเเทงด้วยด้ายกับเข็ม // พวกลูกน้องมันก็ทำตามคำสั่งผม พลอย: อ่ะ กริ๊ดด เอาออกไป ฮือ ฮือ เจ็บ วะ วายุ ฉันขอโทษ ฮึก // ผมยืนมองด้วยสายตาที่เลือดเย็น ก่อนที่พวกลูกน้องจะเย็บกลีบความร่านมันเสร็จ ก็เดินออกไป ผมจึงเดินไปนั่งยองๆข้างๆ มัน ที่นอนหายใจติดๆขัดๆ เหมือนคนหมดเเรง สภาพยุ่งเหยิง ไม่เหลือชิ้นดี ก่อนจะพูดกับมัน ผม: หึ ต่อไปมึงจะเอาอะไรล่ะ นํ้ากรดไหม หรือว่าปืน หรือว่ามีดล่าา // ผมเปิดกระเป๋าหยิบสิ่งที่เตรียมมา สายตาเหยียดมองมันด้วยความน่าสมเพช ทั้งนํ้าเงี่ยน นํ้ากามอะไรเลอะหน้าเต็มทั่วร่างไปหมด พลอย: ฮึก ปล่อยฉันไปเถอะนะ วายุเเค่นี้ฉันก็ทรมานเต็มทนเเล้ว ผม: ไม่ กูยังไม่สะใจ มันยังไม่สมใจกู ฮ่าๆ พลอย: อึก ฮือออ ฉันขอโทษ ฉึด~ ผมหยิบมีดขึ้นมา กรีดตามเนื้อตามตัว ไม่ให้โดนเส้นเลือดใหญ่เอาพอเลือดออกเท่านั้น เลือดเเละเนื้อสีเเดงซึมผ่านจากปลายมีดกรีด พลอย: กรี๊ดดด ฮืออ อ๊ายยย อึก // มันพยายามดิ้นหอบเเรงที่มีอยู่ เเต่เหมือนยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บ เลือดก็ยิ่งไหล ผม: ฮ่า ฮ่าา เลือด มึงต้องทรมาน ฮ่า ฮ่า เลือด!! // ผมหัวเราะออกมาดังลั่นก่อนจะลุกขึ้นเทนํ้าเกลือผสมพริกเผา เทลงไปตามตัวมันมีเเต่บาดเเผลสดเเละเลือดไหลนองเต็ม ทันทีที่เทราดตัว มันก็ร้องกรีดโหยหวนอย่างทรมานร่างกาย ที่เเสบปวด ไปตามรอยเเผลที่ผมกรีด ดิ้นตะเกียกตะกาย เหมือนอยากจะได้นํ้าล้างตัว ผมก็เปิดขวดน้ำร้อนที่ใส่เเก้วกันความร้อนมา เทลงราดล้างลงตัวให้มันอีกครั้ง เเล้วก็ตามด้วยนํ้าพริกสูตรเด็ดอีกขวด พลอยมันดิ้นร้องโหยหวน มือเปื้อนเลือดยื่นมาจับรองเท้าผม เเต่ผมก็เตะออกทันที พลอย: วะ วายุคะ ขอร้องเถอะ ปล่อยพลอยไปนะ พลอยจะไม่มายุ่งกับคุณอีก ฮึก // มันพนมมือร้องไห้สะอึก ขอให้ผมไว้ชีวิต เเต่ ผม: หึ กูโง่มาถึงขนาดนี้เเล้ว กูคงไม่โง่ปล่อยมึงไปอีกหรอก พลอย: อึก เเต่พลอยท้อง คุณกำลังจะฆ่าลูกของเราด้วย ผม: หึ ท้องหรอ กูไม่เชื่อ มึงไปเอาใบรับรองเเพทย์ปลอมที่ไหนมาให้กูก็ไม่รู้ นายเเพทย์อะไรชื่อบลาๆ คนห่าอะไรชื่อบลาๆ // ผมพูดด้วยความโกรธ ตอนนี้ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถคุมผมได้ พวกเพื่อนผมก็เอาเเต่ปิดหูหลับตา พลอย: ฮึก เเต่พลอยท้องจริงๆนะคะ วา ฮือๆ ผม: หึ กูไม่เชื่องั้นกูขอผ่าท้องมึงดูล่ะกันนะ ฮ่าๆ ฮ่า // ผมพูดไปหัวเราะไปอย่างคนบ้าคลั่ง ฉึด เฉือนนน กรี๊ดดดด ผมนั่งลงยองๆ ฉีดยาชาที่ออกฤทธิ์เพียง 10 นาที ก่อนมันจะได้รับความเจ็บปวดเต็มที่ เดี๋ยวตายก่อน ปลายมีดคมกริบ กรีดเข้าไปในท้องมัน เลือดฉุดกระฉูดพุ่งเข้าใส่หน้าผมเต็มๆ มือเเละเสื้อเปื้อนเลือดไปหมด ตามเนื้อตามตัวก็มีเเต่เลือด เเล้วก็เลือด เเต่พอผ่าออกก็ไม่เห็นมีอะไร นอกจากลำไล้เน่าๆ ส่วนอีพลอยมันก็ค่อยไปหายใจพะงาบๆ เต็มทน ผมก็ยิงปืนเข้าที่heร่านๆมันทันที 2 นัด จนละทุเลือดเเซะออกมาตามหว่างขา ก่อนที่ยาชา จะค่อยไปหมดลง มันก็ร้องไห้ กรีดร้องอีกครั้งด้วยความเจ็บปวดที่ทวีคูณเพิ่มขึ้น ช้าๆตามที่ยาได้คลายฤทธิ์ลง ก่อนที่ผมจะรำคาญ ใช้มีดตัดลิ้นมันขาดทันที มักใช้ขู่กูดีนัก มือที่กำด้ามมีดเเน่น สายตาเหลือบไปเห็นหัวมัน ผมก็ใช้มีดเฉือนเปิดหัวมันออก จนสมองเน่าๆไหลเละออกมา มึงมักคิดเเผนทำลายชีวิตกูดีนัก พอมองมาอีกทีมันก็ขาดใจตายไปตอนไหนไม่รู้ ผม: ว่า ตายซะเเล้ว ผมเฉือนชำเเหละร่างกายมันออกมาเป็นชิ้นๆ ก่อนจะเทนํ้ากรดที่เตรียมมาอย่างดีลงจนร่างกายมันเละลวกร้อน ไม่เหลือความน่ามอง ผม: ฮ่า ฮ่าา ฮ่าา // ผมหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ อย่างห้ามไม่อยู่ มือก็เทนํ้ามันอาบตัวมัน เเละทิ้งโยนไฟเเซ็ก ถอยหลังออกมาดูไฟร้อน ที่เผาไหม้มัน เเววตามีเเต่ความสุขที่ได้เห็นความทรมาน ฉึกก ~ พรึ่บ ~ มันเหมือนมีเข็มอะไรมาปักตรงหลังผม ก่อนผมจะเริ่มพร่ามัวเเละสลบลง ______ โฬม: พวกมึงโทรเรียกศรีธัญญาดิ // ชายหนุ่มดึงเข็มที่ปักออก พร้อมหันไปคุยกับเพื่อนของเขา ไคล์: ศรีธัญญาก็เอามันไม่อยู่หรอก ราม: กูจะผอมก็คราวนี้เเหละ เเมร่งเล่นซะกูไม่อยากข้าวเป็นเดือนๆเลย ไคล์: ดีเเล้วที่ปลายกับลูกทิ้งมันไป กูไม่คิดว่ามันจะจิตขนาดนี้