ตอนที่20 โอกาสหรอ อ่อ! ไม่มี

อึกกกๆ ปักกก!! เสียงยกเหล้าชดครั้งเเล้วครั้งเล่า ไม่มีหยุดหย่อน สภาพจิตใจเหมือนผีตายซาก ขึ้นนับวัน ผม: ฮึกก! ตอนนี้มึงไปอยู่ไหนว่ะปลาย กูคิดถึงมึงกับลูกมากเลยรู้ไหม ฮืออ กลับมาเถอะที่รัก กลับมาหากูเถอะ กูจะไม่หลงเชื่อใครอีกเเล้ว กูจะเชื่อจะไว้ใจมึงคนเดียว // ผมนั่งจ้องรูปคู่ของเราเเล้วพูดระบายพูดกับมัน มือก็กำเเก้วเหล้าพลางกระดกไม่ยั้ง นํ้าตาลูกผู้ชายที่ใครไม่ได้เห็นง่ายๆ กลับหล่นร่วงออกมาจากการถูกทิ้งโดยลูกเเละเมีย ตั้งเเต่ฆ่าอีนรกนั้นเสร็จผมก็สลบไป เเละฟื้นขึ้นมาในสภาพผู้ป่วยจิต ในโรงพยาบาลศรีธัญญา ก่อนจะลักลอบหนีออกมา ไม่รู้ว่าจับผมไปทำไม กูไม่ได้บ้าเว้ย กูเเค่คลั่งเพราะคิดถึงเมียเเละอยากเห็นเลือดเเค่นั้น เยxเเมร่ง ผมพูดในใจ ผมวางเเก้วลง พร้อมกับเอนกายล้มตัวนอน ลง มองดูรูปภาพของเราไปพลาง นึกถึงตอนนั้นที่เราเคยหยอกล้อกัน นึกถึงตอนที่ผมหึงมันหนักๆ เเละลากมันกลับมาเยจนฟ้าเหลืองเพราะมันกล้าเเรด เเต่สักพักนํ้าใสๆ ก็ค่อยๆไหลออกมาเมื่อตอนนี้มันไม่มีบรรยากาศ เเบบนั้นอีกเเล้ว หลงเหลือเพียงภาพจำ ที่ยังฉายในหัว ก่อนผมจะค่อยๆหลับตาลง เบาๆ เมื่อตามหาเธอเท่าไหร่ก็ไม่เจอ ไปคอนโดเธอก็พบเเต่ห้องไม่พบคน ถามเพื่อนเธอก็เเล้ว โทรหาก็ไม่ได้เพราะโทรไม่เคยติด กลับมาผมก็เอาเเต่นั่งซึม นอนซึม วันๆ มีเพียงความคิดถึงบวกกับความสำนึกผิดอยากขอโทษ กลั่นกรองออกมาเป็นนํ้าตา เเละความโง่เขวาของตัวเอง ที่รักษาเธอไว้ไม่ได้ จนเพื่อนผมมันพากันเอื่อมละอาเต็มทน ไคล์: มึงทำเหมือนจะขาดใจตายเเต่ก็ไม่ตายสักทีนี่นะ วุ้ว // ไอ้ไคล์ มันพูดอย่างหัวเสีย ที่ไม่ได้ไปเยสาว มัวเเต่เฝ้าดูผม ว่าจะผูกคอตายรึป่าว จนผมอย่างจะเอาตีนตบปากหมาๆ มันสัก 2 3 ที ผม: กูไม่ตายง่ายๆหรอก กูยังมีหน้าที่ที่ยิ่งใหญ่ต้องทำ นั้นก็คือง้อเมีย ไคล์: วุ้ว กะอิเเค่เมียทิ้งมึงจำเป็นต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ป้ะ ผม: ใครว่ากูเล่น ถ้ามึงได้รักใครสักคนเเล้วเขาทิ้งมึงไป สภาพมึงคงไม่ต่างจากกูนักหรอก ฮึก! โฬม: เฮ้ออ! กุล่ะยอมมึงจริงๆ เเทนที่จะไปตามหาเมีย มึงตามหาเเค่10 รอบต่อวันนี่นะ เเล้วก็มานั่งซึม ผม: ฮึก เเล้วมึงจะให้กูทำยังไง ใจกูตอนนี้มันก็ร้อนรนจนอยากพลิกเเผ่นหินหาเธอเเล้ว เเต่ทำไม่ได้ ราม: กูจะบอกทางสว่างให้มึงนะ ปาดน้ำตาออก เเล้วหาเมียใหม่ กะอิเเค่ผู้หญิงคนเดียวกับลูกเเค่นี้ // เมื่อมันพูดจบ คำพูดของมันก็ทำให้ผมขึ้นทันที ผม: กูก็จะบอกให้มึงได้สว่างเหมือนกัน นะ ว่ากูไม่เหี้ยเหมือนมึง กูมีหัวใจกูรักคนเป็นเว้ย! พรึ่บบ! ผมเช็คนํ้าตาลุกขึ้น หยิบกุญแจ รถมุ่งหน้าไปคอนโดปลายทันที เผื่อเธอกลับมาอยู่ ถึงจะไปหลายครั้งเเล้วก็เถอะ เจอตัวยากกว่าผีก็เมียกูนี่เเหละ เเต่พอไปถึง รูดคีย์การ์ดเข้าไป ก็ไม่พบคนในห้อง ข้าวของถูกจัดเรียบร้อย เหมือนเธออยู่ ผมเลยนั่งรอเธออยู่ในห้องจนมืดค่ำ ก็ยังไม่กลับมา Talk ปลาย ปึ้ง~ ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง วันนี้กว่าจะได้กลับจากมหาวิทยาลัย ก็ปาไปเกือบ 3 ทุ่ม เเต่ฉันท้องมา 2 เดือนเเล้ว ก็ดูเหมือนจะมองไม่ออกด้วยซํ้าว่าท้อง เลยพยายามไปเรียน ติ๊ดดๆ ไฟในห้องปิดสลัวเพราะกลับดึก ฉันเลยกดสวิตช์ไฟเปิดตามปกติ เเต่ก็ต้องสะดุ้งตกใจกับร่างอันไร้วิญญาณที่นอนกอดตุ๊กตาฉันตัวโปรด อยู่บนเตียง ฉันเดินเข้าไปวางของลง ทำเหมือนเขาเป็นอากาศ ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ ซ่าา ซ่าาา ฉันอาบน้ำอยู่สักพัก ใจมันก็สั่น ยอมรับว่ารู้ความจริงฉันทั้งโกรธเเละเกลียดเขา ที่เเอบสมสู่กับอีนั่น ถึงใจฉันจะยังรักคุณมาก เเต่ฉันก็ไม่ยอมใช้ชีวิตร่วมกับคนเลวๆ อย่างคุณหรอก ฉันไม่คิดจะหนีเขา ฉันไม่อยากหนีปัญหา ถ้าเขาจะตามต่อให้ฉันหนีไปอยู่ไหน เขาก็ตามเจอ เเละสำหรับวายุฉันไม่เคยกลัวเขาสักนิด ฉันจะเข้มเเข็ง เผชิญหน้ากับเขาเอง เเละไม่มีวันที่ฉันจะยอมให้นาย มาเป็นพ่อของลูกในท้องฉัน ไม่มีโอกาสให้คนเลวๆสำหรับนายวายุ ต่อให้ฉันอยู่โดยไม่มีคู่ ฉันก็ไม่โดดเดี่ยวเพราะฉันมีลูก ปึ้ง~ ฉันอาบน้ำเสร็จก็ตุ้มผ้าเสร็จตัวผืนสั้นออกมา เห็นคนร่างสูงยืนคอตก ตาเเดงนํ้าตาคลอ อยู่หน้าห้องนํ้า คิดว่าน่าจะได้ยินที่ฉันพูดในห้องน้ำนะ เเต่เเล้วไง ฉันจ้องหน้าเขาเเว็บเดียว ก่อนจะผลักอกเขาออก พรึ่บบ~ เขาพุ่งตัวมากอดฉันอย่างเเรง เเน่นจนอึดอัด เเต่ฉันไม่กอดตอบเขาสักนิด วายุ: อึก ปลาย กูขอโทษ กูโง่เองที่หลงเชื่อมัน ฉัน: ...... วายุ: ให้โอกาสกูได้ดูเเลมึงกับลูกนะ กูสัญญาว่าจะเป็นพ่อที่ดีของลูก เเละดูเเลมึงดีอย่างเเก้วตาดวงใจ ฉัน: หรอ! เเล้วทำไมตอนทำนายไม่คิด โอกาสมันไม่ได้มีเสมอไป ใจฉันมันกลายเป็นหิน ตั้งเเต่วินาทีนั้นเเล้ว // ฉันเเกะมือเขาออก