ตอนที่ 1

อณัศยาละความสนใจจากท้องฟ้าไร้ดาวมืดมิดนอกหน้าต่างกลับมายังร่างระหงในชุดกระโปรงผ้าลูกไม้สีดำที่ผลักบานประตูออกมาจากห้องหนึ่งโดยมีชายวัยกลางคนสวมชุดสูทและถือกระเป๋าเอกสารสีดำเดินตามมาด้านหลัง หญิงสาวยกมือไว้ชายผู้นั้นอย่างนอบน้อม “สวัสดีค่ะคุณลุงพิธาน” “สวัสดีครับคุณหนู...ไม่ทราบว่ารอนานหรือเปล่าครับ” “ไม่ค่ะ...แยมพึ่งมา ไม่ทราบว่าคุณลุงคุยธุระกับแม่เสร็จแล้วหรือคะ?” “ครับ...ลุงก็พึ่งคุยธุระกับคุณลีลาเสร็จเรียบร้อยเมื่อครู่ และได้อธิบายทุกสิ่งทุกอย่างให้คุณแม่ของคุณหนูเข้าใจแล้วครับ” พิธานหันไปยังลีลา หญิงวัยสี่สิบปลาย ๆ ที่ใบหน้าใต้กรอบเรือนผมซึ่งถูกมุ่นเป็นมวยสีดำสนิทยังสวยงามและทรงเสน่ห์ เธอยิ้มให้ทนายความใหญ่ซึ่งกลับจากต่างประเทศโดยด่วนเพื่อมาจัดการเกี่ยวกับมรดกและทรัพย์สินมหาศาลของตระกูลพีรพัชสกุล “ค่ะ...ต้องขอบคุณทนายพิธานมากนะคะที่อุตส่าห์เดินทางกลับจากปารีสมาอย่างเร่งด่วน” “เป็นหน้าที่ของผมครับ” พิธานกล่าวกับลีลา “การเสียชีวิตอย่างกะทันหันของคุณธนาดลสำหรับผมแล้วเป็นเรื่องเร่งด่วนมากเพราะมันเกี่ยวข้องกับหลายสิ่งหลายอย่างของตระกูลพีรพัชสกุล ทั้งบริษัทและกิจการนับหมื่นล้านของท่านที่ผมต้องจัดการเอกสารและทำทุกอย่างตามที่ท่านได้ทำพินัยกรรมไว้ก่อนเสียชีวิต และผมคิดว่าทุกอย่างจะลงตัวภายในเร็ววันนี้” ก่อนที่พิธานจะพูดต่อเสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน เขาล้วงหยิบสมาร์ทโฟนจากกระเป๋าเสื้อสูทและฟังเสียงที่ดังตามสายมาจากอีกฝั่งเป็นเวลาไม่ถึงนาทีก่อนจะวางสายและหันกลับไปยังผู้หญิงทั้งสอง “ต้องขอโทษด้วยนะครับ...ผมต้องขอตัวไปที่งานศพของคุณธนาดลก่อน” “ทำไมรีบร้อนนักล่ะคะ คุณลุงพิธาน” อณัศยาเป็นฝ่ายถามขึ้น “ตอนนี้คุณทศรัศมิ์พึ่งเดินทางกลับจากต่างประเทศและอยู่ที่งานศพคุณธนาดล ผมต้องขอตัวก่อนนะครับ” และเมื่อคล้อยหลังพิธานที่รีบเร่งเดินกลับลงไปยังชั้นล่างของบ้านหลังใหญ่เสมือนคฤหาสน์ของตระกูลพีรพัชสกุลใบหน้าของลีลาก็เปลี่ยนไปในทันใด “เฮอะ! มาได้เวลารวดเร็วดีจริงนะ ทศรัศมิ์” “แม่คะ...คุณทศกลับมาแล้ว...อย่างนั้นเหรอคะ” “เขาก็คงอยากกลับมาทวงคืนสมบัติ...แล้วก็ได้สมใจล่ะคราวนี้!” “แม่...แม่พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ” อณัศยาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดเกรี้ยวกราดและใบหน้าแสดงความเจ็บแค้นของมารดา ลีลาหันกลับมายังบุตรสาว ดวงตาคู่นั้นฉายความเจ็บใจและขึ้งเคียด “แยมรู้มั้ยลูกว่าเมื่อกี๊ทนายพิธานเขาคุยกับแม่ว่ายังไง...เขาบอกแม่ว่าคุณธนาดลทำพินัยกรรมเอาไว้ ตอนแรกแม่คิดว่าแม่จะมีสิทธิ์ในทรัพย์สินของพีรพัชรสกุลในฐานะของภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ที่ไหนได้ เขายกทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้กับทศรัสมิ์ ลูกชายของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น!” เสียงนั้นสั่นเครือบอกความเจ็บปวดของผู้พูดและความคั่งแค้นที่อัดแน่นในอก ดวงตาของลีลารื้นด้วยรอยน้ำ มันสำแดงความเกลียดชังและพ่ายแพ้ แต่อณัศยากลับไม่ได้รู้สึกเจ็บแค้นไปด้วยแม้แต่น้อย หญิงสาววัยยี่สิบสองซึ่งพึ่งจบจากมหาวิทยาลัยและยังไม่ได้สมัครทำงานที่ไหนเข้าใจความรู้สึกของมารดาได้ดี ขณะที่มองใบหน้าของลีลาภาพความหลังที่ยังติดอยู่ในความทรงจำเมื่อกว่าสามปีที่แล้วก็วาบเข้ามาในความคิด ในเวลานั้นเธอพึ่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง อณัศยาเป็นแค่นักศึกษารุ่นน้องที่ไม่ได้ทำตัวโดดเด่นแต่อย่างใดทั้งที่หน้าตาของเธอจัดว่าสวยเข้าขั้นดารา แต่เธอก็ได้พบกับรุ่นพี่ชั้นปีที่สี่ เขาชื่อทศรัสมิ์ พีรพัชสกุล เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นลูกชายคนเดียวของมหาเศรษฐีติดอันดับของเมืองไทย ไม่รู้เลยว่าชีวิตของเขาอยู่ในระดับไฮโซโก้หรูแค่ไหน เพราะทศรัสมิ์ไม่เคยแสดงออกซึ่งความมั่งมีของเขาให้เธอได้เห็น เขาเป็นรุ่นพี่ปีสี่ที่สุภาพและอ่อนหวาน เป็นผู้ชายที่ความหล่อเหลาขนาดมีสาวมากหน้ารุมล้อม หากในสายตาของเขามีเพียงอณัศยาผู้เดียวเท่านั้น เธอและเขาพัฒนาความสัมพันธ์กันขนาดที่เรียกได้ว่าเป็นความผูกพันลึกซึ้งทางใจแม้ไม่เคยกอดจูบแต่อ้อมแขนของทศรัสมิ์นั้นอบอุ่นเสมอในความคิดคำนึงของหญิงสาว