ตอนที่ 4

“คุณทศ...” เสียงเรียกนั้นแผ่วเบาหากแต่เสียงฝีเท้าของหญิงสาวต่างหากที่ทำให้เจ้าของเสี้ยวหน้าคร้ามเข้มหันกลับมาและทำให้อณัศยาเห็นใบหน้าที่เธอยังจดจำได้ไม่เคยลืมเลือน ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรและนัยน์ตาคมสีสนิมเหล็กลุ่มลึกใต้ปื้นคิ้วดกหนา “คุณทศ” หญิงสาวเรียกชื่อนั้นอีกครั้งแต่หนนี้ดังกว่าเก่า ความตื่นเต้นและตื้นตันแล่นปรี่เข้าจับหัวใจ ร่างเล็กเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าเจ้าของรูปร่างสูงใหญ่กว่าร้อยแปดสิบเซ็นติเมตรที่ข่มให้เธอดูตัวเล็กไปถนัดตา “คุณทศกลับมาเมื่อไหร่คะ” “ทันทีที่รู้ว่าพ่อตาย” คำตอบสั้นห้วนและแทบไม่หลงเหลือความอ่อนหวานนั้นทำให้อณัศยาชะงักไปชั่วขณะ หญิงสาวรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นระหว่างเธอและทศรัสมิ์ อะไรบางอย่างซึ่งเข้ามาแทนที่ความรู้สึกตื่นเต้นยินดีที่เกิดขึ้นแต่แรก ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงในตัวผู้ชายที่เธอเคยมอบหัวใจให้เขาไปจนหมด ใบหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม แต่แววตาคู่นั้นกลับสะท้อนประกายกล้าออกมาอย่างน่าหวั่นหวาด หญิงสาวเงียบไป เธอเองไม่รู้ว่าจะทำหน้ายังไงกระทั่งได้ยินเสียงถอนหายใจเบา ๆ จากอีกฝ่ายดังขึ้น “จริง ๆ แล้วผมไม่ได้อยากกลับเมืองไทยถ้าไม่มีอะไรจำเป็นที่จะต้องให้กลับมาที่นี่อีก เพราะสำหรับผมแล้ว...ที่นี่แทบไม่หลงเหลืออะไรไว้ให้ผมจดจำ ไม่มีใครอยากกลับไปในที่ที่ตัวเองไม่อยากจดจำ คุณคิดอย่างนั้นหรือเปล่า อณัศยา” ไม่มีคำตอบจากหญิงสาวที่นิ่งอึ้งเพราะแม้แต่ชื่อของเธอเขายังเรียกผิดแผกไปจากที่เคยเรียกและมันทำให้ร่างแน่งน้อยชาวาบไปถึงสันหลัง อณัศยารู้ดีว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกว่าสามปีก่อนนั้นสร้างความเจ็บแค้นให้ทศรัสมิ์มากแค่ไหนหากแต่เธอก็ยังหวังไว้ลึก ๆ ในใจว่าเขาอาจอภัยให้เธอได้และเวลาจะช่วยเยียวยาบาดแผลลึกในใจของเขาให้คลายลง ริมฝีปากอิ่มคลี่ออกเป็นรอยยิ้มจาง “แยมดีใจนะคะที่คุณทศกลับมา...” ร่างเล็กกล่าวเสียงตะกุกตะกักเหมือนสะดุดลมหายใจตัวเองหากทศรัสมิ์ก็นิ่งเงียบ เขาเยือกเย็นและหญิงสาวก็แทบไม่กล้าสบตาที่จ้องมองมาในวินาทีนั้น เธอรวบรวมกำลังใจอีกครั้งก่อนเอ่ย “ถ้ายังไงแยมขอตัวกลับเข้าไปที่งานศพคุณลุงธนาดลก่อนนะคะ” “อย่าคิดว่าผมจะลืมสิ่งที่คุณกับแม่ของคุณทำไว้กับครอบครัวของผม...ผมไม่เคยลืม!” น้ำเสียงดุดันทำให้อณัศยาหยุดชะงัก หญิงสาวเหลียวมองชายหนุ่มซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นคนอ่อนหวานและความผูกพันระหว่างเธอกับเขาเคยแนบแน่นมากแค่ไหน ทว่าวันนี้ทุกอย่างกลับมลายหายไปจนหมดสิ้น ความเคียดแค้นยังฝังอยู่ในใจของทศรัสมิ์และมันสำแดงออกมาจานัยน์ตาสีสนิมเหล็กเข้มคลั่กคู่นั้น อณัศยายืนตัวแข็งเหมือนรูปปั้นขณะร่างสูงใหญ่สืบเท้าเข้ามาหยุดยืนใกล้ ๆ ด้วยใบหน้าปราศจากความเป็นมิตรและรอยยิ้มเหยียด “ถ้าคิดว่าเวลาสามปีที่ผมไปอยู่ต่างประเทศมันจะทำให้ผมลืมทุกอย่างที่นี่ได้...คุณคิดผิด” “แยมขอโทษค่ะคุณทศ...” “เก็บคำขอโทษเอาไว้ชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมกับแม่ต้องสูญเสียไปจนหมดจะดีกว่า!” “คุณทศ!” โดยไม่ทันตั้งตัวมือเรียวบางก็ถูกมือหนาหนักราวคีมเหล็กคว้าไปบีบไว้แน่น ความตื่นตระหนกยิ่งทำให้หญิงสาวชาไปทั้งตัวทำอะไรแทบไม่ถูก ทศรัสมิ์จ้องมองเธอด้วยแววตาอัดแน่นไปด้วยความเจ็บแค้นและมันยิ่งทำให้งเขาบีบมือบางแน่นเหมือนอยากขยป้ำให้แหลกคามือ “คุณทศ...แยมเจ็บค่ะ!” อณัศยาร้องออกมาหากเธอกลับเห็นมุมปากหยักหนาบนใบหน้าคมคร้ามเลิกขึ้นก่อนเขาจะก้มลงมาใกล้พร้อมเสียงหนักถูกเค้นออกมาจากลำคอ “เป็นยังไงบ้างล่ะ ความรู้สึกของการได้เป็นเมียและลูกสาวมหาเศรษฐีระดับหมื่นล้านมันทำให้คุณกับแม่ของคุณดูดีขึ้นมากมั้ย จากผู้หญิงชั้นต่ำที่แทบไม่มีอะไรแต่ได้ชุบตัวใหม่เป็นสาวสังคมไฮโซมันก็ดูโก้หรูเป็นบ้า!”