ตอนที่ 17

Ploysai Part ผ่านมาสามวันแล้ว ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ จิตใจฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย ตั้งแต่วันนั้นวันที่ฉันจูบกับเฮียเค!! กรี๊ดดดดด แน่นอนพอหลังออกมาจากห้องวันนั้น เพื่อนรักทั้งสามก็ตรงปรี่เข้ามาถามสถานการณ์กันยกใหญ่ ฉันได้แต่บอกไปว่าเฮียโพสต์รูปไปเรียบร้อยแล้วแค่นั้นและไม่ได้เล่าอะไรต่อ ฉันอายมากไม่รู้จะเล่ายังไง แค่นึกถึง ฉันก็ฟิน เอ้ย เขินจะแย่อยู่แล้ว ฉันไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนั้นทำไมหรือเพราะเขาแค่อยากแกล้งฉันนะ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร จูบแรกของฉันที่เคยฝันลมๆแล้งๆ ว่าจะมอบให้เขาก็เป็นจริงแล้ว อร๊ายยย ยิ่งนึกยิ่งเขินอ่าาาาา งื้อออ … /// ‘แก พี่เคตัวเป็นๆ เลยล่ะ เขามารอใครอยู่ใต้ตึกก็ไม่รู้ว่ะ’ ‘แกๆ วิ่งเร็วๆ ได้ข่าวว่าพี่เคอยู่ใต้ตึก’ ’งานดีจริง กูเพิ่งผ่านมาเมื่อกี้’ ระหว่างที่ฉันและเพื่อนๆ กำลังเดินออกจากห้องเรียน ก็ได้ยินเสียงหนาหูตลอดทางว่า เฮียอยู่ใต้ตึก นั่นทำให้ฉันใจสั่น จะเป็นฉันหรือเปล่านะที่เขารอ แต่คงไม่หรอก มันจะเป็นฉันได้ยังไงกัน เพราะหลังจากเรื่องที่เขาจูบฉัน เราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย “มึงว่า เฮียเครออีพลอยม่ะ” เสียงเกรวี่ดังขึ้นมา อ่อ ตั้งแต่อีเพื่อนฉันมันรู้ว่าเฮียเรียกแทนตัวเองว่าเฮียกับฉัน ยัยพวกนี้เลยเรียกตามกันหมด “กูว่าใช่ คนอย่างเขาจะมาทำอะไรที่คณะเราวะ” “นั่นมันเฮียเคเลยนะเว้ย กูว่าไม่หรอก” “ความเห็นต่าง พนันต้องเกิด กูว่าใช่ อีมินว่าไม่ อีพลอยกับอีตุ๊ดว่าไง” “เออ กูแทงว่าใช่! แล้วมึงละอีพลอย” “ฉันต้องเล่นด้วยเหรอ ไม่เล่นได้มั้ยอะ” ฉันพูดยิ้มแห้งไป “ไม่ได้ อีดอก พูดมา!!” “เออ ไม่ละกัน” “จัดไป คนแพ้ให้คนชนะคนละพัน โอเค๊?” หลังจากคุยจบ ฉันก็เดินไปใต้ตึกด้วยใจตุ่มๆต่อมๆ และระหว่างเดินนั้น ฉันก็รู้สึกว่าอยากแพ้พนันครั้งนี้จริงๆ แต่ฉันก็ต้องมองความเป็นจริง อย่างที่ยัยมินพูด นั่นมันเฮียเคเลยนะ! และตอนนี้ฉันก็มาถึงใจ้ตึกเรียบร้อย ฉันเห็นเฮียเคหลับตายืนพิงอยู่ตรงเสาใต้ตึก แบบที่เขาชอบทำเป็นประจำ ให้เดาคงรำคาญพวกคนรอบข้างที่ซุบซิบกันค่อนข้างเสียงดังทั่วใต้ตึกนี้แน่นอน “เชี่ย พี่ลีมา!” เสียงยัยศร ทำให้ฉันต้องหันไปมองอีกทาง ก็เจอพี่ลีเดินตรงมาหาฉัน ก็คงมารับฉันกลับบ้านเหมือนทุกครั้งที่ชอบทำนั่นล่ะ “ทำไมวันนี้ ใต้ตึกพลอยคนเยอะอย่างนี้ละ” พี่ลีพูดพร้อมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน พร้อมทำหน้างง มองไปรอบๆตัว ‘อร๊ายย คนนี้ใครอะ งานดีไม่แพ้พี่เคเลย’ ‘แฟนพลอยใสรึเปล่า เห็นมารับประจำ’ ‘นางมีแฟนแล้วเหรอ ว๊ายย หล่อเป็นบ้า’ เสียงซุบซิบที่พูดถึงเฮียเค ถูกเปลี่ยนมาพูดถึงผู้มาใหม่อีกคนแทน ซึ่งนั่นก็คือพี่ลีนั่นเอง “ว่าไงพลอย เป็นอะไรไป” ฉันที่อึกอัก ไม่รู้จะตอบพี่ลีไงดี และมองแต่ทางเฮียตลอด ก็เลยทำให้พี่ลีเบนสายตามองไปตามสายตาของฉันด้วย ซึ่งก็ทำให้เห็นว่าตอนนี้เฮียลืมตาขึ้นมาแล้ว และมองมาทางฉันนิ่งๆ จากนั้นเขาก็เริ่มก้าวขามุ่งหน้ามาทางฉันทันที!! ฉันเริ่มก็รู้สึกถึงรังสีอะไรบางอย่างที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่ง หมับ! เฮียเข้ามาจับแขนฉันไว้ แล้วเหมือนจะพาฉันออกไปจากตรงนี้ทันที ตอนนี้ฉันตกใจในการกระทำของเขามาก เขาจะพาฉันไปไหนก็ไม่รู้ เพราะเขาไม่พูดอะไรสักคำ “มึงเป็นใคร จะพาพลอยไปไหน!” พี่ลีรีบเดินมาตัดหน้า แล้วกระชากมือเฮียออกไปแทน แต่ดูแล้วเหมือนมือเฮียจะติดกาวนะ เพราะขนาดแรงพี่ลียังดึงไม่ออก “หึ” เฮียทำเพียงมองหน้าเล็กน้อยแล้วก็หัวเราะในลำคอ เหมือนที่เขาชอบทำบ่อยๆ “กวนตีน?” พี่ลีพูดนิ่งๆ แต่ชักสีหน้าไม่พอใจใส่เฮียเคทันที ส่วนเฮียก็ได้แต่ยืนนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นจนฉันทำตัวไม่ถูก “พี่ลีคะ เออ เกรวี่ว่าใจเย็นก่อนนะคะ” เสียงยัยเกรวี่แทรกกลางมา ทำให้พี่ลีปรับสีหน้าใหม่ ก่อนจะมองมาทางฉัน “เกรวี่ ศร มิน ไอ้หมอนี่เป็นใคร” พี่ลีหันไปเอาคำตอบจากเพื่อนฉันแทน “เออ..” ฉันเข้าใจเพื่อนฉันทั้งสามคน เพราะฉันเองก็ไม่รู้จะตอบว่าไง รุ่นพี่ที่มหาลัย งี้เหรอ? เออ มันก็ใช่จริงๆ นั่นแหละ “รุ่นพี่ที่มหาลัยค่ะ” ฉันตัดบทสนทนาโดยการตอบพี่ลีไปในขณะเดียวกันเฮียเคก็ยังจับข้อมือฉันไม่ปล่อย “หึ มึงเป็นแค่รุ่นพี่ ไม่มีสิทธิ์มาจับมือพลอย ปล่อย!” พี่ลีพูดพร้อมกระชากมือเฮียอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันแรงกว่าก่อนหน้านี้ จนทำให้มือใหญ่ที่จับฉันไว้อยู่หลุดไป แต่ไม่ได้หลุดแค่มือ เพราะตัวฉันก็หลุดด้วย หลุดจนกระเด็นไปกระแทกพื้นยังไงล่ะ! “ว๊ายยย” “พลอยใส / ไอ้พลอย / ลูกชะนี / ยัยพลอย!” เสียงทุกคนเรียกฉันมาพร้อมกันยกเว้นเฮียที่มองมาทางฉันด้วยสีหน้านิ่ง แต่แววตาบ่งบอกว่าตกใจไม่แพ้กัน ทำให้ฉันต้องเงยหน้ามายิ้มให้กับทุกคนกลบเกลื่อนความอายแทน “เจ็บเลยอะ แหะๆ” ดีนะวันนี้ฉันใส่พีทยาวมา ล้มลงไปแบบนี้ ก็เลยไม่ได้โป๊อะไร ถ้าใส่ทรงเออย่างวันนั้นไม่รอดแน่ๆ แต่ก็เพราะวีรกรรมวันนั้นด้วยละ ทำให้ฉันหลอนที่จะใส่มันอีก “พลอย พี่ขอโทษ เจ็บมากมั้ย” พี่ลีตรงปรี่มาหาฉันเพื่อจะประคองทันที แต่แล้ว อยู่ๆ เฮียก็ผลักพี่ลีออกไป ก่อนจะดึงฉันให้ลุกขึ้นไปแทน พร้อมกับโอบไหล่ฉันเอาไว้!! “อย่ายุ่งกับพลอยใส!” คนข้างกายฉันตะโกนออกไปเสียงดังทั้งๆ ที่หน้ายังคงนิ่งอยู่เช่นเดิม แม้จะมีรอยขมวดระหว่างคิ้วเล็กน้อย แต่ดูโดยรวมก็คือหน้านิ่งอยู่ดี “สัส มึงจะเอาใช่มั้ย!” เสียงพี่ลีตะโกนดังลั่นอีกครั้ง พร้อมกับจับมือฉันเพื่อจะดึงออกมาจากการโอบไหล่ของเฮีย จนทำให้คนใต้ตึกตอนนี้มองมาเป็นตาเดียว ‘โหยย นางแรงอะ ผู้จะทะเลาะกันเพราะนางแล้วนะนั่น’ ‘อิจฉานางอะ งานดีทั้งคู่เลย’ ‘ร้ายใช่ย่อยนะนั้น หรือนี่จะรถไฟชนกันวะ’ ฉันที่ไม่เคยคิดว่าจะเจอเหตุการณ์อย่างนี้ มันก็ทำให้ฉันอายเป็นเหมือนกันนะ ฉันผลักเฮียเคและสะบัดมือที่พี่ลีกุมไว้ออกทันที “ขอโทษค่ะ!! ช่วยกลับไปทั้งคู่เลย พลอยไม่ไปกับใครทั้งนั้น!!” ฉันไม่สนใจอะไรแล้ว ฉันโพล่งออกมาเสียงดังด้วยความโมโหเล็กน้อยที่อยู่ดีๆ ก็โดนด่าซะงั้น ทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันพูดจบก็เปลี่ยนเป็นเดินออกไปจากตรงนี้ทันที แต่ขณะที่ฉันเดินไปเพื่อรอขึ้นรถประจำทางในมหาลัยอยู่นั้น อยู่ๆ เฮียเคก็มาคว้าข้อมือฉันแล้วพาเดินไปที่รถของเขาทันที “ฮะ เฮีย ปล่อย” ขณะโดนแรงลากจูงฉันก็หันหลังไปมองเพื่อนๆ ก็เห็นว่าพวกมันยืนตาค้างอยู่อย่างนั้น ส่วนพี่ลีก็วิ่งตรงมาที่ฉัน ก่อนจะเอื้อมมือมา เพื่อคว้ามือฉันไว้ แต่ยังไม่ทันโดนฉัน เฮียก็กระชากตัวฉันให้ไปอีกทาง พร้อมหันตัวเขามาบังฉันไว้ ทำให้พี่ลีไม่สามารถจับตัวฉันได้ แต่เป็นโดนหลังของเฮียแทน “มึง!! ปล่อยพลอยมาเดี๋ยวนี้นะ” พี่ลีพูดออกมาเสียงแข็งด้วยความโมโห ทำไมฉันต้องมาอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ด้วยเนี่ย ตอนนี้คืองงมาก คือตั้งตัวไม่ทันเลยจริงๆ แต่แล้วเฮียก็ส่งสายตาไปหาใครสักคน ซึ่งใส่สูทสีดำยืนอยู่แถวๆนั้นแล้วทำเพียงแค่พยักหน้าให้เท่านั้น สองคนนั้นก็เดินเข้ามายืนบังระหว่างเฮียที่มีฉันยืนอยู่ข้างหลัง กับพี่ลีไว้ “ไอ้เหี้ย พวกมึงเป็นใครปล่อยกูนะ” ฉันได้ยินเสียงพี่ลีโวยวายตามมาทำให้ฉันต้องหันไปมอง ก็เห็นชายชุดดำสองคนนั้น จับตัวพี่ลีเอาไว้ ทำให้พี่ลีหลุดมาจับตัวฉันเหมือนก่อนหน้านี้ไม่ได้ เอือก! นั่นลูกน้องเขาใช่มั้ย นี่เขาจะพาฉันไปไหน แล้วทำไมถึงต้องรุนแรงกันขนาดนี้ด้วยนะ!! ฉันได้แต่มองมือที่เขาจับฉันเอาไว้อยู่และแผ่นหลังของเขาที่เดินนำหน้าฉันอยู่เท่านั้น จนกระทั่งถึงรถของเขา เขาก็กดรีโมท จากนั้นประตูรถสุดหรูก็เปิดขึ้นมาเอง หู้ววว โคตรเจ๋งเลย หลังจากเขาพาฉันมาถึงประตูรถ เขาก็ดันฉันเขาไป ก่อนจะปิดประตูทันทีแล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ ปัง! นี่ฉันใจง่ายไปหรือเปล่านะ ไม่หือไม่อือ แล้วก็ยังยอมตามเขามาง่ายๆ ไปอี๊ก ถ้าเขาพาแกไปฆ่าฉันจะหัวเราะเยาะให้นะยัยพลอยยย ฉันปรับท่านั่งให้ดีๆ แล้วหันไปมองคนข้างๆ ส่วนเขาก็ค่อยๆ โน้มตัวมาทางฉัน ฉันรับรู้ว่าหน้าเขาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ พร้อมกับมือที่ค้ำตรงเบาะของฉันเอาไว้ข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็อ้อมตัวฉันไปเหมือนกำลังจะโอบตัวของฉัน นี่เขาจะทำอะไรฉัน เขาจะจูบฉันอีกแล้วเหรอ ไม่นะ!!! “อย่านะ!” ฉันพูดออกมาทันทีด้วยความตกใจ ฉันไม่ได้กลัวเขา แต่ฉันกลัวหัวใจตัวเองนี่ละ กลัวจะหัวใจวายตายก่อน แกร๊ก แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงล็อกของเข็มขัดนิรภัย ทำให้ฉันต้องหันไปมองทันที อ่าว ..เขาแค่คาดเข็มขัดให้ฉันหรอกเหรอเนี่ย “หึหึ ไม่คาดไม่ได้หรอกครับ เกิดอุบัติเหตุขึ้นมามันจะอันตราย” ไอ้รอยยิ้มมุมปากนั่นคืออะไร ! อร๊ายย หน้าแตกหมอไม่รับเย็บมั้ยละ ยัยพลอย “แล้วไม่บอกล่ะคะ พลอยทำเองก็ได้” ฉันบ่นอุบอิบในลำคอไปเบาๆ แต่ทว่ารถมันเงียบ ก็เลยทำให้อีกฝ่ายได้ยินอย่างชัดเจน “หึหึ” เขาหัวเราะเบาๆ อีกครั้งก่อนจะคาดเข็มขัดของเขาเช่นกัน แล้วเขาก็เริ่มเร่งเครื่องออกไป “จะพาพลอยไปไหนคะ” ฉันหันไปถามเขาทันทีด้วยความไม่สงสัย “ไปบ้านเฮีย” ฮะ!!!!!