ตอนที่ 24

“นี่ค่ะ กรรมการครบทั้งสี่คน”ฉันวางเอกสารที่เฮียเพิ่งส่งมาให้ฉันเมื่อวาน ลงบนโต๊ะกลางที่ประชุม ท่ามกลางสายตาที่อึ้งเล็กน้อยของคนในห้องนี้ พี่ยีนส์ถึงกับพูดไม่ออก วันนั้นทั้งวัน ก็เลยไม่โดนจิกกัดอะไรแม้แต่น้อย ส่วนยัยเพื่อนของฉันทั้งสาม ก็กรี๊ดกร๊าดใหญ่ ที่ฉันทำสำเร็จ นึกถึงเมื่อวานที่เฮียเอาเอกสารมาให้ฉัน “นี่ครับ” เฮียพูดกับฉันพร้อมยื่นเอกสารที่มีลายเซ็นครบทั้ง 4 คน มาให้ แต่เมื่อฉันเอื้อมมือไปรับเฮียกลับกระตุกมือออกไป ทำให้ฉันต้องมองหน้าเขาด้วยความสงสัย “กว่าไอ้พวกนี้จะยอมเป็นกรรมการไม่ใช่ง่ายๆเลยนะ” เฮียเคพูดมานิ่งๆ “เออ..ค่ะ” แล้วยังไงต่อละ “เฮียอยากกินข้าวฝีมือพลอย” เขาพูดพร้อมส่งสายตาหวานมาให้ฉัน ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ฉันคงเข่าอ่อนไปแล้ว แต่ตอนนี้ฉันเริ่มชิน แต่ชินยังไงมันก็ยังไม่หายเขินอยู่ดี และที่สำคัญนี่เป็นโอกาสทองของฉันเลยนะ เพราะฉันอยากทำอาหารให้เขากินมานานแล้ว งื้ออออ ฉันพยายามบังคับตัวเองให้ออกอาการน้อยสุด ก่อนจะตอบออกไป “เออ..ได้สิคะ” “งั้นตอนนี้เลยนะ” ฮะ จะรีบอะไรขนาดนั้น เนื่องจากตอนนี้มันเป็นเวลาประมาณ 11 โมง คงอยากไปกินมื้อเที่ยงสินะ “เออ..ก็ได้ค่ะ” ระหว่างนั่งรถ ฉันเห็นว่ามันเงียบฉันเลยพูดเรื่องรถที่เฮียกำลังขับอยู่ ซึ่งมันเป็นรถคันที่ฉันเอามาใช้มาหลายวันแล้ว “เดี๋ยวตอนกลับ เฮียเอารถกลับไปเลยนะคะ” พอฉันพูดจบ เขาก็หันมามองฉันแป๊บหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปขับรถต่อ แล้วพูดขึ้นมานิ่งๆ “ไม่รับคืน” ฉันหันไปมองหน้าเขาที่กำลังมองถนนข้างหน้าด้วยสีหน้านิ่งเรียบทันที “เอ่อ เดี๋ยวพลอยซื้อรถเอง เฮียไม่ต้องลำบากให้พลอยยืมหรอกค่ะ” “เคยบอกแล้วใช่มั้ย” เฮียพูดแล้วก็หยุดนิ่งเงียบไป ส่วนฉันก็รอฟัง แต่เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ ทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วงงว่าเขาจะสื่ออะไร “บอกว่าอะไรคะ?” ในที่สุดฉันก็ทนรอไม่ไหวเลยถามออกมา เขาก็นิ่งเงียบไป จนกระทั่งถึงไฟแดง เขาค่อยๆ หันหน้ามาทางฉันและยิ้มมุมปากออกมาเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดเบาๆออกมา “..ห้ามดื้อกับเฮีย” ตอนนี้ฉันตาโตตกใจในสิ่งที่เขาพูดขึ้นมาทันที และภาพในวันนั้น เหตุการณ์มันก็แบบนี้เลย ตอนนั้นที่ติดไฟแดง แล้วเขาก็โน้มตัวมาก่อนที่จะ จะ จะ อื้อออ ไม่กล้าพูด เขินนน “ถ้าไม่อยากโดนทำโทษ ห้ามพูดเรื่องคืนรถอีก” เฮียเคพูดออกมาอีกครั้งและเริ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันมากว่าเดิม เอาอีกแล้วเหรอ เขาจะทำอีกแล้วเหรอ ฉันพยายามถดตัวหนีเขาจนทั้งหลังทั้งศรีษะแนบชิดกับประตูรถ จนมันไม่สามารถถอยได้แล้ว นอกซะจากว่า เปิดประตูรถแล้ววิ่งออกไปเลย แต่แล้วเขาก็หยุดนิ่งก่อนหัวเราะในลำคอ แล้วค่อยๆ พูดออกมาเสียงเรียบ “เข้าใจมั้ยครับ” หงึกๆ ฉันพยักหน้าด้วยความรวดเร็ว เพื่อบ่งบอกว่าเข้าใจในสิ่งที่เขาพูดทุกอย่าง จากนั้นเขาก็ส่งยิ้มที่ฉันรู้สึกว่ามันละมุนแต่ปนไปด้วยความร้ายกาจ ก่อนจะเอื้อมมือมาวางบนหัวของฉัน แล้วลูบไปมาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม “ดีมากครับ เด็กดีของเฮีย” เขาลูบหัวฉันสองสามที ก่อนจะกลับไปนั่งเต็มตัวที่ตำแหน่งเดิม ส่วนฉันก็ยังนิ่งค้างอยู่ท่าเดิมด้วยใจที่แทบจะหลุดออกมาจากร่างกาย ตึกตึก ตึกตึก เด็กดีของเฮียเหรอ... อร๊ายยยย ตอนนี้รถมันก็ยังคงไฟแดงอยู่ มันทำให้ตอนนี้บรรยากาศในรถมันเงียบสงัดแต่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นสำหรับฉัน จนกระทั่งเขาหันมามองที่ฉันอีกที ก่อนที่เขาจะหัวเราะในลำคอออกมาพร้อมกับสายตาที่ขำขันในท่าทีของฉัน นั่นมันทำให้ฉันรู้ตัวว่า ฉันยังแนบชิดกับประตูรถอยู่ท่าเดิม ฉันเลยรีบขยับตัวกลับมานั่งเป็นปกติทันที และพยายามเก็บอาการเขินให้มิดชิดที่สุด แต่ทว่าอยู่ๆ บริเวณแก้มของฉันก็มีไออุ่นจากริมฝีปากของคนอีกคนในรถเข้ามาประกบทันที ฟอดดดด “เฮียลืมไป เด็กดีก็ควรได้รับรางวัลนะครับ” พอเขาพูดจบ ก็เป็นเวลาประจวบเหมาะพอดีที่ไฟเขียว ส่วนฉันน่ะเหรอ ก็ช็อคไปสิ ตอนนี้ฉันไม่รู้แล้วว่ารถกำลังแล่นไปยังจุดไหน ข้างนอกวิวเป็นยังไง ฉันรู้แต่ว่าฉันกำลังช็อคกับสัมผัสเมื่อกี้ ฉันยังรับรู้ถึงไออุ่นและกลิ่นหอมจางๆตรงบริเวณแก้มของฉันอยู่เลยจนถึงตอนนี้ เหมือนเรื่องมันเพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่วินาทีนี่เอง ฉันค่อยๆเอามือมาจับตรงแก้มด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก แก้มตรงนี้สินะ ที่โดนเฮียหอมแก้มไป.. ฉันนั่งเหม่อลอย จนกระทั่งมีเสียงดังแทรกเข้ามาในประสาทรับรู้การได้ยินของหูของฉัน “เลิกฟินได้แล้วพลอยใส ถึงบ้านแล้วครับ หึหึ” เขาพูดจบก็โยกหัวฉันสองสามทีแล้วก็ลงจากรถไปเลย อร๊ายยยยย ไอ้เฮียบ้าาา /// วันนี้แม่ฉันกับแม่ใหญ่ไม่อยู่บ้าน เพราะก่อนหน้านี้อยู่ๆก็มีคนส่งรางวัลทำสปาฟรีมาให้แม่กับแม่ใหญ่น่ะสิ ซึ่งกำหนดการต้องเป็นวันนี้เท่านั้น แม่ฉันทั้งคู่ก็เลยจับมือกันไปทำสปา ส่วนยัยพิงค์ก็ติดเรียนอยู่ ส่วนแม่บ้านฝั่งบ้านใหญ่ก็เหลือแค่พี่ขจี อีกสองคนมีธุระออกไปข้างนอกเช่นกัน ทำให้ตอนนี้ฉันเลยอยู่กับเฮียสองคน “ตอนนี้เฮียยังไม่ได้หิวมาก ไม่ต้องรีบทำก็ได้นะครับ..เฮียจะได้อยู่กับพลอยนานๆ..” เมื่อถึงตัวบ้าน เฮียก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับสายตาที่จ้องมองมาทางฉันอย่างลึกซึ้ง แต่ประโยคที่เขาพูดมานี่สิ อะไรคือ..อยากอยู่กับฉันนานๆ “อะเออ..พอดีเลย อาหารที่พลอยอยากทำให้เฮียกิน มันใช้เวลาในการทำอยู่ประมาณหนึ่ง” ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่านะ ทำไมฉันรู้สึกว่าเฮียมีสายตาที่เป็นประกายอะไรบางอย่าง “ต่อให้เมนูนี้เสร็จเที่ยงคืน เฮียก็รอได้ครับ..เพราะเฮียอยากกินอาหารฝีมือของพลอยใส” โอ๊ยย นี่เขาจะขยันพูดหวานใส่ฉันเกินไปแล้วนะ นี่มัน..เจ้าชายน้ำแข็งของฉัน จริงๆเหรอเนี่ย! ฉันได้แต่เขิน แล้วก็เดินไปหยิบวัตถุดิบต่างๆ มาแทนอาการแก้เขินของตัวเอง โดยไม่หันไปสบตากับเขา มันเป็นเมนูที่ฉันอยากให้เฮียกินมานานแล้ว ในที่สุดวันนี้ก็มีโอกาสได้ทำให้กินจริงๆ เหมือนฝันไปเลยแหะ “เมนูนี้มันน่าจะยุ่งยากนะครับ” เฮียพูดขึ้นมานิ่งๆ พร้อมยืนมองวัตถุดิบมากมายที่ฉันเอามากองไว้ในห้องครัว “ก็ยุ่งยากอยู่ค่ะ กว่าพลอยจะทำเมนูนี้ได้อร่อย แม่ด่าแล้วด่าอีกตั้งหลายรอบแน่ะ” ฉันบ่นไปด้วยพร้อมกับหยิบของต่างๆมาจัดแจงให้เป็นสัดส่วน “แล้วเฮียจะรอกินนะครับ..” งื้อออ ฝันที่เป็นจริง.. “เหนื่อยมั้ย” “ยังไม่ได้เริ่มทำเลย เหนื่อยอะไรกันคะ” “แต่เฮียกลัวพลอยเหนื่อย” ตึกตึก ตึกตึก โอ๊ยย ทำไมต้องทำสายตาและน้ำเสียงที่ละมุนแบบนี้ด้วย.. “เดี๋ยวเฮียไปตามแม่บ้านบ้านนู้นมาช่วยพลอยดีกว่า” อยู่ๆเฮียก็พูดขึ้นมา ขณะที่ฉันกำลังจะเริ่มหยิบมีดและเขียงมาวาง เตรียมหั่นผัก “ไม่ต้องๆ พลอยทำคนเดียวได้ค่ะ” “ไม่ได้หรอกครับ เฮียไม่อยากให้พลอยเหนื่อย ..เดี๋ยวเฮียมานะ” เฮียเคพูดพลางลูบหัวฉันไปมา พร้อมมองฉันด้วยสายตาอ่อนโยน จนฉันแทบละลาย ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้ทันที แล้วทีนี้ฉันจะมีสติทำอาหารต่อมั้ยละ! ผ่านไปไม่นาน พี่ขจีก็ตามมาช่วยงานฉันในครัว พร้อมทั้งยังชื่นชมในความหล่อของเฮียไม่หยุดปาก ก็แน่สิ เขานะดูดีสุดๆเลย พี่ขจีบอกว่าเฮียขอออกไปเดินเล่นรอบบ้าน แล้วเดี๋ยวจะตามมาทีหลัง ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร อยู่ในนี้ก็คงเบื่อละมั้ง แต่แล้วสุดท้ายฉันและพี่ขจีทำอาหารออกมาเสร็จเรียบร้อย เฮียถึงเพิ่งจะเดินกลับเข้ามาในตัวบ้านของฉัน มันก็นานพอสมควรอยู่นะ ตอนแรกฉันก็งง ว่าทำไมเดินชมบ้านฉันนาน แต่แล้วเฮียก็บอกว่าพอดีมีสายเข้ามาหลังเดินดูบ้านฉันเสร็จ ทำให้เขาต้องคุยงานนานพอสมควร และก็เพิ่งคุยงานจบไปก่อนหน้านี้เอง ซึ่งฉันก็เข้าใจดี เขาธุรกิจเยอะขนาดนั้น แล้ววันนี้แวะมาอยู่บ้านฉันค่อนวัน ก็ไม่แปลกที่เขาต้องมีเวลาส่วนตัวในการคุยงานบ้าง “เป็นเมนูที่อร่อยที่สุดตั้งแต่เฮียเคยกินมาเลย” เฮียเคพูดทันทีหลังจากกินไปคำแรก นั่นทำให้ฉันอึ้งและตาค้างไปเลยทันที เพราะฉันเคยคิดเอาไว้ว่า ถ้าฉันได้ทำเมนูนี้ให้เขากิน ฉันอยากให้เขาชมฉันแบบนี้ ถึงขั้นเอาไปจดในบันทึกเลยนะ แล้วเขาก็พูดออกมาจริงๆ จนฉันรู้สึกร้อนผ่าวตรงดวงตา เหมือนน้ำตามันจะไหล คือมันปลื้มปริ่ม จนไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้เลยจริงๆ เหมือน mission complete อะ “เฮียพูดเล่น” อยู่ๆ เฮียเคก็พูดพร้อมกับยิ้มเบาๆ พลางเอามือมาจับหัวฉันโยกไปมา ส่วนฉันเหรอ ปรับสีหน้าแทบไม่ทัน สรุปเขาพูดเล่นงั้นเหรอ หมดกัน!! “พลอยก็นึกว่าเฮียพูดจริงซะอีก” ฉันพูดพึมพำขึ้นมา แต่ก็ส่งยิ้มไปให้คนตรงหน้าอย่างไม่ได้ถือสาอะไร แต่แล้วคนตรงหน้าก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดตอบกลับมา “ที่บอกว่าพูดเล่น เพราะไม่อยากเห็นคนแถวนี้ดีใจจนน้ำตาไหลต่างหาก” เฮียเคพูดพร้อมส่งยิ้มมาให้เหมือนเดิม ก่อนจะตักข้าวคำต่อไปเข้าปาก ส่วนฉันก็เปลี่ยนสีหน้าและรอยยิ้มเป็นยิ้มกว้างส่งไปให้เขาทันทีด้วยความดีใจ “แน่นอน ต้องอร่อยอยู่แล้ว กว่าพลอยจะทำเมนูนี้ได้นะ แม่บ่นแล้วบ่นอีก เป็นอาทิตย์ กว่าจะออกมารสชาตินี้ ..เฮีย..กินเยอะๆเลยนะ” ฉันพูดพร้อมกับตักขึ้นมากินเช่นกัน แต่ก็นั่งมองเขากินอย่างมีความสุขไปด้วย ส่วนเฮียก็ได้แต่ส่งยิ้มมาให้ฉันก่อนจะตักอาหารกินอย่างเอร็ดอร่อย ..ก็เขาบอกมาอะเนอะว่าอร่อย ก็ต้องกินอย่างเอร็ดอร่อยสิ “แมวที่เลี้ยงอยู่ไหนล่ะ” ระหว่างนั้นอยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาเฮียไปรู้มาจากไหนกันนะ “รู้ได้ไงว่าพลอยเลี้ยงแมวด้วย” ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย ส่วนเฮียก็ยิ้มมุมปากออกมาเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา “ก็..เห็นชามอาหารแมวตรงนู้นไง” “อ่อออ..อย่างนี้นี่เอง” นึกแล้วก็เขิน ที่ฉันเคยเขียนในบันทึก ว่าเขาเป็นพ่อ ฉันเป็นแม่ รักแรกเป็นลูก อร๊ายย /// “อาหารเผ็ดเหรอครับ ถึงได้หน้าแดง” เฮียเคพูดขึ้นมาพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย แต่ฉันรู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ชะมัด “ก็เผ็ดนิดหน่อยค่ะ แหะๆ” เผ็ดอะไรกัน ฉันยังไม่ได้กินพริกสักเม็ด! “ไหนล่ะแมว” “เออ มันนอนอยู่นะคะ” ฉันพูดยังไม่ทันขาดคำ “เมีี๊ยววว” ฉันหันไปตามเสียงร้อง ก็พบว่ารักแรกมาเดินคลอเคลียแถวๆขาฉัน “รักแรก เพิ่งตื่นใช่มั้ย แล้วนี่หิวเหรอ มาๆ เดี๋ยวแม่เทอาหารให้นะ” ฉันลุกขึ้นแล้วก็ทำทีเป็นไปหยิบอาหารแมวมา เพื่อไปเทให้รักแรก แต่แล้วจู่ๆ กล่องอาหารแมวก็ลอยไปโดยมีมือใครบางคนมาคว้าไว้ “มาครับ เดี๋ยวพ่อช่วยแม่เทอาหารเอง” พ่อเหรอ...อร๊ายยย