ตอนที่ 27

ในที่สุดผมก็ทำหน้าที่เป็นกรรมการการประกวดเสร็จซะที ยอมรับเลยว่าเบื่อมาก ถ้าไม่ใช่เพราะพลอยใส ผมก็คงไม่มาเป็นกรรมการงานนี้หรอก แถมยังต้องเสียเงินให้ไอ้พวกเพื่อนเวรอีกคนละสองล้าน เพื่อจ้างมันมาเป็นกรรมการงานนี้ด้วย เอาจริงๆ ผมยังงงตัวเองอยู่เลย ว่าทำไปทำไมวะ แล้วดูไอ้ซันนะ แม่งทิ้งงานกรรมการกลางคัน เพื่อไปหาเอิงเอย แบบนี้ก็ได้เหรอ มันน่าเอาเงินคืนมาสักล้านจริงๆ ไอ้เหี้ยนี่ ระหว่างที่ผมเป็นกรรมการ ผมก็เห็นพลอยใสอยู่ไม่ห่างจากผมตลอด มันอดไม่ได้ที่หางตาของผมจะมองเธออยู่เป็นระยะๆ และก็พบว่าเธอก็มองมาทางผมเหมือนกัน แต่ตอนที่ใกล้จะจบงาน ก็เห็นมีผู้ชายคนหนึ่ง ที่ผมเคยมีเรื่องด้วยนิดหน่อยและเป็นคู่แข่งของผม นั่นก็คือนายลีนั่นล่ะ เดินมาคุยกับพลอยใส แล้วไม่นาน ทั้งพลอยและเพื่อนๆ รวมถึงผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไปจากตรงโซนเวทีทันที “ไอ้พวกเพื่อนเหี้ย รีบไปไหนกันวะ!” เสียงไอ้เคนดังลั่น เมื่อประกาศรางวัลในการประกวดเรียบร้อย ผมเดินลงจากโซนที่นั่งกรรมการทันที เช่นเดียวกับไอ้ซัน ไอ้ไนท์ ที่รีบไม่ต่างกัน ไอ้ซันก็คงไปหาเอิงเอยนั่นล่ะ ตอนแรกก็นึกว่าจะไม่กลับมาแล้ว แต่พอตอนจะประกาศผลมันก็กลับมาพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เหมือนคนบ้า แต่เอาจริงๆ ปกติไอ้นี่มันก็ผีเข้าผีออกอยู่แล้ว ผมเลยปล่อยมันไป ส่วนไอ้ไนท์ก็คงไปหาแอมแปร์ ผู้หญิงในเกมของมันกับไอ้ซันหรือของมันคนเดียวก็ไม่แน่ใจ ซึ่งตอนนี้นอนอยู่โรงพยาบาล ปกติมันต้องไปเฝ้าทุกวัน แต่เพราะงานนี้มันเลยไม่ได้ไป ก็เลยเป็นเหตุให้วันนี้ทั้งวัน แม่งมองผมเหมือนจะฆ่าผมตลอดเวลา แต่ก็นะ ผมก็ทำเป็นไม่สนใจมันเหมือนที่ผมทำกับทุกคน ส่วนไอ้เคน อืม..ไม่มีใครหรือว่ามีก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ มันดูไม่มีเป้าหมายให้รีบเหมือนพวกผม นอกจากจะกลับไปเคลียงานของมันที่ยุ่งเหยิงเพราะฝีมืออดีตเพื่อนรักของผมอีกคน และสุดท้ายผม..ก็ขอเดินสำรวจแถวๆนี้หน่อยละกัน ..ว่าแต่เมื่อกี้พลอยใสเดินไปทางไหนแล้วนะ... ขณะที่ผมกำลังเดินไปในงาน ก็เจอกลุ่มเพื่อนของพลอยใสเลยตรงปรี่เข้าไปหาทันที แต่ก็ไร้วี่แววของคนที่ผมอยากเจอ “พลอยใสล่ะ” ผมเดินไปถามเพื่อนๆของเธอ ทุกคนหันมามองผมก่อนจะตอบออกมา “ไปทางนู้นอ่ะค่ะ พอดีพี่ยีนส์เรียกไปคุยเป็นการส่วนตัว” ศรบอกผมออกมา “อะไรนะ พลอยไปคุยกับยีนส์เหรอ!” อยู่ๆก็มีเสียงผู้มาใหม่แทรกเข้ามา ผมหันไปดูก็พบว่าเป็นนายลีนั่นเอง พร้อมมือที่ถือน้ำมาสี่แก้ว “มิน พี่ฝากถือหน่อย” ชายคนนั้นส่งแก้วน้ำทั้งหมดให้มินแล้วก็รีบวิ่งไปทางที่ศรชี้ทันที ผมเลยพอจะเข้าใจเรื่องราว ก็เลยวิ่งตามไปทางนั้นด้วย เพราะดูจากปฏิกิริยาที่เธอทำตอนเข้าประชุมในวันนั้น ผมก็พอรู้อยู่ว่ายีนส์ดูจะไม่ค่อยชอบพลอยใสสักเท่าไร ระหว่างที่วิ่งอยู่นั้น สายตาผมก็เหลือบไปเห็นผู้หญิงสองคนยืนคุยกันอยู่ตรงกลางสะพานไม้ที่สระน้ำ ซึ่งผมแน่ใจว่าหนึ่งในนั้นคือพลอยใสแน่นอน เพราะวันนี้ผมมองเธอตลอดเวลาในระยะไกลเหมือนเช่นตอนนี้ จำได้ว่าเธอใส่เสื้อผ้าอะไร ทรงผมอย่างไร ผมยืนตัดสินใจว่าจะเดินเข้าไปดีหรือไม่ ยังไงก็ไม่ได้เป็นเรื่องเกี่ยวกับผม แต่จังหวะนั้นเอง ผมก็เห็นเธอตกลงไปในสระน้ำ ด้วยฝีมือของผู้หญิงที่อยู่ด้วยกัน ตู้มม “ช่วยด้วยค่าา มีคนตกน้ำ” เสียงของยีนส์ดังมาแต่ไกล แต่เท้าผมขยับตั้งแต่ผมเห็นร่างของพลอยตกลงไปในน้ำแล้วล่ะ ตู้มม ผมกระโดดลงไปคว้าร่างของพลอยใสที่ตะเกียกตะกายบนผิวน้ำและทำท่าจะร่วงลงไปทันที ผมล็อกแขน และพาเธอว่ายไปยังฝั่งอีกฝั่ง “พลอยใส ตื่น ตื่นสิ!” ผมตบแก้มพลอยใสสองสามทีเพื่อให้ได้สติ แล้วเธอก็ลืมตามาจริงๆ แต่เธอก็ทำแค่เพียงปรือตา พร้อมส่งยิ้มมาให้ผม ก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้ง ผมรีบอุ้มเธอไปที่รถของผมทันที โชคดีที่ตรงนี้ไม่ห่างจากที่จอดรถเท่าไร ผมรีบขับไปยังคอนโดของผม พร้อมโทรเรียกอาดินให้มาดูอาการของพลอยใส จะให้โทรหาไอ้ไนท์ก็เกรงใจมัน ดูจากสายตาที่ผมรบกวนเวลาของมันวันนี้แล้ว ถ้ายังเรียกมาอีก มันคงฆ่าผมแน่ๆ ผมเลยเลือกที่จะโทรหาอาดินแทน . . . เมื่อถึงคอนโด ผมวางเธอลงทีเตียงทันที ตอนนี้พลอยใสเปียกไปหมดทั้งตัว ผมค่อยๆ ไล่มองดูใบหน้าได้รูปที่หลับสนิทนั่น ขนตายาวหนา คิ้วที่เข้มสวยโดยไม่จำเป็นต้องพึ่งการแต่งเติมเหมือนผู้หญิงคนอื่น จมูกเล็กที่หายใจแผ่วเบา ปากกระจับบางสวยที่ตอนนี้ซีดเผือดเกือบจะเป็นสีเดียวกับสีของใบหน้า และเป็นปากเดียวกับที่ผมเคยมอบจูบแรกให้ไป ตอนนี้เสื้อของพลอยใสเปียกไปหมดทั้งตัว เธอใส่เสื้อเดรสสีชมพูอ่อน ทำให้เสื้อของเธอแนบไปกับเรือนร่างเล็กที่ได้สัดส่วน ผมมองแล้วก็รู้สึกร้อนๆหนาวๆยังไงชอบกล ผมเลยละสายตาจากภาพตรงหน้า แล้วเปลี่ยนเป็นปรับอุณหภูมิของห้องให้สูงขึ้น เพื่อให้พลอยใสไม่ต้องหนาวมากเกินไป “หนาว” นั่นไงล่ะ ยังไม่ทันขาดคำ ผมเห็นท่าไม่ดี เพราะจากโรงพยาบาลมาที่นี่ อาดินน่าจะใช้เวลาพอสมควร ผมเลยตัดสินใจเดินไปปิดไฟ แล้วก็กลับมายืนที่ตรงร่างคนตรงหน้าอีกครั้ง ผมเห็นเธอแค่เพียงลางๆท่ามกลางความมืดเท่านั้น ก่อนจะค่อยๆ รูดเสื้อเดรสสวยออกจากตัวของพลอยใส แม้ห้องนี้จะมืด แต่ผมก็ยังมองเห็นความสวยของรูปร่างของคนตรงหน้า ผมอดไม่ได้ที่จะพยายามเหลือบตามองบนเพดาน ก่อนจะใช้มือคลำตรงสะโพกงามงอนของพลอยใส แล้วค่อยๆรูดแพนตี้ตัวน้อยออกมาจากขาเรียวอย่างช้าๆ ในใจของผมตอนนี้มันเกือบจะระเบิดออกมาด้วยความตื่นเต้น หลังจากถอดออกได้สำเร็จ ผมก็เอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงเอวของคนตรงหน้าที่นอนแน่นิ่ง จากนั้นผมก็พลิกตัวเธอให้ตะแคงเล็กน้อย แล้วมองหาตะขอเสื้อชั้นในตรงแผ่นหลัง แต่ผมกลับพบว่ามันไม่มี! เชี่ย มันอยู่ตรงไหนวะ แล้วมันต้องถอดยังไงเนี่ย อืม..ผมจำที่ไอ้ซันมันเคยพูดได้ว่า ผู้หญิงบางคนใส่แบบตะขอด้านหน้า ซึ่งมันง่ายต่อการถอดเอามากๆ หรือว่าพลอยใสจะใส่แบบนั้นนะ ผมพลิกตัวพลอยใสให้กลับมานอนหงายอีกครั้ง แล้วก็เหลือบสายตามองตรงส่วนนูนของหน้าอก ที่มีกำลังดีของเธอ ก่อนจะเห็นเหมือนรอยเชื่อมต่อของบราเซียตัวนี้ที่อยู่ด้านหน้า ระหว่างเนินนูนสองฝั่ง ผมเงยหน้ามองเพดานอีกครั้ง ก่อนเริ่มใช้มือคลำไปยังตะขอเสื้อในเพื่อปลดออกมา อย่างเก้ๆกังๆ แต่ด้วยความที่ผมมองไม่เห็น ทำให้ผมสัมผัสกับเนื้อนวลเนียน ที่นุ่มนิ่มนั่นหลายต่อหลายครั้ง กว่าผมจะทำสำเร็จ ทำเอาผมเหงื่อแตกเลยทีเดียว สงสัยแอร์ที่ปรับเมื่อกี้จะร้อนไป ผมรีบดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายเปลือยเปล่าของพลอยใสให้มิดชิดอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของผมมา เห้อ!!! ทำไมกูต้องมาทนอะไรแบบนี้ด้วยวะ กว่าจะถอดหมดก็จะตายแล้ว นี่ยังต้องมาใส่ให้อีก!! ผมมองคนตรงหน้าแล้วถอนหายใจออกมาเสียงดัง ก่อนจะค่อยๆเอามือของเธอใส่เข้าไปในแขนเสื้อ แล้วตะแคงข้างจัดการให้เธอใส่ครบทั้งสองข้าง และตอนที่ติดกระดุม ก็รีบติด จนมือผมสั่นไปหมด ผมพยายามเงยหน้ามองทางอื่นอีกครั้ง จนในที่สุดก็ติดจนเสร็จ แต่เมื่อผมมองภาพตรงหน้า นั่นทำให้ผมหงุดหงิดอีกครั้ง เพราะว่าผมติดกระดุมสลับตำแหน่งมั่วไปหมด ก็แน่สิผมมองไม่เห็น ผมเลยสูดหายใจเข้าเต็มปอดอีกครั้ง ไม่สนใจแล้วว่าจะเห็นหรือไม่เห็นรูปร่างภายใต้เสื้อนี้ ช่างแม่งละ!! รีบทำให้เสร็จๆจะได้จบๆ ดีกว่า แต่ผมว่าบางทีผมอาจจะคิดผิด ผมรีบจัดการปลดกระดุมที่ผิดพลาดออกให้หมด และพยายามโฟกัสที่ตรงกระดุม แต่มันก็ทำไม่ได้ เพราะตอนนี้ผมเห็นทุกอย่างภายใต้เรือนร่างสวยของคนตรงหน้าหมดแล้ว ผมพยายามรีบติดกระดุมเพื่อจะได้ให้มันจบๆไป จนในที่สุดผมก็ทำสำเร็จ เห้อออ!!! ทำไมผมรู้สึกว่าคนที่จมน้ำกำลังใกล้ตายไม่ใช่เธอ แต่เป็นผมเองนี่ละ!! ผมมองไปที่ผู้หญิงร่างบางที่นอนสลบไสลอยู่บนเตียงผมอีกครั้ง ตอนนี้ภาพของเธอแม่งโคตรเซ็กซี่ ผมไม่น่าหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวเลย ความยาวที่มันปริ่มๆสะโพกนั่น และความบางของเสื้อ ทำให้ผมถึงกลับต้องกลืนน้ำลายของตัวเอง เอือก!! ไอ้เคเอ้ย เรื่องแค่นี้เอง ทำเป็นตื่นเต้นไปได้ ใจร่มๆ หน่อยสิวะ ท่องเอาไว้ เธอก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ปกติผู้หญิงที่เพื่อนๆ ผมเรียกมาแต่งตัวโป๊กว่านี้ผมยังเฉยๆเลย ผมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ เพื่อเอามาเช็ดผมของเธอที่ตอนนี้ยังเปียกอยู่ให้แห้งลงกว่านี้ ก่อนจะหยิบไดร์เป่าผมมาเป่าให้เธออย่างลวกๆ เพราะถ้านอนทั้งๆผมเปียกแบบนี้ ผมกลัวเธอจะไม่สบาย “เฮีีย เฮียเค ช่วยด้วย” ระหว่างนั้นเอง พลอยก็โพล่งขึ้นมาทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ ด้วยสีหน้าขมวดคิ้วจนแทบจะเป็นปม พร้อมกับยกไม้ยกมือตะเกียกตะกายอยู่เหนืออากาศ “เฮียอยู่นี่แล้ว พลอยปลอดภัยแล้วนะครับ” ผมพูดแล้วจับมือเธอที่ตะเกียกตะกายไปมาเอาไว้ จนเธอสงบนิ่งลงแล้วก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบนใบหน้าเธอแทน ผมเห็นแล้วอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจูบตรงหน้าผากน้อยๆของเธอ ก่อนที่ผมจะผละออกมาแล้วก็จับมือเธอเอาไว้อยู่อย่างนั้น พร้อมจ้องมองใบหน้าสวยที่กำลังนอนหลับ ด้วยความคิดบางอย่างที่แล่นเข้ามาในสมอง ถ้าผมช่วยไว้ไม่ทัน ผมไม่อยากจะนึกเลยว่าผมจะมีโอกาสได้มาสัมผัสหน้าผากน้อยๆนี้หรือเปล่า ผมจะได้ยินเสียงเธอละเมอกลัวแบบนี้หรือเปล่า แล้วผมยังจะได้ไออุ่นจากมือเล็กๆนี้ที่ผมกำลังจับอยู่หรือเปล่า ผู้หญิงคนนั้น คนที่ผลักพลอยใส..,, ติ๊งหน่อง เสียงกริ่งทำให้ผมได้สติ ผมรีบเดินไปเปิดประตูทันที “ไหนผู้ป่วย?” ผมพาอาดินเดินมาที่เตียง แล้วผมก็เห็นอาชะงักและตกใจเล็กน้อย “นี่ เครู้จักคนผู้หญิงคนนี้เหรอ” “ครับ” ผมรู้สึกถึงสีหน้าที่แปลกไปของอาดิน แต่เรื่องนั้นไว้ก่อน “มีอะไรค่อยคุยหลังตรวจเสร็จนะครับ” ผมพูดออกไป ส่วนอาดินก็ทำเพียงพยักหน้าให้เท่านั้น จากนั้นอาดินก็ทำการตรวจเบื้องต้น และเมื่อเข้าไปเลิกผ้าห่ม ก็หันมาหาผมด้วยสีหน้าสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะหยิบอุปกรณ์การแพทย์มาตรวจ “อืม..ไม่ได้เป็นอะไรมาก คงแค่เพลียเลยนอนหลับไป นอนสักคืนพรุ่งนี้ก็ดีขึ้นแล้ว” อาดินพูดพร้อมกับเก็บอุปกรณ์การแพทย์ลงกระเป๋า “เคเป็นอะไรกับผู้หญิงคนนี้” อาดินพูดขึ้นมาเมื่อเก็บอุปกรณ์เสร็จและลุกขึ้นยืนประจันหน้ากับผม “รุ่นน้องที่มหาลัย” “เครู้มั้ยว่า เธอเป็นลูกของใคร” “ทราบครับ” “เธอไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย อย่าหลอกให้เธอเป็นเครื่องมือการแก้แค้นครั้งนี้ละกัน” อาดินพูดพร้อมตบไหล่ของผม ก่อนจะเดินออกไป ผมก็ทำเพียงแค่เดินออกไปส่งอาดินเท่านั้น และกล่าวขอบคุณก่อนที่ประตูจะปิดลง ผมเดินมามองที่พลอยใสอีกครั้ง และนั่งลงข้างๆ เตียงมองเธอที่นอนหลับไม่รู้เรื่องราว ทำไมต้องเป็นเธอด้วยนะ ที่เป็นลูกของเขา... ขณะที่ผมมองเธออยู่นั้น อยู่ๆพลอยใสก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา