ตอนที่ 29

“ใครสั่งใครสอน ให้แต่งตัวแบบนี้ออกมาปลุกผู้ชายกัน” เฮียพูดขึ้นมาแต่เบี่ยงหน้าออกไปทางอื่น ไม่ได้มองมาที่หน้าฉัน ส่วนฉันก็หันไปมองเขาปกติ ก่อนที่สายตาฉัน จะเผลอไปเห็นตรงเป้ากางเกงนอนของเขา แล้วทำให้ฉันต้องเบือนหน้าไปทางอื่นทันที “ค่ะ คือ..เออ พลอยว่า พลอยเข้าห้องก่อนดีกว่า” ฉันไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี เพราะตอนนี้หน้าฉันร้อนมาก มันเขินจนทำอะไรไม่ถูก ก็เลยเปลี่ยนเป็นลุกขึ้นแล้วก็รีบจ้ำเดินเข้าไปในห้องนอนแทน ปัง ฟู่ววว โอ๊ยย ใจไม่ดีเลยอีพลอยยย ว่าแต่ ของเขาก็ใหญ่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย อร๊ายยย แต่แล้วฉันยืนกรี๊ดอยู่ในใจได้ไม่นาน เฮียก็เปิดประตูตามเข้ามา “ฮะเฮีย มีอะไร” ฉันรีบหันขวับไปทันที พร้อมกับเดินไปหยิบผ้าห่มบนเตียงมาพันตัวไว้ การที่จะให้ฉันยืนคุยกับเขาแบบโล่งๆอย่างนี้ มันก็รู้สึกหวิวๆเกินไปหน่อย ส่วนเฮียก็มองมาทางฉันด้วยสีหน้าเหมือนจะขำๆเล็กน้อย แต่แล้วอยู่ๆก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มมุมปาก ก่อนจะวางถุงอะไรบางอย่างที่ถือเข้ามาไว้ตรงนั้น แล้วก็เดินตรงเข้ามาหาฉันแทน เขาเดินตรงมาเรื่อยๆ พร้อมกับมองหน้าฉันด้วยแววตาเจ้าเล่ห์แปลกๆ ทำให้ฉันต้องถอยหลังเรื่อยๆเช่นกัน แต่เนื่องจากผ้าห่มมันใหญ่เทอะทะ ทำให้ฉันสะดุดผ้าห่มของตัวเองแทน “ว๊ายยยย” โชคดีที่ข้างหลังฉันมันก็คือเตียง ทำให้ฉันล้มลงไปโดยที่ไม่เจ็บอะไร แต่มันจะไม่อะไรเลย ถ้าฉันไม่คว้าเฮียลงมาทับฉันด้วย คือมันตกใจไง คว้าอะไรได้ก็คว้าก่อน ทำให้ตอนนี้กลายเป็นว่าเขาคร่อมฉันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดีหน่อย เพราะมีผ้าห่มคั่นกลาง “หึหึ พลอยใสเธอนิสัยแบบนี้เองเหรอ” เฮียพูดออกมาด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม พร้อมกับหยัดตัวลุกขึ้นโดยใช้แขนเขาค้ำไว้ที่เตียง แต่ก็ไม่ได้ลุกออกไป พร้อมกับจ้องมองมาทางฉันเหมือนเดิม ส่วนฉันพอได้ยินเขาพูดขึ้นมาแบบนั้น ก็ขมวดคิ้วไม่เข้าใจทันที “นิสัยยังไงคะ?” แล้วเมื่อไรเขาจะลุกออกไปละเนี่ย “ก็ดึงผู้ชายให้มานอนทับบนเตียงแบบนี้ไง..” ทันทีที่พูดจบ ฉันก็อึ้งไปทันที ก่อนจะพูดตะกุกตะกักตอบเขาไปพร้อมกับพยายามดันเขาออกไปด้วย “ไม่ใช่ซะหน่อย มะ มันเป็นอุบัติเหตุต่างหากละ..เฮีย..ก็ลุกออกไปสิคะ” ฉันพูดพร้อมกับหลุบตามองลงไปมาสลับกับมองหน้าของคนบนร่างไปด้วย ส่วนใบหน้าของฉันตอนนี้ มันก็เพิ่มความร้อนขึ้นมาเรื่อยๆ ด้วยความเขิน เพราะฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันกับเขาอยู่ในท่าที่ไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไร แล้วไหนจะสายตาของเขาอีก ที่ยิ่งมองยิ่งละลาย งื้อ /// หลังจากที่เขามองหน้าฉันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่นั่น อยู่ๆเขาก็เปลี่ยนกลับมาเป็นหน้านิ่ง พร้อมกับเปลี่ยนเป็นมองฉันด้วยสายตาที่แปลกไป ทำให้ฉันต้องรอลุ้นว่าเขาจะทำอะไรหรือพูดอะไรออกมา หลังจากที่มองหน้าอยู่อย่างนั้นเขาก็เปลี่ยนเป็นหลับตาลง คล้ายจะข่มอารมณ์อะไรบางอย่างก่อนที่จะลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แล้วก็ก้มลงมา เอาปากของเขาแนบลงบนแก้มเนียนของฉันแรงๆ หนึ่งที ฟอดดดด “ถ้าไม่ใช่เฮีย..ห้ามไปทำแบบนี้กับใครนะครับ” ทันทีที่พูดจบ เฮียก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะหันหน้าหนีฉันไปอีกทาง พร้อมกับพูดขึ้นมานิ่งๆ “เฮียเอาเสื้อมาให้เปลี่ยน..อาบน้ำเสร็จออกไปกินข้าวข้างนอกนะครับ” หลังจากพูดจบ เขาก็เดินออกไปข้างนอกทันที ฟู่วววว!! ฉันค่อยๆ ลงจากเตียงแล้วเดินไปเปิดดูถุงที่เฮียพูดถึง และสิ่งที่ฉันเห็นในนั้นก็ทำให้ฉันกลับมาเขินเล็กน้อยอีกครั้ง เพราะชุดชั้นในที่เขาซื้อมาให้น่ะสิ มีทุกไซส์ทุก ขนาดเลย เหมือนเหมามาเลยทีเดียว!!! เชื่อแล้วล่ะ ว่าเขาคงไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงมาก่อน เลยน่าจะเป็นเหตุทำให้เขาเลือกไซส์ให้ฉันไม่ถูกสินะ หลังจากฉันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ฉันก็เปิดห้องออกไปอีกครั้ง พร้อมกับกลิ่นอาหารที่เตะจมูกสุดๆ หอมจัง ฉันเดินไปที่โต๊ะกินข้าว ก็พบว่าเฮียเคนั่งรออยู่ที่โต๊ะ พร้อมข้าวต้มกุ้งร้อนๆที่วางอยู่สองถ้วย “นี่เฮียทำเองเหรอ” “ครับ” เฮียตอบแล้วหันมายิ้มให้ฉัน อร๊าย ฉันหลงรักรอยยิ้มนี้ แล้วฉันก็ลงไปนั่งตรงหน้าชามที่ว่าง “อร่อยยยมากก ไม่คิดเลยว่าเฮียจะทำอาหารเป็นด้วย แถมยังอร่อยอีกต่างหาก” ฉันพูดไปกินไปด้วยสีหน้ามีความสุข เอาจริงๆ เขาทำอะไรฉันก็ว่าอร่อยหมดแหละ ส่วนเฮียเคก็ได้แต่ยิ้มออกมา สักพัก เขาก็เอามือถือมาวางบนโต๊ะแล้วส่งมาให้ฉัน “มือถือใหม่ครับ” อ้ะ?! มันเป็นรุ่นเดิมแบบเดิม สีเดิมเป๊ะๆ เลยด้วย “ของพลอยเหรอ” ฉันพูดออกมาด้วยสีหน้างุนงง ส่วนเฮียก็ได้แต่พยักหน้ามาให้ นี่เขาซื้อให้ฉันงั้นเหรอ “อืม..งั้นเดี๋ยวพลอยโอนค่าโทรศัพท์ให้นะคะ ขอเลขบัญชีด้วยค่ะ” ฉันพูดพร้อมหยิบมือถือมาดู “เสื้อเมื่อวานเฮียส่งซักให้แล้วนะครับ” เฮียไม่ตอบแต่เลี่ยงเปลี่ยนเรื่องแทน ส่วนฉันก็ได้แต่ยิ้มอยู่อย่างนั้น ฉันรู้ว่าเขารวย แค่นี้เศษเงิน แต่ไม่ได้หรอก ยังไงก็ต้องคืน “ขอเลขบัญชีด้วยค่ะ” ในเมื่อคุยไม่ตรงประเด็นได้ ฉันก็คุยกลับไม่ตรงประเด็นได้เช่นกัน เฮียหันมามองฉันรอบหนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “ชอบเสื้อตัวนี้ที่เฮียซื้อมาให้หรือเปล่า” “งั้นคิดราคาเสื้อตัวนี้มาด้วยเลย จะได้รวบยอดจ่ายทีเดียว” “กินข้าวเสร็จแล้วเดี๋ยวเฮียไปส่งนะครับ” “สรุปเลขบัญชีอะไรนะคะ” เอาซี้ ฉันไม่ยอมง่ายๆหรอก ฉันยังคงมองไปที่เฮียด้วยสีหน้าวางเชิง ส่วนเฮียก็ได้แต่ยิ้มกลับมาให้ ก่อนจะเปลี่ยนสายตาเป็นประกาย พร้อมพูดประโยคต่อมาที่ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลยทีเดียว “เลขบัญชีไม่จำเป็นหรอก เพราะเมื่อเช้า..เฮียก็ได้กำไรแล้ว” กรี๊ดดดดดดด ฉันก็ได้กำไรเหมือนกัน!!! ///. . . “อีพลอยยยยย” เสียงเพื่อนฉันดังมาแต่ไกล ทันทีเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามานั่งเรียนในห้อง “อะไรเล่า!” ฉันทำทีเขินกลบเกลื่อน สายตาของพวกมันที่มองมา “แกกินเฮียเคแล้วใช่มั้ย!!” “ไอ้บ้า กินบ้าอะไรของพวกแก เปล่าซะหน่อย” “หึ ไม่ต้องมาสตอเลยย่ะ วันนั้นพี่ยีนส์บอกมาอยู่ ว่าแกทิ้งพวกฉันในงานวันนั้นแล้วก็หนีไปกับเฮียเค” “พี่ยีนส์บอกพวกแกอย่างนั้นเหรอ?” นี่ผลักฉันตกน้ำ แล้วยังโกหกเพื่อนๆฉันอีกเหรอเนี่ย “เออ บอกพวกเราแล้วก็พี่ลี ตอนนั้นพี่ลีหาแกทั่วงานเลยล่ะ ..แต่ช่างเถอะ ประเด็นนั้นไม่สำคัญ มันสำคัญตรงที่ เฮียแกโทรมาบอกให้พวกฉันบอกแม่แกว่ามานอนค้างด้วย..สรุปไง อยู่ด้วยกันทั้งคืน ไม่บะๆกันแล้วทำอะไร อย่าบอกนะว่านั่งมองตาจับมือกันใสๆอะ” ยัยศรพูดมาซะยืดยาว จนฉันต้องหันซ้ายหันขวาเพื่อดูว่ามีใครได้ยินมั้ย “ไอ้บ้า ไม่ได้มีอะไรโว๊ย คืองี้ ที่พี่ยีนส์เรียกฉันไปคุยวันงานอ่ะ คือ..ฉันตกน้ำแล้วเฮียมาช่วยเอาไว้ เลยพาฉันไปนอนที่คอนโด ส่วนตัวเฮียเขานอนข้างนอกห้องตลอด” “เฮ้ยย จริงดิ แล้วแกตกน้ำได้ไง แล้วเป็นอะไรบ้าง” “ไม่เป็นอะไรมาก ก็อย่างที่บอกเฮียมาช่วยทัน” “พี่ยีนส์ผลักแกตกน้ำเหรอวะ” หลังจากที่ยัยเกรวี่ถามออกมา ฉันก็พยักหน้าไปเบาๆ จนทั้งสามคนตาโตตกใจพร้อมกันทันที “แกว่าเกี่ยวกับเรื่องนั่นปะวะ” อยู่ๆ ยัยศรก็พูดออกมาแล้วก็มองไปที่ยัยมินและเกรวี่ ส่วนฉันก็มองตาปริบๆ เพราะไม่รู้ว่ามันหมายถึงเรื่องอะไร “กูว่าใช่ว่ะ” “เป็นไปได้” “พวกแกพูดเรื่องอะไรกันเหรอ” ฉันโพล่งถามไป ในขณะที่พวกเพื่อนฉันกำลังสันนิษฐานเรื่องอะไรก็ไม่รู้ “ก็เมื่อเช้าน่ะสิ ฉันได้ยินมาว่าพี่ยีนส์โดนไล่ออกจากมหาลัยนี้แล้ว แกก็รู้ว่าออกจากมหาลัยนี้ ก็หมดอนาคตไประดับหนึ่งเลยนะ” ที่พวกมันบอกว่าหมดอนาคตก็คงเป็นเพราะว่าจะกลายเป็นคนติดแบล็คลิส ที่ไม่สามารถทำงานในเครือของบริษัทพวกกลุ่ม devil prince ได้น่ะสิ แล้วอีกอย่างถ้าจะไปทำงานที่อื่น แล้วรู้ประวัติมาว่า โดนไล่ออกจากมหาลัยนี้ มันก็ทำให้เสียเครดิตสุดๆ มีทางเดียวพี่ยีนส์คงต้องเป็นเจ้าของกิจการเองแล้วล่ะ ที่บอกว่ามันเสียเครดิต ก็เพราะว่า คนที่โดนไล่ออกจากมหาลัยนี้ จะมีแต่พวกที่มีคดีร้ายแรงเท่านั้น เช่นพวกโดนจับกุมคดีต่างๆ หรือไม่ก็เป็นบุคคลอันตรายต่อบุคคลในมหาลัย เช่นพวกคนจิตไม่ปกติอะไรพวกนี้ ส่วนพี่ียีนส์น่ะเหรอ โดนไล่ออกเพราะอะไรหว่า ถ้าเรื่องจะฆ่าฉัน มันก็สมควรจริงนั่นล่ะ แต่เรื่องนี้มันก็ไม่ได้โด่งดังเป็นคดีอะไรที่จะต้องถึงขั้นไล่ออกซะหน่อย “แล้วเหตุผลคืออะไรอะ” ฉันเอ่ยถามเพื่อนๆ ที่น่าจะรู้ข้อมูลดีกว่าฉันออกมา “ได้ยินมาว่า เป็นเคสพิเศษ ไล่ออกแบบไม่มีเหตุผล” “หื้มม อย่างนี้ก็ได้เหรอ?” \"เสียดายแทนพี่ยีนส์นะ จริงๆพี่แกการเรียนก็ดี กิจกรรมก็เด่น แบบเป็นคนที่ไม่น่าจะโดนไล่ออกได้เลย\" \"อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้ว โคตรเสียดายสี่ปีที่เรียนมาเลยว่ะ\" “แต่ฉันว่าสาเหตุจริงๆ ก็น่าจะเพราะที่พี่ยีนส์ผลักแกตกน้ำนั่นล่ะ แต่ตรงนั้นไม่มีกล้องวงจรปิดไง เลยเอาผิดไม่ได้...และนั่นก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่ง ที่ตอนนี้บริเวณนั้นมีกล้องวงจรปิดแล้วจ้าาา” “เออ ได้ยินมาว่า เฮียเคสั่งติดกล้องวงจรปิดในมหาลัยหลายจุดเลย หลังจากที่ไล่พี่ยีนส์ออกไปแล้วอะ” “มันจะเกี่ยวกับยัยพลอยปะวะ แบบว่า เผื่ออนาคตยัยพลอยเป็นอะไรไป เขาก็ดูจากกล้องได้ทุกทีไรงี้” “ฉันว่าพวกแกเพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้วนะ” “เรื่องนั้นกูไม่รู้หรอกว่ะ แต่เรื่องไล่พี่ยีนส์ออกอะ เพราะมึงแน่นอน แกคิดว่าไงล่ะ” ยัยมินพูดขึ้นมาพร้อมหันมาทางฉัน “ฉันไม่รู้อะ” “ไม่ต้องไม่รู้อะ เพราะเมื่อวานมีคนบอกอยู่ ว่าเห็นพี่ยีนส์พยายามจะขึ้นไปหาเฮียเคที่ห้องแต่ก็ถูกกีดกันไม่ให้ไปหาจนพี่ยีนส์ยืนร้องไห้เลยเว้ย” “และที่แน่ชัดว่าเกี่ยวกับเฮียเคอีกเรื่องนะ” ทันทีที่ยัยมินพูดจบ พวกเราทั้งสามก็ยื่นหน้าไปฟังอย่างตั้งใจ “น้องพี่ยีนส์สองคน ที่เรียนในเครือของครอบครัวเฮียนะ โดนไล่ออกหมดจ้า” “ฮะ!” “ส่วนพ่อพี่ยีนส์ อยู่ๆ ก็โดนบริษัทพี่เคนที่เป็นลูกค้ารายหลักยกเลิกจ้างเฉยเลย ทำให้บริษัทของพ่อพี่ยีนส์มีปัญหาการเงินหนักเลยละตอนนี้“ “ฮะ!!” “เรียกว่า จัดการยกครอบครัวเลยว่ะ แม่งเห็นนิ่งๆ น่ากลัวชะมัด” “อิจฉาเลยอ่าาา เจ้าชายชัดๆ ช่วยแกจากการจมน้ำ แล้วยังจะจัดการคนที่ทำร้ายแกให้อี๊กกก” “คือแบบว่า พี่ยีนส์นี่ซวยของจริงเลย มาเจอเฮียเค” “บุญของตุ๊ด เพื่อนจะมีผัวเป็นเฮียเค” “เดี๋ยวๆ ทุกคน เขาอาจจะไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยก็ได้นะ” ทันทีที่ฉันพูดจบ ทุกคนก็หันควับมามองฉันด้วยสายตาแบบเดียวกันทันที สายตาที่หมั่นไส้บวกกับเอือมระอาฉันสุดๆ เอาละ คงเป็นเพราะฉันละมั้ง ว่าแต่..เขาจะทำเพื่อฉันขนาดนี้เลยเหรอ?